รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 204

บทที่ 204 ความน่าเกรงขาม

“ผมกับถังซินคบกันปกติ” มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้ามา เอ่ยเสียงเรียบแต่น่าเกรงขาม “แต่เรื่องที่เธอท้องแค่ไม่ได้บอกคนนอกเท่านั้น”

หลิวฟางพูด “เฉินหย่วน คนที่ตายเป็นลูกพี่ลูกน้องเธอนะ ยังจะพูดแทนเธออีกเหรอ?”

มู่เฉินหย่วนวางสองมือไว้บนรถเข็น แค่เอ่ยว่า “การตายของหยางซิว ผมก็โทษตัวเองมากเช่นกัน คุณวางใจได้ เรื่องนี้ผมจะต้องสืบหาให้ชัดเจน หวังว่าคุณอย่าโกรธซี้ซั้วเลยนะครับ”

“คุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ผมเคยปรึกษาน้าแล้ว จะยกมู่ชางให้เป็นลูกบุญธรรมคุณ ต่อไปเขากับซ่งเวยจะเคารพนับถือคุณ คุณก็จะมีหลานชายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง”

“แน่นอนว่า ต่อไปคุณต้องการอะไร ตระกูลมู่ก็จะหาให้คุณ หยางซิวก็ถือว่าเป็นคนในตระกูลมู่ ผมให้คนเขียนชื่อเขาในทะเบียนบ้านตระกูลมู่แล้ว”

“เฉิงหย่วน!” ข่าวพวกนี้น่าตกใจเกินไป น้ำเสียงของมู่จิ่นหลิงเปลี่ยนไปแล้ว สีหน้าไม่พอใจ “ทำไมเธอทำแบบนี้ อย่างมากหยางซิวถือว่าเป็น......”

“เขาก็แซ่มู่เหมือนกัน” มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเธอหนึ่งครั้ง ใช้ความทะนงตัวกดเธอลงไป

มู่จิ่นหลิงพูด “แต่พ่อเขาไม่ใช่คนตระกูลมู่นะ เธอให้เขาฝังในสุสานตระกูลมู่ก็ผิดกฎแล้ว ตอนนี้ยังทำแบบนี้อีก สรุปแล้วเห็นตระกูลมู่เป็นอะไรกันแน่?”

ชื่อของมู่หยางซิวใส่ในทะเบียนบ้าน นั่นถือว่ากลายเป็นลูกหลานของตระกูลมู่จริงๆ แล้ว ต่อไปการแบ่งสมบัติ หลิวฟางในฐานะเป็นคุณแม่เขาก็สามารถได้รับสมบัติเท่าๆ กับลูกหลานคนอื่นๆ ของตระกูลมู่

มู่จิ่นหลิงไม่ยอมแน่!

มู่จิ่นหลิงชี้ถังซิน เอ่ยอย่างเย็นชา “เฉินหย่วน ห้ามเปลี่ยนกฎมากมายเพื่อผู้หญิงคนนี้! อีกอย่างหยางซิวก็ถูกเธอทำร้ายจนตาย เธอควรรับผิดชอบ!”

“พี่ พี่ไม่พอใจเหรอ?” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว หมดความอดทนมากแล้ว

วันนี้เขาหงุดหงิดมาก ไม่มีอารมณ์มาจัดการคนพวกนี้ น้ำเสียงก็เผลอเย็นชา

เขานั่งในรถเข็น มองดูเปราะบาง แต่ท่าทางน่ากลัว “ตราบใดที่ผมอยู่ในตระกูลมู่ ผมอยากให้ชื่อใครเขียนลงในทะเบียนบ้านตระกูลมู่ ให้ชื่อใครออกไป ก็ได้ทั้งนั้น!”

