รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 214

บทที่ 214 ผู้หญิงที่ทั้งร้ายกาจและกะล่อน

ถังซินหน้าแดงทันที พูดค้าน “ป้าคะ เราไม่รู้จักกัน”

“ไม่รู้จักกันเหรอ? แล้วเขาถามทำไมว่าให้ช่วยไหม?” ป้ามองถังซิน จากนั้นก็พูด “ดูท่าทางเธอแล้ว คู่รักทะเลาะกันล่ะสิ?”

“ไม่ใช่——”

เธอยังไม่ทันพูดจับ ป้าก็ส่ายศีรษะ ไปสั่งสอนมู่เฉินหย่วน “ดูพ่อหนุ่มแต่งตัวซะหล่อ แต่ทำไมง้อแฟนตัวเองไม่ได้? เป็นขี้แพ้หรือไง?”

ป้าพูดจาเฉียบแหลม ถังซินมองมู่เฉินหย่วนที่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย อดขำไม่ได้

กลัวว่าจะโดนมอง เธอเอียงศีรษะกลับมา

“ป้าพูดถูกแล้วครับ” มู่เฉินหย่วนกลับไม่โกรธ แถมยังเดินเข้าไปพูดกับป้าโดยตรง “ดูท่าทางป้าแล้ว ที่บ้านคงจะมีลูกชายใช่ไหมครับ เป็นห่วงเขาใช่ไหมล่ะครับ?”

ป้ารีบพูด “ใช่น่ะสิ”

ทั้งคู่ก็คุยกันเฉยเลย แถมยังดูมีความสุขด้วย

ถังซินตะลึงไปนิด

เธอคิดว่าจะแกล้งเป็นเลือกปลาเพื่อแอบฟังพวกเขาคุยกัน พวกเขาก็คุยกันจบแล้ว

“พ่อหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อ พูดจาก็ดี” ป้าที่ขายปลายิ้มพูด “แต่ต้องดีกับแฟนเธอหน่อยนะ ไม่งั้นให้คนอื่นแย่งไป ร้องไห้ก็สายไปแล้ว”

ถังซินบ่นเป็นครั้งที่สอง “ป้าคะ เราไม่รู้จักกันค่ะ”

ป้าที่ขายปลาตอบอ้อ แค่เอ่ยถามอย่างใจดี “สาวน้อยเลือกปลาเสร็จหรือยัง? ต้องการตัวไหนจ๊ะ?”

“......”

หลังจากซื้อปลาเสร็จ มู่เฉินหย่วนก็ช่วยเข็นรถเข็น

ทั้งคู่ออกมาด้วยกัน ถังซินหันไปมองเขาหนึ่งครั้ง แล้วพึมพำอย่างเย็นชา “คุณชายมู่เกลียดสถานที่เหม็นคาวปลาไม่ใช่เหรอ? นี่พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไง?”

“ยังไงคุณหญิงถังก็เป็นคนทำอาหาร ผมก็รู้สึกผิดที่จะทานฟรีๆ น่ะ” มู่เฉินหย่วนตอบ

ถังซินแสยะยิ้ม “คุณชายมู่กล้าพูดนะคะ? เมื่อก่อนคุณทานอาหารที่ฉันทำ มีครั้งไหนไม่ทานฟรีบ้าง? อีกอย่างครั้งนี้ฉันทำให้ผู้ช่วยจางทานค่ะ ไม่ได้บอกว่าเชิญคุณ”

มู่เฉินหย่วนทำหน้าสงบสุขุม เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่รีบร้อน “ผมเป็นเจ้านายเขา มีธุระมาหาเขา ตอนทานอาหารเขาคงไม่ไล่ผมกลับหรอก”

หยุดไปสักพัก เขาก็พูด “ถ้าเมื่อก่อนคุณหญิงถังรู้สึกเสียเปรียบล่ะก็ ผมจะชดใช้ให้”

“ฉันไม่ได้จนขนาดนั้นซะหน่อย ถึงต้องมาขูดรีดเงินของคุณชายมู่!”

“ใช้วิธีอื่นก็ได้”

ถังซินมองเขาอย่างดูถูก พูดเย้ยหยัน “คุณชายมู่นอกจากรวยแล้ว ยังมีอะไรอีกเหรอคะ?”

มู่เฉินหย่วนยืนนิ่งไปทันที

ถังซินก็หยุดฝีเท้าตามเช่นกัน เห็นเขายกมือขึ้นคลายเนกไท นิ้วแกะกระดุมเม็ดแรกสุดออก เผยไหปลาร้าปานิดหน่อย ให้ความรู้สึกเซ็กซี่

“แบบนี้ก็ได้”

ถังซินทึ่มไปห้าวินาที จากนั้นก็รีบหันร่างออกห่างจากเขา หัวใจเต้นตึกตัก ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่านี่คือคนที่เธอรู้จัก มู่เฉินหย่วนที่เย็นชาคนนั้น

บ้าไปแล้ว คำพูดแบบนี้เขาพูดมันออกมาได้!

การแต่งกายและลักษณะท่าทางของมู่เฉินหย่วนนั้นดึงดูดสายตาเกินไป มีผู้หญิงจงใจเดินผ่านตรงนี้บ่อยๆ สายตาร้อนแรงนั้นติดหนึบที่เขาอย่างละสายตาไปไม่ได้

ถังซินทนไม่ไหวแล้ว แย่งรถเข็นในมือเขามา กัดฟันพูด “คุณชายมู่ รบกวนคุณไปรอที่แคชเชียร์นู่น ฉันยังต้องซื้อผักอีก!”

“ผมไม่ได้ให้พวกเธอมองผมซะหน่อย”