รักแสนร้าย นิยาย บท 2

บทที่2 คนที่จะเอาเธอเข้าคุกคือเขา

เขาพูดจาสะเทือนใจเสร็จ มู่โล่หมิงก็ทิ้งกู้เหวยยีไว้ แล้วเดินออกไป

“โล่หมิง นายอย่าทิ้งฉันไว้........” กู้เหวยยีตามเขาไปแบบกะเพก แต่เธอไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว อ่อนแรงไปทั้งตัว วิ่งไปแค่ไม่กี่ก้าวก็หน้ามืดแล้วล้มลงไปกระแทกกับพื้น

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างลำบาก ในสายตาที่มืดมัวนั้น แผ่นหลังของมู่โล่หมิงดูเย็นชาและโหดเหี้ยมกว่าปกติ

เธอหน้ามืดขึ้นมา สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวสลบไปในที่สุด

พอเธอฟื้นขึ้นมาอีกรอบ ตัวเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ของโรงพยาบาล เธอคอแห้งมากจนเหมือนไฟกำลังไหม้ที่คอ

น้ำ............

ลงจากเตียงอย่างกะเพก เธอเห็นมีกาต้มน้ำอยู่บนโต๊ะกาแฟ รีบเทน้ำออกมาแก้วหนึ่ง

แต่น้ำนั้นเดือนมาก เธอดื่มไม่ได้ ทำได้แค่มอง ในใจเธอกระสับกระส่ายจนแทบจะเป็นบ้า

เป่าไปสักพัก เธอก็ทนความร้อนไว้ แล้วดื่มน้ำคำแรกลงไป

ยังไม่ทันได้ดื่มคำที่สอง ประตูห้องคนไข้ก็โดนผลักออกทันที ตำรวจสองสามคนบุกเข้ามา

“อยู่นี่ จับเธอไว้!” ตำรวจพุ่งเข้ามาแล้วปัดแก้วในมือกู้เหวยยีออก จับแขนของเธอไว้ แล้วกดเธอลงไปบนโต๊ะกาแฟ

ใบหน้าของกู้เหวยยีแนบไปกับโต๊ะกาแฟที่เย็นเฉียบ แขนเธอปวดมาก

“กู้เหวยยี คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรม คุณโดนจับแล้วครับ!” ตำรวจพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เสียงกุญแจมือดังขึ้น “คึกๆ” มือของเธอถูกใส่กุญแจมืออย่างแน่นหนา

“ฉันเปล่านะ!” กู้เหวยยีกระวนกระวายจนแทบจะร้องไห้ออกมา “ฉันไม่ได้ผลักจี้เยว่เยว่จริงๆ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ!”

“ประโยคพวกนี้ รอไปถึงสถานีตำรวจแล้วค่อยพูดแล้วกัน!”

ตำรวจจริงจังและเคร่งเครียด จับกู้เหวยยีไว้กำลังจะไป

“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันดื่มน้ำหน่อย” กู้เหวยยีมองจ้องไปที่กาน้ำร้อน อยากดื่มจนแทบจะเป็นบ้า “ฉันไม่ได้ดื่มน้ำมาสามวันแล้ว ขอร้องล่ะ ให้ฉันดื่มสักแก้วเถอะ!”