รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 230

บทที่ 230 ตรวจสอบแหวนไพลินวงนี้

“พี่ใหญ่ทำไมพี่ทำแบบนี้” เฉินคางสงสารแฟนสาว อยากที่จะคุยกับกวนชิงเฟิงด้วยเหตุผล หลังจากที่ถูกเขาจ้องมองอย่างเยือกเย็น จึงคิดได้ว่าตนเองสู้กวนชิงเฟิงไม่ได้ หวาดกลัวแล้ว

เฉินคางตักอาหารให้กวนหลิงเอ๋อ และพูดปลอบ “กินหมูน้ำแดงนะ พวกเราไม่โต้เถียงกับเขาแล้ว”

กวนหลิงเอ๋อ…

เจ้าคนไร้ประโยชน์ แม้แต่น้องชายของเธอยังสู้ไม่ได้

ในขณะที่คุยกัน ถังซินได้รู้จากเฉินคางว่า กวนหลินเอ๋อได้ถ่ายหนังที่ต่างประเทศเสร็จแล้ว เฉินคางมีธุระ กลัวว่าเธออยู่ต่างประเทศคนเดียวจะไม่ปลอดภัย จึงส่งกลับมา

ถังซินเอ่ยถามขึ้น “ไปคุ้มครองผู้มีอำนาจบางคนหรอ?”

“ไม่ใช่ ผมต้องไปประเทศตุรกีอีกครั้ง” ในตอนนั้นถังซินก็อยู่ที่ประเทศตุรกี เคยผ่านประสบการณ์งานนั้นมา เฉินคางจึงพูดอย่างไม่ปิดบังเธอ “อาทิตย์ที่แล้ว โรงงานที่จัดเตรียมให้กับชาวไร่ได้เกิดการระเบิดขึ้น”

“มีคนได้รับบาดเจ็บหรือตายมั้ย?” ถังซินรีบถามอย่างกังวล คนพวกนั้นคือคนที่เธอพาออกมาจากหมู่บ้าน

เฉินคางถอนหายใจ “ค่อนข้างสาหัส ชาวไร่หกคนและเด็กอีกสามคนตาย ชาวไร่สามคนและเด็กอีกหนึ่งคนยังหาไม่พบ ผมไปเพื่อที่จะไปช่วยหาคนที่หาย”

“โรงงานอยู่ภายใต้การบริหารของบริษัทมู่ซื่อ คนธรรมดาไม่กล้าแตะต้อง” กวนชิงเฟิงจี้ถูกจุดสำคัญ “ตอนแรกตอนที่เราไปที่หมู่บ้านนั้น มีคนกลุ่มหนึ่งคิดอยากที่จะแย่งชิง”

“ใช่” เฉินคางลูบคลำไปที่หลังคอ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ผมได้ยินมาว่าเซลล์ในตัวของชาวไร่พวกนั้นสามารถเกิดใหม่ได้ ช่วยรักษาความอ่อนเยาว์ มีหน่วยงานบางแห่งอยากที่จะเอาเลือดพวกเขาไปทำวิจัย”

กวนหลินเอ๋อดึงแขนของเฉินคาง และพูดอย่างตื่นเต้นขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นนายเอากลับมาประเทศซักคนได้มั้ย ให้หมอพวกนั้นทำวิจัย ฉันก็อยากจะรักษาความอ่อนเยาว์ตลอดไป”

เฉินคางส่ายหน้า “ไม่ได้ พวกเขาเป็นคนพื้นเมืองของประเทศตุรกี ถึงแม้ว่าบริษัทมู่ซื่อเครือข่ายกว้างขวาง แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะร่วมมือกับประเทศอื่นได้ และอีกอย่างพวกเขาก็ไม่สามารถรักษาความอ่อนเยาว์ได้ตลอดไป ได้ยินว่ามาอายุห้าสิบก็เสียชีวิตแล้ว”

“ไม่ใช่ว่าเซลล์สามารถเกิดใหม่ได้หรอ ทำไมถึงไม่อายุยืนและไม่แก่?”

