รักแสนร้าย นิยาย บท 26

บทที่ 26 เจ้าหนี้

ลูกค้าคนนั้นคือมู่โล่หมิง

เขาบอกว่าเมื่อคืนนั้นกู้เหวยยี ถือโอกาสที่เขาหลับอยู่ เปิดคอมพิวเตอร์ของเขาและไปเจอรูปถ่ายที่เขาดูสนิทสนมกับนักแสดงหญิงที่ดังในตอนนี้ แถมยังส่งให้สื่อ ตอนนี้ประชาชนเดือดกันหมดแล้ว

กู้เหวยยีทำหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์ “ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้ทำ”

เมื่อคืนเธอถูกเขากอดแน่นจนขยับไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับการค้นคอมพิวเตอร์ของเขา

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา และมองไปที่มู่โล่หมิงอย่างไม่น่าเชื่อ

หลังจากนั้น วินาทีถัดมา เขาเริ่มสร้างเรื่องใส่ร้าย “เมื่อคืนเธอยั่วยวนผม ผมก็เลยปล่อยให้เธอนอนบนโซฟา เธอฉวยโอกาสนี้แหละใช้ลายนิ้วมือของผมปลดล็อกคอมพิวเตอร์”

กู้เหวยยีตบโต๊ะและยืนขึ้น “นายใส่ร้ายกันชัดๆ!”

มู่โล่หมิงไม่ได้มองเธอ แต่จ้องไปที่หัวหน้าสวี่อย่างกดดันเธอ “ข้อกล่าวหานี้เป็นข้อกล่าวหาที่เป็นเรื่องจริง เรื่องมันเกิดในคลับเฮาส์ของคุณเรื่องมันจะใหญ่หรือเล็ก ก็ขึ้นอยู่กับว่าหัวหน้างานจะจัดการอย่างไร”

ถ้ามองในมุมกว้าง ไม่ว่ากู้เหวยยี จะบริสุทธิ์หรือไม่ ถ้าแจ้งตำรวจคลับเฮาส์หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกสอบสวน

ถ้าหากมองในมุมแคบ ก็แค่ขอให้กู้เหวยยีชดใช้มู่โล่หมิง ส่วนค่าตอบแทนที่มู่โล่หมิง ต้องการคืออะไร ไม่มีใครคาดเดาได้

หัวหน้าสวี่สูดหายใจเข้า “ประธานมู่คุณต้องการให้พวกเราชดเชยอย่างไง?”

มู่โล่หมิงดับบุหรี่ของเขา “ค่าเสียหายต่างๆ รวมๆ แล้วราวหนึ่งล้าน พวกคุณทำสัญญาขึ้นมา1ฉบับ ระบุว่าฉันเป็นเจ้าหนี้ของกู้เหวยยี”

ในความเป็นจริงทุกคนรู้ดีว่า ไม่ว่าความคิดเห็นของประชาชนหรือเงินหนึ่งล้าน สำหรับมู่โล่หมิงแล้วไม่มีผลอะไร

สิ่งที่สำคัญคือสถานะเจ้าหนี้ของเขา

กู้เหวยยีทรุดตัวลงบนเก้าอี้ และดูภาพที่มู่โล่หมิงกำลังวางแผน ในใจของเธอหัวเราะด้วยความเยาะเย้ยก่อน จากนั้นเธอก็รู้สึกเหนื่อยล้า

ตอนอยู่ในเรือนจำ รุ่นพี่พวกนั้นไม่ใช่แค่สอนให้เธอรู้จักต่อต้าน แต่ยังสอนให้เธอรู้ว่าการรักษาชีวิตไว้นั้นมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด

เธอจะติดคุกอีกรอบเพราะโดนใส่ร้ายอีกไม่ได้แน่ๆ

วันรุ่งขึ้นกู้เหวยยีก็ถือกระเป๋าเดินทางใบเดียวที่มีอยู่ของเธอ มายืนที่หน้าประตูคฤหาสน์ของมู่โล่หมิง

ขณะที่แม่บ้านพาเธอเข้าไปทำความรู้จักในบ้าน คนรับใช้คนอื่น ๆ ก็กระซิบคุยกัน

“ฉันได้ข่าวมาว่าเธอเป็นหนี้คุณท่านในคลับเฮาส์ ก็เลยโดนพามาให้เป็นคนรับใช้”

“ฮ้ะ เธอขายบริการหรือ ไร้ยางอายจริงๆ!”

การเยาะเย้ยและการดูถูกแต่ละอย่างกู้เหวยยีมองผ่านไปเหมือนเห็นฝุ่น

วันนั้น เธอใช้เวลานานมากในการจดจำว่าบ้านหลังนี้มีห้องกี่ห้อง มีสวนเล็ก ๆ กี่สวน

เธอคิดๆ ดูแล้ว เงินเดือนของเธอ 15,000หยวนเธอต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยห้าปี

กู้เหวยยีสูดลมหายใจเข้า ใส่ผ้ากันเปื้อนไว้และเริ่มตัดแต่งดอกไม้และหญ้า เธอรู้สึกว่าเสียงกระซิบรอบตัวเงียบลง เพิ่งจะหันกลับไปเธอก็เห็นมู่โล่หมิง ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เธอรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วและก้มตัวลงไป “ท่านคะ”

มู่โล่หมิงจ้องมองเธออย่างนิ่งๆ “เธอไปปล่อยน้ำอาบน้ำด้านบนให้ฉันหน่อย”

กู้เหวยยีวาง กรรไกรลงแล้วขึ้นไปชั้นบน