รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 263

บทที่263 ผมไม่น่าสนใจกว่างานเหรอ

ไม่ว่าถังซินไล่ยังไงมู่เฉินหย่วนก็ไม่ไป หล่อนบอกว่าเดี๋ยวตอนดึกหลี่ซูเจ๋จะกลับมา แปปนึงหลี่ซูเจ๋ก็โทรมาบอกว่าเดี๋ยวตอนกลางคืนไปนอนที่บ้านลู่เหวินซู

ทำให้ถังซินพูดไม่ออก

เสี่ยวปู้โอ่วออกมาจากห้องถังซิน ถูตัวไปทางนั้นทางนี้ เหมือนมันชอบมู่เฉินหย่วนเลยไปคลอเคลียอยู่ที่เท้าเขา จากนั้นก็ไม่ไปไหน

มู่เฉินหย่วนจึงหลบไปมา“ถังซิน เอาแมวคุณออกไป”

“ไม่！”ถังซินพูดในลำคอและยังเอาถังแช่เท้าย้ายมาวางข้างเขาอย่างตั้งใจ“มู่เฉินหย่วนถ้าหลบไม่ได้ก็กลับไปเดี๋ยวฉันเปิดประตูให้”

“ช่างเถอะ ผมยังทนได้”

ถังซินมองบนใส่แล้วหยิบส้มโยนไปให้“แกะส้มให้หน่อย”

“ผมเพิ่งกินไปอันนึง เปรี้ยวมาก”มู่เฉินหย่วนเอาส้มกลับไปวางในถาดเดิม“รอแปป”

“รออะไร？”

ถังซินอยากถามเขาว่ารออะไร ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้น มู่เฉินหย่วนลุกไปเปิดประตู

“คุณมู่ ผมไม้ที่คุณต้องการล้วนแต่เพิ่งเด็ดมาจากสวนครับ”

หลังจากขอบคุณพนักงานส่งก็กอดกล่องรักษาอุณหภูมิอันใหญ่นั่นเข้ามาแล้วเปิดออกมาได้กลิ่นผมไม้สด

หล่อนแปลกใจ“แบบนี้ก็ได้เหรอ？”

“แน่นอนสิ นี่ล้วนเด็ดมาจากในสวนที่บริษัทมู่ซื่อรับซื้อมา”มู่เฉินหย่วนหยิบส้มออกมาปลอกเหมือนกำลังพูดเรื่องที่เป็นปกติว่า“ทุกเช้าพวกเขาจะมาที่บ้านผมแล้วเอาผลไม้ที่เพิ่งเด็ดมาให้”

หลังจากเอาเปลือกออกหมด เขาก็เอากากสีขาวๆนั่นออกจนสะอาดแล้วเอาออกเป็นชิ้นๆให้ ถังซินกินไปชิ้นนึงก็แสดงออกมาว่า

“นี่โคตรอร่อยเลย！”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเสียงต่ำ“ชาวสวนพวกนั้นคือสถาบันวิจัยที่นึงที่ศึกษาโดยเฉพาะ ผลไม้ที่ปลูกเป็นเกรดดี ผลไม้พวกนี้เอามาให้แค่ที่บ้านผมและก็พวกบริษัทที่ร่วมมือกับบริษัทมู่ซื่อพวกนั้น”

“......”ถังซินเอาส้มกลืนเข้าไปกินเข้าไปแปปนึงจึงคายออกมาไม่กี่อัน“ชีวิตของคนรวยนี่ดีจริงๆ！”

มู่เฉินหย่วนพูด：“ผมสามารถให้คนสวนมาส่งผลไม้ให้คุณทุกวันได้”

“จริงไหม？”

“งั้นคุณถังจะตอบแทนผมยังไง หืม？”

ถังซินตอบอย่างโกรธๆ：“ฉันอุทิศตัวเองให้บริษัทมู่ซื่อยังไม่พอเหรอ！”

“นั่นเป็นเรื่องของบริษัทมู่ซื่อ บริษัทจะให้โบนัสคุณถังล้านนึง”มู่เฉินหย่วนพูดต่อ“ผมซื้อผลไม้ด้วยตัวเอง คุณถังต้องตอบแทนผมเหมือนกัน”

“คุณ——”ถังซินพูดพลางจ้องเขาว่า“หัวพ่อค้าจริงๆเลย！”

มู่เฉินหย่วนลูบคางพร้อมสังเกตหล่อน“งั้นแบบนี้นะคุณถัง ทุกวันต้องส่งให้ผมว่า：คุณมู่หล่อที่สุด ฉันชอบคุณมาก ก็จะซื้อผลไม้ให้คุณ”

“......”

ถังซินมองเสี่ยวปู้โอ่วด้านหลังขาเขา แปปนึงก็ยิ้มออกมาแล้วมองไปที่เขา“โอเค คุณมู่มานี่ฉันมีอะไรจะกระซิบบอกคุณ”

“ห้องรับแขกนี้มีเครื่องดักฟังเหรอ？”

“มานี่สิ！”ถังซินแกล้งทำเป็นอายๆพูดว่า：“คำพูดพวกนั้นฉันอายที่จะพูด”

มู่เฉินหย่วนรู้สึกมีอะไรแปลกๆแล้วเห็นหล่อนกัดปากตัวเองอีกรอบอย่างมีอารมณ์ หรือว่าช่างมัน เสี่ยวปู้โอ่วยืนขึ้นก็ตามไป

พอเขาไม่ลุกมาหา ถังซินจึงเรียกเสี่ยวปู้โอ่วให้เข้ามาในอ้อมกอด

แปปนึงทั้งตัวเขาก็แข็งขึ้นมา

“คุณมู่ดูสิ จาวฉัยชอบคุณมาก”ถังซินไม่ได้มองสีหน้าเขา หัวเราะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น“คุณมู่ก็ชอบจาวฉัย ใช่ป่ะ？”