รักแสนร้าย นิยาย บท 22

บทที่ 22 ต่างคนต่างไม่ติดค้างใคร

ฮั่วเจียงเหยี่ยก็เริ่มสนใจเช่นกัน “โอ้ ถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”

กู้เหวยยีที่เพิ่งหลับตาและลืมตาเพราะความร้อน ในขณะที่เธอได้สบตากับมู่โล่หมิง หัวใจของเธอก็รู้สึกเย็นชาอย่างไม่คาดคิด

“โย่ ประธานมู่.......”

เสียงของเธอแห้งและไม่น่าฟัง แต่มุมปากของเธอก็ยังคงแสยะยิ้มอย่างดื้อรั้น

ถึงขั้นที่เพื่อยืนยันการเดาของเขากู้เหวยยีเอามือไปโอบเอวของฮั่วเจียงเหยี่ยไว้

มู่โล่หมิงกระชากเธอออกจากอ้อมแขนของ ฮั่วเจียงเหยี่ยจากนั้นก็ยัดเธอเข้าไปในรถอย่างแรง

กู้เหวยยีนั่งอยู่เบาะหลังเคาะที่กระจกรถอย่างแรง “ปล่อยฉันออกไป! ปล่อยฉัน ... ออกไป!”

หลังจากนั้นเธอไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูดตอนเธออยู่ในรถ ในที่สุดฮั่วเจียงเหยี่ยก็เฝ้ามองดูมู่โล่หมิงขับรถพร้อมพาเธอออกไป

กู้เหวยยีนั่งขดตัวอยู่ที่เบาะหลัง เธอพยายามระงับความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นภายในใจ

แน่นอนว่าแม้ว่า ฮั่วเจียงเหยี่ยจะช่วยเธอไว้ แต่เธอก็ยังคงเป็นแค่ของเล่นสำหรับคนอย่างพวกเขา

มู่โล่หมิงมองเธอผ่านกระจก สีหน้าของเขาแย่จนน่ากลัว

นี่เป็นวิธีที่ผู้หญิงคนนี้เอาใจแขกหรือ?

รถจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง เขาพยุงเธอเข้าไปในบ้าน แล้วโยนเธอลงไปที่พื้น

“เธอนอนโซฟา”

หลังจากพูดจบเขาก็ถอดเสื้อสูทแล้วขึ้นไปชั้นบน

กู้เหวยยีขยับร่างกายของเธอช้าๆ สายตามองไปที่แผ่นหลังของเขา

มู่โล่หมิงก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงพาเธอกลับมา ไม่ใช่เพื่อครอบครองเธอ แต่คิดว่าเธอดูสกปรกขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของคนอื่น

ตกดึก เขาข่มตาลงไม่ได้ ขณะที่เขาลงไปชั้นล่างเพื่อไปเอาเหล้าเขาก็ตกใจกับกู้เหวยยีที่ล้มลงกับพื้น

ร่างกายของเธอถูไถไปกับพื้นตลอดเวลา หน้าเธอแดงเหมือนเชอร์รี่ และพูดงึมงำในปาก

“น้ำ ... น้ำ ...”

ถึงเขาจะไม่สนใจยังไง เขาก็ดูออกว่าเธอถูกวางยา

“ฮั่วเจียงเหยี่ยวางยาเธอ?”

กู้เหวยยีดึงเสื้อผ้าของตัวเองไปมาอย่างทรมาน เธอไม่สามารถพูดได้เลย ทำได้เพียงส่ายหัว

มู่โล่หมิงขมวดคิ้ว และอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำชั้นบน ผลักเธอเข้าไปทันทีหลังจากใส่น้ำเย็นในอ่าง

“ล้างตัวเองให้สะอาดแล้วค่อยออกมา!”

เมื่อน้ำเย็นสาดลงที่หัว ทำให้กู้เหวยยีตกใจ และความร้อนวูบวาบในร่างกายของเธอก็ค่อยๆ สลายไป

เธอยืนตัวสั่นอยู่ใต้ฝักบัว และเช็ดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ

“มู่โล่หมิงนายจะทรมานฉันยังไงอีก?”

เมื่อฤทธิ์ยาของเธอถูกชะล้างออกไปหมด ใบหน้าของเธอก็ยังคงแดงระเรื่อ เมื่อเธอออกมา

สายตาของมู่โล่หมิงมองลงที่หนังสือพิมพ์ และเมื่อได้ยินเสียงของเธอเขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลย “อย่าอยู่ชั้นบน”

กู้เหวยยีจ้องไปที่เขา “ถ้าประธานมู่พาฉันกลับมา ก็แค่อยากนอนกับฉันไม่ใช่เหรอ?”

นิ้วของมู่โล่หมิงกำไว้แน่น “ฉันไม่เคยสัมผัสของสกปรก!”