รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 268

บทที่268 หึง

วี่เหวินถิงมองหล่อนที่ท่าทางสวยงามเช่นนี้ สายตาก็ค่อยๆเศร้าลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่หล่อนเดินผ่านก็ไม่ทักอะไร ทำให้ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแปลกๆ

แล้วยังไปเต้นกับคนอื่น ยิ้มอย่างมีความสุขแบบนั้นอีก！

เย่นจิ่งเหนียนรักษาระยะห่าง มือประคองที่เอวของหล่อนเบาๆ เหลือบมองไปที่ล่างเวทียิ้มแล้วพูดว่า：“คุณส้งตอบรับไวขนาดนี้ผมนึกว่าสนใจผมนะเนี่ย”

“ถ้าคุณเย่นไม่มีแฟนฉันไม่รังเกียจค่ะ”ส้งจิ้งเหอตอบกลับอย่างยิ้มๆ

เย่นจิ่งเหนียนส่ายหัวแล้วพูดว่า：“หาใครก็ได้ คุณส้งก็ได้ ผมทำอะไปจริงๆกลัวว่าพรุ่งนี้จะนอนสงบในโลง”

“ชมขนาดนี้เชียว？”

“ไม่ได้ชม”เย่นจิ่งเหนียนพูดอย่างเคร่งขรึมขึ้นมา“ใช่แล้ว ตอนนี้ควรจะเรียกว่าประธานส้งสิ ต้องยินดีกับประธานส้งที่เอาบริษัทตระกูลส้งมาได้”

ส้งจิ้งเหอยิ้มมุมปาก“คุณช่วยฉันไว้ เดี๋ยววันไหนเลี้ยงข้าวค่ะ”

“ประธานส้งเกรงใจขนาดนี้เชียว？”

“ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องเป็นคนกันเอง แน่นอนว่าต้องเกรงใจหน่อย”ส้งจิ้งเหอตอบ“แล้วก็ บริษัทตระกูลส้งกับบริษทคุณเย่นมีข้อตกลงกันเยอะเลย ฉันต้องเป็นมิตรกับคุณหน่อย”

“ผมต่างหาก บริษัทไม่ใช่ของผม ประธานมองผมสูงไปแล้ว”เย่นจิ่งเหนียนส่ายหัวพร้อมยิ้ม“ผมแค่ศึกษาเรื่องยาเสพติด ไม่ได้ทำธุรกิจ บริษัทล้วนเป็นของพี่ใหญ่ผม”

ส้งจิ้งเหอนิ่งไปแปปนึง

เรื่องนี้หล่อนคิดไม่ถึง หล่อนนึกว่าเย่นจิ่งเหนียนก็เป็นนักธุรกิจ

พอเห็นสีหน้าของผู้ชายที่อยู่ข้างล่างเวทียิ่งบึ้ง เย่นจิ่งเหนียนตั้งใจเข้าไปใกล้ส้งจิ้งเหอแล้วถามพร้อมกับยิ้มว่า：“ประธานส้ง สนใจอยากฟังผมเล่านิทานไหม？”

“คุณเล่ามาสิ”

เย่นจิ่งเหนียนพูด：“ผมมีเพื่อนคนนึงมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง พ่อรับข้าราชการดัง ตั้งแต่เด็กก็สอนให้เขามีวินัย เขาก็เข้าร่วมกองทัพ ต่อมาเขาพบผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วก็ชอบผู้หญิงคนนั้น”

ส้งจิ้งเหอหายใจแรงขึ้น“แล้วยังไงต่อ？”

“เวลาเป็นทหารนั้นยาวนานมาก เขาอยากเกษียณแล้วแต่งงาน แหวนก็เตรียมไว้แล้ว หลังจากพ่อเขารู้ก็โดนด่าเพราะว่าเขาใกล้จะได้เลื่อนยศ พ่อเขาไม่เห็นด้วยที่จะเกษียณในเวลานี้”

“พ่อลูกทะเลาะกัน เมื่อพ่อทนไม่ไหวก็พูดกับเขาว่า แค่ให้เขาเลื่อนยศแล้วอยู่ในค่ายนั้นอีกสามปีก็จะอนุญาตให้เขากับหญิงคนนั้นแต่งงานกัน น่าเสียดายที่แม่เขารู้เรื่องนี้”

เย่นจิ่งเหนียนรับรู้ได้ว่าส้งจิ้งเหอวางมือบนไหล่อย่างแน่น

เขาชะงักไปแล้วพูดต่อว่า：“แม่ของผู้ชายรู้สึกว่าพื้นเพของฝ่ายหญิงไม่ดี ไม่คู่ควรกับลูกเขา เลยไปโน้มน้าวให้ฝ่ายหญิงออกห่างลูกชาย ผู้หญิงคนนั้นรับไปสิบล้านแล้วเขียนจดหมายบอกเลิกฝ่ายชาย ฝ่ายชายเจ็บมาก คิดว่าความสัมพันธ์ไม่กี่ปีนี้เทียบสู้เงินสิบล้านไม่ได้ จึงเกษียณแล้วไปต่างประเทศ”

“หล่อนหลอกฉัน”สีหน้าของส้งจิ้งเหอแย่ลง ดูออกว่าเธอกำลังโกรธ“ฉันเขียนจดหมายให้วี่เหวินถิง แต่ไม่ใช่จดหมายบอกเลิก หล่อนเปลี่ยนจดหมายของฉัน”

ครั้งนั้นเจอวี่เหวินถิงที่โรงพยาบาล หล่อนยังนึกว่าเพื่อตัวเองแล้ววี่เหวินถิงจึงเรียกร้อง ไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนั้น ดังนั้นจึงเกลียดตัวเอง

นึกไม่ถึงว่าจดหมายนั้นจะถูกเปลี่ยนทำให้วี่เหวินถิงเข้าใจผิดว่าหล่อนต้องการเลิก คิดว่าหล่อนไร้ความรู้สึก

“ที่จริงแล้วจดหมายถูกเปลี่ยนล่ะ”เย่นจิ่งเหนียนเข้าใจทันที

เขาพูดว่าได้ยินเรื่องนี้จากปากของวี่เหวินถิง อะไรก็ดูผิด ที่จริงแล้วมีคนอยู่เบื้องหลัง

เย่นจิ่งเหนียนพูดยิ้มๆ：“ประธานส้ง ผมได้พูดเหรอว่าเขาคือพี่ใหญ่น่ะ คุณโกรธจัง？”

“ขอบใจ ใจของคุณช่างดี”ส้งจิ้งเหอพูด“ถ้าคุณไม่พูด ฉันคงไม่รู้เรื่องนี้ตลอดไป ตอนนี้ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ ไม่คุยกับคุณละ”

หล่อนหมุนตัวอยากลงจากเวที

เดินไปอย่างร้อนรน แต่เพราะว่ากระโปรงยาวไปจึงเหยียบเข้าแล้วล้มลง เย่นจิ่งเหนียนยื่นมือมา แต่ก็มีเงาหนึ่งเดินเข้ามา

วี่เหวินถิงประคองเอวหล่อนแล้วพาหล่อนไปที่ด้านล่าง ขณะเดียวกันมืออีกข้างก็ปัดมือของเย่นจิ่งเหนียนด้วยสายตาเย็นชา

เย่นจิ่งเหนียนยักไหล่