“อันนี้ก็ไม่แน่ใจ” เฉินคางหอมที่แก้มเธอหนึ่งที ยิ้มตาหยีและพูดขึ้นว่า “ถ้าต่อไปเธออายุแก่เจ็ดแปดสิบแล้ว แต่เธอก็ยังสวยที่สุดในใจฉัน”

“ปากหวานจริงๆ” กวนหลินเอ๋ออายจนตีไปที่เขา

ถังซินก้มหน้าครุ่นคิด

ตอนแรกเธอเป็นคนพามู่เฉินหย่วนไปที่หมู่บ้านนี้ จึงรู้ความลับของพืชชนิดนั้น นานมากมาแล้ว เธอคิดว่าเรื่องราวจะจบสิ้นแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังมีคนคอยแอบจ้องชาวไร่พวกนั้น

พืชที่ทำให้เซลล์ของคนเกิดใหม่ได้ สามารถเพิ่มอายุขัยของคนทางอ้อม ใครรู้ก็ต้องบ้าคลั่ง

หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เธอจึงเรียกกวนชิงเฟิงเข้ามาในห้องเพียงลำพัง เอาแหวนไพลินวงนั้นให้เขา

“ชิงเฟิง คนที่อยู่รอบข้างฉันที่เชื่อถือได้ก็มีแต่นาย” ยังไงก็เป็นน้องแท้ๆ และยังชำนาญด้านคอมพิวเตอร์ ถังซินเชื่อใจเขาร้อยเปอร์เซ็นต์ “นายช่วยฉันตรวจสอบแหวนไพลินวงนี้”

กวนชิงเฟิงพลิกดูแหวนไปมา “ดูจากตัวแหวนน่าจะเป็นของเก่าเมื่อหลายสิบปีแล้ว พี่เอาแหวนนี้มาจากไหน ทำไมจะต้องตรวจสอบมันด้วย?”

ถังซินพูดออกมาเรื่อยเปื่อย “เอามาจากเพื่อนคนหนึ่ง ก็เพราะว่าดูแล้วเป็นของที่ทำขึ้นในสมัยก่อน ดังนั้นจึงให้นายตรวจสอบดูหน่อย อยากดูว่าใครเป็นคนทำมันขึ้นมา”

ขอเพียงแค่หาคนที่ทำแหวนวงนี้เจอ เรื่องที่เหลือก็จะง่ายขึ้นมาก ยังไงไพลินแบบนี้ คนธรรมดาซื้อไม่ได้หรอก ช่วงเวลาที่สั่งทำจะต้องมีจดบันทึกไว้แน่นอน

และอีกอย่าง วันนั้นไปขอพรที่วัดกับหลินเฉิงจี๋ ที่เธอเห็น…

“ได้ ถ้ามีเวลาฉันจะตรวจสอบให้” กวนชิงเฟิงเก็บแหวนไว้

และยังมีอันนี้ ถังซินเอารูปภาพใบหนึ่งยื่นให้เขา “เขาคือรองประธานจ้าวของบริษัทมู่ซื่อ ช่วยฉันสืบหน่อย”

“คนคนนี้ฉันรู้จัก” กวนชิงเฟิงจ้องมองชายที่อยู่ในภาพ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีคนสองกลุ่มลักลอบฟอกเงินแทนเขา คนคนนี้เจ้าเล่ห์มาก แอบซ่อนตนเองไว้ได้ดีมาก ถึงตอนนี้พวกเรายังหาหลักฐานไม่ได้เลย”

ถังซินจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ตกลงนายเรียนอะไรกันแน่ ทำไมถึงยังต้องสืบหาอะไรพวกนี้?”

“พูดไปพี่ก็ไม่เข้าใจ สรุปว่าฉันสามารถสืบหาได้ก็แล้วกัน” และให้ถังซินเอาแหวนให้เขาดู หลังจากที่ดูอย่างดีว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแล้วจึงเอาแหวนคืนให้กับถังซิน