รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 192

บทที่ 192 ความหมายไม่เหมือนเดิม

มู่เฉินหย่วนนวดหว่างคิ้ว แค่พูดว่า “พอแล้ว ผมจะส่งคุณกลับไป”

“ไม่ต้อง!” นึกถึงภาพนั้นที่เห็นในห้องโถงงานเลี้ยง ถังซินก็รู้สึกบาดตา น้ำเสียงหึงนิดหน่อย “ขอให้คุณฮันนีมูนกับคุณหญิงซ่งอย่างมีความสุข”

“ฮันนีมูนอะไร?” มู่เฉินหย่วนมองเธอหนึ่งครั้ง สีหน้าท่าทางแปลกๆ “ผมเคลื่อนไหวไม่สะดวก ให้เธอมาส่งผมที่หางซีเท่านั้น ในหัวคุณคิดเพ้อเจ้ออะไร?”

ฮะ?

กลายเป็นถังซินที่กระอักกระอ่วนแล้ว

ที่แท้แค่เพราะเขาเคลื่อนไหวไม่สะดวก ต้องการคนมาเป็นเพื่อน?

ต้องโทษคำพูดนั้นของจู่ซือซือ ทำให้เธอคิดมาก!

ถังซินพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “เพราะพวกคุณหมั้นหายกันแล้ว ดังนั้น......งั้นคุณมาทำไม?”

มู่เฉินหย่วนประสานมือสองข้างวางไว้บนหน้าตัก มองเธอเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “จะมาทำอะไรล่ะ? เพราะมีบางคนแอบผมทำเรื่องอะไรโง่ๆ น่ะสิ ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรก็เลยมา”

“ที่ฉันทำไม่ได้เรื่องโง่ๆ นะ!” ถังซินพูดค้าน ไม่อยากคุยกับเขา ลงบันไดไปทันที นั่งรถธุรกิจที่จอดหน้าประตูทางเข้า

มู่เฉินหย่วนยังคงอยู่บนบันได “คุณไม่ช่วยผมหน่อยเหรอ?”

“ขยับเองสิ!”

มู่เฉินหย่วนมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

แต่ถังซินพูดจบ ก็นึกขึ้นได้ว่าชายคนนี้นั่งรถเข็น ขยับเองได้สิแปลก กลั้นยิ้มลงรถเดินมาช่วยเขา

ถังซินมองร่างกายของเขา ดูพยายามนิดหน่อย “หรือว่า ฉันอุ้มคุณ?’

นั่งอยู่ในรถเข็นมาตลอด ไม่อ้วนขึ้นหรอกมั้ง

“ผมยังต้องมีศักดิ์ศรีอยู่นะ” มู่เฉินหย่วนจับมือไว้แน่น กลัวเธอจะแตะต้องตัวเขา น้ำเสียงเย็นชามาก “ถังซินถ้าคุณกล้าทำแบบนั้น คุณจบแน่”

ถังซินเบ้ปาก

หลังจากยุ่งอยู่นานสักพัก เธอถึงพามู่เฉินหย่วนขึ้นรถธุรกิจไป บอกที่อยู่โรงแรมเป่าเกอลี่ไป ไม่ชอบเพชรบนลำคอมันรัดแน่นเกินไป อยากถอดออก

ไม่คิดว่าตะขอมันแน่ขนาดนี้ เธอแกะไม่ออกอยู่นาน

ถังซินทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ช่วยหน่อย ฉันแกะไม่ออก”

มู่เฉินหย่วนเห็นสร้อยเพชรทองเส้นนี้แล้วบาดตามาก ตอนที่เริ่มแกะ ใบหน้าเขาเย็นชา “หลินเฉิงจี๋ใช้เงินเก่งจริงๆ ซื้อสร้อยเส้นนี้ราคาร้อยล้าน”

“เขาไม่ได้ใช้เงินเก่ง คุณทั้งคู่ก็เหมือนกัน!” ถังซินพูด “สร้อยเส้นนี้อย่างมากก็ห้าสิบล้าน พวกคุณแย่งกันประมูล โชคดีที่เงินอีกครั้งไหลไปสู่คนที่จำเป็น!”

หนึ่งล้านน่ะ!

ถังซินคิดแล้วก็ปวดเนื้อ เธอสามารถซื้อคฤหาสน์เล็กๆ ที่ดีมากๆ ได้หลังหนึ่งเลย เลี้ยงแมวเลี้ยงสุนัขได้สะดวก หลินเฉิงจี๋กลับซื้อสร้อยหนึ่งเส้น เธอไม่ชอบก็ให้เธอทุบทิ้ง

เงินในมือคนรวย ก็เป็นได้แค่กระดาษเท่านั้น

มู่เฉินหย่วนจ้องเขม็งหนึ่งที หยิกเนื้อหลังคอเธอหนึ่งทีไม่เบาไม่แรง ถังซินกุมลำคอ หันศีรษะไปมองเขาทันที “คุณหยิกฉันทำไม?”

“ตอนถอดสร้อยไม่ได้สังเกต” เขาหยิบสร้อยเพชรทองให้เธอ ถามอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่ได้ชอบเพชรนั้นมากเหรอ ทำไมไม่ใส่?”

“ก่อนหน้านี้หลินเฉิงจี๋ถอดให้” ถังซินพูด แถมยังคิดว่าหลินเฉิงจี๋ใส่ไว้ในกระเป๋า พลิกกระเป๋าหาแล้วก็ไม่เจอ “เอ๋ ทำไมหายไปแล้ว?”

มู่เฉินหย่วนนึกได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเห็นหลินเฉิงจี๋ทิ้งอะไรบางอย่าง เดาว่าเป็นเพชรนั้น

เขาพูด “หายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ”

“พวกคุณป่วยกันหมดแล้วมั้ง!” ถังซินบ้าไปแล้ว “ยังไงมันก็เป็นแบบสั่งทำจาก Van Cleef & Arpels ไม่ใช่เงินเหรอ? ฉันอยู่กับพวกคุณจะต้องเป็นโรคประสาทไม่ช้าก็เร็วแน่ๆ!”

ถังซินให้คนขับรถขับกลับไปที่โรงแรม

เห็นเธอจิตใจร้อนรน มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกสบายอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก คิ้วที่ขมวดก็คลายออก “เธอชอบมากเหรอ?”

“ฉันเสียดายเงิน!”