รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 132

บทที่ 132 ลอบฆ่าที่ห้องคนไข้

หลังจากที่บริษัทมู่ซื่อพลิกจากร้ายกลายเป็นดี ถังซินก็รู้สึกผ่อนคลาย เพียงแค่เป็นผู้ทำหน้าที่แทนประธาน ทุกวันต้องดูอีเมลนับสิบฉบับ ออกเอกสารสั่งการ แถมยังต้องเรียนหาความรู้เกี่ยวกับการเงินที่เข้าใจได้ยาก ทำให้เธอยากที่จะรับได้

แม่ของถังซินไม่ค่อยที่จะได้เล่นโทรศัพท์ หลังจากที่เห็นข่าวแล้ว ก็รีบโทรศัพท์หาถังซิน

“ลูกเขยไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ แม่ ไม่ใช่ลูกเขยของแม่ อย่าเรียกซี้ซั้ว” ถังซินจนปัญหาที่จะแก้ไขคำพูดของแม่ “ประธานมู่เป็นเจ้านายฉันจริงๆ เขายังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล หมอบอกมาสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวเย็นๆฉันจะไปดูประธานมู่”

แม่ของถังซินเหมือนไม่ได้ฟังที่เธอพูด เพียงแค่พูดขึ้นว่า “ฉันดูแล้ว เค้าเป็นคนที่ดีมากเลยนะ เปิดบริษัทของตัวเองใช่มั้ย? ถ้าเขายินยอมรับที่ลูกเคยหย่า ถ้าอย่างนั้นก็เป็นกำไรของลูกแล้ว”

…

“ถ้าลูกไม่มีธุระอะไรทำ ก็ไปโรงพยาบาลบ่อยๆ ฉันเห็นว่าลูกเขยเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง ผู้หญิงที่ชอบเขาคงมีไม่น้อย ลูกระวังเถอะคนอื่นจะคว้าเอาไป เอาหล่ะไม่พูดละ ลูกอย่าลืมติดต่อกับน้องสาวนะ มีเวลาก็กลับมากินข้าวด้วยกัน”

จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายลง

…

ตั้งแต่เริ่มคุยกันไม่ถึงสองนาที เธอถูกแม่วางสายโทรศัพท์ใส่ และเรื่องที่คุยล้วนแล้วแต่เกี่ยวกับมู่เฉินหย่วน ทำเหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน

ถังซินทอดถอนหายใจ

รู้อยู่แล้วว่าวันนั้นไม่น่าเอามู่เฉินหย่วนที่เมาเหล้าอยู่กลับไปบ้าน ไม่อย่างนั้นแม่ก็คงไม่คิดไปเองขนาดนี้

เมื่อถึงเวลาเลิกงานในช่วงบ่าย ถังซินยังทำเอกสารสั่งการอยู่ หลี่ซูเจ๋ส่งวีแชทมาหาเธอ บอกเธออย่างตื่นเต้นว่าโรงเรียนของกวนชิงเฟิงปิดเทอมแล้ว พวกเขาวางแผนที่จะนัดพบกัน

ถังซินก็ยังเชียร์กวนชิงเฟิง ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ชายตรงไปตรงมา แต่ว่ารูปร่างดีและฉลาด ก็ดูว่าพวกเขาจะเข้ากันได้มั้ย

หลังจากที่ตอบวีแชทหลี่ซูเจ๋แล้ว ถังซินก็ขลุกอยู่กับงาน

รอให้คนของแผนกความเสี่ยงมาส่งเอกสาร เมื่อเขาถามว่าเธอหิวข้าวมั้ย ถังซินจึงพบว่านี่มันสามทุ่มกว่าแล้ว เธอจัดเก็บเอกสารเรียบร้อยและไปที่โรงพยาบาล

ถังซินไม่ค่อยได้ไปโรงพยาบาล แต่เธอติดต่อทางวีแชทกับลู่เหวินซูตลอด ได้รู้จากเขาว่ามู่เฉินหย่วนนั้นร่างกายฟื้นตัวดีขึ้น แต่การฟื้นตื่นขึ้นมายังเป็นปัญหาระหว่างนี้

“คุณถัง”

“คืนนี้คนเฝ้าไข้คือเย่นจิ่งเหนียน” เขาทักทายถังซินที่เดินเข้ามา

ถังซินพยักหน้า มองไปที่มู่เฉินหย่วนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ในใจรู้รู้สึกแปลๆ มีความกลัวและความผิดหวัง “นี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์กว่าแล้ว หมอยังไม่บอกเวลาที่แน่นอนที่ประธานมู่จะสามารถฟื้นขึ้นมาได้หรอ?”

“เรื่องนี้คุณหมอก็ยังวินิจฉัยไม่ได้” เย่นจิ่งเหนียนพูดขึ้น เขาดูออกว่าถังซินนั้นกังวลใจ จึงพูดปลอบขึ้นว่า “คุณถังไม่ต้องกังวลเลยจริงๆ พี่รองของผมไม่เป็นอะไรหรอก”

เย่นจิ่งเหนียนลากเก้าอี้หนึ่งตัวมาให้ถังซินนั่ง และเทน้ำอุ่นให้เธอหนึ่งแก้ว “ฉันดูข่าวแล้ว คุณถังทำงานได้อย่างว่องไวมาก จัดการเรื่องของบริษัทมู่ซื่อได้ดีมาก”

“คุณก็ชมฉันเกินไป บริษัทมู่ซื่อสามารถพ้นวิกฤติกลับมาดีได้ ก็ไม่ใช่เป็นคุณงามความดีของฉันคนเดียว” ถังซินพูดขึ้น สายตาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไปที่เตียงคนไข้ “หมอได้บอกเรื่องขาของประธานมู่…ว่าสามารถกลับมาฟื้นคืนสู่สภาพเดิมได้มั้ยคะ”

เย่นจิ่งเหนียนลังเลใจอยู่ซักครู่

แผนการทั้งหมดของมู่เฉินหย่วนมีเพียงพวกเขาสี่คนเท่านั้นที่รู้ แม้แต่ท่านมู่ก็ยังไม่ให้รู้ หลังจากที่เขากลับมา ได้เห็นที่ถังซินได้ทำในแต่ละเรื่องกับตา เธอคือผู้หญิงที่มีความสามารถและคุ้มค่าที่จะเชื่อใจ

เขาอยากที่จะบอกบางเรื่องกับถังซินมากๆ ให้เธอไม่ต้องถึงกับตำหนิตัวเอง แต่ก็เข้าใจว่าแผนการนี้ที่ไม่บอกถังซินน่าจะต้องมีเหตุผลแน่นอน ดังนั้นไม่สามารถที่จะพูดได้

“คุณเย่น” เมื่อเห็นเย่นจิ่งเหนียนตอบตัวเองช้า เสียงของถังซินก็มีความตึงเครียดมากขึ้น หรือว่าคำพูดที่คุณหมอบอกนั้นแย่มาก “ขาของประธานมู่แย่แล้วจริงๆหรอ?”

เย่นจิ่งเหนียนทำได้แค่เพียงพยักหน้า เจตนาพูดด้วยเสียงต่ำกว่า “โดยภาพรวมแล้วแย่มาก แต่ว่าคุณไม่ต้องกังวล เพียงแค่รอให้พี่รองตื่นก็จะบอกได้ การแพทย์ของประเทศDนั้นก้าวหน้า ผมก็มีเพื่อนที่รู้จัก ยังไงก็สามารถรักษาสองขาของพี่รองได้”

ถังซินมองตาละห้อย