รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 263

บทที่263 ผมไม่น่าสนใจกว่างานเหรอ

ไม่ว่าถังซินไล่ยังไงมู่เฉินหย่วนก็ไม่ไป หล่อนบอกว่าเดี๋ยวตอนดึกหลี่ซูเจ๋จะกลับมา แปปนึงหลี่ซูเจ๋ก็โทรมาบอกว่าเดี๋ยวตอนกลางคืนไปนอนที่บ้านลู่เหวินซู

ทำให้ถังซินพูดไม่ออก

เสี่ยวปู้โอ่วออกมาจากห้องถังซิน ถูตัวไปทางนั้นทางนี้ เหมือนมันชอบมู่เฉินหย่วนเลยไปคลอเคลียอยู่ที่เท้าเขา จากนั้นก็ไม่ไปไหน

มู่เฉินหย่วนจึงหลบไปมา“ถังซิน เอาแมวคุณออกไป”

“ไม่！”ถังซินพูดในลำคอและยังเอาถังแช่เท้าย้ายมาวางข้างเขาอย่างตั้งใจ“มู่เฉินหย่วนถ้าหลบไม่ได้ก็กลับไปเดี๋ยวฉันเปิดประตูให้”

“ช่างเถอะ ผมยังทนได้”

ถังซินมองบนใส่แล้วหยิบส้มโยนไปให้“แกะส้มให้หน่อย”

“ผมเพิ่งกินไปอันนึง เปรี้ยวมาก”มู่เฉินหย่วนเอาส้มกลับไปวางในถาดเดิม“รอแปป”

“รออะไร？”

ถังซินอยากถามเขาว่ารออะไร ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้น มู่เฉินหย่วนลุกไปเปิดประตู

“คุณมู่ ผมไม้ที่คุณต้องการล้วนแต่เพิ่งเด็ดมาจากสวนครับ”

หลังจากขอบคุณพนักงานส่งก็กอดกล่องรักษาอุณหภูมิอันใหญ่นั่นเข้ามาแล้วเปิดออกมาได้กลิ่นผมไม้สด

หล่อนแปลกใจ“แบบนี้ก็ได้เหรอ？”

“แน่นอนสิ นี่ล้วนเด็ดมาจากในสวนที่บริษัทมู่ซื่อรับซื้อมา”มู่เฉินหย่วนหยิบส้มออกมาปลอกเหมือนกำลังพูดเรื่องที่เป็นปกติว่า“ทุกเช้าพวกเขาจะมาที่บ้านผมแล้วเอาผลไม้ที่เพิ่งเด็ดมาให้”

หลังจากเอาเปลือกออกหมด เขาก็เอากากสีขาวๆนั่นออกจนสะอาดแล้วเอาออกเป็นชิ้นๆให้ ถังซินกินไปชิ้นนึงก็แสดงออกมาว่า

“นี่โคตรอร่อยเลย！”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเสียงต่ำ“ชาวสวนพวกนั้นคือสถาบันวิจัยที่นึงที่ศึกษาโดยเฉพาะ ผลไม้ที่ปลูกเป็นเกรดดี ผลไม้พวกนี้เอามาให้แค่ที่บ้านผมและก็พวกบริษัทที่ร่วมมือกับบริษัทมู่ซื่อพวกนั้น”

“......”ถังซินเอาส้มกลืนเข้าไปกินเข้าไปแปปนึงจึงคายออกมาไม่กี่อัน“ชีวิตของคนรวยนี่ดีจริงๆ！”

มู่เฉินหย่วนพูด：“ผมสามารถให้คนสวนมาส่งผลไม้ให้คุณทุกวันได้”

“จริงไหม？”

“งั้นคุณถังจะตอบแทนผมยังไง หืม？”

ถังซินตอบอย่างโกรธๆ：“ฉันอุทิศตัวเองให้บริษัทมู่ซื่อยังไม่พอเหรอ！”

“นั่นเป็นเรื่องของบริษัทมู่ซื่อ บริษัทจะให้โบนัสคุณถังล้านนึง”มู่เฉินหย่วนพูดต่อ“ผมซื้อผลไม้ด้วยตัวเอง คุณถังต้องตอบแทนผมเหมือนกัน”

“คุณ——”ถังซินพูดพลางจ้องเขาว่า“หัวพ่อค้าจริงๆเลย！”

มู่เฉินหย่วนลูบคางพร้อมสังเกตหล่อน“งั้นแบบนี้นะคุณถัง ทุกวันต้องส่งให้ผมว่า：คุณมู่หล่อที่สุด ฉันชอบคุณมาก ก็จะซื้อผลไม้ให้คุณ”

“......”

