รักแสนร้าย นิยาย บท 34

บทที่ 34 ชีวิตเล็กๆ

ตอนที่ กู้เหวยยีฟื้นขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าเคร่งขรึมของฮั่วเจียงเหยี่ย จนคิดว่าตัวเองมาเจอยมบาลแล้ว

“ทำไมคุณใบหน้าเคร่งขรึมแบบนี้ ฉันไม่ได้ตายสักหน่อย?”

สีหน้าของฮั่วเจียงเหยี่ยไม่ได้ดีขึ้นเพราะคำพูดของเธอเลยสักนิด “ผมมีเรื่องจะบอก คุณ......ท้องแล้ว”

เด็กเป็นลูกของมู่โล่หมิงแน่นอน

กู้เหวยยีตกใจไปนาน ดวงตาถูกย้อมเป็นสีบุหรี่

เหมือนกำลังเสียใจ แต่ก็เหมือนกลับดีใจ

“หลังจากนั้นล่ะ?”

ฮั่วเจียงเหยี่ยจับมือเธอ “ในเมื่อคุณตัดสินใจที่จะออกจากเขา ก็เอาเด็กไว้ไม่ได้ ไปเอาออกเถอะ”

เมื่อกี้ ฮั่วเจียงเหยี่ยก็ถามแพทย์นารีสูติแล้ว ตอนนี้เวลานี้ ถ้าเอาเด็กออกไม่มีผลกระทบต่อร่างกายมาก เพียงแค่ตัวให้ดี หลังจากนี้ยังเป็นแม่คนได้

กู้เหวยยีสับสนจนจับความคิดไม่ได้ จ้องมองไปในความว่างเปล่า

ฮั่วเจียงเหยี่ยมองเธออย่างแน่นิ่ง “ในเมื่อคุณรู้อย่างชัดเจนว่าคุณอยู่ตรงไหนในหัวใจเขา ก็ไม่ต้องเอาความคิดถึงแบบนี้ไว้”

กู้เหวยยีค่อยๆ เอามือลูบท้องของตัวเอง

ตรงนี้มีชีวิตเล็กกำลังเติบโตอยู่ หลังจากนี้จะเรียกเธอว่าแม่

กู้เหวยยีหลับตาลงทันที “ฉันใจไม่แข็งพอ”

ตอนนี้ เหนียนจือหวั่นที่แนบหูฟังอยู่นอกประตู

ถ้าหาก ฮั่วเจียงเหยี่ยไม่ต้องการลูกคนนี้แล้วล่ะก็ เธอคงไม่กล้าเอาออกหรอก

คืนนั้นพวกเขาทำกันตั้งหลายรอบ

เหนียนจือหวั่นก็ไม่เคยคิดว่าจะเอาลูกคนนี้ไว้ แต่ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเริ่มอาเจียน และไม่อยากอาหาร พอตรวจก็ท้องแล้ว

วันนี้เธอมาเอาใบตรวจ ถึงบังเอิญเจอกับฮั่วเจียงเหยี่ยที่ออกมาจากแผนกนรีเวชอย่างเร่งรีบ เธอก็เลยเดินตามมา

ในห้องผู้ป่วย ฮั่วเจียงเหยี่ยยังคงลองพูดเกลี้ยกล่อมเธอ

“ตอนนี้ถ้าเอาออกถือว่าเป็นเวลาที่ดี ถ้าหากคุณใจแข็งไม่พอ ก็มีเวลาคิดได้ไม่เกิน 1 เดือน”

ตอนที่เขาเดินออกจากประตูก็ชนเข้ากับเหนียนจือหวั่นเต็มๆ

ฮั่วเจียงเหยี่ยปิดประตูลงทันที แต่พาเธอไปที่อื่น

“ในเมื่อคุณได้ยินแล้ว ก็ไม่ต้องพูดออกไป”

เหนียนจือหวั่นไม่มีอารมณ์ไปคิดถึงเรื่องของกู้เหวยยีเลยสักนิด เธอกำผลตรวจไว้แน่น “ถ้าหากฉันบอกว่าฉันท้องแล้ว คุณต้องการเด็กไหม? หรือว่าจะบอกให้ฉันไปทำแท้งเหมือนกับกู้เหวยยี”

แววตาของฮั่วเจียงเหยี่ยลุ่มลึก “คุณพูดอะไร”

เหนียนจือหวั่นพูดอย่างขมขื่น “ฉันบอกว่า....ฉันท้องค่ะ”

เธอค่อยๆ ยกผลตรวจขึ้นมา รูปเด็กบนนั้นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว

แผนของเธอสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง

จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขแปลก หลังจากรับสายเสียงผู้หญิงร้องไห้ก็ดังขึ้น “คุณคือ จี้เยว่เยว่ใช่ไหมคะ?”

จี้เยว่เยว่ถลึงตา “คุณคือ?”

เหนียนจือหวั่นหัวเราะเยาะ “คุณไม่ต้องสนว่าฉันเป็นใคร ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า กู้เหวยยีเธอท้องแล้ว เป็นลูกของมู่โล่หมิง”

จี้เยว่เยว่ร้องเสียงแหลมสูง “อะไรนะ? เธออยู่ไหน?”

เหนียนจือหวั่นไม่ได้พูดอะไรต่อ และรีบวางสายไป

เธอคุกเข่าอยู่ข้างล่าง ตอนที่คิดจะใช้แรงทุบท้องของตัวเอง ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด และใจไม่แข็งพอจนล้มเลิกไป

ในเมื่อฉันเก็บลูกฉันไว้ไม่ได้ งั้นเธอก็อย่าคิดว่าลูกของเธอจะมีอนาคตที่ดี

อีกด้านหนึ่ง เหมือนกับสายฟ้าผ่าลงมา ในใจของจี้เยว่เยว่ ในหัวคิดแค่ กู้เหวยยีท้องใหญ่กลับมา ท่าทางมาแย่งชิงกับเธอ

จู่ๆ เธอก็กรี๊ดออกมา คนรับใช้รีบมาล้อมเอาไว้ “คุณจี้！”

จี้เยว่เยว่โอดครวญอย่างไร้เรี่ยวแรง “เรียก โล่หมิงกลับมาเถอะ”

หลังจาก มู่โล่หมิงกลับมา จี้เยว่เยว่ก็ลืมตามอง “โล่หมิง ฉันเจ็บบาดแผลมากๆ ช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งไปทำงานนะคะ อยู่บ้านเป็นเพื่อนฉันเถอะ”

มู่โล่หมิงไม่ได้พูดอะไรออกมา

ใช้โอกาสตอนกลางคืนที่เขาเข้าห้องสมุด จี้เยว่เยว่โทรศัพท์ บอกคนทางนั้นว่า “พวกแกไปเอาผู้หญิงคนนั้นออกมาจากโรงพยาบาล ฉันอยากให้เด็กในท้องเธอตาย! ถ้าหากพลาดทำเธอตายก็ยิ่งดี ฉันจะให้เงินพวกแกทุกเม็ด”