รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 210

บทที่ 210 คุณพูดดีๆ กับฉันหน่อย

มู่เฉินหย่วนหรี่ตา ร่างกายเผยความกดดันที่ทำให้หายใจไม่ออกและความอาฆาตออกมาโดยไม่รู้ตัว

“พี่สอง อย่าทำแบบนี้” ลู่เหวินซูเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว “คุณหญิงถังยังไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอไง! อีกอย่างว่าที่ภรรยาพี่ก็ยังอยู่นี่ พี่อย่าทำให้ทุกคนกลัวสิ”

วินาทีต่อมา เขาก็ได้รับแววตาถึงแก่ความตายจากอวี้เหวินถิง

หัวใจดวงน้อยของลู่เหวินซูเต้นตึกตัก

เย่นจิ่งเหนียนพูดกับมู่เฉินหย่วน “คุณหญิงถังไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ชายสองวางใจเถอะ สำหรับใครเป็นคนแอบลงมือทำเรื่องนี้ เราค่อยๆ สืบจากกล้องวงจรปิด รวบรวมเบาะแสทั้งหมด”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า เหลือบมองลู่เหวินซูหนึ่งครั้ง

“ฉันรู้แล้ว ชีวิตของฉัน” ดวงตานั้นเขารู้ทุกอย่างทันที โทษตัวเองว่าเรียนอะไรก็ไม่เก่ง ต้องเรียนวิทยาศาสตร์วิเคราะห์การกระทำ! “ผมโทรหานางฟ้าตัวน้อยนะ”

“ไม่ต้อง” มู่เฉินหย่วนถอดเสื้อคลุมตัวนอกห่มร่างของถังซินไว้ อุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดาย “เธออยู่ชุมชนเดียวกับซือซือ ฉันจะไปเยี่ยมซือซือพอดี”

ลู่เหวินซูรีบพูด “ผมเห็นซือซือในโมเมนท์วีแชท เธอถ่ายภาพยนตร์อยู่ต่างจังหวัดนะ!”

“กลับมาตอนเย็นแล้ว นายมีปัญหาเหรอ?” มู่เฉินหย่วนจ้องเขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไอ้สี่ เรื่องกล้องวงจรปิดรบกวนนานด้วยนะ ฉันหวังว่าพรุ่งนี้เช้านายจะบอกอะไรที่แตกต่างกับฉันได้”

หลังจากลู่เหวินซูตอบสนองกลับไป ไหล่ก็หล่นลงไปแล้ว

ปากเสียของเขานี้!

“ฉันทิ้งงานนี้ให้ไอ้สี่แล้วกัน” เย่นจิ่งเหนียนยิ้มพูด “พี่ใหญ่ ถ้าพี่ไม่ได้ดื่มเบียร์ ก็ไปส่งคุณหญิงซ่งหน่อย ให้เธอกลับเองไม่ปลอดภัย”

ซ่งจิ้งเหอก็ไม่ได้คัดค้าน เอ่ยอย่างเป็นมิตร “งั้นรบกวนด้วยค่ะ”

อวี้เหวินถิงไม่ได้พูดอะไร

เพียงออกจากโรงแรมมา หลังจากมู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินไป เขาไปโบกรถแท็กซี่ข้างถนน “คุณหญิงซ่ง เราไม่ได้ไปทางเดียวกัน คุณนั่งแท็กซี่ไปเถอะ”

ซ่งจิ้งเหอแววตาขุ่นมัว เธอไม่ได้ขึ้นรถ เพียงแค่ยิ้ม “คุณชายอวี้ พวกเขามอบหมายให้คุณไปส่งฉันกลับ แวบเดียวคุณก็ให้ฉันไปกับคนขับแท็กซี่แปลกหน้า ไม่กลัวฉันเป็นอะไรเหรอ?”

“ผมจะถ่ายทะเบียนรถไว้ ถ้าคุณเป็นอะไร ผมจะตามหาเขา”

“ไม่นั่ง ฉันไม่ชินกลิ่นรถแท็กซี่” ซ่งจิ้งเหอท่าทางดื้อรั้น “ถ้าคุณไม่อ้อมไปส่งฉัน ก็ให้ฉันไปกับพวกคุณชายเย่น”

อวี้เหวินถิงใบหน้าเกร็งแน่น

คนขับรถแท็กซี่มองผู้ชาย แล้วก็มองผู้หญิง รู้สึกน่ารังเกียจจริงๆ

สงครามเย็นของคู่รักเปลี่ยนที่ไม่ได้หรือไง?

เขาต้องทำมาหากิน!

รออีกหนึ่งนาที เห็นชายและหญิงหยุดนิ่ง คนขับรถก็เอ่ยปากอย่างอ่อนล้า “เอายังไง เมียผมจะคลอดลูกที่โรงพยาบาล คุณผู้ชายให้ผมไปก่อนได้ไหม?”

อวี้เหวินถิงเหลือบมองคนขับรถอย่างเย็นชาหนึ่งที และปิดประตูรถไป

รถแท็กซี่พุ่งตัวออกไปอย่างจรวด

ซ่งจิ้งเหอถูไหล่ขาวเนียน ถูกลมเย็นพัดทนไม่ไหวแล้ว “คุณชายอวี้ รถอยู่ไหน?”

ทั้งคู่ไปที่ลานจอดรถ

วันนี้อวี้เหวินถิงขับรถฮัมเมอร์มา มองดูความแข็งแรงน่าเกรงขาม และสูงมาก จำเป็นต้องใช้ไม้กระดานเล็กๆ ช่วย ซ่งจิ้งเหอมองชุดราตรีบนร่างกาย

ชุดราตรีนี้มันแคบเกินไป ปีนขึ้นไปไม่ได้

อวี้เหวินถิงเห็นประตูรถเปิดออกอยู่นานแต่ไม่มีคนขึ้นมาเสียที ก็รำคาญแล้ว “คุณจะไปไม่ไป?”

ซ่งจิ้งเหอหลับตา

สี่ปีแล้ว ชายคนนี้ยิ่งแก่ขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ก็ร้อนขึ้นเหมือนกัน!

เธอพูด “คุณมานี่หน่อย”

อวี้เหวินถิงรำคาญสุดขีด ทำได้เพียงลงจากรถอ้อมมาอีกฝั่งของรถ เห็นซ่งจิ้งเหอยืนอยู่ตรงนั้น เทียบกับความแข็งแกร่งของรถแฮมเมอร์แล้ว เธอเตี้ยกว่ามาก

ซ่งจิ้งเหอชี้ไปที่ชุดราตรี “รถมันสูงเกินไป และกระโปรงของฉันมันก็ยกไม่ได้”

“ผมให้คุณสวมชุดกระโปรงนี้หรือไง?”

“ฉันอยากใส่เองแหละ พอใจไหม!” ซ่งจิ้งเหอกดอารมณ์โกรธไว้สุดชีวิต “แต่รถคุณสูงเกินไปไม่ใช่ความผิดฉันนี่? ผู้หญิงที่ไหนจะขึ้นได้?”

อวี้เหวินถิงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไร ใบหน้าหงุดหงิด