รักแสนร้าย นิยาย บท 9

บทที่ 9 ฉันจะไม่ยอม

พี่หงรู้ว่าที่กู้เหวยยีติดคุกเมื่อสามปีก่อนมันมีอะไรมากกว่านั้น แต่เธอไม่ได้ถามมาก พูดแค่ว่า “ยูยูบอกว่าเธอพาผู้ชายเข้าห้อง เรื่องจริงหรือเปล่า?”

กู้เหวยยีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ว่า “จริงค่ะ แต่ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา ฉันขู่เขาเฉยๆ”

เธอเข้าห้องมา อาศัยช่วงที่ผู้ชายเผลอ แล้วเอาโทรศัพท์เขามา โปรไปหาภรรยาของผู้ชาย พอโทรติดผู้ชายคนนั้นก็กลัว แล้วขอร้องให้กู้เหวยยีอย่าออกเสียง แล้วเขาก็คุยกับภรรยาไปแล้วหนีไป

วิธีนี้พี่หงเป็นคนสอนเธอเอง

“เสร็จรึยัง?” ตรวจที่รออยู่ข้างนอกเริ่มเร่งเธอ

พี่หงมองกู้เหวยยีด้วยความเป็นห่วง

กู้เหวยยีใส่ถุงน่องแบบนิ่งๆ ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ตามตำรวจไปที่โรงพัก

เธอใส่ชุดเดรสที่ราคาถูกๆ ถุงน่องสีดำ แต่งหน้าจัด มองยังไงก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่สำรวมตัว บวกกับสีหน้าที่เฉยชา ทำให้เธอดูสำส่อนกว่าเดิม

ตำรวจที่สอบปากคำขมวดคิ้ว สอบปากคำเธอตามขั้นตอนพร้อมสีหน้าที่รังเกียจเธอ โดนเฉพาะเรื่องตอนที่เธออยู่ในห้อง ถามไปมาซ้ำๆ

กู้เหวยยี อยู่กับผู้ชายรึเปล่า

กู้เหวยยีมองไปที่ใบหน้าอันเคร่งขรึมของตำรวจ รู้สึกใจลอยเล็กน้อย

เธอนึกถึงเมื่อสามปีก่อน ที่ตัวเองนั่งอยู่ที่นี่ สภาพที่โดนสอบปากคำจนสิ้นหวัง ตอนนั้นเธอทำเป็นแต่ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ

แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว

“ออกจากคุกมา ฉันไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ผิดกฎหมายเลย คุณถามอีกสักร้อยรอบ ฉันก็ยังคงตอบแบบนี้” เธอพูดอย่างไม่แยแส “ถ้าคุณมีหลักฐานแสดงว่าฉันทำผิด ฉันจะยอมรับทันที ไม่มีหลักฐาน ก็รบกวนปล่อยฉันไปค่ะ”

ตำรวจตบไปที่โต๊ะอย่างแรง “นี่เธอทำตัวอะไรกัน”

กู้เหวยยีไม่สบตา แล้วไม่ได้พูดอีกต่อไป

ตำรวจทนไว้แล้วถามเธอมาจนเที่ยงคืน ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมาเลย สุดท้ายโกรธจนเตะโต๊ะ แล้วออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกห้อง

ประตูไม่ได้ปิดแน่น ส่งเสียงมาแผ่วๆ ไม่ค่อยชัด กู้เหวยยีได้ยินคำว่า คุณชายมู่