รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 203

บทที่ 203 งานศพของมู่หยางซิว

ถังซินพูดเย้าแหย่ “เธอหน้าไม่อายขนาดนี้ ไม่กลัวลู่เหวินซูหึงเหรอ?”

“ฉันโกรธเขามาก!” หลี่เจ๋ออวี๋โอดครวญ “ทั้งๆ ที่เราเป็นเพื่อนกัน แผนการของมู่เฉินหย่วนควรจะบอกเรา แต่กลับปิดบังไม่พูดอยู่ตลอด”

“ยังไงประธานมู่ก็เป็นพี่สองของเขา” ถังซินเม้มปาก เธอพูด “เจ๋อวี๋ พรุ่งนี้เธอไปบริษัทหาวิธีช่วยฉันสอบถามหน่อยว่างานศพของมู่หยางซิวจัดเมื่อไร”

หลี่เจ๋อวี๋พยักหน้า

ถึงอย่างไรมู่หยางซิวก็เป็นคนตระกูลมู่ การตายของเขาในคืนนั้นก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว สื่อไม่น้อยก็ไปสำรวจที่โรงพยาบาล แต่ไม่รู้รายละเอียดว่าเขาตายอย่างไร

“เมื่อก่อนฉันมองเขาชั่วมาก” หลี่เจ๋อวี๋พูด “คิดไม่ถึง......”

หัวใจที่เจ็บปวดของถังซินควบคุมไม่อยู่

ทั้งๆ ที่มู่หยางซิวไม่จำเป็นต้องมาบังกระสุนนั้นเพื่อเธอ เขาก็จะไม่เป็นอะไร แต่เขาก็ดันทำแบบนั้น

เธอติดหนี้เหตุการณ์นี้ของมู่หยางซิว ชีวิตนี้ก็ไม่สามารถชดใช้ได้

หลี่เจ๋อวี๋บอกว่าเธอลางานเพื่ออยู่เป็นเพื่อนถังซินหนึ่งวัน ถังซินอบอุ่นในใจมาก แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกลับคอนโดเลยอยู่กับคุณแม่ถังชั่วคราว

ตอนถังซินสืบเรื่องราว ก็บังเอิญไปเจอข่าวที่เกี่ยวกับบริษัทมู่ซื่อ

หลังจากมู่เจิ้งย่ารับกิจการบริษัทมู่ซื่อมา หุ้นทั้งหมดอยู่ในระดับพอประมาณ แต่ด้านลบก็ยังกดดันบริษัทมู่ซื่อ รวมถึงการไล่ผู้บริหารระดับสูงออกหลายคน ทั้งบริษัทก็สับสนวุ่นวาย

ถังซินแสยะยิ้ม

หลังจากรู้ความจริง เธอถึงรู้ว่าวิธีการของมู่เฉินหย่วนนั้นร้ายแรงมากแค่ไหน ตอนนี้ให้บริษัทมู่ซื่อแก่มู่เจิ้งย่า ตัวเองถอนตัวออกจากบริษัทมู่ซื่อ ต้องกำลังจัดฉากอีกแน่ๆ

สำหรับเขาคิดจะทำอะไร เธอก็ไม่คิดอยากจะรู้

หลี่เจ๋อวี๋ส่งข้อความมาหาถังซิน บอกว่างานศพมู่หยางซิวจัดวันมะรืน ฝังที่สุสานตระกูลมู่ เพราะเมื่อก่อนเธอเคยอยู่ที่บริษัทมู่ซื่อ พนักงานของบริษัทมู่ซื่อสามารถมาร่วมแสดงความเสียใจได้

วันมะรืนเหรอ?

ถังซินจ้องมองต่างหูไข่มุกคู่นั้นในฝ่ามือ ไข่มุกกลมสวยวิจิตร สวยงามมาก เธอนึกภาพเหตุการณ์การตายของมู่หยางซิวในอ้อมกอด ก้มศีรษะร้องไห้อย่างอดไม่ได้

เช้าตรู่วันมะรืน ถังซินสวมชุดกระโปรงสีดำเคร่งขรึมและหมวกผ้าแพรสีดำ

หลังจากลงตึกมาก็เห็นกวนชิงเฟิงรออยู่ที่นั่น

“พี่ ผมไปเป็นเพื่อน” กวนชิงเฟิงก็สวมชุดสีดำเคร่งขรึมทั้งร่าง “ผมอยากขอบคุณเขา”

“โอเค”

สุสานตระกูลมู่อยู่ชานเมือง ขับรถใช้เวลาสองชั่วโมงครึ่ง สุสานใหญ่มาก บรรพบุรุษตระกูลมู่ซื้อไว้เมื่อห้าสิบปีก่อน อยากให้คนในตระกูลมู่ฝังไว้ด้วยกัน

หลังจากขับรถมาถึงสถานที่ ถังซินเห็นลานจอดรถกลางแจ้งมีรถจอดไม่น้อยเลย

สายตาถังซินแวบผ่านรถปากานีคันนั้น เธอเม้มปาก เข้าไปในสุสานกับกวนชิงเฟิง มองเห็นคนจำนวนไม่น้อยยืนอยู่ตรงนั้นจากที่ไกลๆ

“หยางซิวอ่า ลูกชายฉัน......”

หลังจากเดินเข้าไปใกล้ ถังซินเห็นหลิวฟางที่ร้องไห้สุดใจ ทั้งร่างซูบผอม มองป้ายหลุมศพของมู่หยางซิวร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา ข้างกายมีคนปลอบเธอ

“ซินซิน” หลี่เจ๋อวี๋วิ่งเข้ามา เอ่ยเสียงเบา “ฉันว่าเธอไม่ควรมา วันนี้คนที่มาเป็นคนตระกูลมู่ เธอก็เห็นสภาพของคุณแม่ของมู่หยางซิว”

ถังซินพูด “มู่หยางซิวตายเพราะฉัน ฉันจะไม่มาได้ยังไง?”

หลี่เจ๋อวี๋ถอนหายใจ

ถังซินเดินเข้าไปในกลุ่มคน เห็นมู่เฉินหย่วน สวมสูทสีดำทั้งร่างนั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าไม่มีสีหน้าใดๆ เหมือนกับรับรู้ถึงสายตา เขาเบนศีรษะมามองสบตากับถังซิน

ตอนเห็นถังซิน แววตาเขาสั่นไหว เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ราวกับรู้สึกผิด