รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 273

บทที่ 273 วี่เหวินถิง ฉันคิดถึงเธอ

การต่อชีวิตที่อ่อนเเอถูกเหยียบย่ำอย่างต่อเนื่องสองครั้ง คุณสูนกรอกตาพร้อมเป็นลมเป็นเเล้งไป

ส้งจิ้งเหอเริ่มที่จะยิ่งรังเกียจเขาเเล้ว

คุณสูนนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ! เธอยังไม่ได้ลงมืออะไร ก็เป็นลมเป็นเเล้งไปซะเเล้ว สภาพเเบบนี้ยังอยากจะนอนกับเค้าอีกหรอ?

"ส้งจิ้งเหอ!"

ประตูห้องได้ถูกใครบางคนทุบอย่างหนักหน่วง พร้อมกับเสียงพูดที่เคร่งขรึมของผู้ชายตามมา พอได้ยินเสียงของเขา ใจของส้งจิ้งเหอก็เบิกบานขึ้นมา พร้อมจัดเเจงกระโปรงให้เรียบร้อยเพื่อที่จะไปเปิดประตู ต่อมาคิดว่าเป็นเช่นนี้ไม่ดีเเน่ คนสองคนคุยกันได้ไม่กี่ประโยคก็ทะเลาะกันเเล้ว จะจากกันด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี

เธอชำเลืองมองเเก้วเหล้าเเดงที่ถูกใส่ยาลงไปเเก้วนั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา ส้งจิ้งเหอได้ยกเเก้วเหล้าเเดงขึ้นพร้อมกระดกจนหมดภายในคำเดียว พลันลากคุณสูนที่ไม่ได้สติมาไว้บนเตียงอย่างหมดเเรง

เสียงด้านนอกประตูนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับมีผู้ชายมาถีบประตู ส้งจิ้งเหอรังเกียจที่จะขึ้นไปปลดเข็มขัดของคุณสูนเป็นอย่างมาก เธอดึงกางเกงเขาลงมา ฉีกกระโปรงให้ขาดออกอย่างไร้ซึ่งความปราณีพร้อมขยี้ผมให้ยุ่ง ทำให้เหมือนว่าเธออยู่ในสภาพที่โดนปลุกปล้ำ

ประตูถูกถีบออก

เธอเตรียมนอนลงพร้อมมองกระโปรงที่อยู่บนอกเธออย่างระมัดระวัง ดึงลงมาด้านล่างให้เห็นผิวหนังส่วนหนึ่ง เธอหายใจเพื่อขจัดความน่ารังเกียจพร้อมล้วงเข้าไปในอกของคุณสูน นำมือข้างหนึ่งของเขามาไว้ที่หน้าอกพร้อมปิดตาลง

หลังจากรอให้วี่เหวินถิงเข้ามาภายในห้องนอน เขาก็พลันเห็นคนสองคนต่างคนต่างกอดกันอย่างสนิทสนมอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของผู้หญิงนั้นยุ่งเหยิง ขาเรียวยาวทั้งสองข้างนั้นอยู่บนเตียง ด้านนอกยังมีคราบสีเเดง คล้ายกับถูกกระทำชำเราไม่มีผิด

ชั่วขณะนั้น เลือดในตัวของฝ่ายชายนั้นคล้ายกับไหลออกมาจากหน้าผาก ดวงตาเเดงก่ำ เขาเดินก้าวใหญ่ไป มือธรรมดาที่เหี้ยมโหดได้คว้าเส้นผมของคุณสูนเอาไว้ พร้อมดึงลงมาจนตกเตียง

"โอ้ย" เส้นผมเเทบจะถูกดึงอย่างเจ็บปวด ทำให้คุณสูนตื่นจากความสะลึมสะลือ

เขากะพริบตา พบว่าด้านหน้ามีผู้ชายสีหน้าอึมครึมยืนจังก้าอยู่คนหนึ่ง ขณะที่อยากจะพูดบางสิ่งบางอย่าง หมัดข้างหนึ่งก็กระทุ้งไปที่ใบหน้าของเขา เจ็บจนตาทั้งสองข้างของเขานั้นมึนมัว มึนจนจะบ้าตาย

