รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 264

บทที่264 ความลับในต่างหูไข่มุก

“ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรจริงๆผู้จัดการ ยิ่งคุณทำแบบนี้ฉันยิ่งเกรงใจนะ”

เสี่ยวหนานบอกแต่ไม่เป็นไร เพื่อให้ถังซินอย่าวางใจ แต่ว่ารถนั่นเป็นรอที่ถังซินให้ยืมไปและเกือบจะเอาชีวิตพวกเขาไปแล้ว หล่อนจะไม่ใส่ใจก็ไม่ได้

มู่เฉินหย่วนเรียกเลขามันจัดการเรื่องเสี่ยวหนานกับแฟน โดยจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดพร้อมกับให้พักอีกครึ่งเดือนและให้เงินชดเชยอีกหนึ่งปี

หลังจากจัดการเสร็จก็พาถังซินกลับไป

ระหว่างทางกลับนั้นเห็นถังซินยังขมวดคิ้ว มู่เฉินหย่วนก็เอามือของหล่อนมากุมไว้“ตำรวจไปตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว อีกแปปก็พบเบาะแส”

ถังซินบอก“ฉันมักไปเช็กสภาพรถ ต้องไม่ใช่เพราะรถแน่ๆ”

สายตาของมู่เฉินหย่วนเศร้าหมอง

เขารู้อยู่แล้ว ยังไงก็ตามยี่ห้อBCต่างก็เป็นยี่ห้อที่รู้จักกันดี รถจะระเบิดเองนี่เกิดขึ้นได้ยากมาก มีที่ไหนกัน อย่างวันนี้ไหม้จนไม่เหลือซาก

หลังจากทั้งสองถึงบ้าน มู่เฉินหย่วนได้รับการรายงานเรื่องรถ

จากการตรวจสอบวัตถุระเบิดในที่เกิดเหตุคาดว่ามีการติดระเบิดไว้ใต้ท้องรถ แค่รถมีการสตาร์ทใช้งานขึ้นใหม่พอถึงเวลาก็จะระเบิดออกมา

“ต้องเป็นรองประธานจ้าวแน่ๆที่จ้างคนมาทำ”ถังซินรู้สึกเสียววาบขึ้นมาพูดว่า：“เขายังทำให้แม่ฉันเกิดอุบัติเหตุก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำไม่ได้แล้ว！”

ต้องเป็นเพราะหล่อนถูกยึดใบขับขี่ หลังจากนั้นให้ลู่เหวินซูช่วยเอารถกลับไปที่เขตเล็กเพื่อเอาไปจอดก็เลยถูกทำแบบนี้ แต่ฝ่ายนั้นคงนึกไม่ถึงว่าหล่อนจะไม่ใช้รถ

ถ้าไม่ใช่ว่าเสี่ยวหนานลงจากรถไปออกแล้วแฟนเขาก็ลงจากรถพอดี ก็คงจบแล้ว！

“ดูท่าทางแล้ว คนที่ปกป้องเขาน่าจะมีอำนาจ ถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้！”มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต ตอนนี้เขาโกรธจริงๆ

“คุณอย่าซี้ซั้วมา”ถังซินจับแขนเสื้อเขาสีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจังพูดว่า：“ยังไม่มีหลักฐานเราอย่าเพิ่งไปกล่าวหาไม่งั้นเดี๋ยวจะพลาด”

มู่เฉินหย่วนพูด：“คุณเคยเห็นผมกลัวใครด้วยเหรอ？”

“มู่เฉินหย่วน！”

“โอเค ตามนั้น”มู่เฉินหย่วนดึงหล่อนเข้าไปในอ้อมกอดแล้วจูบหน้าผาก“แต่ว่าสองปีก่อนทรัพย์สินของบริษัทเขา แม้ว่าเงินจะไม่เยอะ แต่ก็พอที่จะให้เขาเข้าคุกสองสามเดือน ในหลายเดือนนี้ คุณค่อยๆดูเขาก็ได้ หือ？”

ถังซินเอนไหล่เขาพูดว่า：“ฉันไม่มีประโยชน์ใช่ไหม？นานขนาดนั้น อะไรก็หาไม่เจอ”

“จะเป็นไปได้ไง นี่ล้วนแต่เป็นตำรวจที่ต้องสืบหา คุณสุดยอดแล้ว”มู่เฉินหย่วนพูด“คุณพูดแบบนี้ ผมก็ไม่ได้หาอะไรเจอเหมือนกัน ผมไม่ไร้ประโยชน์กว่าเหรอ？”

“มู่เฉินหย่วน”

“หือ？”

ถังซินยื่นมือไปกอดเขา ตัวเขาหอมจังทำให้หล่อนชอบ รู้สึกปลอดภัย ศีรษะหล่อนอยู่ในอ้อมกอดเขาถูไถไปมา“มีเงินนี่ดีจัง”

มู่เฉินหย่วนหุบยิ้ม“ผู้หญิงคนนี้นี่คาดไม่ถึงจริงๆ ผมนึกว่าคุณชมผม”

ถังซินบ่น“คุณมีเงิน ก็เหมือนกัน”

“คำนี้ผมชอบจัง”มู่เฉินหย่วนมองเวลาก็ดึกแล้วเลยอุ้มหล่อนเข้าห้อง“นอนเถอะ”

เขาพูดแบบนี้ พูดยังไงก็ทำให้คนเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ถังซินคิดถึงเรื่องที่ยังทำไม่จบก่อนรับโทรศัพท์ หน้าก็แดงขึ้นมาเลยเอาผ้าห่มห่อตัว รอนานอย่างกระวนกระวายใจ กลับเห็นเขาถอดเสื้อผ้า ปิดไฟ

จากนั้นก็นอนบนเตียงปกติ

ถังซินงงซักพัก เห็นเขาไม่ทำอะไรก็ทนไม่ไหวจึงถาม：“คุณ.....จะหลับเหรอ？”

“เป็นอะไร？”มู่เฉินหย่วนหันหัวมาเห็นหล่อนหน้าแดงก็ทายออกทันทีแล้วยิ้มออกมา“อันนั้นมันเล้กเกิน ผมใส่ไม่ได้”