รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 267
บทที่267 ผมเผด็จการ ทำไมล่ะ
“โพแดง！”ลู่เหวินซูเป็นคนแรกที่ตบมือ
เย่นจิ่งเหนียนจ้องแล้วขำ：“พี่สองก็พี่สองจริงๆมือไม่เคยพลาด”
“ไพ่นี้ผมไม่ได้เปิด ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ดู”มู่เฉินหย่วนจับมือของถังซินไว้บนริมฝีปาก“ให้ของขวัญคุณชิ้นที่สาม ชอบไหม？”
ถังซินเอามือออก“คุณอย่าบ้า คนมองกันเยอะ！”
“ให้พวกเขามองเถอะ”
ถังซินใช้แรงเอามือออก เห็นสายตาหลานคู่กำลังจ้องก็ไอออกมาแก้เขิน“ประธานมู่วันนี้น่าจะป่วย พวกคุณรับผิดชอบด้วย”
ลู่เหวินซูหัวเราะหนัก：“ผมมองชื่อเป็นโรคของ“การยั่วเย้า”！”
“ไอ้สี่ อึดอัดอีกแล้ว？หือ？”มู่เฉินหย่วนจ้องเขาอย่างลึกซึ้ง จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม“ที่นิวยอร์คกำลังขาดคน นายอยากไปหาผู้ช่วยจางก็ได้นะ”
“ไอ้หยา ผมความจำไม่ดี เพิ่งพูดอะไรไปนะ？”ลู่เหวินซูแกล้งโง่
พวกเขาหัวเรา
ลู่เหวินซูเหมือนเป็นริดสิดวงที่ก้น ดื่มเหล้าไปไม่กี่แก้วก็นั่งไม่อยู่จะเปิดไฟเวทีให้ได้ เปิดเพลงแล้วพลิกตัวขึ้นไปเต้น
“ลู่เหวินซูนายหล่อมาก！”หลี่ซูเจ๋โบกมือไปมาแล้วตะโกนอย่างดุเดือด“รีบถอดเสื้อ ถอดเสื้อ！ฉันจะดูถอดเสื้อ！”
“ที่รัก ร่างกายluoของผมให้แค่คุณ”
“ไอ้หยา นายอย่าเพ้อเจ้อ รีบถอด！”หลี่ซูเจ๋บ่น“ที่นั่งอยู่นี่มีแต่คนกันเอง กลัวไร！ให้นีนีเห็นตัวคุณพอดี ดูสิว่าดีกว่าประธานมู่ไหม”
ถังซินที่เพิ่งดื่มเหล้าไปก็พุ่งออกมา
หล่อนตบหัวหลี่ซูเจ๋ ใบหน้าหมองๆนั่นพูดว่า：“เธอทำไรนี่ยังคึกครื้นไม่พอเหรอ？”
หลี่ซูเจ๋จิ๊ปาก“ก็เล่นไหมล่ะ！”
“......”
นี่แม่เขาเล่นได้ไหม！
เย่นจิ่งเหนียนที่นั่งอยู่ตรงหน้าจอ LCD เห็นหลี่ซูเจ๋คุกแบบนี้ก็รีบเปลี่ยนเพลงให้เข้า
ไฟบนเวทีปิดลงทันที มีเสียงของหญิงสาวออกมาจากลำโพง
ลู่เหวินซูก็บ้าจี้ตาม ถอดเสื้อออกมาแล้วเขวี้ยงไปบนตัวหลี่ซูเจ๋
หลี่ซูเจ๋ร้องขึ้นมาว่า：“เอาอีก！”
“ที่รักอยากดูไหม？”
“อยาก เร็วสิ！”
ลู่เหวินซูเม้มปากพร้อมยิ้ม ร่างกายนั้นเต้นไปตามเพลงเบาๆ
เขาสูง189 รูปร่างสูงยาว ทำแบบบนี้แล้วเซ็กซี่มากจนไม่อาจทำให้ใครปฏิเสธได้
รูปหน้าที่ชัดเจนนั้นกำลังเต้นไปมาใต้แสงไฟที่กระพริบอยู่นั้น ตาหวานๆเล็กๆนั้นดึงดูดใจคน นิ้วเรียวยาวของเขานั้นกำลังจับเน็คไท
จากนั้นก็ค่อยๆแกะกระดุมออก
ถังซินมองไม่ละสายตา
หล่อนกลืนไวน์แดงเข้าไปแล้วพูดกับมู่เฉินหย่วนว่า：“หุ่นของคุณลู่ดึงดูดสายตาคนจริงๆ ถ้าไปเที่ยวกลางคืนนี่ได้มาอย่างน้อยหกคนแน่！”
สายตาของมู่เฉินหย่วนดูรุนแรงขึ้นมาทันทีพร้อมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“คุณชอบ？”
“อ่าหะ มันเยี่ยมมากเลย”ถังซินตอบเขาแต่สายตามองไปที่ร่างกายของลู่เหวินซู“อ้อ......ไหปลาร้านี้สวยจริง โอ๊ย ปลดกระดุมเร็วๆสิ！”
“......”
