รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 206

บทที่ 206 หงุดหงิดใจเพราะเธอ

“เธอก็รู้ เฉินหย่วนไม่เด็กแล้ว ผู้หญิงข้างกายก็น้อยมาก เธอเป็นคนแรกที่เขาพิถีพิถันด้วย ฉันอยากให้เธอให้อภัยเฉินหย่วน ให้อภัยการกระทำเกินเหตุของเขา”

ถังซินแค่ยืนขึ้น พูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “คุณท่านมู่ เย็นแล้ว ฉันควรไปแล้วค่ะ”

เธอบอกลาอย่างสุภาพ

มู่เฉินหย่วนรออยู่ที่ห้องรับแขกอยู่ตลอด พอเห็นถังซินลงมา เขาก็เข็นรถไปหา “ผมไปส่ง”

“ไม่ต้อง” ถังซินมองเขาหนึ่งที แววตาเย็นชา “คุณชายมู่ คุณขยับไม่สะดวก”

มู่เฉินหย่วนไม่สบายใจ และหงุดหงิดมาก เขาไม่ชอบถังซินที่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มแบบนี้

เห็นถังซินหมุนตัวเดินไป ก็ดึงเธอไว้ทันที

ถังซินถาม “คุณชายมู่ มีอะไรเหรอคะ?”

“เรื่องอุบัติเหตุรถยนต์ ขอโทษนะ” ชายผู้ที่เย็นชามาตลอดก้มศีรษะลง “ผมหลอกใช้ความเชื่อใจของคุณเอง ผมต้องทำยังไง คุณถึงจะยกโทษให้ผม?”

ถังซินสะบัดมือเขาออกยอ่างแรง ยิ้มเล็กน้อย และห่างเหินเย็นชา “ไม่ต้อง ฉันรับคำขอโทษคุณตั้งนานแล้ว”

ตอนกำลังจะไป เธอเอ่ยเสริม “คุณชายมู่ มู่หยางซิวตายเพราะฉัน คนที่ควรรู้สึกผิดก็คือฉัน คนที่ต้องแก้แค้นแทนเขาก็คือฉัน ถ้ามีเรื่องอะไร หวังว่าคุณไม่ต้องมายุ่งนะ”

เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากมู่เฉินหย่วน

ถังซินออกประตูไปก็เจอกับเย่นจิ่งเหนียนและลู่เหวินซูสองคน ลู่เหวินซูโบกมือทักทายถังซิน ถังซินไม่สนใจเขา เดินตรงไปเลย

ลู่เหวินซูประหลาดใจ “เธอเย็นชามากเลยอ่ะ ไม่มีไมตรีจิตกับฉันเลย”

เย่นจิ่งเหนียนกลอกตาใส่เขาหนึ่งที

หลังจากเข้าบ้านไป เขาเห็นมู่เฉินหย่วนเม้มปากแน่น มองไปทางประตูใหญ่ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน

เย่นจิ่งเหนียนนำกล่องเล็กออกมาจากกระเป๋า ส่งให้มู่เฉินหย่วน “พี่สองลืมเรื่องวันนี้กันเถอะ? ยานี้พี่ยังไม่เคยกิน ลองกินดูผลหน่อย”

มู่เฉินหย่วนมองเขาอย่างเย็นชาหนึ่งที “ฉันไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับนาย”

“ผมไม่ได้ล้อเล่น”

“......”

“พี่สองปวดใจแล้ว” ลู่เหวินซูเข้าไปใกล้ เอ่ยพึมพำ “แถมบอกไม่สนใจถังซิน สุดท้ายก็หลอกใช้เขา พอเขาเกลียด พี่สองก็เสียใจ”

ดวงตาคมของมู่เฉินหย่วนมองเขา

ลู่เหวินซูรู้สึกถึงแรงอาฆาตบนร่างเขาที่กระจายออกมา รีบถอยไปด้านหลัง ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนพูด “ก็ความจริงไง ที่แท้พี่สองก็หลอกถังซิน”

“พี่สองไม่ต้องเป็นห่วง ถังซินจากไปหนึ่ง ก็ยังเหลือคุณหญิงซ่งอีกหนึ่ง” เย่นจิ่งเหนียนเอ่ยอย่างสบายๆ “ถังซินไม่ได้อวยพรให้พี่สองกับคุณหญิงซ่งเหรอ?”

“ฉันว่าแล้วว่าซือซือจะพูดแบบนั้นได้ยังไง” มู่เฉินหย่วนนึกถึงตอนที่จู่ซือซือถูกสัมภาษณ์ คำพูดพวกนั้น และคำที่เรียกซ่งจิ้งเหอ “ครึกครื้นไม่พอเหรอ?”

“ใช่ ครึกครื้นไม่พอ” เย่นจิ่งเหนียนยอมรับ แถมยังพูดอีก “ถังซินดูเหมือนเมินเฉย แต่ไม่เหมือนพี่ใหญ่ เซ็นเอกสารผิดไปตั้งหลายฉบับอยู่หลายวัน”

ลู่เหวินซูกุมอกถอนหายใจ “พี่ใหญ่ขี้โกหกจริงๆ บอกว่าไม่สนใจตัวอักษรพวกนั้น ต้องออกไปล้างมัน สุดท้ายก็ยังอยู่บนนิ้วเขา ปากของผู้ชายนี่นะ จิตวิญญาณคนเลี้ยงแกะ!”

เย่นจิ่งเหนียนมองเขาหนึ่งที “นายเคยผ่าตัดไหม? ทำไมใจใหญ่จัง?”

“เฮ้ย ฉันเป็นคนจริงจังเว้ย!”

“ฉันไม่ได้เรียกพวกนายมาพูดจาไร้สาระนะ” สีหน้ามู่เฉินหย่วนขุ่นมัว ดูน่ากลัวสุดขีด

เย่นจิ่งเหนียนไม่เสียงดังแล้ว พูดอย่างเคร่งเครียด “พี่ใหญ่เซ็นเอกสารกับประธานหลงเถิงส้าวแล้ว พร้อมทุกอย่างแล้ว สำหรับทางด้านมู่เจิ้งเฉิง พี่สองคิดจะเตรียมการยังไง?”

ลู่เหวินซูก็พูดเช่นกัน “เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว รอพี่สองสั่งมา”

“เอาไปให้ถังซินแล้วกัน” มู่เฉินหย่วนพูด นึกถึงความเป็นห่วงของถังซินที่มีต่อมู่หยางซิว เขาไม่สบายใจอย่างมาก “มู่หยางซิวตายเพราะเธอ เธออยากจะแก้แค้นด้วยตัวเอง”