ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 374

โหลชีก็เลยปล่อยมือไป "ข้าก็อยากรู้ว่าเจ้าตัวเล็กอย่างเจ้าไปเจอของล้ำค่าชั้นดีอะไรอีก" ยิ่งอยู่นางก็ยิ่งรู้สึกว่า เจ้าจิ้งจอกม่วงตัวนี้เมื่อก่อนเคยมีคนเลี้ยงมันมาก่อน เคยมีคนฝึกมันมาก่อนแล้วแน่ๆ พูดคุยกับมันเป็นเวลานาน ดังนั้นมันถึงได้ฉลาดขนาดนี้! และยังสามารถทำเรื่องฉลาดใกล้เคียงกับปีศาจอย่างเช่นการดึงผมของชิวชิ่นซูเช่นนั้นออกมาได้

อีกอย่าง มันรู้จักสิ่งต่างๆมากเกินไป ถึงแม้ในหุบเขามาจะมียาสมุนไพรล้ำค่ามากมายขนาดนั้น แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องรู้จักหมดนี่นา

แต่ว่า ถึงแม้จะมีคนมาหานางก็จะไม่ยอมรับแล้ว วู๊วูสมัครใจติดตามนางเอง นั่นก็คือของนาง เป็นของนาง ใครก็ห้ามมาแย่ง

"พระสนม ข้างในมีกลไก จิ้งจอกม่วงจะเป็นอะไรไหม?" เทียนอิ่งไม่คุ้นเคยกับวู๊วู รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย

โหลชีส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า: "ไม่หรอก เจ้าตัวเล็กนั่นเฉลียวฉลาดอยู่ ตามมันไป"

ทั้งสามติดตามจิ้งจอกม่วงบินโฉบอยู่ในภูเขา จิ้งจอกม่วงกลายเป็นปีศาจแล้วจริงๆ มันสามารถประมาณการได้ว่าความเร็วของโหลชีเร็วแค่ไหน มันก็มุ่งหน้าไปด้วยความเร็วระดับนั้น ทีนี้ก็ลำบากเทียนอิ่งกับเฉิงสิบแล้ว ทั้งสองคนติดตามได้อย่างกินแรงมาก

โหลชีก็กัดฟันรู้สึกจนใจเล็กน้อย เจ้าตัวนี้ไปเจออะไรเข้ากันแน่ถึงได้รีบร้อนขนาดนี้?

แน่นอนว่า ลูกเทียนซิงก่อนหน้านี้ ไม่ถือเป็นของล้ำค่าจริงๆ เพียงแต่ว่าพวกเขาบังเอิญต้องการพอดี

แต่ว่า ตอนนี้นางนึกขึ้นมาได้ ไอ้ตาเดียวเป็นโจรที่เคยเห็นสมบัติล้ำค่ามาแล้วนับไม่ถ้วน ก่อนหน้านี้ในคลังเก็บของของเขาก็มียาสมุนไพรหายากมากมาย แม้แต่ยาแข็งจิตยาดีชั้นยอดเช่นนั้นก็ยังเอาออกมาได้ แสดงว่าเขาก็ต้องรู้จักของพวกนี้ดี เช่นนั้น ในทุ่งป่าเถื่อนของพั่อวี้เขาเลือกสถานที่เช่นนี้ในการปักหลักเพียงแห่งเดียว แถมยังเตรียมพร้อมจะสร้างเมือง เป็นไปได้ไหมว่าเป็นเพราะพบว่าที่นี่มีของดี?

ไม้พิณ นับเป็นหนึ่ง เพราะในเขามีไม้พิณ ดังนั้นไอ้ตาเดียวเป็นคนรู้จักของดี ไม่แตะต้องภูเขาลูกนี้ เพราะกลัวจะทำลายสภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตของไม้พิณ

วู๊วูยังเจออะไรอีก?

"วูวู!"

ในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่ วู๊วูก็หยุดลงมา มุดเข้าไปในกอหญ้าที่อ่อนนุ่มกอใหญ่ที่สูงประมาณครึ่งคน โหลชีเลิกคิ้ว เดินเข้าไปแหวกกอหญ้าออก กลับเห็นเพียงรูที่มีขนาดเท่าชามยักษ์รูหนึ่ง นี่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เหมือนรูงูนี่นา! แถมยังเป็นงูใหญ่ด้วย!

ขนาดตัวของวู๊วูใหญ่กว่ารูนี้ มุดเข้าไปไม่ได้ กำลังกระโดดอยู่หน้าปากรูตลอดเวลา

เวลานี้เทียนอิ่งกับเฉิงสิบก็มาถึงแล้วเช่นกัน

"แม่นาง สิ่งที่วู๊วูพบก็คือรูนี้? เกรงว่าจะเป็นรูงู" เฉิงสิบเดินเข้าไปใกล้แล้วมองดู ได้ข้อสรุปเช่นเดียวกันกับโหลชี

"วูวูวูวู"

วู๊วูวิ่งวนอยู่กับที่ มีความรู้สึกเหมือนกับว่าหาประตูไม่เจอเข้าไปไม่ได้

เทียนอิ่งถอนกอหญ้ากอใหญ่นั้นออกเงียบๆ นอนหมอบลงไป มองเข้าไปในรู "พระสนม รูลึกมาก มองไม่เห็นอะไรเลย"

"วู๊วู เจ้าพาเรามาที่นี่อย่างรีบร้อน เพื่อที่จะดูว่าในรูนี้มีอะไรกันแน่?" โหลชีกำลังจะยื่นมือไปจับวู๊วู ก้มหน้าลงไปมองกลับร้องว่าเอ๋ขึ้นมาคำหนึ่ง

"มด?"

เทียนอิ่งกระโดดขึ้นมาทันที ร่างแตะลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา

และเฉิงสิบกับโหลชีก็มองดูอย่างตกตะลึงจนตาค้างไปแล้ว ไม่รู้ว่ามันมาเมื่อไหร่ ในชั่วพริบตาก็มีมดมากมายเดินไปทางรูนั้น

"วูวู!" วู๊วูประหม่าแล้ว กระโดดแรงมากขึ้น ท่าทางกระวนกระวายนั่นเหมือนกำลังบอกกับโหลชีว่า เร็วเข้าสิเร็วเข้าสิ ช้าไปจะถูกมดพวกนี้กินไปหมดนะ!

"มดมากมายขนาดนี้......แม่นาง ข้างในคงจะไม่ใช่อะไรที่หวานมากใช่ไหม?" เฉิงสิบมองดูมดที่ยังเดินพุ่งไปทางรูอย่างรวดเร็วไม่ขาดสายด้วยความตกตะลึง