รักแสนร้าย นิยาย บท 33

บทที่ 33 จากกันไม่พูดว่าลาก่อน

ตอนที่ ฮั่วเจียงเหยี่ยเห็น จี้เยว่เยว่ ก็เข้าใจเลยว่าทำไมเมื่อก่อน มู่โล่หมิงถึงได้เกลียด กู้เหวยยีขนาดนั้น

เพราะผู้หญิงคนนี้รู้ว่าจะเอาใจผู้ชายแบบไหน

จี้เยว่เยว่ถามว่าเพราะชอบ กู้เหวยยีใช่ไหมถึงได้มาร่วมมือกับเธอ ฮั่วเจียงเหยี่ยไตร่ตรองสักพัก ก็รับปากเธอ

จี้เยว่เยว่เม้มปาก ดูเหมือนแผนที่วางไว้พอมีผู้ช่วยก็ราบรื่นมากขึ้น

ในบ้านพัก มู่โล่หมิงยืนเงียบๆ อยู่หน้าประตูนานแล้ว แต่กู้เหวยยีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมาเปิดประตู

เธอมุดตัวอยู่ในผ้าห่มและถูกลูกหมาป่าผลัก

ในเมื่อจี้เยว่เยว่กลับมาแล้ว งั้นตำแหน่งของเธอก็ควรจะว่างได้แล้ว

ตอนที่มู่โล่หมิงจากไปก็ไม่มีเสียงอะไรเลย และเป็นสาวใช้ที่มาบอกเธอว่าควรทานอาหารค่ำได้แล้ว

กู้เหวยยีพยักหน้ารับเบาๆ “ฉันจะออกไปข้างนอกสักพัก ไม่ต้องเรียกคนมาตามฉัน”

ถึงจะมีบอดี้การ์ดตามมา แต่ไม่นานเธอก็เดินหลบออกมาได้ และเจอ ฮั่วเจียงเหยี่ยที่หน้าประตูผับแห่งหนึ่ง

“ทำไมคุณดูผอมลงตั้งเยอะ”

ฮั่วเจียงเหยี่ยมองเธอที่ผอมจนคางแหลม

กู้เหวยยียิ้ม“ขอบคุณนะคะ เมื่อก่อนเบี้ยวคุณ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้คุณจะยอมช่วยฉัน”

ฮั่วเจียงเหยี่ยสองมือกอดอก “พวกเราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องเคร่งเรื่องพวกนี้”

พวกเขาไม่พูดถึง มู่โล่หมิงอย่างรู้กัน

ฮั่วเจียงเหยี่ยดูออก ว่าเธอยอมแพ้แล้วจริงๆ

เขาจัดการให้กู้เหวยยีอยู่ในบ้านพักชานเมืองของตัวเอง แถมยังซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันให้เธอไว้ก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องออกไปไหนเลย

ในโรงพยาบาล มู่โล่หมิงกำลังตั้งใจป้อนซุปไก่ให้จี้เยว่เยว่

จี้เยว่เยว่มองไปทางอื่น และร้องเสียงต่ำ มู่โล่หมิงวางถ้วยลงทันที “ลวกรึเปล่า?”

จี้เยว่เยว่พยักหน้ารับ “โล่หมิง คุณใจลอยแล้ว”

มู่โล่หมิงลุกขึ้น “ผมออกไปโทรศัพท์ก่อนนะ”

นี่เป็นครั้งที่สิบสองแล้วที่เขาโทรหากู้เหวยยีแต่ไม่มีคนรับสายเลย

คนใช้ในบ้านบอกว่าเธอออกไปเดินเล่น แต่ว่าเลี้ยวไปเลี้ยวมาก็ไม่เห็นเงาแล้ว

ถ้าหากเธอคิดจะไป เขาขุดหลุมลงไปก็หาไม่เจอ

หลังจากที่มู่โล่หมิงกลับมาที่ห้องคนป่วย จี้เยว่เยว่ก็บอกว่าอยากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้าน

“ถ้าหากคุณกลัวว่า เหวยยีอยู่รู้สึกไม่สะดวก ฉันอยู่ห้องรับแขกก็ได้ค่ะ”

มู่โล่หมิงมองร่างกายของเธอที่ผอมซูบ “ไม่เป็นไร เธอไปแล้ว”

จี้เยว่เยว่ค่อยๆ วางใจ แต่ว่าใบหน้ายังไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร ดูเหมือน ฮั่วเจียงเหยี่ยเป็นคนที่ไว้ใจได้จริงๆ

คืนนี้ มู่โล่หมิงนั่งอยู่ในห้องสมุดนานสองนาน จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ด้านนั้น เสียงของฮั่วเจียงเหยี่ยฟังดูสบายอย่างมาก “ประธานมู่ ไม่ได้เจอตั้งนาน ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

“ไม่รบกวนความเป็นห่วงของประธานฮั่ว ทุกอย่างโอเคดีครับ”

มู่โล่หมิงไม่ถอย กู้เหวยยียกมือขึ้นและใช้แรงจะตบเขา แต่ถูก ฮั่วเจียงเหยี่ยจับไว้ได้ทัน

หลังจากนั้น เขาก็เอามือของเธอมาคล้องแขนเขาไว้ “เข้าไปเถอะ เพื่อนๆ กำลังรอเจอคุณอยู่”

กู้เหวยยีเหลือบตามองเขา เพื่อน? ไม่ได้บอกว่ามีแค่พวกเขาสองคนเหรอ?

แต่ว่า กู้เหวยยีก็ไม่คิดอยากอธิบายอะไร เพียงแค่ยิ้มเล็ก “ไปเถอะค่ะ”

สีหน้าของมู่โล่หมิงยิ่งไม่ดีกว่าเดิม

หลังจากเดินเข้าไป กู้เหวยยีก็กระดกเหล้ามอมตัวเองอย่างหนัก แม้แต่ ฮั่วเจียงเหยี่ยมาชนแก้วกับเธอก็ไม่สนใจ

ยากที่จะเห็นเธอดื่มอย่างมีความสุข ฮั่วเจียงเหยี่ยก็เลยมาเอาเหล้าที่แรงที่สุดที่เคาน์เตอร์ “ลองดู?”

กู้เหวยยีเงยหน้าขึ้นและกระดกเข้าไป หน้าแดงเพราะเหล้า แต่ว่ายังคงกำจัดความเจ็บในใจและความว่างเปล่าไม่ได้

รอออกจากผับ ด้านนอกฝนตกหนัก เธอพูดอะไรก็ไม่ยอมขึ้นรถ เดินโง่ๆ ในสายฝนอยู่คนเดียว

ฮั่วเจียงเหยี่ยก็เลยทิ้งรถ เดินตามเธออยู่ด้านหลัง

วันต่อมา กู้เหวยยีก็นอนป่วยลุกไม่ขึ้นอยู่บนเตียง

เป็นไข้สูง 39 องศา

ฮั่วเจียงเหยี่ยเรียกหมอหลายคนมาล้อมเธอไว้

เพียงแค่เป็นห่วง แต่เขากลับตกใจเหมือนจะตรวจร่างกายเธอ กลัวว่าตรงไหนผิดปกติ

หลังจากรอไม่กี่ชั่วโมง ผลก็ออกมาแล้ว เขามองผลตรวจก็ตกใจยืนอยู่ที่เดิม

กู้เหวยยีเธอ.....ท้องแล้ว