รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 226

บทที่ 226 สาวน้อยผู้ใสซื่อให้ทุกข์แก่ท่านทุกนั้นถึงตัว

ถังซินระงับความไม่สบายใจที่อยู่ในใจ พยายามที่จะแสร้งทำเป็นยิ้มออกมา “คุณเกา คุณพูดจบรึยังคะ?”

“ พูดจบแล้ว”

“ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นตาฉันพูดบ้างนะคะ” ฝ่ายตรงข้ามดูถูกคน ถังซินจึงไม่อยากที่จะไว้หน้าเธอ “สิ่งที่ฉันแตกต่างจากคุณมากที่สุด น่าเป็นเรื่องของภูมิหลังวงศ์ตระกูล”

“ใช่ พ่อแม่ของคุณนั้นดีเลิศ คุณเกิดมาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกินเรื่องใช้ อยากได้อะไรก็มีพร้อม แต่ถ้าดูจากความสามารถ ฉันมองดูแล้วคนอย่างคุณเกาน่าจะไม่มีใครอยากเอาเข้าทำงาน

เธอ— เกาพินถิงถูกว่าจนสีหน้าเปลี่ยน แต่ยังคงมีความอ่อนโยน

ถังซินฉีกยิ้มอย่างเย็นชา “อ้อแล้วก็ ฉันขอเตือนคุณเกาไว้อย่างนะ ถ้าจะเสแสร้งทำเป็นอ่อนโยนก็ควรที่จะดูโอกาสด้วย คุณอยู่ต่อหน้าฉันเสแสร้งแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร คุณอยากให้คนที่คุณอยากจะจีบเห็น คุณก็ต้องดูด้วยว่าเขาคนนั้นอยากที่จะฟังหรือสร้างความสัมพันธ์กับคุณมั้ย”

“คุณเกา ถ้าคุณเบื่อจริงๆ คุณก็ไปที่ห้องสมุดหาหนังสืออ่านสักหน่อย อย่างเช่นหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยา วิเคราะห์พฤติกรรม หนังสือพวกนี้จะช่วยในเรื่องของการจีบผู้ชายของคุณได้เยอะเลย”

“ถังซิน เธอไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย” หลังจากที่ทำให้โกรธ เกาพินถิงก็ไม่ทำเสแสร้งอีก โกรธและจ้องมองถังซินอย่างดุเดือด “เธอรู้มั้ยว่าพ่อฉันเป็นใคร?”

“คุณรอก่อน”

ถังซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและค้นหาครอบครัวที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลวี่ หานามสกุลเกา จากนั้นก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่า “ว้าว ที่แท้พ่อของเธอก็คือ เจ้าหน้าที่อาวุโสเกา เยี่ยมยอดมาก”

เกาพินถิงคิดว่าเธอเริ่มที่จะกลัวแล้ว จึงยิ้มแบบเหยียดหยามออกมา “ใช่แล้ว ตระกูลฉันมีอำนาจและอิทธิพล สามารถที่จะทำให้เธออยู่ประเทศzได้อย่างไม่เป็นสุขได้ตลอดเวลา”

“ เธอต้องพูดอธิบายกับสื่อมวลชนเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับพี่เหวินถิง พูดตามที่ได้เขียนร่างไว้ หากเธอทำได้ดี ฉันจะปล่อยเธอไป ไม่อย่างนั้นถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะทำให้บริษัทของเธอไม่รับเธอเข้าทำงานไม่ว่าจะตำแหน่งใดๆ ทำให้น้องเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียน ถ้าประวัติการศึกษาของน้องเธอด่างพร้อย ต่อไปก็จะหางานยาก!”

เกาพินถิงเอาเอกสารฉบับหนึ่งโยนลงที่บนโต๊ะด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง

ถังซินหยิบเอกสารนั้นขึ้นมา หลังจากที่กวาดตาอ่านอย่างรวดเร็วแล้ว เธอก็ยิ้มหัวเราะขึ้นมา “ฉันหน้าไม่อาย โผเข้าหาคุณวี่ที่บนเตียง? คุณกาว คุณก็สามารถเขียนได้นะ สุดยอดมาก!”

“ เธอจะสนใจเนื้อหาทำไม ถึงเวลานั้นก็แค่อ่านตาม” เกาพินถิงไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าเธอได้พูดขู่ไปหมดทุกอย่างแล้ว แต่ถังซินกลับไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว

ถังซินยิ้มออกมาเบาๆ คุณให้ฉันคุยโทรศัพท์ก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะพูดยังไงกับคุณ

เส้นประสาทของเธอใกล้จะเกร็งไว้ไม่อยู่แล้ว

ถังซินกดโทรศัพท์หากวนชิงเฟิง โชคดีที่กวนชิงเฟิงรับสายเร็ว เธอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ชิงเฟิง ถ้ามีคนสมคบกับครูที่โรงเรียน ให้ข้อกล่าวหานาย นายจะกลัวมั้ย?”

กวนชิงเฟิงหัวเราะอย่างจองหอง “คุณครูพวกนั้นอยากที่จะให้ผมช่วยงานจะแย่ จะกล้าไล่ผมออกได้ยังไง”

“ เธอเก่งขนาดเลยหรอ?”

“อันนี้เกี่ยวกับผู้ที่มีความสามารถโดดเด่นของโรงเรียนในแต่ละจังหวัด” กวนชิงเฟิงเอ่ยขึ้น “นอกจากนั้น หลังจากนี้ฉันก็สามารถเข้าMSได้เลย สถาบันที่ไหนดีๆพวกเขาต่างต้องเกรงใจฉัน”

ประโยคแรกๆที่เขาพูดนั้นถังซินเข้าใจ แต่ประโยคท้ายๆนั้นรู้สึกงง “MSคืออะไร”

“อันนี้ไม่สามารถบอกพี่ได้ กวนชิงเฟิงพูดเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา พี่ พี่เจอปัญหาอะไรหรอ?”

“เรื่องเล็ก แต่ฉันแก้ปัญหาได้ ถ้าอย่างนั้นฉันวางสายแล้วนะ” ถังซินวางสายโทรศัพท์ ในใจรู้สึกผ่อนคลาย

ตอนนี้เธอสามารถเกลียดชังคนอื่นโดยไม่กระดากใจ

เกาพินถิงหมดความอดทน “เธอนี่ไม่มีมารยาทจริงๆ คุยกับฉันยังจะไปคุยโทรศัพท์อีก”

“คุณเกาไม่มีมารยาทกับฉันก่อน ยังไงฉันก็ไม่เกรงใจคุณแน่นอน” ถังซินฉีกเอกสารฉบับนั้นทิ้ง “ร่างคำพูดที่น่ารังเกียจขนาดนี้ฉันอ่านไม่ได้หรอก”