รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 191

บทที่ 191 อย่าพูดว่าขอโทษ คุณไม่ผิด

หลังจากหญิงสาวโกรธจนเดินออกไปแล้ว หลินเฉิงจี๋ก็หยิบแชมเปญแก้วหนึ่งให้ถังซินแล้วพูดว่า “คุณยังอารมณ์ร้อนเกินไปอยู่นะ ถ้าทำธุรกิจอดทนไม่ได้ก็จะพ่ายแพ้ มู่เฉินหย่วนไม่ได้สอนคุณเหรอ?”

ถังซินถือแก้วแชมเปญไว้ พูดโอดครวญ “ฉันแค่ไม่พอใจท่าทางแบบนั้น”

“เมื่อกี้ฉันก็ดูเหมือนจะทำเกินไปจริงๆ” เธอนึกขึ้นมาได้ก็รู้สึกเสียใจ “เธอสำคัญไหม? กระทบกับธุรกิจของคุณไหม? ทำไมคุณไม่โน้มน้าวฉัน?”

สามคำถามโถมเข้าหาหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋หัวเราเบาๆ เอ่ยอย่างไม่สนใจ “เธอคุยกับเราได้ นั่นเป็นเกียรติของเธอ มีผมอยู่ คุณอยากจะพูดอะไรก็ตามใจคุณ ผมสนับสนุนคุณเอง”

ถังซินรู้สึกใบหน้าร้อนไปนิด รีบดื่มแชมเปญหนึ่งอึก แล้วมองไปทางอื่น

คนรู้จักหลินเฉิงจี๋เยอะมาก แต่ละคนเข้ามาทักทาย ถังซินยิ้มบางๆ อยู่ตลอดเวลา รู้สึกแก้มแข็งไปหมดแล้ว ได้นั่งหายใจหอบไม่ง่ายเลย การประมูลเริ่มขึ้นแล้ว

สินค้าประมูลมีสามสิบกว่าชิ้น ทั้งหมดเป็นของคนชนชั้นสูง หรือไม่ก็ของที่ดาราบริจาค ไม่ว่าการประมูลจะสำเร็จมากแค่ไหน เงินทั้งหมดก็จะใช้ไปกับการสร้างโรงเรียนประถมแห่งความหวัง รถพยาบาลต่างๆ

บางคนเพื่อชื่อเสียงของตัวเองก็จะใช้เงินที่สูงมากในการประมูลของชิ้นหนึ่ง บรรยากาศในงานเร่าร้นอมาก

“ต่อไปของชิ้นนี้คือสร้อยเพชรทองที่บริจาคโดยคุณชายหลิวเช่อ”

พิธีกรเปิดกล่องออกมา มีสร้อยเพชรสีทองเส้นหนึ่ง เปล่งประกาย อยู่บนกำมะหยี่ชั้นดี

ในงานมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงไม่น้อย

ถังซินมองสร้อยคอเส้นนั้น ก็เข้าใจความรู้สึกของพวกเธอ

เพชรทองไม่ได้หายาก แต่เพชรทองของสร้อยเส้นนี้มีค่าความบริสุทธิ์สูงมาก และเม็ดก็ใหญ่มาก ถ้าใส่ร่วมงานเลี้ยงต่างๆ จะต้องมีบารมีอย่างมาก

หลินเฉิงจี๋เห็นเธอมองสร้อยคอก็เอ่ยถาม “ชอบไหม?”

“ฉันไม่ค่อยสนใจพวกเพชร” ถังซินพูด เธอรู้สึกว่ามันสวยดี แต่ไม่ได้สนใจขนาดนั้น “และเพชรทองเม็ดใหญ่ขนาดนี้ ราคาประมูลเริ่มต้นต้องสูงมาก”

ตอนนี้ พิธีกรพูด “Passionate เส้นนี้ การประมูลเริ่มต้นสามสิบล้าน!”

“อึก!” ถังซินเกือบพ่นแชมเปญที่ดื่มเข้าไปออกมา เธอหยิบกระดาษชำระมาเช็ดมุมปาก “ฉันคิดว่างานเลี้ยงการกุศลนี้ไม่ต่างอะไรกับงานประมูลเท่าไร เป็นการทำเงินทั้งหมด”

เพิ่งพูดจบ หลินเฉิงจี๋ก็ยกมือขึ้น น้ำเสียงมั่นคง มีพลังทิ่มแทง “ห้าสิบล้าน!”

ถังซินมองเขาทันที “คุณบ้าไปแล้ว?”

“ห้าสิบล้านเอง” หลินเฉิงจี๋ยิ้มเล็กน้อย

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่เอา!”

“ผมก็ไม่ได้บังคับให้คุณเอา ไม่เอาก็เอาไปทุบเล่น อย่าให้ผมไม่สบายใจที่เห็นคนอื่นใส่”

“......”

เสียงมั่นคงของชายคนหนึ่งดังผ่านมาจากด้านขวา “หกสิบล้าน”

เสียงคุ้นเคยทำให้ถังซินร่างแข็งทื่อ หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้วเช่นกัน

หลังจากผ่านไปหลายวินาที ถังซินก็หันขวาไปมอง

สายตาเธอมองผ่านฝูงชนไปเห็นชายที่ถูกสปอตไลต์ส่อง โครงหน้าเคร่งขรึมเย็นชา ริมฝีปากบางแดงสด นั่งในรถเข็นนิ่งๆ ที่ขามีผ้าห่มขนแกะผืนบางคลุมอยู่ ดูเย็นชาและใจร้ายมาก

เขามาได้อย่างไร?

ถังซินเห็นมีคนนั่งล้อมรอบมู่เฉินหย่วนไม่น้อย ดูเหมือนจะมีคนวิพากษ์วิจารณ์เพราะการกระทำของเขา เธออยากลุกขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นเงาผอมบางนั่งข้างมู่เฉินหย่วน แนบชิดเขามาก ราวกับกำลังพูดอะไรอยู่

นั่นซ่งจิ้งเหอ

ถังซินลุกขึ้นแล้วนั่งกลับไป กดความไม่สบายใจไว้

หลินเฉิงจี๋เพิกเฉยกับการกระทำเล็กน้อยของเธอ เขาตะโกนราคาอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เจ็ดสิบล้าน”

มู่เฉินหย่วนพูดต่อ “แปดสิบล้าน”

“แบบนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว” เหลินเฉิงจี๋มองมู่เฉินหย่วนหนึ่งครั้ง ยิ้มเล็กน้อย “หนึ่งร้อยล้าน”

มือของพิธีกรสั่นเทิ้ม

เป็นแค่งานเลี้ยงการกุศล สร้อยเส้นเดียวราคาประมูลสูงขนาดนี้!

“คุณชายหลินหนึ่งร้อยล้าน คุณชายมู่ยังประมูลอีกไหมครับ?” พิธีกรมองไปที่มู่เฉินหย่วนแล้วเอ่ยถาม