รักแสนร้าย นิยาย บท 28

บทที่ 28 ใครปล่อยมือก่อน

คนขับรถที่อยู่ข้างหน้าตกใจมาก

ที่เขาเห็นอะไรจากกระจกเนี่ย?

ท่านประธานที่สีหน้าปกติก็ไม่แสดงออกกลับยิ้มออกมา!

ส่วนกู้เหวยยีหันไปมองวิวนอกหน้าต่างพอดี ก็เลยไม่ได้เห็น

มู่โล่หมิงอยู่ที่เมืองCไปสามวัน สองสามวันนี้ เวลาที่เขาออกไปคุยงาน ก็ให้กู้เหวยยีเอาบัตรเครดิตตัวสำรองของเขาให้ออกไปเที่ยวเอง

กู้เหวยยีระแวงมาก ไม่ใช้เงินของเขาแม้แต่หยวนเดียว

หลังจากรู้เรื่องนั้นมู่โล่หมิงก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเหลือบมองไปที่คู่ค้าฝั่งตรงข้าม และตอบด้วยรอยยิ้ม “เนื่องจาก บริษัท ของคุณยังคงต้องพิจารณา งั้นเราหยุดไว้ก่อนดีกว่าครับ ผมยังมีธุระอีก ไว้เจอกันนะครับ”

ผู้ช่วยเดินตามหลังเขามา “ประธานมู่! สัญญากำลังจะสรุปแล้วยังไง ทำไมถึงออกมาล่ะครับ?”

มู่โล่หมิงปลดกระดุมเสื้อสูทออก “กลับไปที่โรงแรม”

เขาเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วว่าอีกฝ่ายไม่พอใจกับการแบ่งผลประโยชน์ เขาก็เลยตั้งใจปล่อยพวกเขาไว้สักพัก อีกอย่าง เขากลับสงสัยมากกว่า ผู้หญิงหน้าเงินอย่างกู้เหวยยีทำไมถึงไม่ยอมที่จะรับบัตรของเขาไว้อย่างไร

เมื่อเขากลับไปถึงที่โรงแรมกู้เหวยยีกำลังต้มชาอยู่

“พรุ่งนี้ก็กลับไป”

กู้เหวยยีก็ไม่ได้คิดว่าเขากำลังคุยกับตัวเอง

รอต้มชาเสร็จ เธอก็กำลังจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง ไม่คิดว่ามู่โล่หมิงจะดึงเธอไว้

“คนขับรถบอกว่าหลายวันนี้เธอไม่ได้ออกจากห้องเลย”

กู้เหวยยีปัดมือเขาออกเบาๆ “ฉันกลัวไม่สบาย อยู่นิ่งๆ ดีกว่า”

มู่โล่หมิงมองไปที่ผมที่นุ่มลื่นของเธอ “ทำไมคนพวกนั้นที่คอยเอาอาหารมาให้ก็.......”

กู้เหวยยีหันกลับไปพูดแทรก “ฉันปวดหัว กลับห้องก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาเก็บกระเป๋าให้คุณล่วงหน้า”

ไม่ได้รอให้เขาพูดจบกู้เหวยยีก็กลับห้องไปเหมือนหนีไป

บรรยากาศเมื่อกี้มันสนิทสนมมากเกินไป เธอต้องรับหนีไป

กู้เหวยยีนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของกำแพง หัวเธอก้มลงไปให้แขนที่กอดขาไว้

มู่โล่หมิง ผู้ชายที่เธอเคยรักมากๆ ตอนนี้ เธอไม่กล้าที่จะให้ใจตัวเองไปง่ายๆ อีกแล้ว

ถึงขั้นที่เธอเองก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่า เธอยังรักเขาอยู่ไหม

วันแรกที่กลับจากเมืองCกู้เหวยยีก็เจอมู่โล่หมิงในคฤหาสน์น้อยมากจนน่าแปลกใจ

อาจจะเป็นเพราะงานยุ่ง เธอจะทำอาหารเพื่อสุขภาพทุกมื้อเลย แต่เขาไม่กลับมากินก็ต้องเททิ้ง

จนถึงตอนที่เธอกำลังตัดแต่งดอกไม้อยู่ที่สวนหลังบ้าน เธอเห็นเขาพาผู้หญิงสวยๆ กลับบ้านมา

ความประทับใจแรกของกู้เหวยยีที่มีต่อเหนียนจือหวั่นคือสูงส่งและสง่างาม มีบุคลิกที่เธออยากได้แต่เอื้อมไม่ถึง เมื่อเธอยืนอยู่กับมู่โล่หมิง เขาสองคนก็เหมือนคู่สร้างคู่สมที่เหมาะสมกันมาก

กู้เหวยยีตัวแข็งขึ้นมาทันที

เธอดูออกได้ยังไง?

เหนียนจือหวั่นดูหน้าตาเธอ “หน้าตาดูดีอยู่นะ แต่การเป็นมนุษย์เราต้องซื่อๆ หน่อย เราทั้งสองครอบครัวคุยไปในทางแต่งงานกัน เธอชอบเขาก็เพราะเงินไม่ใช่หรือ?”

กู้เหวยยีเริ่มหวั่นไหวแล้ว

ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น แต่เป็นเพราะเงิน

ถ้ามีเงินเธอก็สามารถใช้หนี้มู่โล่หมิงได้ และเธอก็จะไปไปจากเมืองสักที

แม้ว่าช่วงนี้มู่โล่หมิงไม่ได้หาเรื่องเธอแล้ว ชีวิตของเธอก็ดีขึ้น แต่ ...ความสุขเล็กที่สะกิดในใจนั้น ถ้าเทียบกับอิสระและชีวิตแล้วไม่มีค่าอะไรเลย

กู้เหวยยีมองไปที่เช็คแล้วค่อยๆ ยื่นมือออกไป

เหนียนจือหวั่นเข้าใจศิลปินที่เขาชื่นชอบ และชิมไวน์ที่เขาสะสมไว้เป็น คู่สร้างคู่สมที่ดีแบบนี้ น่าจะทำให้เขาสองคนได้สมหวังกัน

คืนนั้นกู้เหวยยีเก็บสัมภาระของเธอทั้งคืน และรอให้ฟ้าสว่าง ประตูเปิดออก เธอก็จะถือโอกาสที่คนน้อยแล้วหนีไป

แต่ไม่คาดคิดว่าแค่ออกจากห้องมาก็เจอมู่โล่หมิงที่วิ่งออกกำลังกายตอนเช้าๆ เลย

มู่โล่หมิงมองไปที่กระเป๋าเดินทางในมือของเธอ “เธอจะไปไหน?”

กู้เหวยยีอยากจะหนี ขณะที่สองคนนี้กำลังทะเลาะ เช็คที่อยู่ในกระเป๋าก็ร่วงออกมา

จำนวนเงินที่เขียนไว้บนนั้นคือ 1 ล้าน