รักแสนร้าย นิยาย บท 27

บทที่ 27 ความสนิทสนมที่ไม่ได้ตั้งใจ

มู่โล่หมิงก้าวไปข้างหน้าและอุ้มกู้เหวยยีขึ้นมาต่อหน้าสายตาของทุกคน

แม่บ้านรอเขาทั้งคู่หลังเดินจากไป แล้วแม่บ้านก็มองไปที่สาวรับใช้พร้อมสีหน้าเย็นชา “ฉันเตือนแล้วใช่ไหม ว่าอย่าหาเรื่องคนที่คุณท่านพากลับมา”

หลังจากนั้นสาวรับใช้พวกนั้นก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย

ชีวิตของกู้เหวยยีในคฤหาสน์ก็สงบขึ้น

แต่คนน้อยลง แม่บ้านกลับไม่รีบรับคนเข้ามาทำใหม่ กลับเอางานที่ไม่มีคนทำให้เธอทำทั้งหมด

กู้เหวยยีไม่รู้ แต่คนอื่นมองออกกันหมด

ว่ามู่โล่หมิงกำลังโกรธที่เธอโดนรังแกแต่ก็ไม่สู้ ไม่รู้จักฟ้องเขาให้เขาหนุนหลังตัวเอง

เที่ยงคืน ถ้ามู่โล่หมิงยังอยู่ในห้องอ่านหนังสือ เขาก็จะมีนิสัยที่ชอบให้คนใช้ชงกาแฟมาให้

กู้เหวยยีทำความสะอาดห้องและปล่อยน้ำอาบน้ำเสร็จ หาตั้งนานก็ไม่เจอกระป๋องผงกาแฟ เธอก็เลยชงชาที่ตัวเองเอามาซะเลย

ตอนที่เธอเคาะประตูเข้าไป มู่โล่หมิงกำลังพิมพ์งานอย่างเร็ว

“วางไว้เลย”

กู้เหวยยีกำลังจะออกไป ก็โดนเขาเรียกตัวไว้

“ไม่ใช่กาแฟหรือ?”

กู้เหวยยีหยีตาแล้วพูดตามตรงว่า “ฉันหาไม่เจอค่ะ”

ตอนแรกเธอคิดว่ามู่โล่หมิงจะหาเรื่องเธอจากเรื่องนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเขาแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วก็จิบชา

กู้เหวยยีรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เธอนึกถึงสุนัขที่เห่าเพราะหิวตัวนั้น กำลังจะออกไป แล้วก็มีเสียงดังตู้มมาจากข้างหลัง

เธอหันไปอย่างกะทันหัน หันไปเห็นมู่โล่หมิงที่สีหน้าไม่ค่อยดีนอนก้มอยู่บนโต๊ะ เธอก็รีบวิ่งเข้าไป “มู่โล่หมิง! นี่นายเป็นอะไร?”

มู่โล่หมิงชี้ไปที่ชั้นบนของตู้ตรงข้ามเขา

กู้เหวยยีอยากจะพยุงเขาขึ้นมา แต่แรงของเธอน้อยเกินไป “คุณว่า ฉันไปเรียกแม่บ้านมาดีไหม" มู่โล่หมิงพักไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงอดกลั้น “ยา ... อยู่ที่นั่น”

กู้เหวยยีวางเขาลงเบา ๆ แล้วหยิบยาและเทน้ำให้เขา พอเห็นเขากินยาไปแล้วแต่สีหน้าของเธอก็ยังกังวลอยู่

เมื่อกี้เธอดูขวดยานั้นแล้ว เป็นยากระเพาะอาหาร

ตอนที่เธออยู่ในคุก เธอได้กินข้าวที่บูดแล้วเป็นประจำ พอสะสมมากมากก็ทำให้กระเพาะรับไม่ไหว และเธออยู่พักฟื้นในสถานที่พักฟื้นไป1อาทิตย์ เธอกินยาแบบนี้เหมือนกัน

แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่เข้าใจก็คือ ฤทธิ์ที่มู่โล่หมิงใช้มากกว่าเธอเท่าตั้งเลย

รอเขากินยาเข้าไปกู้เหวยยีก็พูดออกมาว่า “ร่างกายของนายเป็นอะไรกันแน่?”

มู่โล่หมิงลืมตาขึ้น “ฉันยังมีงานต้องทำ เธอออกไปเลย”

กู้เหวยยีมองจ้องไปที่เขาอยู่นาน ก่อนจะออกไปเธอหยิบชาที่เขายังดื่มไม่หมดไปด้วย

รอเธอเดินออกจากห้องไป มู่โล่หมิงก็ปิดคอมพิวเตอร์ แสงไฟในห้องก็ค่อยๆ มืดลง เธอจุดบุหรี่ขึ้นมา1มวนใต้ความมืดมน