รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 213

บทที่ 213 ประธานมู่ผู้ที่อยากช่วยแต่ถูกรังเกียจ (2)

“โอ้พระเจ้า สวยเกินไปแล้ว!”

“ใช่ไหมล่ะ เอลิซาเบธเป็นแชมเปี้ยนการแข่งขันแมวระดับประเทศสี่ปีซ้อนด้วย!” แมวที่รักถูกคนชอบขนาดนี้ ผู้ช่วยจางก็พอใจอย่างมากไปโดยปริยาย

ผู้ช่วยจางอยากให้ถังซินอุ้มเอลิซาเบธ ตอนไปจับ เอลิซาเบธก็กระโดดขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว กระโดดไปบนคอนโดแมวที่อยู่ใต้หลังคา เย่อหยิ่งอย่างมาก

ผู้ช่วยจางเกาศีรษะ เอ่ยอย่างหมดหนทาง “ช่างเถอะ เราไปดูลูกสาวเธอดีกว่า”

เขาพาถังซินเข้ามาในห้องดูแร็กดอลล์ตัวน้อย

แร็กดอลล์น้อยเพิ่งหย่านม ตัวใหญ่เพียงฝ่ามือเท่านั้น ขาวดุจก้อนหิมะ ข้างหูมีสีเทาแซม เดินเซไปมา ติดคนมาก

ถังซินมองมันย้ำมือตัวเอง หัวใจก็แทบจะละลาย อยากอุ้มกลับไปเดี๋ยวนี้เลย

ผู้ช่วยจางถาม “เมื่อก่อนคุณหญิงถังเคยเลี้ยงแมวไหม?”

“……ไม่เคยค่ะ”

ผู้ช่วยจางอธิบายอย่างละเอียดให้ถังซินฟังว่าแมวเลี้ยงอย่างไร ช่วงไหนทานอาหารแมวแบบไหน ถังซินฟังอย่างตั้งใจ และหยิบโทรศัพท์ออกมาจดไว้

“บ๊อกๆ!”

จู่ๆ ก็มีหมาดำตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจากในสนามหญ้า ทำให้ถังซินตกใจสะดุ้งโหยง

หลังจากมองดีๆ ถังซินก็พบว่ามันคือพันธุ์เยอรมันเนกไทสีดำ ดูน่าเกรงขาม และมีเยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อยน่าเกลียดน่าชังเดินโซเซตามหลังมันเข้ามาด้วย

ถังซินเอ่ยอย่าประหลาดใจ “คุณเลี้ยงเยอรมันเชพเพิร์ดด้วยเหรอ?”

“ใช่ครับ มันชื่อคริสต์” ผู้ช่วยจางเรียกเยอรมันเชพเพิร์ดเข้ามา ด้วยท่าทางที่กังวลในความคาดหวัง “นอกจากกินของไม่มีประโยชน์แล้ว ยังออกไปเที่ยวหาแฟนอีก”

ที่แท้เยอรมันเชพเพิร์ดตัวนี้ก็ร่าเริงสุดๆ สนามหญ้าก็เอาไม่อยู่ ชอบออกไปเที่ยวบ่อยๆ ฝั่งตรงข้ามน้องสาวเจ้าถิ่นก็เลี้ยงเยอรมันเชพเพิร์ดเหมือนกัน เยอรมันเชพเพิร์ดสองตัวเล่นด้วยกัน ต่อมาเยอรมันเชพเพิร์ดของน้องสาวเจ้าถิ่นก็ตั้งท้อง

น้องสาวโกรธแทบตาย วิ่งมาด่าผู้ช่วยจางหนึ่งชุด ผู้ช่วยจางยิ้มขอโทษและให้เงินช่วยเหลือ สุดท้ายน้องสาวเจ้าถิ่นก็หายโกรธ เอาลูกเยอรมันเชพเพิร์ดมาทิ้งไว้ให้เขาแล้วจากไป

ถังซินหัวเราะจนโน้มตัวไปข้างหน้าข้างหลัง พูดอย่างยินดีบนความทุกข์คนอื่น “ฉันนึกว่าเยอรมันเชพเพิร์ดมันน่าเกรงขามมากๆ มาโดยตลอด ไม่คิดว่าเยอรมันเชพเพิร์ดบ้านคุณมันทึ่มน่ารักแบบนี้ ยังแอบไปหาทำมิดีมิร้ายหมาตัวอื่นอีก”

ผู้ช่วยจางถอนหายใจ “คุณหญิงถัง ผมเป็นทุกข์มาก อย่าหัวเราะผมได้ไหม?”

“ไม่หัวเราะแล้ว” ถังซินไม่ได้แกล้งอีก เอ่ยถามเขา “แล้วเจ้าตัวน้อยนี้ทำยังไง คุณเลี้ยงมันเหรอ?”

“เลี้ยงไม่ไหว ใช้พลังมากเกินไป”

พอถังซินเห็นแววตาเขา ก็รู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไร รีบพูดทันที “ไม่ได้นะ ที่ฉันอาศัยอยู่มันไม่มีสนามหญ้า ไม่ให้เลี้ยงแน่ๆ แล้วฉันก็เลี้ยงไม่ดีด้วย”

“เฮ้อ เยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อยผู้น่าสงสาร” ผู้ช่วยจางลูบเยอรมันเชพเพิร์ดตัวน้อย “รอมือผมหายดีค่อยหาเจ้าของให้แกนะ”

คุยกันไปสักพักหนึ่ง ถังซินก็กำลังจะไป แต่เธอรู้สึกผิดถ้าเอาแร็กดอลล์กลับไปฟรีๆ อยากเอาเงินให้ผู้ช่วยจาง ผู้ช่วยจางให้ตายอย่างไรก็ไม่เอา

“คุณหญิงถัง ถ้าคุณให้เงินผมจริงๆ แสดงว่าคุณดูถูกผมนะ” ผู้ช่วยจางพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมเห็นว่าคุณชอบแมว ผมถึงให้คุณเลี้ยงมัน”

ถังซินคิดสักพักแล้วพูด “งั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเถอะ”

ผู้ช่วยจางชี้ไปที่มือที่พันพลาสเตอร์ไว้ “สภาพผมแบบนี้ออกไปไม่ค่อยสะดวก ได้ข่าวว่าคุณหญิงถังทำอาหารอร่อย ไม่งั้นคุณหญิงถังก็ทำอาหารมาให้ผมสักมื้อแล้วกัน”

“ได้ค่ะ”

ยังไงวันนี้เธอก็พักผ่อน กลับไปต้องทำอาหารให้ตัวเอง สู้ทำที่นี่ดีกว่า

ถังซินกำลังไปที่ห้องครัว ออดประตูก็ดังขึ้น

ผู้ช่วยจางรีบออกไปด้านนอก มู่เฉินหย่วนมาแน่ๆ แต่พอเปิดประตูไปเห็นเขาก็แกล้งทำท่าทางประหลาดใจ “ประธานมู่ มาได้ยังไงเนี่ย?”

“เอาเอกสารมาให้นาย”

“อ๋อขอบคุณครับเจ้านาย” ผู้ช่วยจางรับเอกสารมา อยากใช้ขาปิดประตูใหญ่ มู่เฉินหย่วนก็ดันเอาไว้

ผู้ช่วยจางถาม “ประธานมู่ มีอะไรเหรอครับ?”

มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามอย่างสบายๆ “ฉันเป็นเจ้านายของนาย เจ้านายเดินทางเอาเอกสารมาให้ตั้งไกล ไม่เชิญเข้าไปดื่มน้ำหน่อยหรือไง?”