มู่เฉินหย่วนจ้องหล่อนดึงเข้ามากอด สายตาหม่นๆนั้นกำลังมองลู่เหวินซูที่อยู่บนเวที“ไอ้สามถ้ายังไม่พออีกก็ไปต่อที่ห้องงานเลี้ยงไป”
น้ำเสียงอึมครึมนั้นทำให้ทั้งตัวของลู่เหวินซูสั่น
“ฉันก็แค่ทำบรรยากาศให้คึกครื้นขึ้นมาหน่อยเอง！”ลู่เหวินซูไม่กล้าทำต่อ ถ้าถูกพี่สองแค้นนี่ไม่ดีจริงๆ เขาไปดึงตัวหลี่ซูเจ๋ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ที่รัก มาเต้นกันเถอะ”
ส่ายหัวไปที่เย่นจิ่งเหนียนแล้วพูดว่า“ไอ้สามเปลี่ยนเพลง”
เย่นจิ่งเหนียนมองเขาตาขวาง
“คุณปิดตาฉันทำไม？”ถังซินดึงมือมู่เฉินหย่วนออกอย่างไม่พอใจกลับพบว่าไม่ได้ถอดเสื้อเต้นแล้ว ลู่เหวินซูดึงหลี่ซูเจ๋ขึ้นไปเต้นบนเวที เพลงก็เปลี่ยน
หล่อนผิดหวังมากเลยจ้องไปที่เขา“มองคนเต้นผิดกฎหมายหรือไง？นายมันเกินไปแล้วจริงๆ！”
“ใช่”
“คุณเผด็จการ！”
มู่เฉินหย่วนยักคิ้ว“อืม ผมเผด็จการ ทำไมล่ะ？”
ถังซินว่าเขาแล้วหันตัวไป ว่าจะไม่สนใจเขา เขาเลยใกล้เข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงพอใจว่า“คุณอยากดูคนอื่นแบบนี้ ผมไม่โอเค”
“ฉันก็แค่ดูเฉยๆ”
“นั่นมันไม่ดี”เหมือนจะกลัวหล่อนโกรธ พอพูดจบมู่เฉินหย่วนก็พูดข้างหูหล่อนว่า“รอกลับไปก่อน”
“รอกลับไปทำอะไร？”
“ผมจะเต้นให้ดู ทั้งคืนเลยก็ได้”
คำพูดอ้อยๆพวกนั้นทำให้หูถังซินแดง หล่อนแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรพร้อมดื่มไวน์ไป หน้าใหญ่ๆเท่าฝ่ามือนั้นเหมือนจะมุดเข้าไปในแก้ว มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
เย่นจิ่งเหนียนยุให้พวกเขาว่า：“พี่สอง เพลงมันส์มาก ขึ้นมาเต้นด้วยกันสิ！”
มู่เฉินหย่วนที่นั่งอยู่รู้สึกเบื่อจึงเงยหน้าขึ้นไปบนเวทีเห็นลู่เหวินซูกับหลี่ซูเจ๋กำลังแสดงความรักต่อกันอยู่ ก็เซ็งขึ้นมา
หลังช่วยถังซินถอดรองเท้าก็ลากหลอนขึ้นไป
ถังซินมองล่างเวทีแล้วก็พูดออกมาแปลกๆ：“ทิ้งคุณเย่นกับคุณวี่ไว้ด้านล่างคงไม่ดีมั้ง？”
มู่เฉินหย่วนถามหล่อน：“ที่จริงคุณอยากนั่งตรงนี้มองพวกเขาแสดงความรักต่อกัน？”
“......ไม่อยาก”
เย่นจิ่งเหนียนถือแก้วไวน์ไปนั่งกับวี่เหวินถิง
วี่เหวินถิงมองเขาด้วยสายตาเย็นชาเหมือนจะไม่อยากให้เขาเข้ามา“ไปไกลๆ”
“พี่ใหญ่ ดื่มคนเดียวเหงาจะตาย”เย่นจิ่งเหนียนยิ้มนั่งลงข้างๆเขาแล้วเอาแก้วชนกับแก้วเขา“น้องจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง”
วี่เหวินถิงไม่ได้พูดอะไร เขาดื่มจนหมดแก้ว สายตาเย็นชาจ้องไปที่คู่รักบนเวที ซึ่งไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เย่นจิ่งเหนียนถาม：“พี่ใหญ่ อิจฉาเหรอ？ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร......”
