รักแสนร้าย นิยาย บท 13

บทที่13 เธอมีรอยแผลเป็นทั่วร่างกาย

กู้เหวยยีไปเจอกับ พี่จูเพื่อนของพี่หงก่อน แล้วให้เธอพาไปสัมภาษณ์ที่ห้องทำงานหัวหน้างาน

พี่จูรักษาผิวได้ดีมาก มองไปเหมือนคนอายุ30กว่าๆ ผิวขาวมาก ไม่ผอมแห้งเหมือนพวกเน็ตไอดอล หุ่นของเธอมีน้ำมีนวล ตัวเธอก็ดูเป็นคนอ่อนโยน ก่อนที่กู้เหวยยีจะเข้าไปสัมภาษณ์ เธอยังพูดกับกู้เหวยยีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอีกว่าไม่ต้องกลัว อย่าตื่นตระหนกไปเลย

จริงๆ แล้วกู้เหวยยีไม่กลัวเลย เธอแค่รู้สึกประชดประชัน รู้สึกตัวเองน่าสมเพช

หัวหน้างานแซ่สวี่ อายุ30กว่า เธอใส่ชุดทำงานสีขาวที่ดูมีความสามารถ รวบผมไว้ และมีใบหน้าที่สวยสะดุดตา

เธอมองดูกู้เหวยยีตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดออกมาตรงๆ ว่า “ถอดกางเกงออก ฉันขอดูขาเธอหน่อย”

กางเกงยีนรัดๆ ตัวนั้นทำให้ทรงขาของเธอเห็นได้ชัดมาก มองก็รู้เลยกู้เหวยยีเดาว่าเธอคงอยากดูว่าที่ขามีปานหรือรอยแผลเป็นอะไรไหม เธอก็เลยพูดยอมรับเองเลยว่า “ฉันมีรอยแผลเป็นที่ขาค่ะ.......”

เธอชี้ไปที่ขาข้างซ้าย แล้วใช้นิ้ววาดตามรอยของรอยแผลเป็น “อยู่ตรงนี้ค่ะ ยาวประมาณนี้....”

หัวหน้างานยักคิ้ว “งั้นเสียดายขาที่สวยๆ คู่นี้ของเธอจัง”

เธอจ้องไปที่หน้าของกู้เหวยยีอีกรอบ ตาเธอแหลมคมมาก มองไปก็รู้ว่าใต้ตาของกู้เหวยยีมีรอยแผลเป็น เธอทำเสียงจี๊จ๊ะ เธอก็เลยถามมาตรงๆ เลยว่า “บนร่างกายเธอมีรอยแผลเป็นกี่ที่กันแน่?”

กู้เหวยยีอึ้งไปสักพัก

มีเท่าไหร่เธอเองก็นับไม่หมดเหมือนกัน มีบางส่วนไม่มีมีรอยแผลเป็นที่ชัดเจน บางส่วนอยู่ที่หลัง ที่ที่เธอมองไม่เห็น

ตรงหน้าอกเธอ ข้างลำตัวตรงซี่โครง ตรงท้องน้อย.........ก็มีรอยแผลทั้งเล็กทั้งใหญ่

“เมื่อก่อนฉัน.........เคยติดคุกค่ะ ตอนอยู่ในคุกโดนเขาตบตีมากเกินไป ก็เลยมีแผลเป็นเยอะหน่อยค่ะ” เธอพูดอีกว่า “แต่ใช้เสื้อผ้าปกปิดได้หมดเลยนะคะ ตอนเด็กๆ ฉันเคยเรียนบัลเล่ต์กับวาดรูป เล่นไวโอลินได้นิดหน่อย เปียโนก็พอเป็นบ้าง ฉันทำอะไรหลายๆ อย่างกับลูกค้าได้นะคะ”

หัวหน้างานยิ้มมุมปากแบบที่เดาใจไม่ออก “ที่นี่ ขอแค่เธอยิ้มเป็น ถอดเสื้อได้ ก็พอแล้ว หุ่นไม่สวยเรารับไว้ไม่ได้ เธอไปเถอะ”

กู้เหวยยี ไม่อยากยอมแพ้ พูดอีกว่า “หัวหน้าสวี่คะ ฉันเพิ่งออกจากคุกมา ไม่มีที่ไหนรับฉันเลย ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จะให้ฉันเสิร์ฟหรือกวาดพื้นก็ได้นะคะ”

กู้เหวยยีปัดมือเขาออก ตอบว่า “ฉันมาสัมภาษณ์เป็นผู้หญิงขายบริการ แต่ว่าหัวหน้างานไม่รับฉัน”

“ทำไมไม่รับเธอล่ะ?” หน้าผู้ชายคนนั้นยื่นหน้ามาใกล้ๆ เธออย่างหน้าด้าน จับคางของกู้เหวยยีไว้ มองซ้ายมองขวา “เธอสวย หุ่นก็ไม่แย่ ไม่รับเธอเข้าทำงานคลับเฮ้าส์เสียหายนะเนี่ย”

“นายอย่าแตะต้องตัวฉัน”กู้เหวยยีขมวดคิ้วแล้วปัดมือของเขาออก มองจ้องไปที่เขา1ที ถึงจะตอบว่า “บนร่างกายฉันมีรอยแผลเป็นเยอะ ไม่ตรงตามมาตรฐาน”

เธอหยุดไปสักพัก นึกถึงเรื่องคืนนั้น แล้วถามเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอน “ตอนนี้นายยังขาดคนกินข้าวเป็นเพื่อนอยู่ไหม?”

ผู้ชายเห็นภาพเธอที่น่ารัก แล้วหัวเราะอย่างสะใจพร้อมตอบ “ขาดสิ ขอแค่เธอนัดมา ไม่ว่าเมื่อไหร่ฉันก็ขาดทั้งนั้นแหละ”

กู้เหวยยีทำตาโตขึ้นมาพร้อมความคาดหวัง “ยังคิดเงินเป็นชั่วโมงอยู่ไหม?”

ผู้ชายคนนั้นทนไม่ไหวยื่นมือไปหยิกแก้มเธอที่นุ่มนิ่ม “ใช่แล้ว เธอว่ายังไงก็แบบนั้นแหละ”

เขาบีบจนกู้เหวยยีเจ็บไปทั้งหน้า เธอทำหน้าบึ้งกู้เหวยยีปัดมือเธอออกแล้วพูด “อั๊ยยา นายอย่ามาแตะต้องฉันบ่อยๆ สิ”