รักแสนร้าย นิยาย บท 26

บทที่ 26 เจ้าหนี้

ลูกค้าคนนั้นคือมู่โล่หมิง

เขาบอกว่าเมื่อคืนนั้นกู้เหวยยี ถือโอกาสที่เขาหลับอยู่ เปิดคอมพิวเตอร์ของเขาและไปเจอรูปถ่ายที่เขาดูสนิทสนมกับนักแสดงหญิงที่ดังในตอนนี้ แถมยังส่งให้สื่อ ตอนนี้ประชาชนเดือดกันหมดแล้ว

กู้เหวยยีทำหน้าเป็นผู้บริสุทธิ์ “ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้ทำ”

เมื่อคืนเธอถูกเขากอดแน่นจนขยับไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับการค้นคอมพิวเตอร์ของเขา

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา และมองไปที่มู่โล่หมิงอย่างไม่น่าเชื่อ

หลังจากนั้น วินาทีถัดมา เขาเริ่มสร้างเรื่องใส่ร้าย “เมื่อคืนเธอยั่วยวนผม ผมก็เลยปล่อยให้เธอนอนบนโซฟา เธอฉวยโอกาสนี้แหละใช้ลายนิ้วมือของผมปลดล็อกคอมพิวเตอร์”

กู้เหวยยีตบโต๊ะและยืนขึ้น “นายใส่ร้ายกันชัดๆ!”

มู่โล่หมิงไม่ได้มองเธอ แต่จ้องไปที่หัวหน้าสวี่อย่างกดดันเธอ “ข้อกล่าวหานี้เป็นข้อกล่าวหาที่เป็นเรื่องจริง เรื่องมันเกิดในคลับเฮาส์ของคุณเรื่องมันจะใหญ่หรือเล็ก ก็ขึ้นอยู่กับว่าหัวหน้างานจะจัดการอย่างไร”

ถ้ามองในมุมกว้าง ไม่ว่ากู้เหวยยี จะบริสุทธิ์หรือไม่ ถ้าแจ้งตำรวจคลับเฮาส์หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกสอบสวน

ถ้าหากมองในมุมแคบ ก็แค่ขอให้กู้เหวยยีชดใช้มู่โล่หมิง ส่วนค่าตอบแทนที่มู่โล่หมิง ต้องการคืออะไร ไม่มีใครคาดเดาได้

หัวหน้าสวี่สูดหายใจเข้า “ประธานมู่คุณต้องการให้พวกเราชดเชยอย่างไง?”

มู่โล่หมิงดับบุหรี่ของเขา “ค่าเสียหายต่างๆ รวมๆ แล้วราวหนึ่งล้าน พวกคุณทำสัญญาขึ้นมา1ฉบับ ระบุว่าฉันเป็นเจ้าหนี้ของกู้เหวยยี”

ในความเป็นจริงทุกคนรู้ดีว่า ไม่ว่าความคิดเห็นของประชาชนหรือเงินหนึ่งล้าน สำหรับมู่โล่หมิงแล้วไม่มีผลอะไร

สิ่งที่สำคัญคือสถานะเจ้าหนี้ของเขา

กู้เหวยยีทรุดตัวลงบนเก้าอี้ และดูภาพที่มู่โล่หมิงกำลังวางแผน ในใจของเธอหัวเราะด้วยความเยาะเย้ยก่อน จากนั้นเธอก็รู้สึกเหนื่อยล้า

ตอนอยู่ในเรือนจำ รุ่นพี่พวกนั้นไม่ใช่แค่สอนให้เธอรู้จักต่อต้าน แต่ยังสอนให้เธอรู้ว่าการรักษาชีวิตไว้นั้นมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด

เธอจะติดคุกอีกรอบเพราะโดนใส่ร้ายอีกไม่ได้แน่ๆ

วันรุ่งขึ้นกู้เหวยยีก็ถือกระเป๋าเดินทางใบเดียวที่มีอยู่ของเธอ มายืนที่หน้าประตูคฤหาสน์ของมู่โล่หมิง

ขณะที่แม่บ้านพาเธอเข้าไปทำความรู้จักในบ้าน คนรับใช้คนอื่น ๆ ก็กระซิบคุยกัน

“ฉันได้ข่าวมาว่าเธอเป็นหนี้คุณท่านในคลับเฮาส์ ก็เลยโดนพามาให้เป็นคนรับใช้”

“ฮ้ะ เธอขายบริการหรือ ไร้ยางอายจริงๆ!”

