รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 262

บทที่262 ช่วยคุณทำงาน

ได้ยินดังนั้น มู่เฉินหย่วนสายตาสลด“ผมให้เหวินซูตรวจสอบมอนิเตอร์ เห็นรองประธานจ้าวผ่านมาทางข้างๆคุณและยังยิ้มคุยกับคุณนึกไม่ถึงว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้”

“เขาบอกกับฉันให้ระวังตัว”ถังซินนึกถึงวันนั้นก็กลัว“ถ้าฉันไม่ไปคุยกับคุณวี่ ก็อาจจะ......”

“ขอโทษ”มู่เฉินหย่วนลูบใบหน้าหล่อนพูดอย่างสำนึกผิด“เป็นผมที่ละเลยเอง”

ถังซินส่ายหัว“และโทษที่ฉันประมาทเกินไป พูดถึงปาร์ตี้ที่บริษัทมู่ซื่อจัด คุณในฐานะผู้จัดงาน ถ้ายังตามฉันอยู่จะโดนคนเอาไปพูดได้”

“ผมห่วงความปลอดภัยของคุณ เรื่องนี้ถึงให้เหวินซูช่วยคุณ”

“ไม่ได้ พวกคุณมายุ่งไม่ได้”สีหน้าของถังซินจริงจัง“คุณก็รู้จักรองประธานจ้าวดี ถ้าเหวินซูมาช่วยฉันเขาต้องเห็นแล้วเก็บของออกไป”

“คุณอย่าดูถูกน้องชายผม เขาเจ๋งนะ เรื่องนี้พวกผมจัดการเอง ถ้าคุณอยากช่วยก็อายัดสินทรัพย์เขาอย่างเงียบๆอย่าให้เขาออกนอกประเทศ”

มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วแล้วยิ้มเบาๆ“ที่ศุลกากรมีคนคอยสังเกตอยู่ เขาออกนอกประเทศไม่ได้”

ถังซิตกใจ“คุณทำหมดแล้ว？”

“ประกาศไปนานแล้ว”มู่เฉินหย่วนใช้มือจับแก้มหล่อนพูดอย่างสบายๆว่า“แต่ว่าแฟนสุดยอดขนาดนี้ อยากจัดการด้วยตัวเอง ผมเลยต้องไว้หน้า”

“เห้ย！”ถังซินจ้องเขา บ่นอย่างไม่พอใจ“ใครแฟนคุณ หน้าไม่อายจริง！”

“แล้วคุณถังไม่เอาผมเป็นแฟนเหรอ？”

“ไม่！”

มู่เฉินหย่วนพูดต่อ：“งั้นคุณถังพาผมไปสวนสนุกแล้วยังบังคับให้ผมเปลี่ยนเสื้อ จูบผม ดูหนังด้วยกัน แบบนี้เรียกว่าอะไร？”

ถังซินพูดไม่ออก“งั้น งั้นเป็น......”

“ผมรู้ว่าคุณถังชอบผม”มู่เฉินหย่วนดึงปากแล้วหัวเราะต่ำ“แค่อายที่จะพูด ไม่เป็นไร ความคิดของคุณผมรู้ดี”

“ไม่ใช่！”ถังซินปฏิเสธสายตาสั่นระริก“ผู้ชายคนนี้ช่างหลงตัวเอง”

“จริงเหรอ？”เขาเอนตัวไปข้างหน้าหล่อน หายใจเหมือนคลื่นเข้าไปล้อมหล่อนไว้“แม้แต่จูบ คุณถังก็ไม่ใจเต้นเหรอ？”

“ไม่ ไม่เลย......”

“หืม？”

ถังซินหมดหนทาง ร้อนไปทั้งตัว หล่อนใช้แรงผลักเขาออก“ของคุณก็ให้มาแล้ว รีบกลับไปเถอะ！”

ผู้ชายยังนิ่ง“คุณถังยังไม่ตอบผมเลย”

“ไม่มีคำตอบ！”

ถังซินพูดอย่างเซ็งๆ เห็นเขาไม่ไปก็ช่างเขาแล้ว หยิบของออกมาจากถุงอย่างหงุดหงิด

ของเยอะมาก ตอนที่หยิบออกมากล่องเล็กๆไปชนบนโต๊ะดัง“เพล้ง”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมอง พอเห็นตัวหนังสือชัดๆบนกล่องนั้นสายตาก็สลดขึ้นมา ก้มลงไปเก็บกล่องนั้นมา จากนั้นสีหน้าก็แย่ตาม

เขาถามถังซินอย่างสลด“คุณถังจะอธิบายหน่อยไหม？”

“หะอะไร？”ถังซินเงยหน้าขึ้น เห็นตัวหนังสือชัดๆบนกล่องนั้นใบหน้าก็แดงขึ้นมา พูดตะกุกตะกักว่า“นี่ ฉัน ฉัน......”

“พูด”

ถังซินถูกเขาพูดอย่างเย็นชาแบบนั้นทั้งตัวก็ชาขึ้นมา หล่อนกลัวหน่อยๆพูดเบาๆว่า：“ตอนที่ฉันถือของไม่ทันระวังเลยก็เลยคิดว่าเป็นหมากฝรั่ง หยิบผิดน่ะ”

“คุณถัง คุณออกไปกี่ชั่วโมง ซื้อของทำไมต้องรีบขนาดนั้น？”

ถังซินกัดปาก

เห็นหล่อนไม่พูด ในใจของเขาก็ร้อนรน สีหน้าหม่นหมองแล้วเอากล่องปาใส่ขาหล่อน“คุณถังไม่ต้องหาข้ออ้างแล้ว”

“มู่เฉินหย่วน！”ถังซินวิ่งตามไปดึงมือเขา ไม่ให้เขาไป“หยิบผิดจริงๆ ฉันสาบาน！ที่จริงแล้วฉันเอาของไปให้คนอื่นหลังจากรับสายคุณก็กลัวคุณคิดมากก็เลยบอกไปว่าซื้อของอยู่ที่ซุปเปอร์ ตอนที่ซื้อสมองก็สั่งให้หยิบมาซะเยอะ ไม่ทันสังเกตว่านั่นคืออะไร”