วี่เหวินถิงกดคุณสูนไว้บนพื้นอย่างบ้าคลั่ง ต่อยจนหน้าของเขาฟกช้ำดำเขียว เลือดสีเเดงสดไหลอาบอยู่บนหน้า ส้งจิ้งเหอเเอบดูอยู่ตลอด เขามองเห็นสถานการณ์ เเสร้งทำเป็นว่าตื่นเเล้ว

เธอลงมาจากเตียงพร้อมหยุดยั้งท่อนเเขนของวี่เหวินถิง "พอได้เเล้ว เก็บไว้ให้คนอื่นบ้าง"

วี่เหวินถิงชำเลืองมา เห็นเครื่องเเต่งกายของฝ่ายหญิงถูกฉีกออก เผยให้เห็นผิวหนังส่วนนอกเป็นบริเวณกว้าง ยับเยินป่นปี้ ในใจก็ได้มีไฟนิรนามปะทุขึ้นมา

เขาจับไปที่ขากรรไกรของส้งจิ้งเหอ จับเธอนอนลงบนเตียง เลือดลมสูบฉีดไปทั้งร่าง พร้อมกัดฟันกล่าว "ส้งจิ้งเหอ เเม่ฉันเขาติดหนี้อะไรเธองั้นหรอ หืม?"

"คุณจะทำอะไรน่ะ เล่นตลกอะไรกัน ช่วยออกไปห่างนิดนึงได้มั้ย?" ใบหน้าของเขาได้เข้ามาประชิดอยู่ด้านหน้าเธอ น้ำเสียงเยือกเย็น "ทำไมล่ะต้องหลบตาฉันด้วย"

ส้งจิ้งเหอดูเหมือนรูปร่างบอบบางไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ "คือ คือเขาอยาก......"

"ไม่ใช่ว่าเเม่ของเธอตามคนขึ้นมาบนตึกหรอ!" วี่เหวินถิงกล่างด้วยน้ำเสียงที่ด่าทอ เห็นเธอในสภาพนี้เเล้วก็ อยู่ไม่สุข "คาดไม่ถึงเลยว่าเธอยังเอาสมองของเธอไปบริษัทตระกูลส้งได้ คนพวกนั้นตาบอดจริงๆ!"

เขาก็ตาบอดเหมือนกัน!

"คุณหยุดด่าได้เเล้ว ฉัน ฉันรู้สึกไม่ดีเลย" ส้งจิ้งเหอบิดไปบิดมาภายใต้ร่างของวี่เหวินถิง เหมือนกับงูน้ำตัวหนึ่ง พร้อมทำน้ำเสียงออดอ้อนไม่มีเเรง "เหวินถิง ฉันร้อนจัง......"

ฝ่ายหญิงบ่นพึมพัม มือก็ไต่ไปบนเสื้อเชิ้ตของวี่เหวินถิงอย่างอยู่ไม่สุข พร้อมกับเเนบลำตัวประกอบชิดกับวี่เหวินถิง พร้อมพ่นลมหายใจที่หอมหวนลงบนใบหน้าของเขา ร่างกายที่ออดอ้อนอ่อนระทวยทำให้ล่างท้องของวี่เหวินถิงรัดเเน่น

เเต่เพียงไม่นาน เขาก็จับส้งจิ้งเหอนอนลงบนเตียง มองดูรูปร่างของเธอ เเก้มตึงเเน่น "เเม้เเต่เหล้าของคนอื่นเธอก็ดื่ม เธอมีสมองบ้างรึเปล่า!"