ถังซินมองเสี่ยวปู้โอ่วด้านหลังขาเขา แปปนึงก็ยิ้มออกมาแล้วมองไปที่เขา“โอเค คุณมู่มานี่ฉันมีอะไรจะกระซิบบอกคุณ”

“ห้องรับแขกนี้มีเครื่องดักฟังเหรอ？”

“มานี่สิ！”ถังซินแกล้งทำเป็นอายๆพูดว่า：“คำพูดพวกนั้นฉันอายที่จะพูด”

มู่เฉินหย่วนรู้สึกมีอะไรแปลกๆแล้วเห็นหล่อนกัดปากตัวเองอีกรอบอย่างมีอารมณ์ หรือว่าช่างมัน เสี่ยวปู้โอ่วยืนขึ้นก็ตามไป

พอเขาไม่ลุกมาหา ถังซินจึงเรียกเสี่ยวปู้โอ่วให้เข้ามาในอ้อมกอด

แปปนึงทั้งตัวเขาก็แข็งขึ้นมา

“คุณมู่ดูสิ จาวฉัยชอบคุณมาก”ถังซินไม่ได้มองสีหน้าเขา หัวเราะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น“คุณมู่ก็ชอบจาวฉัย ใช่ป่ะ？”

“คุณถัง สนุกเหรอ？”มู่เฉินหย่วนจ้องหล่อนด้วยสายตาขรึม

ถังซินรู้สึกวาบๆก็ยิ้มออกมา พอเอาเสี่ยวปู้โอ่ววางลง เขาก็เข้ามากอด“ถ้าแช่ขาเสร็จ ผมจะอุ้มคุณ”

ถังซินพูดอย่างดิ้นรน“ยังแช่ไม่เสร็จ！”

“สิบนาทีก็พอแล้ว”

หลังจากเข้าห้องมา มู่เฉินหย่วนโยนหล่อนลงบนเตียงแล้วกดทับไว้พร้อมพูดในลำคอด้วยเสียงต่ำๆ“คุณถังอยากเล่นอะไรก็ได้ผมมีเวลาเยอะ”

“ฉันไม่ชอบเล่น......”ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ถังซินเริ่มทนไม่ได้“คุณมู่คุณหลับก่อนเถอะ ฉันมีงานต้องจัดการ”

“ผมไม่น่าสนใจเท่างานเหรอ？”

“......”

เขายิ้มเสียงต่ำแล้วดึงมือของหล่อนมาลูบช่วงลูกกระเดือกนั่นอย่างอ้อยๆ ถังซินถูกลมหายใจหอมๆบนตัวเขาทำให้มึนหัวจนอยากยอมแพ้

ในเวลานี้ก็มีเสียงจากห้องรับแขกเข้ามาดึงความคิดของถังซินกลับมา

“ฉันไปรับโทรศัพท์！”ถังซินออกแรงผลักเขาออก พลิกตัวลุกจากเตียงแล้วออกจากห้องไป ท่าทางเร่งรีบนั้น ห้านาทีต่อมาก็ยึดครองโต๊ะกาแฟตรงห้องรับแขก

“หะ？”

“ฮือฮือ ผู้จัดการ！”ได้ยินเสียงของถังซิน ปลายสายก็ร้องไห้“คุณรับสายแล้ว”

ถังซินปลอบหล่อน“อย่าร้องไห้ เป็นอะไร？”

“รถ รถของคุณระเบิดแล้ว......”

