บทที่ 30 เธอเป็นผู้หญิงของฉัน
กู้เหวยยีไปที่ร้านกาแฟตามนัด ฮั่วเจียงเหยี่ยเห็นสภาพเธอแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“นี่เธอตั้งใจไปตากฝนหรือ?”
กู้เหวยยีมองหน้าเขาอย่างนิ่งๆ “มีเรื่องอะไรว่ามาเลย”
ฮั่วเจียงเหยี่ยให้พนักงานปิดแอร์ “พูดเรื่องของเธอก่อน มู่โล่หมิงหาเรื่องเธออีกแล้วหรือ?”
กู้เหวยยีพยายามหลีกเลี่ยงคำถามของเขา
ฮั่วเจียงเหยี่ยถอดหายใจออกมา “เป็นเพื่อนกันเธอก็บอกฉัน ฉันจะช่วยเธอ ถึงยังไงครั้งที่แล้วเธอก็ช่วยฉันเหมือนกัน”
พอนึกถึงงานเลี้ยงครอบครัวที่เธอทำพัง ในใจของกู้เหวยยีก็เกลียดตลอด
“คุณลุงคุณป้าเป็นยังไงบ้าง ได้โกรธ.......เพราะเรื่องของฉันไหม”
โกรธเป็นเรื่องปกติ ขนาดฮั่วเจียงเหยี่ยพวกท่านยังจะไล่ออกจากบ้านเลย เพราะเขาเสียงแรงอธิบายไปเยอะมากถึงจะอธิบายชัดเจนว่ากู้เหวยยีเป็นคนตัวแสดง
ฮั่วเจียงเหยี่ยหยิบโทรศัพท์ออกมา “เธอไม่พูด ฉันจะเรียกมู่โล่หมิงมา ถามกันต่อหน้าเลย”
กู้เหวยยียืนขึ้นกะทันหันแล้วหยุดมือของเขาไว้
นิ่งไปสักพัก เธอปัดๆ ผมที่หมาดๆ ตรงหน้า สายตาของกู้เหวยยีไม่มีความรู้สึกใดๆ เลย “ช่วยให้ฉันไปจากที่นี่ที ไปไหนก็ได้”
รอบๆ ตัวเธอมีแต่ความโดดเดี่ยว
ฮั่วเจียงเหยี่ยตกลงไว้แล้ว
เขาบอกว่าเขามีเพื่อนคนหนึ่งมีสวนอยู่ที่ออสเตรเลีย ให้เธอไปดูแล เงินเดือนแต่ละเดือนก็จ่ายให้เขาแทนเงิน1ล้านที่เขาจ่ายให้เธอก่อน
กู้เหวยยีไม่มีปัญหา
ตกดึก ฮั่วเจียงเหยี่ยขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ไปถึงปากทางก็โดนสั่งให้หยุด “จอดตรงนี้แหละ”
ตอนที่เธอลงจากรถเธอพูดออกมาเบาๆ ว่า “ขอบคุณนะ”
กู้เหวยยีกลับเข้าไปในคฤหาสน์จากประตูด้านหลัง
แต่ตรงประตูหน้าบ้าน มีเงาของคนสองคนที่อยู่ใต้แสงไฟข้างถนน
ตอนแรกมู่โล่หมิงอยากจะไปส่งเหนียนจือหวั่น แต่บังเอิญมาเห็นภาพนี้เข้า
สายตาของเหนียนจือหวั่นจ้องไปที่รถของฮั่วเจียงเหยี่ย นานกว่าจะรู้ตัว
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่ากู้เหวยยีกับฮั่วเจียงเหยี่ยสนิทกัน เธอก็เลยหาทางขัดขวางตลอด แต่ว่าทุกอย่างที่เธอทำกลับทำให้เขาสองคนใกล้กันมากขึ้น ถ้าอย่างงั้นก็ไปตามแผนตอนนี้ไม่ได้แล้ว
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้ง ที่กู้เหวยยีพักงานเธอจะหายตัวไปตลอด ตอนดึกๆ บางทีฮั่วเจียงเหยี่ยก็ส่งเธอกลับมาบ้าง บางทีไม่กลับมาเลย
มู่โล่หมิงแสร้งทำเป็นดูหนังสือพิมพ์ในห้องรับแขก แต่ความจริงคือให้แม่บ้านคอยสังเกตตลอดว่ากู้เหวยยีกลับมารึเปล่า
วีซ่าออกนอกประเทศกับบัตรประชาชนตัวใหม่เธอทำเสร็จหมดแล้ว ไปจนถึงในใบสมัครของมหาวิทยาลัยออสเตรเลียที่กู้เหวยยีเขียนทั้งคืนในห้องทำงานของฮั่วเจียงเหยี่ย เธออยากเรียนต่อ
ฮั่วเจียงเหยี่ยชื่นชมเธอที่มีเป้าหมายแบบนี้มาก
เหนียนจือหวั่นมาที่คฤหาสน์หลายครั้งก็พอดูออกว่ากู้เหวยยีตั้งใจหลบหน้ามู่โล่หมิง เธอกลอกตาไปมา มีแผลใหม่มาอีก
คืนนั้น เหนียนจือหวั่นดื่มเหล้าไปนิดหน่อย เธอปวดหัวมากๆ ก็เลยขอนอนค้าง1คืน มู่โล่หมิงก็ตอบตกลง ให้เธอไปนอนที่ห้องรับแขก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักแสนร้าย
นางเอกกินหญ้าทั้งเรื่อง ใจง่าย ใจอ่อน โลเล...