รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 228

บทที่228 ผู้ช่วยจางลูกจ้างผู้ต่ำต้อย

เป็นอะไรหรอ? ถังซินรู้สึกเครียดในใจ ไม่ใช่ว่าคุณเกาคิดอยากจะตายนะ?

“ไม่ใช่ พ่อฉันหมดสติ ถูกส่งโรงพยาบาลแล้ว”

“ ฉันจะไปกับคุณ” ท่านมู่ดีกับถังซินมาก เมื่อท่านเกิดเรื่องในใจถังซินก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอจึงลากมู่เฉินหย่วนขึ้นรถ “โรงพยาบาลในเมืองหรอ?”

“ ใช่”

แผนกรักษาตัวในโรงพยาบาล ท่านมู่พักห้องคนไข้ส่วนตัวที่หันหน้าไปทางถนนพอดี เขากำลังปอกเปลือกส้มกิน เห็นถังซินกับมู่เฉินหย่วนลงมาจากรถก็รู้สึกดีใจ

“ใช้ได้นี่นาเฉินหย่วน เอาเสี่ยวซินมาด้วย” ท่านมู่รีบขึ้นไปบนเตียง พูดเร่งรัดผู้ช่วยจาง” รีบไปเรียกหมอมา บอกว่าฉันอาการหนัก ถ้าจะให้ดีบอกว่าใกล้ตายแล้ว”

ผู้ช่วยจางยิ้มมุมปาก “คุณท่าน ทำแบบนี้ไม่เกินไปหรือครับ ถ้าหากว่า—”

“นายจะพูดมากทำไม!” ท่านมู่แสดงความไม่พอใจ “ตนเองหาแฟนของตนเองไม่ได้ก็ยังเถอะ อย่าเอามาเกี่ยวพันกับลูกชายฉัน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ควรโกหกคุณถังซิน” ผู้ช่วยจางเอ่ยขึ้น “กรณีตัวอย่างของประธานมู่ยังไม่พออีกหรอคับ?”

ท่านมู่พูดตอบโต้ “มันเหมือนกันที่ไหน? และสุขภาพฉันก็ไม่ดีจริงๆ ไม่ใช่สิ ผู้ช่วยจางตกลงนายอยู่ข้างใครกันแน่ นายเป็นนักสืบหรอ?”

“คุณท่าน ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

ผู้ช่วยจางอยากที่จะอธิบาย ท่านมู่รำคาญจึงพูดตัดบทขึ้นว่า “นายรีบไปเรียกหมอเถอะ นายไม่มีคนที่ชอบ ฉันพูดกับนายไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ”

ผู้ช่วยจางออกไปจากห้องคนไข้อย่างเงียบๆ แต่ในใจแทบจะร้องไห้ออกมา

เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อบริษัทมู่ซื่อ ถึงแม้ดำเนินชีวิตไปอย่างลำบากก็ไม่เป็นไร ท่านมู่ยังจะมาโจมตีเขาอีก

มันไม่ถูกต้อง!

เมื่อมู่เฉินหย่วนและถังซินได้รีบเข้ามาถึงห้องคนไข้ เห็นผู้ช่วยจางและคุณหมอยืนข้างเตียงคนไข้ คุณหมอกำลังตรวจร่างกายให้กับท่านมู่ที่อยู่บนเตียงคนไข้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ประธานมู่ คุณถัง” ผู้ช่วยจางทักทายพวกเขา ทำท่าทางอึดอัดใจอยากจะพูดแต่พูดไม่ออก บวกกับที่ท่านมู่เป็นแบบนี้ ทำให้ใจของถังซินตกไปถึงตาตุ่ม

มู่เฉินหย่วนสีหน้าก็เศร้าลงเช่นกัน

หลังจากที่รอคุณหมอตรวจเสร็จ เขาจึงเข้าไปถาม “พ่อผมเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอเอ่ยขึ้นว่า “เดิมทีท่านมู่มีอาการของโรคหัวใจ รักษาได้แค่ตามอาการ…คุณมู่ ถ้ามีเวลาว่าง ใช้เวลาอยู่กับท่านมู่ให้มาก”

มู่เฉินหย่วนเงียบไปสักครู่ ถังซินรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ค่อยดี เธอจึงพูดกับคุณหมอขึ้นว่า “ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ คุณกลับไปทำงานต่อเถอะค่ะ พวกเราจะอยู่เป็นเพื่อนท่านมู่ที่นี่”

คุณหมอพยักหน้า และออกไปจากห้องคนไข้ทันที

ท่านมู่ที่นอนอยู่บนเตียงได้ลืมตาขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ดูแล้วหม่นหมอง

ผู้ช่วยจางที่มองดูอยู่ได้ขมวดคิ้วตลอดเวลา ไม่เคยเห็นใครที่สามารถแกล้งเป็นคนป่วยได้เก่งกว่าประธานมู่

เพื่อให้การแสดงได้ดำเนินต่อ เขาจึงเดินไปที่ข้างๆเตียง “คุณท่านตื่นแล้วหรอ รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ฉันรู้สึกเหนื่อย เฮ่ย แก่แล้ว” ท่านมู่ทอดถอนหายใจ เมื่อมองเห็นถังซิน สายตาก็เป็นประกาย เอามือกวักเรียกเธอเข้ามา “เสี่ยวซินเข้ามานี่”

ถังซินรีบเข้าไปและจับที่มือของเขา “ท่านมู่”

ขอบใจที่เธอมาดูฉัน

“เพราะว่าฉันคิดถึงท่าน จึงมาหาท่านพร้อมกับคุณมู่” ถังซินพูดอย่างยิ้มแย้ม “ถ้าท่านไม่รังเกียจฉัน ต่อไปถ้าฉันมีเวลา ฉันจะมาหาท่านบ่อยๆ ดีมั้ยคะ?”

ท่านมู่ทำสีหน้าให้ผู้ช่วยจางออกไปอย่างเงียบๆ ผู้ช่วยจางจึงเดินเข้าไปข้างๆมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่ คุณท่านอยากคุยกับคุณถัง พวกเราออกไปก่อนเถอะ”

มู่เฉินหย่วนไม่ได้พูดอะไร และออกไปข้างนอกกับผู้ช่วยจาง

“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ฉันยังมีความฝันอีกมากที่ยังทำไม่สำเร็จ” ท่านมู่เอ่ยขึ้น