การเยาะเย้ยและการดูถูกแต่ละอย่างกู้เหวยยีมองผ่านไปเหมือนเห็นฝุ่น

วันนั้น เธอใช้เวลานานมากในการจดจำว่าบ้านหลังนี้มีห้องกี่ห้อง มีสวนเล็ก ๆ กี่สวน

เธอคิดๆ ดูแล้ว เงินเดือนของเธอ 15,000หยวนเธอต้องอยู่ที่นี่อย่างน้อยห้าปี

กู้เหวยยีสูดลมหายใจเข้า ใส่ผ้ากันเปื้อนไว้และเริ่มตัดแต่งดอกไม้และหญ้า เธอรู้สึกว่าเสียงกระซิบรอบตัวเงียบลง เพิ่งจะหันกลับไปเธอก็เห็นมู่โล่หมิง ยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เธอรู้สึกตัวอย่างรวดเร็วและก้มตัวลงไป “ท่านคะ”

มู่โล่หมิงจ้องมองเธออย่างนิ่งๆ “เธอไปปล่อยน้ำอาบน้ำด้านบนให้ฉันหน่อย”

กู้เหวยยีวาง กรรไกรลงแล้วขึ้นไปชั้นบน

กู้เหวยยียืนขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ แค่มองไปที่พวกเธอแล้วกำลังจากออกไป

เธอแค่อยากจะใช้หนี้ของเธออย่างเงียบๆ ไม่อยากมีเรื่อง

ไม่คาดคิดว่าคนกลุ่มนั้นจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เมื่อเห็นว่าข้าวของเธอหกไปหมด พวกเขาตักอาหารเม็ดแล้วยื่นให้เธอ “นี้ของนำเข้าจากต่างประเทศเลยนะ ราคาแพงด้วย เหวยยี เธอสูงส่งขนาดนี้ กินอาหารที่หรูๆ แบบนี้ได้ใช่ไหม”

สิ่งเดียวที่กู้เหวยยีคิดก็คือ ถ้าสุนัขไม่ได้กินดีๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง

คนพวกนั้นเห็นว่าเธอไม่ได้กิน ก็ยิ่งบังคับเธอจะยัดใส่ปากเธอ พวกเขากำลังจะลงมือ แม่บ้านก็รีบเข้ามาแล้วตะคอกเสียงดัง “หยุด!”

กู้เหวยยีจัดผมตัวเองพร้อมไออย่างไม่หยุดยั้ง แขนที่โดนหยิกจนมีรอยแดงก็เจ็บไม่เบา แต่เธอไม่มีเวลาไปนวดไปจับ

พวกสาวรับใช้กลับไปนั่งที่เดิมตั้งนานแล้ว มีแต่เธอและสภาพที่วุ่นวายบนพื้นอยู่ตรงนั้น

ถ้าพวกเขาใส่ร้ายเธอ แม่บ้านจะลงโทษเธอแค่คนเดียว เพราะต้องไว้หน้าพวกรุ่นแก่กว่า

แต่ไม่คาดคิดว่ามู่โล่หมิงก็เดินเข้ามาด้วย

แม่บ้านที่เป็นตัวเริ่มก็เดินเข้าไปและร้องไห้พูดว่า “ท่านคะ เด็กใหม่คนนั้นเธอเสแสร้ง เธอจงใจ.........”

“ไสหัวไป”

มู่โล่หมิงพูดออกมาแค่ประโยคเดียวด้วยความเย็นชา

กู้เหวยยียืนขึ้นจากพื้น พิงกำแพงไว้แล้วมองไปทางเขา ในสายตามีแต่ความตกใจและแปลกใจ

นี่เขา.....โกรธหรือ?