รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 162

บทที่ 162 ก็ใช่ไง ก็ท้องไม่โตขึ้นสักที

ถังซินพึ่งจะวางหูโทรศัพท์ไป มู่เฉินหย่วนก็ดันรถเข็นเข้ามา มองไปที่หน้าท้องอันราบเรียบของเธอไปแวบหนึ่งแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “ที่รักทำไมคุณท้องนานขนาดนี้แล้ว ท้องคุณยังไม่โตขึ้นสักที?”

ถังซิน : “......”

ทำไมมีแต่เขาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งๆที่นี่เป็นการท้องปลอมๆเขายังคิดว่าเป็นเรื่องจริงอีกหรอ?

“คุณมู่อย่าดูเลยค่ะ ดูอีกมันก็ไม่โตขึ้นหรอก” ถังซินหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที เธอต้องการอธิบายเรื่องนี้กับคุณมู่ให้ชัดเจนเป็นครั้งที่3 ทันใดนั้นเขาก็เอาหัวลงมาแนบกับท้องของเธอ

“ลูกน่าจะเริ่มมีแขนมีขาแล้วแหละ ไหนฟังหน่อยสิ” มู่เฉินหย่วนพูดกับตัวเอง เอาหูไปแนบท้องแล้วฟังอย่างตั้งใจ

ถังซินกุมขมับ

คุณมู่ที่เมาแล้วนี่น่ารักจริงๆ

ขณะที่ถังซินกำลังจะพูดอะไรบางบางอย่างก็มีเสียงปิ๊ปดังขึ้นมาที่ประตูและประตูก็ถูกเปิดออกโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว

ถังซินตกใจมาก

ท่านมู่เข้ามาเห็นพวกเขาสองคนสนิทชิดเชื้อกันขนาดนี้ก็ตกตะลึงไปนิดหน่อย

“ฉันผ่านมาทางนี้พอดีเลยแวะมาหา” ท่านมู่พูด เขาเห็นมู่เฉินหย่วนเอาหัวแนบกับท้องของถังซินก็ถามว่า “ท้องแล้วหรอ?”

“ไม่ใช่...”

“ใช่แล้ว” ถังซินถูกมู่เฉินหย่วนพูดแทรกขึ้นมา “ก็มีแค่ท้องที่ไม่ใหญ่ขึ้นสักที”

ไม่ได้ท้องสักหน่อย ท้องมันจะโตได้ยังไง！

“ห้ะ จริงหรอ?” ท่านมู่ดีใจอย่างออกนอกหน้า แต่ไม่ทันได้สังเกตว่ามู่เฉินหย่วนมีอาการผิดปกตินิดหน่อย รีบเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

เขาผลักมู่เฉินหย่วนออกไป แล้วพาถังซินไปนั่ง เขามองไปที่ท้องของถังซินพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ฉันรู้อยู่แล้ว เธอกับเฉินหย่วนเนี่ยเป็นคู่กัน พวกเธอต้องได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน ท้องเด็กคนนี้ก็ดีแล้ว！”

“ท่านมู่คะ คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ” ถังซินรีบตอบ “หนูไม่ได้...”

ท่านมู่พูดแทรกขึ้นมา “วางใจได้เลย ที่เธออยากจะพูดน่ะผมรู้แล้ว เธอก็ถึงขั้นท้องแล้ว งานแต่งงานของเฉินหย่วนกับหนูซ่งน่ะก็จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น เฉินหย่วนต้องยกเลิกงานแต่งอย่างแน่นอน”

“ไม่ใช่ค่ะ หนู...”

“ท้องแล้วก็อย่าฝืนตัวเองเกินไปล่ะ บริษัทมู่ซื่อไม่มีแล้วก็ไม่เป็นไร ฉันยังมีเงินเลี้ยงพวกเธอ” ท่านมู่พูดแทรกเธออีกครั้ง พร้อมทั้งบอกว่า “เธอต้องพักผ่อนมากๆนะ”

ถังซินกำลังจะอ้าปาก โทรศัพท์ของท่านมู่ก็ดังขึ้นมา

หลังจากที่ท่านมู่คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็มีธุระด่วนต้องรีบไป “อีกไม่กี่วันก็เป็นวันไหว้พระจันทร์แล้ว พวกเธอก็กลับมาที่บ้านด้วยกันล่ะ ไม่มีข่าวดีมานานแล้ว”

ก่อนที่ท่านจะออกไปก็เตือนมู่เฉินหย่วนด้วยใบหน้าดุดัน “รีบไปยกเลิกงานแต่งกับคุณหนูซ่งซะ ได้ยินไหม? ถ้าแกกล้ารังแกลูกสะใภ้กับหลานฉันละก็ ฉันจะหักขาแกทิ้งซะ”

พูดเสร็จท่านก็รีบกลับไป

ตั้งแต่มาจนถึงกลับ ท่านมู่ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำ แต่ถังซินกลับรู้สึกเหมือนจะตายอยู่แล้ว

“มู่เฉินหย่วน!” ถังซินจ้องไปที่มู่เฉินหย่วนและเรียกอย่างโมโห เธอไม่รู้สึกกลัวเขาแล้วหลังจากที่เขาเมา “คุณรู้ไหมว่าคุณทำเรื่องเข้าใจผิดแบบใหญ่โตลงไปแค่ไหน!”

“ที่รักคุณอย่าโมโหสิ” มู่เฉินหย่วนดันรถเข็นเข้ามา เทชาให้เธอดื่ม “ดื่มให้ชุ่มคอก่อนนะ นี่คุณโกรธเพราะผมไปหมั้นกับคนอื่นหรอ”

เธอไม่ดื่มชา กล้บตอบอย่างหงุดหงิดว่า “ฉันไม่ท้อง! ฉันไม่ได้ท้อง!!”

“ท้องแล้ว” มู่เฉินหย่วนแก้คำพูดของเธออย่างหนักแน่น สายตาของเขาจ้องมองมาที่เธอน่าจริงจัง “เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมโจวจี้ในคืนนั้น คุณลืมไปแล้วหรอ? หลังจากนั้นคุณยังหลอกผม ผมลืม....”

“ท้องก็ได้ ฉันท้อง” ถังซินเอามือปิดปากเขาไม่ให้เขาพูดอีก เธอทั้งอายและรู้สึกไม่อยากได้ยินมัน “พอแล้วไม่ต้องพูดแล้วฉันขอร้อง”

น่าอายเกินไป!

มู่เฉินหย่วนเอามือเธอออกแล้วพูดต่อ “ขนาดคุณพ่อก็ยังพูดแล้ว ว่าคุณตั้งครรภ์แล้วก็ดูแลตัวเองให้ดี บริษัทมู่ซื่อไม่มีแล้วก็ไม่เป็นไร อีกอย่างต่อให้คุณคลอดอีก3คนผมก็มีปัญญาเลี้ยง”