“ระเบิด？”ถังซินร้องอย่างตกใจแล้วรีบถามว่า：“งั้นตอนนี้คุณเป็นไง？ตอนนี้คุณอยู่ไหน？”

หล่อนถามแต่ไม่ได้คำตอบของเสี่ยวหนาน จึงหยิบโทรศัพท์มาดู

สายถูกตัดไป

สถานการณ์ตอนนี้ของเสี่ยวหนานไม่ค่อยดี ถังซินกังวลมาก โทรหาลู่เหวินซูไปก็เข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป

มู่เฉินหย่วนที่เห็นหล่อนดูตื่นๆจึงถามว่า：“เป็นอะไร？”

“รถที่เสี่ยวหนานยืมไประเบิดอ่ะ”ในช่วงที่รอลู่เหวินซูรับหล่อนก็มีเวลาพอจะตอบมู่เฉินหย่วน“หล่อนเพิ่งจะโทรมาบอกได้สองประโยคสายก็ถูกตัดไปเหมือนเกิดเรื่อง”

“คุณโทรหาเหวินซู？”

“ใช่ ฉันให้เขาหาตำแหน่งของเสี่ยวหนาน”

“เขาช้า เดี๋ยวผมหาคนอื่นให้”มู่เฉินหย่วนหาโทรศัพท์ตัวเองรีบโทรไป เขาใช้เวลาอย่างคุ้มค่าโดยการออกไปพร้อมถังซินอย่างรีบๆพร้อมกับแจ้งปลายสายให้หาตำแหน่ง

สองชั่วโมงต่อมา ถังซินกับมู่เฉินหย่วนก็ถึงโรงพยาบาลที่เสี่ยวหนานอยู่

“ผู้จัดการ ประธานมู่？พวกคุณมาได้ยังไง？”เสี่ยวหนานที่พิงบนเตียงบนศีรษะมีผ้าพันพอเห็นถังซินกับมู่เฉินหย่วนมาก็พยายามลุกขึ้น

ถังซินรีบเข้าไปประคองหล่อน“โอเคอยู่ใช่ไหม？”

เสี่ยวหนานพยักหน้า“ขอโทษนะผู้จัดการ โทรศัพท์ฉันแบตหมดพอดีหาที่ชาร์ตไม่ได้”

“แฟนเธอล่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“ไม่เป็นไรค่ะ หลังเขาโดนของทับใส่กระดูกหัก เขาพักอีกห้องนึง”เสี่ยวหนานพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว“ยังดีที่ตอนนั้นพวกเราไม่ได้อยู่ในรถ”

เสี่ยวหนานพูดว่าเมื่อตอนบ่ายอาจจะกินของมันไปหน่อย ท้องเลยไม่ค่อยสบาย ขับรถไปได้ครึ่งทาง ก็อยากอ้วกเลยให้แฟนจอดรถหาที่ให้อ้วก แฟนเลยหยิบขวดน้ำตามออกมา

พวกเขาลงจากรถไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ได้ยินเสียง“บึ้ม”รถก็ระเบิดออกมาแฟนก็รับให้เสียวนานหมอบลง แล้วก็มีของหล่นมาทับหลังเขา

“น่ากลัวจริงๆ”เสี่ยวหนานพูดอย่างกระวนกระวายใจ“ถ้าตอนนั้นฉันไม่ลงไปอ้วก ขับรถไปอย่างนั้นดูเหมือนว่ารถจะระเบิดจนไม่เห็นซากศพแน่ๆ”

“เสี่ยวหนาน ขอโทษนะ”ตัวของถังซินก็เย็นวาบพูดด้วยเสียงสั่น“ฉันไม่ได้ตรวจสอบดีๆเองก็เอารถให้ยืม ขอโทษจริงๆ”

เสี่ยวหนานโบกมือ“ผู้จัดการอย่าพูดงี้สิ ฉันกับแฟนไม่เป็นไรก็โอเคแล้วใช่ไหม？ถ้าไม่ได้คุณให้ยืมรถ พวกเราก็คงกลับบ้านอย่างลำบาก！”