รักแสนร้าย นิยาย บท 29

บทที่ 29 ผู้หญิงสองคนกับละคร 1บท

มู่โล่หมิงมองลายเซ็นบนเช็คออกทันทีว่าเป็นของเหนียนจือหวั่น

เขามองจ้องไปที่เช็คที่ตกอยู่บนพื้น ขณะที่กู้เหวยยีกำลังจะก้มลงไปเก็บ เขาดึงเธอขึ้นมาทันที

“เธอให้เงินเธอ เธอก็จะไปเลยหรือ?”

เขาหยิกผมของกู้เหวยยีไว้ กระชากจนเธอเจ็บมาก

กู้เหวยยีมองกลับมาที่เขาอย่างสงบ “ข้อเสนอที่เธอเสนอมาไม่ได้มีผลร้ายต่อฉันเลย ทำไมฉันต้องไม่ตกลงล่ะ? "

ดวงตาของมู่โล่หมิงด้วยเส้นเลือดสีแดงที่น่ากลัว ซึ่งทำให้หัวใจของกู้เหวยยีกระสับกระส่ายเหมือนกัน

“ประธานมู่ตอนนี้เช็คอยู่ในมือคุณแล้ว ฉันไปได้เลย ไม่ใช่หรือ?”

คำถามของเธอไม่มีเรี่ยวแรง แต่มันกระทบหัวใจของมู่โล่หมิงอย่างหนัก

เมื่อเห็นไปนาน ทันทีที่กู้เหวยยีสบตากับเขา เธอก็ตกใจกับความเศร้าและความไม่เต็มใจในสายตาของเขาอย่ามาก

เธอไม่กล้ายอมรับ เธอก็เลยหลีกเลี่ยงมัน

ไม่คิดว่าวินาทีต่อมา เขายื่นมือไปบีบแก้มเธอไว้ บังคับให้เธอสบตากับตัวเอง

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”

หลังจากนั้น ริมฝีปากของเขาก็ประทับลงไป

ไปพร้อมกับความเย็นของน้ำค้างในฤดูใบไม้ร่วง จูบนี้ยาวนานและน่าเก็บไว้

กู้เหวยยีลืมที่จะคัดค้าน พอเธอลืมตาขึ้นมาอีกที ตัวเองโอบไหล่เขาไว้แล้วอย่างไม่รู้ตัว

หน้าผากของมู่โล่หมิงชนไว้ที่หน้าผากของเธอ ในสายตานั้นมีความอ่อนโยนที่ยากที่จะเห็น

“กู้เหวยยี เรา.......”

กู้เหวยยีเอ่ยปากบอกให้เขาหยุดทันที “อย่าพูดออกมา!”

มู่โล่หมิงหายใจเบาๆ รอดูว่าเธอจะพูดอะไรต่อจากนี้

เป็นครั้งแรกที่กู้เหวยยีแสดงท่าที่ลุกลนแต่แกล้งทำเป็นปกติต่อหน้าเขา “อย่าพูด!”

เธอเอาแต่พูดซ้ำๆ ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปากเธอก็ดินออกจากอ้อมกอดเขาไป วิ่งกลับไปที่หลังบ้าน

มู่โล่หมิงค้างไว้ที่ท่ากอดเธอ แล้วมองไปที่ที่เธอวิ่งจากไปอยู่นาน

เที่ยงวันของอีกวัน เหนียนจือหวั่นไปหาเขาที่บริษัทเพื่อไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เธอสังเกตเห็นว่าเขานั่งอยู่ แต่จิตใจกลับไม่อยู่ที่ตัว ขนาดที่เธอเคาะประตูเขาก็ไม่ได้ยิน

เลขาเตือนเขา เขาก็เลยเก็บปากกากลับไป

“มาแล้วหรือ?”

เหนียนจือหวั่นนั่งอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเป็นกันเอง “คิดอะไรอยู่น่ะ? มีเรื่องยุ่งๆ ที่บริษัทเหรอ?”

มู่โล่หมิงเก็บอาการไว้ดีมาก “เธอนั่งก่อน ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอีกหน่อย อาหารเที่ยงให้คนส่งมาที่ห้องดีกว่า ตอนเย็นไปร้านอาหารตะวันตกกัน”

เหนียนจือหวั่นพยักหน้า

แต่ว่าตอนเที่ยงคนขับรถติดงานที่นอกเมือง กลับมาไม่ทันกู้เหวยยีเป็นคนนั่งแท็กซี่แล้วเอาอาหารมาส่ง