รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 209

บทที่ 209 อยากฆ่าถังซินด้วยวิธีเดียวกัน

เห็นอวี้เหวินถิงมีท่าทีจะถามอะไรอีก ก็นึกได้ว่าต้องปิดบังตัวตนของฉางผิง เธอจึงแย่งเขาพูดก่อน

“เขาเป็นลูกของเพื่อนนักเรียนฉันตอนประถม ครอบครัวเพิ่งมาอยู่ชุมชนเดียวกับแม่ฉัน ฉันมีเวลาเลยพาเขาออกมาเที่ยว คุณชายอวี้มีความคิดอะไร ชอบเด็กน้อยประเภทนั้นเหรอ?”

“เพื่อนนักเรียนเธอ?”

ถังซินพยักหน้า สร้างเรื่องต่อด้วยใบหน้าเหมือนเดิม “แม่ของเขาเป็นครูสอนวาดรูป พ่อเป็นนักปิงปองระดับประเทศ แต่เกษียณปีที่แล้ว”

อวี้เหวินถิงยากที่จะซ่อนความผิดหวังในใจ

ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากเจอเด็กชายคนนั้นแล้ว ดวงตาคมของเขาทำให้เขายากที่จะลืม ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่อยากถามออกไปมาก

ใช่แล้ว ถ้าซ่งจิ้งเหอมีลูก เขาไม่มีทางไม่รู้แน่

กลัวว่าอวี้เหวินถิงจะคิดมากเกินไป ถังซินเลยเปลี่ยนเรื่องก่อน “คุณชายอวี้ คุณรู้สึกลึกซึ้งแบบนี้ คุณหญิงซ่งรู้ไหมคะ? ให้น้องชายแต่งงานกับแฟนเก่า ใจกว้างจริงๆ”

อวี้เหวินถิงมองเธอหนึ่งครั้งด้วยความเย็นชาสุดๆ

ถังซินไม่กลัวสักนิด เธอเหลือบมองตัวอักษรรางๆ ด้านในนิ้วของอวี้เหวินถิง รีบจับมือเขาไว้ทันที “ตัวอักษรภาษาอังกฤษพวกนี้ ต้องเกี่ยวกับคุณหญิงซ่งใช่ไหม?”

คุณหญิงซ่ง! คุณหญิงซ่ง!

ตอนแรกอวี้เหวินถิงไม่พอใจอยู่ข้างใน พอได้ยินคำพูดนี้บ่อยๆ ก็กดอารมณ์ร้อนไว้ไม่อยู่ จับแขนของถังซินทันทีแล้วกระแทกเธอลงบนกำแพง

“ถังซิน ได้ในสิ่งที่ควรได้ไปแล้วก็หุบปากซะ” สายตาเขาขุ่นเคืองร้ายกาจ เหมือนอยากจะฆ่าเธอ

“ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนี่ คุณอารมณ์ร้อนเกินไปแล้ว” ถังซินปั่นเขาต่อ “ฉันสงสัยว่าคุณหญิงซ่งก็คงทนอารมณ์คุณไม่ไหว ถึงได้เลิกกับคุณ”

อวี้เหวินถิงออกแรงที่มือเพิ่มขึ้น

ถังซินหายใจเอาไอเย็นเข้า แขนเหมือนจะถูกบีบแตกได้ทุกเมื่อ

“อวี้เหวินถิง ทางที่ดีทำดีกับฉันหน่อยนะ!” ถังซินก็โมโหแล้วเหมือนกัน จ้องเขาเขม็ง “เพราะฉันกุมจุดอ่อนนายอยู่!”

อวี้เหวินถิงแสยะยิ้ม ก้มศีรษะลงไปใกล้เธอ เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาสุดขีด “ไหนลองพูด จุดอ่อนอะไร?”

ถังซินกลัวจนขนลุกทั้งร่าง

น่ากลัวมาก!

หัวใจเต้นเร็วขึ้น เหมือนมีอะไรมาทับบนหัวใจ หน้าผากถังซินมีเหงื่อผุด จู่ๆ สีหน้าก็ดูไม่จืด ล้มลงไปในอ้อมกอดของอวี้เหวินถิงอย่างตกตะลึง

วินาทีต่อมาอวี้เหวินถิงก็ดึงเธอออกมา เว้นระยะห่าง

“ถังซิน?”

เห็นสีหน้าถังซินซีดเซียว สีหน้าอวี้เหวินถิงก็ขุ่นมัวเช่นกัน อุ้มเธอในท่าเจ้าสาว ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นซ่งจิ้งเหอยืนพิงกำแพงอยู่ ลำคอเขาก็เกร็ง

จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร รีบอุ้มถังซินออกไป

นิ้วของซ่งจิ้งเหอจับกำแพงไว้ รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

เธอรู้ว่าถังซินไม่มีทางคิดอะไรกับอวี้เหวินถิง แต่พอเห็นภาพสนิทสนมแบบนี้ จึงรู้สึกไม่สบายใจ

หลังจากสงบสติอารมณ์ ซ่งจิ้งเหอก็ไปหามู่เฉินหย่วน บอกเขาเรื่องนี้

“ถังซินสลบไป”

มู่เฉินหย่วนไม่มีความลังเลเลยในช่วงสั้นๆ รีบก้าวเท้าตามซ่งจิ้งเหอไปที่ห้องพักผ่อนของแขก และโทรหาเย่นจิ่งเหนียน

หลังจากรับสาย เสียงหมดหนทางของเย่นจิ่งเหนียนก็ดังผ่านมา “สามสิบวินาทีก่อน พี่ชายใหญ่ก็โทรมาหาฉัน ฉันอยู่ระหว่างทางไป พี่สองไปดูก่อนว่าเธอเป็นยังไง”

มู่เฉินหย่วนพูด “มาให้เร็วที่สุด”

หลังจากเข้าไปพักผ่อน มู่เฉินหย่วนเห็นถังซินที่ถูกวางบนโซฟา สีหน้าซีดเซียว หายใจถี่

เขาถามอวี้เหวินถิง “พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?”