รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 130

บทที่ 130 สิบล้าน เลิกกับแฟนหนุ่มเธอซะ

เมื่อกี้เธอคิดจะทำอะไร บ้าไปแล้วหรอ?

ลักษณะท่าทางของเขาและอารมณ์ที่ไม่เข้าใจภายในใจทำให้ถังซินรู้สึกสบอย่างชิ้นเชิง หัวใจเหมือนกับจะทะลุออกมาจากอก เธอรีบลุกตัวขึ้น และวิ่งออกมาจากห้องคนไข้

ด้านนอกห้องคนไข้เต็มไปด้วยความเย็น ลมที่พัดผ่านหน้าเธอไป ทำให้ถังซินได้สติขึ้นมาไม่น้อย

แผนกพักรักษาตัวในโรงพยาบาลชั้นนี้ นอกจากจะมีผู้รักษาความปลอดภัยอยู่ที่ด้านหน้าประตูทางเข้าไม่กี่คนแล้ว บริเวณอื่นนั้นว่างเปล่า เธออยากที่จะไปล้างหน้า เมื่อเดินมาถึงหัวมุม ก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ชัดเจนนัก

ถังซินไม่หยุดก้าวเดิน ครึ่งตัวเธอยื่นออกไป มองเห็นคนสองคนยืนอยู่ตรงเครื่องดื่มน้ำ นั่นก็คือส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิง ระยะระหว่างทั้งสองคนนั้นห่างกันมาก บรรยากาศดูอึมครึมมาก

ในมุมของเธอเห็นแต่วี่เหวินถิงกำลังเอียงตัว แต่กลับเห็นแววตาที่ซับซ้อนของส้งจิ้งเหอได้อย่างชัดเจนทั้งหมด จึงพูดในใจขึ้นว่า ส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิงรู้จักกันมาก่อนหรอ

เห็นได้ชัดว่าส้งจิ้งเหออยู่ในสภาวะที่ไม่ปกติ ไม่อย่างนั้นแค่เธอเงยหน้าก็สามารถมองเห็นถังซินแล้ว

เธอเดินไปดูวี่เหวินถิงอย่างระมัดระวัง หน้าตาของเขาดูเศร้าไร้ชีวิตชีวา ทำให้คนอื่นไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ใบหน้าที่มีสภาพเย็นชาทั้งสีปีที่ผ่านมานั้น ได้ปรากฏขึ้นที่ในหัวของเธอทุกเวลา เป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดออกไป

เหมือนมีอะไรมาอุดที่คอหอย ผ่านไปซักครู่ส้งจิ้งเหอจึงพูดออกมาว่า “ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นพี่น้องกัน”

“คุณส้งไม่รู้ก็ไม่แปลก วี่เหวินถิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ แต่กลับเย็นถึงกระดูก พี่รองไม่ได้บอกคุณ ฉันกับคุณส้งก็ไม่รู้จักกัน”

คำพูดของเขาทำให้ส้งจิ้งเหอหน้าซีดไปทั้งหน้า เธอควบคุมอารมณ์ตนเองไว้ไม่ได้จึงบีบแก้วน้ำอย่างระเนระนาด หลังมือถูกน้ำร้อนลวกเป็นปื้นๆสีแดง

วี่เหวินถิงเหมือนกับมองไม่เห็น หันกลับโดยที่ไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้า

ส้งจิ้งเหอปัญญาอ่อนอยู่ไม่กี่วินาที จากนั้นจึงได้สติกลับมา เธอตัวเซเข้าไปจับที่แขนของเขา ริมฝีปากนั้นสั่นเครือ “วี่เหวินถิง นายพูดสองประโยคนั้นอีกครั้งซิ”

เขาพูดว่าไม่รู้จักเธอจริงๆ!

เธอหายใจลึกและพูดอย่างนิ่งๆว่า “ถ้านายมีท่าทีที่ดีกว่า เราค่อยมาคุยกันใหม่ดีดี คุย…”

“ผมไม่อยากรู้จักกับคุณส้ง” วี่เหวินถิงพูดขัดคำพูดของส้งจิ้งเหอ คล้ายกับหมดความอดทนและสะบัดมือเธอออกอย่างแรงและหยาบคาย

ส้งจิ้งเหอใส่รองเท้าส้นสูง เมื่อถอยไปข้างหลังโดยไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้ล้มลงไปทั้งตัว จนร้องเจ็บออกมา

ในใจของวี่เหวินถิงจึงเกิดความผันแปรขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังจากไปอย่างตัดเยื่อใย

บังเอิญมาพบหน้าถังซินที่อยู่ตรงหัวมุม

บนใบหน้าของเขามีความดุร้าย ถังซินที่ดูอยู่ก็รู้สึกเสียวสันหลัง เธอจึงอธิบายอย่างติดๆขัดว่า “ฉันอยากเดินไปล้างหน้า คิดไม่ถึงว่าพวกคุณจะคุยกันที่นี่…”

เนื้อหาการสนทนานั้นเร็วมาก แม้ว่าเธออยากที่จะเดินออกไปแต่ก็ทำไม่ทัน

ถังซินอยากที่จะแก้ตัวว่าตนเองไม่ได้อยากที่แอบฟังพวกเขา แต่วี่เหวินถิงไม่แม้แต่จะมองเธอ ก้าวขาอันยาวใหญ่ของเขาออกไปจากข้างๆตัวเธอ และตามมาด้วยลมหนาว ถังซินตัวสั่นอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อเห็นส้งจิ้งเหอยังล้มอยู่บนพื้น ถังซินจึงรีบก้าวเดินเข้าไปและพยุงเธอขึ้นมา “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ฉันไม่เป็นไร” ส้งจิ้งเหอยิ้มเบาๆ และปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้า ลักษณะท่าทางสง่างดงามกินใจคน ซึ่งเหมือนกับว่าคนที่เจ้าอารมณ์เมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่เธอ

ถังซินไม่มีนิสัยชอบถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น แม้ว่าเธอจะเดาได้ว่าส้งจิ้งเหอกับวี่เหวินถิงเคยมีอะไรบางอย่างกันเมื่อก่อนนี้ ส้งจิ้งเหอไม่พูดเธอก็ไม่ไปพูดถึง พูดเรื่องทั่วไปซักพักแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ

เมื่อกำลังที่จะออกจากโรงพยาบาล ถังซินได้มองเห็นจู่ซือซือกำลังมาจากรถพี่เลี้ยง

เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ซือซือจะมาโรงพยาบาลดึกแบบนี้