รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 211

บทที่ 211 หึงลูกชายตัวเอง

คนที่สำคัญมาก?

นึกถึงเมื่อครู่ที่เธอคุยกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อวี้เหวินถิงก็หงุดหงิดในใจ เขาพูดอย่างเย็นชาแข็งทื่อ “ซ่งจิ้งเหอ วันที่ยี่สิบเดือนหน้าคุณก็แต่งงานแล้ว ระวังถ้อยคำกับการกระทำด้วย”

“ฉันต้องระวังอะไรนะ?” ซ่งจิ้งเหอมองเขา

ใบหน้าเด็ดเดี่ยวและน้ำเสียงเย็นชาแข็งทื่อนั้น เธอรู้ในทันที ยกริมฝีปากยิ้ม

ชายคนนี้ หึงลูกชายตัวเองจริงๆ เหรอ?

ก่อนอยู่ในห้องโถงงานเลี้ยง คนเยอะมากเกินไป เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขา และไม่กล้าคุยอะไรด้วย แต่ตอนนี้ในรถมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

“อวี้เหวินถิง คุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริง——” ซ่งจิ้งเหอเม้มริมฝีปากแดง กำลังจะพูดอะไร โ? รศัพท์ที่ตัวของอวี้เหวินถิงก็ดังขึ้นมา แทรกคำพูดของเธอ

รถชนิดนี้ควบคุมความสมดุลไม่ง่าย อวี้เหวินถิงต้องเอาโทรศัพท์ออกมาวางในรถและเปิดลำโพง

“พี่เหวินถิง อยู่ไหน?”

พอรับโทรศัพท์ เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนก็ดังเข้ามา เสียงหวานและนุ่มนวลมาก

ซ่งจิ้งเหอเหมือนถูกคนเอาน้ำเย็นสาด ทั้งร่างเย็นเฉียบไปหมด

คำเรียกนี้สนิทสนมเกินไปแล้ว

อวี้เหวินถิงไม่ได้สังเกตสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของซ่งจิ้งเหอ แค่รำคาญกับโทรศัพท์สายนี้มาก แต่กำลังพะว้าพะวังอยู่ พยายามกดความรำคาญไว้ให้มากที่สุด “ฉันกำลังอยู่ระหว่างทางกลับ มีอะไร?”

“พ-พี่มาหาฉันที่ที่เรากินข้าวกันเมื่อคราวที่แล้วได้ไหม?” หญิงสาวออดอ้อนเขา และพูดอย่างน้อยอกน้อยใจมาก “พวกเขาแกล้งฉัน......”

“เฮ้ๆ พิงถิงเธออย่าพูดซี้ซั้วนะ เราแกล้งเธอที่ไหน?”

“ก็ใช่น่ะสิ ทั้งๆ ที่นายพนันแพ้เองแท้ๆ!”

“รีบเรียกแฟนเธอมาดื่มเบียร์ซะ!”

หญิงสาวพูดจบ ทางนั้นก็มีเสียงสี่ห้าเสียงดังเข้ามา ทุกคนกำลังหัวเราะสนุกสนาน เย้าแหย่หญิงสาว หญิงสาวโมโหไม่ให้พวกเขาพูดจาซี้ซั้ว

อวี้เหวินถิงพูด “ฉันไปไม่ได้ โทรให้คนอื่นไปรับเธอ”

“ฉันรอได้” หญิงสาวพูดอย่างระมัดระวังมาก ให้ความรู้สึกขอร้อง “พี่เหวินถิง พี่มารับฉันเถอะ อย่าให้พวกเขาหัวเราะเยาะฉัน”

หลังจากเงียบอยู่นาน อวี้เหวินถิงก็พูด “ฉันจากนี่ไปค่อนข้างนานนะ เธอรอฉันหน่อยแล้วกัน”

“อืม ฉันรอพี่นะ”

อวี้เหวินถิงรีบกดวางสาย สายตามองมาข้างๆ

ซ่งจิ้งเหอนั่งเงียบอยู่ตรงนั้น มุมปากยกยิ้มราวกับว่าไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร

ซ่งจิ้งเหอถึงขั้นพูดอีกว่า “คุณชายอวี้ ถ้าคุณรีบไปรับแฟนล่ะก็ปล่อยฉันลง ตรงนี้โบกรถง่ายมาก”

เขาคัดค้านอย่างเผลอตัว “เธอไม่ใช่แฟนฉัน”

“อ่อ” ซ่งจิ้งเหอพยักหน้า หัวเราะเบาๆ “ยังไงเดี๋ยวก็กลายเป็นแฟน”

อวี้เหวินถิงทนน้ำเสียงเธอไม่ไหว ขมวดคิ้วแน่นจนสามารถบีบแมลงวันตายได้ เขาโทรศัพท์ออกไป เมื่อลงจากสี่แยกเขาก็จอดรถ

ข้างถนนมีรถเบนซ์สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน ชายที่ยืนอยู่ข้างรถก็เดินเข้ามาทักทาย

“คุณชายอวี้”

หลังจากอวี้เหวินถิงรอให้ซ่งจิ้งเหอลงจากรถไปก็อธิบายให้ชายคนนั้นฟัง “ไปส่งคุณหญิงซ่ง ฉันมีธุระ”

จากนั้นก็ขึ้นรถอย่างรวดเร็วและขับรถออกไป

เขาเลื่อนเปิดประตูรถ พูดด้วยน้ำเสียงเคารพ “คุณหญิงซ่ง เชิญครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

นั่งภายในรถ ซ่งจิ้งเหอมองไปทางที่อวี้เหวินถิงออกไปอยู่ตลอดเวลา ตกอยู่ในภวังค์นึกถึงโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ และเสียงของผู้หญิงคนนั้น ไม่สบายใจ

เธอถามชายที่ขับรถโดยไม่ได้คิดอะไร “นายอยู่กับคุณชายอวี้นานแค่ไหนแล้ว?”

“สองปีครับ” เขาพูด “ผมมีหน้าที่ในชีวิตประจำวันของคุณชายอวี้ ปกติตอนเขาไม่ขับรถ ผมจะเป็นคนขับรถให้”