รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 193

บทที่ 193 ผู้หญิงอย่างคุณนี่โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

ถังซินยิ้มเฟคๆ “คุณผู้หญิงแผนกต้อนรับสองท่าน ฉันจะเตือนพวกคุณนะคะ ถ้าจะนินทาให้ฉันเข้าไปในลิฟต์ก่อนได้ไหม! ฉันยังเดินไปไม่ไกลก็พูดแล้ว กลัวว่าฉันจะไม่ได้ยินหรือไง?”

พนักงานแผนกต้อนรับคนหนึ่งเอ่ยตะกุกตะกัก “ข-ขอโทษค่ะ”

“ฉันจำเลขพนักงานพวกคุณไว้แล้ว!” ถังซินมองป้ายตรงหน้าอกพวกเธอ หันร่างออกไปอย่างเย็นชา

ขึ้นไปก่อนเธอค่อยร้องเรียน!

หลังจากกลับมาที่ห้องสูทเพรสซิเดนท์ ถังซินก็ทิ้งมู่เฉินหย่วนไว้ข้างๆ ใช้น้ำยาต่างๆ ล้างเพชร จนกระทั่งมันไม่มีกลิ่นแปลกๆ แล้วถึงใส่มัน สร้อยเพชรทองก็เก็บไว้อย่างระมัดระวัง

มีเวลาเธอค่อยเอาสร้อยไปคืนหลินเฉิงจี๋

มู่เฉินหย่วนมาเคาะประตู มองเพชรบนคอเธอ ถึงเอ่ยถาม “ผมนอนห้องไหน?”

“เลือกได้ตามสบายจ้า!” ถังซินพูด “ยังไงก็วันสุดท้ายแล้ว คุณเปลี่ยนห้องทุกชั่วโมงเลยก็ไม่มีปัญหา”

“ผมไม่ชอบนอนห้องคนอื่น”

ถังซินถึงรู้ว่าเขากลัวที่จะนอนห้องหลินเฉิงจี๋ อดขำไม่ได้ “คุณเปิดดูทีละห้อง ถ้าในห้องมีของก็คือห้องเขาแน่”

พูดไป เธอก็เปิดห้องที่หลินเฉิงจี๋อยู่

แต่ห้องนี้สะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่เพียงแต่ไม่มีเสื้อคลุมตัวนอกบนที่แขวนเสื้อแล้ว บนโต๊ะก็ไม่มีสิ่งของ เหมือนไม่มีใครเคยอยู่มาก่อน เธออึ้งไป “ทำไม......”

ทั้งๆ ที่ห้องนี้หลินเฉิงจี๋พักอยู่ ทำไมไม่มีของเลย?

เขาไม่กลับมาแล้วเหรอ?

มู่เฉินหย่วนพูดเรียบๆ “พวกคุณไม่ได้ตกลงกันว่าเจ็ดวันเหรอ เขาไปแล้วก็ไม่แปลกหรอก”

“คุณรู้ได้ไง?” ถังซินหันศีรษะมองเขา

สัญญาเจ็ดวันเป็นสัญญาที่เธอกับหลินเฉิงจี๋ตกลงกันลับๆ มู่เฉินหย่วนไม่น่ารู้

“ก่อนหน้านี้ผมโทรหาคุณ เขาเป็นคนรับสาย” มู่เฉินหย่วนพูด “เขาบอกผมว่าพวกคุณจะมาเที่ยวที่หางซีเจ็ดวัน ผมรู้จักนิสัยคุณ เดาว่าคงอยากเอาหุ้นบริษัทมู่ซื่อกลับไป ก็เลยมา”

ถังซินเปิดโทรศัพท์ดูทันที แต่หาประวัติการโทรของมู่เฉินหย่วนวันนั้นไม่เจอ หลินเฉิงจี๋น่าจะลบออกไป

“ทำไมเขาถึงไปแล้ว?” ถังซินขมวดคิ้วพูด “หุ้นบริษัทมู่ซื่อ เขายังไม่ให้ฉันเลย”

“ไม่เป็นไร ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับบริษัทมู่ซื่อ”

ถังซินส่ายศีรษะ เธอพูด “ไม่ หลินเฉิงจี๋เป็นคนพูดจริงทำจริง บอกว่าจะให้ก็ต้องให้ ต้องเพราะมีเรื่องด่วนถึงได้ออกไป”

มู่เฉินหย่วนแววตาขุ่นมัว “คุณรู้จักเขาดีขนาดนี้ ทำไมถึงโดนเขาทำร้ายอีก?”

ถังซินขยับริมฝีปาก

ใช่ ที่จริงเธอไม่ถือว่ารู้จักหลินเฉิงจี๋

“ผมไปนอนแล้ว” มู่เฉินหย่วนทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชา เข้าห้องข้างๆ ไปทันที

ถังซินถอนหายใจ และจะกลับห้องไป แต่กลับได้ยินเสียงที่ได้ยินไม่ชัด

มาจากห้องของมู่เฉินหย่วน

เธอรีบไปเคาะประตูทันที “คุณอามู่......ประธาน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร”

เขาพูดอย่างอดทน ทั้งๆ ที่กำลังอดทนอยู่ ถังซินคิดว่าเขาเข้าห้องไปสักพัก น่าจะยังไม่ได้อาบน้ำล่ะมั้ง เลี้ยวเปิดประตูเข้าไป เห็นรถเข็นพลิก เขาล้มอยู่ที่พื้น

ดูเจ็บมาก

ถังซินรีบวิ่งไปประคองเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมู่เฉินหย่วนล้ม “ล้มได้ยังไง?”

“ผมจะไปรู้ได้ไง!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดๆ

ถังซินเห็นเขาเป็น “ผู้ป่วย” ไม่เถียงกับเขา เห็นเขาดูเหมือนอยากเข้าห้องน้ำก็พูด “ห้องน้ำที่นี่ไม่ใหญ่เหมือนบ้านคุณ ฉันไปเรียกให้พนักงานบริการมาช่วยไหม?”

“ไม่ต้อง!”

“โอเคๆ ไม่เอาก็ไม่เอา” ถังซินกลอกตา พูดอย่างอารมณ์เสีย “งั้นฉันเข็นคุณเข้าไป ที่เหลือคุณจัดการเอง ถ้าขยับไม่สะดวกจริงๆ ก็เรียกฉัน”

ซึนเดเระจริงๆ!

เธอประคองมู่เฉินหย่วนขึ้นไปนั่งบนรถเข็น จับแขนรู้สึกแข็งมาก แต่มองมู่เฉินหย่วนดูเหมือนจะหนักไม่กี่กิโล ความคิดก่อนหน้านี้ก็ผุดขึ้นมา