มู่จิ่นหลิงถอยหลังสองก้าว โกรธจนทำได้เพียงกัดปากแน่น

ถึงมู่เจิ้งย่าจะได้บริษัทมู่ซื่อมา ดูโอ่อ่าไม่มีสิ้นสุด ที่จริงเงินส่วนมากของคุณท่านมู่ไม่ได้อยู่ที่บริษัทมู่ซื่อ เขาทำพินัยกรรมไว้นานแล้ว ทรัพย์สินเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับมู่เฉินหย่วน สิบเปอร์เซ็นต์แบ่งให้คนอื่นเท่าๆ กัน

ถึงมู่เฉินหย่วนจะไม่มีบริษัทมู่ซื่อแล้ว ไม่มีบ้านเก่าแก่หลายร้อยล้านหลังนี้แล้ว แต่เป็นผู้สืบทอดตระกูลมู่ ขัดใจเขาไม่ได้จริงๆ ต่อไปจะได้แบ่งเงินพวกนั้นไหมก็ยังไม่แน่ชัด

ห้ามยั่วโมโห

คำพูดนี้ของมู่เฉินหย่วน น่าเกรงขามสุดขีด คนที่อยู่ที่นั่นอยากออกความเห็นช่วยมู่จิ่นหลิง ตอนนี้ก็ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าเปล่งเสียงอะไร

สายตาเย็นชาของมู่เฉินหย่วนกวาดผ่านมู่จิ่นหลิงไป ย้ายไปที่หลิวฟาง

เขาเอ่ยเสียงเรียบ “คำพูดผมเมื่อกี้ คุณน่าจะฟังชัดมากแล้วนะครับ ตอนนี้ผมให้คนไปสืบหา ถ้าตอนนี้ยังเศร้าโศกเสียใจ ผมให้คนพาคุณไปพักผ่อนหย่อนใจที่ต่างประเทศก็ได้นะครับ”

หลิวฟางสีหน้าซีดเซียว

เธอไม่ใช่เด็กน้อย ทำไมจะไม่เข้าใจความหมายของมู่เฉินหย่วน เหมือนจะปลอบ แต่ความจริงอยากให้เธอหยุดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะโยนเธอทิ้งเสีย

“เฉินหย่วน ขอบคุณที่เห็นใจฉัน” หลิวฟางเช็ดน้ำตา จ้องถังซินเขม็ง

มู่เฉินหย่วนต้องการปกป้องผู้หญิงคนนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือก

อีกอย่างมู่หยางซิวก็อยู่ในทะเบียนบ้านแล้ว มู่ชางก็เป็นลูกบุญธรรมเธอ ต่อไปได้เข้าร่วมการแบ่งมรดกตระกูลมู่ก็พอแล้ว

ถังซินก้มศีรษะไม่พูดอะไรอยู่ตลอดเวลา

หลังจากแสดงความเสียใจเสร็จ ทุกคนก็ออกไปกันทีสองสามคน หลิวฟางก็ยังคงมีคนประคองเดินออกไป

มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นหยุดอยู่ตรงหน้าถังซิน ห่างกันใกล้ เขาพบว่าช่วงนี้เธอผอมลงไม่น้อย ดวงตาไม่มีประกาย ทำให้เขาปวดใจเล็กน้อย

เขาขยับลูกกระเดือกพูด “คุณหญิงถัง พ่อผมอยากเจอคุณ”

“สุขภาพพี่สาวผมไม่แข็งแรง ต้องกลับไปพักผ่อน” กวนชิงเฟิงบังด้านหน้าถังซิน เขาอดทนมาก ยังไม่เหวี่ยงหมัดใส่หน้ามู่เฉินหย่วน “หลีกไป!”

“ชิงเฟิง” ถังซินน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นายไปรอพี่บนรถ พี่จะไปหาเขาหน่อย”

เธอยังอยากคืนบางอย่างให้กับคุณท่านมู่

กวนชิงเฟิงทำได้เพียงหลีกทาง เตือนมู่เฉินหย่วนด้วยสีหน้าขุ่นมัว “ประธานมู่ หยุดเสแสร้งซะ ถ้าคุณกล้าทำอะไรพี่ผม ผมไม่ปล่อยคุณแน่!”