“ไอ้สาม”น้ำเสียงของวี่เหวินถิงต่ำลงพร้อมด้วยเสียงที่พร้อมจะฆ่า“หุบปากได้ไหม？”
ท่าทางของเย่นจิ่งเหนียนดูชิลๆ ได้แค่ยักไหล่แล้วถอนหายใจออกมา：“อั่ย ปกติเหวินซูบ้าแบบนี้ พี่ไม่พูดอะไรเลย ผมเห็นพี่เหงาๆก็อยากมาเต้นด้วย ดูพี่สิ”
วี่เหวินถิงขี้เกียจสน
เย่นจิ่งเหนียนเทเหล้าให้เขา เห็นเขานิ้วเขายังสวมแว่นอยู่ก็เย้ยว่า：“พี่ชาย พี่กับคุณส้งแต่งงานหลอกๆมานานขนาดนี้แล้ว แหวนยังใส่อยู่เหรอ？”
“แหวนมันเล็กเลยติดนิ้ว”
“ผมรู้เลยพกยามาพอดี”เย่นจิ่งเหนียนหยิบยาออกมาจากกระเป๋าแล้วยิ้มพลางพูดว่า：“พร้อมที่จะถอดแหวนออกให้พี่นะ”
“......”
ในตอนนี้เอง ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออกแล้วมีเงาเดินเข้ามา
“คึกครื้นขนาดนี้เชียว？”ส้งจิ้งเหอมองคนบนเวทีแล้วยิ้มอ่อนๆ
วันนี้บริษัทตระกูลส้งเป็นเจ้าภาพชวนคนในแวดวงเดียวกันมาทานข้าว แต่ส้งจิ้งเหอสวมชุดช่างสง่างามเหลือเกิน
ไฟจากด้านนอกสาดเข้ามาที่ตัวหล่อน ทำให้เห็นว่าหล่อนสวมชุดกระโปรงยาวัดเนี๊ยบสีเหลืองอ่อน การออกแบบตรงช่วงเอวนั้นเผยให้เห็นรูปร่างบางๆนั่น ผมยาวที่จัดทรงนั้นอยู่บนช่วงบ่า
ทั้งหมดล้วนดูดีสง่างาม ไร้ที่ติ
“คุณส้งวันนี้สวยจัง”เย่นจิ่งเหนียนยิ้มพร้อมชม“รับแขกเสร็จหมดแล้วเหรอ？”
ส้งจิ้งเหอพูด：“ใช่น่ะสิ พวกนายก็เป็นแขกฉัน พอว่างก็เลยมาดูหน่อยนะ。”
เย่นจิ่งเหนียนมองผู้ชายข้างๆที่หน้านิ่งไม่สนใจ เขาจึงวางแก้วแล้วลุกขึ้นไปที่ส้งจิ้งเหอแล้วเชิญหล่อน“คุณส้ง เต้นกันสักเพลงไหมครับ？”
“ได้แน่นอน”
ส้งจิ้งเหอเอาผมทัดหู เผยให้เห็นต่างหูเล็กๆ แล้วจึงถอดรองเท้าส้นสูงไว้ข้างๆ ยิ้มอย่างสดใสแล้วยื่นมือไปวางที่ฝ่ามือของเย่นจิ่งเหนียน ขึ้นไปบนเวที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน
สนุกมากๆๆๆ...