รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 231

ตอนที่ 231 เธอคิดว่าฉันซ่อนผู้หญิงไว้ในบ้านหรอ

ใบหน้าของถังซินแดงขึ้นทันที

“เธอคิดมากไป”

มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองเธอและพูดพรรณนาอย่างยืดยาวว่า “ผมพึ่งจะเปิดทีวี ว่างฝูก็วิ่งไปที่สระว่ายน้ำ และก็กระโดดลงไปในสระ ผมเลยงมตัวมันขึ้นมาจากน้ำ”

“คุณถัง คุณคิดว่าผมซ่อนผู้หญิงไว้ในบ้านหรอ?”

“ฉันพึ่งเข้ามาในห้องรับแขก ฉันจะไปรู้ได้ยังไง!” ถังซินมีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดแก้ตัวได้เต็มปาก “ใครใช้ให้คุณเปิดทีวีในเวลาว่าง แถมยังเปิดช่องโฆษณาไว้”

มู่เฉินหย่วนเข้าไปใกล้เธอ ทั้งสองหายใจรดเข้าด้วยกัน

เขาพูดยุแหย่ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ผมสามารถมองว่าคุณถังกำลังหึงอยู่ได้มั้ย? กลัวว่าผมมีผู้หญิงคนอื่น”

“คุณมู่ คุณนี่หลงตัวเองจริงๆ” ถังซินเอากล่องเก็บความร้อนยัดให้ที่อกเขา “แม่ฉันทำซุปขาหมู คุณรีบกิน ฉันจะไปดูหมาเยอรมันเชฟเฟิร์ดตัวนั้น”

เมื่อวางของลง คนก็เดินไปทางสระว่ายน้ำ

มู่เฉินหย่วนมองดูกล่องเก็บความร้อนที่อยู่ในมือ นึกถึงอาหารที่เธอพูดถึง เขาจึงขมวดคิ้ว และทำสีหน้าจำใจ

สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือเนื้อหมู สุดท้ายสิ่งที่กินเยอะที่สุดก็คือเนื้อหมู

หมาน้อยเยอรมันเชฟเฟิร์ดกำลังเล่นไล่จับของอยู่ข้างสระว่ายน้ำ หลังจากที่เห็นถังซินเข้ามาก็ส่ายหางเข้ามาใกล้ๆ ถังซินกำลังอยากที่จะกอดมัน มันก็กระโดดลงไปในสระดังตุ๊ม!

เมื่อเห็นมันว่ายน้ำอยู่ในสระอย่างสบายอารมณ์ ถังซินจึงตะลึงงัน เจ้าหมาน้อยตัวนี้ช่างแข็งแรงเกินไปแล้วมั้ง?

สระว่ายน้ำลึกขนาดนี้ อยากกระโดดก็กระโดด

“ว่างฝู มานี่!” ยังไงก็เป็นแค่ลูกหมา ถังซินกลัวว่ามันจะจมน้ำ จึงเอาลูกบอลที่อยู่ข้างสระน้ำเล่นกับมัน

หมาน้อยเยอรมันเชฟเฟิร์ดรีบว่ายมาอย่างว่องไว

เมื่อถังซินอยากจะจับมัน มันกลับหนีไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว แต่เธอกลับยืนทรงตัวไม่มั่นคงจึงตกลงไปในสระทั้งตัว เธอตกลงไปอย่างมึนงง หมาน้อยเยอรมันเชฟเฟิร์ดเห่าใส่เธอและเข้ามาเลียหน้าเธอ

ถังซินคว้าจับไปที่เนื้อด้านหลังของมัน ยกขึ้นมาตรงหน้าและตำหนิว่ากล่าว “แบบนี้มีความสุขแล้วใช่มั้ย? ทำให้ฉันจนตรอกขนาดนี้ น่ารังเกียจเหมือนเจ้าของเลย ร้ายกาจโดยสิ้นเชิง!”

“คุณถัง ผมได้ยินแล้ว” ร่างกายสูงใหญ่ของมู่เฉินหย่วนดันเปิดประตูเข้ามา ทำท่าทางจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม มองมาที่ถังซินที่อยู่ในสระว่ายน้ำ “ครั้งหน้าถ้าจะว่าคนอื่น พูดเสียงเบาๆหน่อย”

ถังซินมองบนใส่เขา “ฉันว่าผู้ช่วยจาง ฉันเอ่ยถึงคุณมู่แล้วหรอ?”

“หมาตัวนี้ผมเป็นคนเลี้ยง”

“คุณเลี้ยง แต่เอามาเลี้ยงจากผู้ช่วยจาง” ถังซินพูดอย่างไม่เกรงใจ “พ่อของมันอยู่บ้านผู้ช่วยจาง หรือว่าฉันพูดอะไรผิด?”

มู่เฉินหย่วนแววตาเคร่งขรึม “เธอไม่พูดถึงผู้ช่วยจางไม่ได้หรอ?”

เขาได้ฟังแล้วรู้สึกโกรธเคือง

“ผู้ช่วยจางก็เหมือนกัน เวลางานไม่ตั้งใจทำงาน และยังคุยกับคนอื่น ควรที่จะหักโบนัส”

“เพื่อนกัน ทำไมจะพูดถึงไม่ได้?” ถังซินคิดว่าเขาเป็นพวกกระต่ายตื่นตูม ถังซินอยากจะขึ้นจากสระว่ายน้ำ แต่นึกได้ว่าตนเองสวมเสื้อผ้าที่สามารถเห็นได้ชัดและแนบไปกับตัว จึงขึ้นมาไม่ได้

เธอจึงพูดกับมู่เฉินหย่วนขึ้นว่า “คุณไปเอาผ้าขนหนูมาให้ฉันหนึ่งผืน”

“ตรงนี้ไม่มีคนอื่นซะหน่อย”

ถังซินจ้องมองเขาด้วยความโกรธ และสองแก้มก็แดงก่ำ “หรือคุณไม่ใช่?”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบาๆ และเดินเข้าไปเอาผ้าขนหนู เมื่อกลับเข้ามาเขากลับไม่ได้ยื่นให้ถังซิน แต่ให้เธอขึ้นมาจากสระและเอาผ้าขนหนูห่อหุ้มบนผมเธอไว้ และเช็ดผมแทนเธอ

“ฉัน ฉันทำเอง” เขาเอาใส่ใจแบบนี้ ถังซินไม่ค่อยคุ้นเคยนัก อยากจะแย่งผ้าขนหนูมาจากมือเขา แต่เขากลับดึงเอาไป ให้ถังซินมาเอาที่ในอ้อมอกของเขา

ระยะห่างทั้งสองคนแทบจะแนบชิดกัน มู่เฉินหย่วนก้มหน้ามองเธอ “เธอกำลังหลบฉันหรอ?”

“ไม่ได้หลบ” เธอปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“แล้วทำไมถึงไม่เงยหน้า?”

เธอไม่เงยหน้าแปลว่าเธอหลบเขาหรอ? ตรรกะแปลกจริงๆเลย

ถังซินกำลังเงยหน้าคล้ายกับสาธิตให้เขาดู มู่เฉินหย่วนจึงจูบเธอ ฝ่ามืออันอบอุ่นประกบไปที่สองแก้มของเธอ

เห็นได้ชัดว่าขึ้นมาจากน้ำแล้วต้องตัวเย็น แต่เป็นเพราะว่าถังซินอยู่ใกล้อ้อมอกของเขา ทั้งตัวของถังซินจึงรู้สึกร้อนขึ้นมา

…

ทำไมถึงจูบอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้หน้าไม่อายหรือไง?