รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 272

บทที่ 272 นี่มันอะไรกัน

มู่เฉินหย่วนจ้องหน้าเธอเขม็ง

“ไม่ใช่ว่าเธอยอมเซ็นสัญญาเพราะอยากจะห่างกับฉันเหรอ”

“ไม่ใช่”

“ถังซิน คำตอบแบบนี้ อาการแบบนี้ ไม่จริงใจเลยสักนิด”

ถังซินรู้ว่าเถียงไปก็ไม่ชนะ เธอจึงกอดคอแล้วจูบไปที่คอของเขา

หวังว่าจะเกลี้ยกล่อมเขาได้

“เป็นความผิดของคุณวี่ทั้งหมด เขาบังคับให้ฉันเซ็นสัญญา เข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม”

มู่เฉินหย่วนจับริมฝีปากของเธอแล้วหัวเราะ

“เทคนิคแบบนี้ใครสอนคุณมาเนี่ย”

“ไม่ดีเหรอ”ถังซินถาม

“ไม่อ่ะ จู่ซือซือบอกฉันว่า วิธีนี้ใช้ได้ผลกับผู้ชายร้อยละเก้าสิบเลยนะ ถ้าฉีดน้ำหอมอีกหน่อยจะยิ่งดี”

เห็นผู้ชายหัวเราะชอบใจแบบนี้ เธอได้แต่เงียบ เธออายจนอยากจะมุดไปใต้ผ้าห่ม มู่เฉินหย่วนบอกที่หมายกับคนขับอีกครั้งหนึ่ง ไม่นานรถก็จอดอยู่หน้าประตูของที่ที่ถังซินอยู่ ถังซินถูกให้ลงจากรถแบบงงงวย

จากนั้นรถก็ขับออกไป

ถังซินมองไฟท้ายของรถ เธองงว่าทำไมเธอถึงได้มายืนตรงนี้กันนะ สายตาเธอฉงนอย่างมาก

ไปแล้วเหรอ

.......

สี่ทุ่มแล้ว งานคงใกล้จะจบแล้วแหละ

ส้งจิ้งเหอเอาแต่ต้อนรับแขก ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นคนในงานไม่เยอะแล้วก็เก็บของกลับบ้าน

“คุณส้งครับ”ชายวัยกลางคนเดินมา ร่างไม่สูง อวบนิดหน่อย

ส้งจิ้งเหอจำเขาได้

“คุณสูนนี่เอง ยังไม่กลับอีกเหรอ”ส้งจิ้งเหอยิ้มพลางถาม

“เดี๋ยวฉันจัดรถให้ไหมคะ”

“อ๋อ ฉันไม่รีบน่ะ อยากคุยกับคุณเรื่องโฆษณาสักหน่อยน่ะ”คุณสูนพูดพลางยิ้ม

เขาเอาแต่มองไปที่ส้งจิ้งเหอ

ส้งจิ้งเหอหัวเราะ “คุณสูนไม่ใช่ว่าได้บริษัทอื่นที่ดีกว่าไปแล้วเหรอคะ”

“ถ้าพูดถึงโฆษณาจะมีบริษัทไหนเทียบบริษัทตระกูลส้งได้ล่ะ คุณทั้งสวยทั้งกว้างขวาง ฉันเลยอยากร่วมงานกับคุณน่ะ”

“เหรอคะ”

คุณสูนผงกหัว แล้วเข้าไปพูดกับเธอใกล้ๆ

“แต่ที่นี่คนเยอะ เราไปคุยกันที่เงียบๆดีกว่า”

ส้งจิ้งเหอรู้ว่า ที่เงียบๆ ของคุณสูนหมายความว่าอะไร เธอพยายามปฏิเสธ แต่ก็เห็นวี่เหวินถิงกับเย่นจิ่งเหนียนเดินออกมาจากวงล้อมตรงนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ดวงตาอันเปล่งประกายของเธอ เธอยิ้มเป็นฝ่ายรุก

"ได้ค่ะ คุณสูนคะ คุณว่าเราไปเปิดห้องคุยกันเงียบๆดีไหมคะ"

คุณสูนได้กลิ่นหอมบนตัวเธอ ตัวเขาร้อนผ่าวทันที

"คุณเข้าใจผมจริงๆ"

ทั้งสองออกจากงานเลี้ยง คุณสูนค่อยๆเอามือขยับไปบนตัวของส้งจิ้งเหอ

แต่ทั้งหมดนี้วี่เหวินถิงจับตาดูอยู่ สีหน้าเขาเปลี่ยนไปจนดูน่ากลัว

"ไปข้างบนเลยไหม" เย่นจิ่งเหนียนพูด 

"ข้างบนเป็นห้อง คุณส้งคงจะพาแขกขึ้นไปไม่ใช่เหรอ"

วี่เหวินถิงหน้านิ่งและมองไปที่เขา

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ดูๆแล้วชายคนนั้นน่าจะสูงไปเกิน165ซม.เลย สะอิดสะเอียนชะมัด”

เย่นจิ่งเหนียนยักไหล่

"อ่าา คุณส้งสวยขนาดนั้น ผู้ชายคนไหนก็ต้องใจสั่นล่ะนะ"

วี่เหวินถิงไม่สนใจเขา และเดินออกมา

ทั้งสองคนเดินลงมาจากตึก เห็นแท็กซี่จอดอยู่ตรงหน้าประตูโรงแรม 

ตอนเปิดประตูจะขึ้นไป เย่นจิ่งเหนียนหันกลับมามองวี่เหวินถิง 

"พี่ นี่จะปล่อยไว้แบบนี้จริงๆเหรอ อยู่กับผู้ชายแบบนั้นอะไรก็เกิดขึ้นได้นะ"

เย่นจิ่งเหนียนพูดแบบนี้ วี่เหวินถิงแววตากังวล เขาได้แต่หันกลับไปมองที่โรงแรมอย่างพ่ายแพ้