"เเล้วฉันผิดหรอ คุณเลิกด่าฉันได้เเล้ว" ส้งจิ้งเหอร้อนอบอ้าวไปทั้งตัว รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก ในใจก็คิดว่าถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่ายานั่นจะมีฤทธิ์เเรงขนาดนี้ เธอดื่มมันครึ่งเเก้วซะดีกว่า เธอจับมือวี่เหวินถิง ฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่ได้สนใจ พยายามออกเเรงทั้งตัว ดึงให้เขาล้มลงนอนบนเตียง

หลังจากนั้นก็ขึ้นคร่อมร่างของเขา

วี่เหวินถิงสายตาหนักเเน่น ขณะที่ต้องการจะขยับมือ ส้งจิ้งเหอไม่รู้ว่าพละกำลังที่หนักหน่วงนี้มาจากไหน เธอกดมือของวี่เหวินถิงไว้ เขายิ่มเจื่อน พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงพึมพำ "ไม่เชื่อฟังกันขนาดนี้ ต้องตี!"

"ส้งจิ้งเหอ ปล่อยมือ"

"ไม่......" ส้งจิ้งเหอส่ายหัว กล่าวเเบบมึนเมาไม่ได้สติ "คุณยังไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ระบายก่อน"

วี่เหวินถิงชาไปทั้งหน้า

ฝ่ายหญิงก้มหัวลง เส้นผมที่ดำขลับได้ตกลงบนใบหน้าของวี่เหวินถิง ทำให้คันไปทั้งหน้า เขายังได้กลิ่นของส้มที่อยู่บนเส้นผมของเธอ มันเบาบางเเต่กลับปลุกเร้าอารมณ์

“วี่เหวินถิง ใกล้จะสี่ปีเเล้วนะ" ส้งจิ้งเหอเข้าไปใกล้ ถูเเก้มไปมาพร้อมถาม "ทำไมทุกครั้งที่ฉันอยากจะคุยกับคุณดีๆ เเต่คุณกลับชักสีหน้าใส่ฉันล่ะ?"

วี่เหวินถิงกล่าวเเบบเอนเอียง น้ำเสียงเย็นชา "ไม่มีอะไรที่ต้องคุยดีๆ"

ส้งจิ้งเหอกัดไปที่ริมฝีปากของวี่เหวินถิงอย่างจัง มองดูคิ้วของเขา พร้อมยิ้มออกมาอย่างเบาๆ "จริงสิ? ทำไมตอนนั้นฉันถึงเเต่งงานกับประธานมู่นะ คุณวิ่งมา เพื่อต้องการจะสวมเเหวนหมั้นให้ฉัน?"

"ฉันไม่อยากให้ตระกูลมู่ต้องถูกหัวเราะเยาะ"

"ไม่อยากเห็นตระกูลมู่ถูกหัวเราะเยาะหรือไม่ทนดูฉันเเต่งงานกับผู้ชายพวกนั้นไม่ได้กันแน่?"

วี่เหวินถิงปัดตัวของส้งจิ้งเหอออกด้วยสีหน้าอึมครึม

พอเขาลุกขึ้นมา ส้งจิ้งเหอก็โผเข้ามาที่ร่างของชายหนุ่ม ใช้เเรงอันมหาศาลกดเขาไว้ พลังอันหนักหน่วง เเรงกล้าเหมือนเสือ ทำให้วี่เหวินถิงสงสัยเป็นอย่างมากว่า เธอได้รับยาเข้าไปจริงๆ หรือเปล่า

"วี่เหวินถิง คุณมันคนเลว!" ส้งจิ้งเหอด่าทอเขา พร้อมก้มหน้าลงมาจูบ "สี่ปีเเล้ว คุณรู้รึเปล่าว่าฉันคิดถึงคุณมาก......คนเลว"

เสียง "เพี๊ยะ!" ส้งจิ้งเหอตบเขาด้วยฝ่ามือไปหนึ่งฉาดพร้อมใช้มือลูบไปที่เเก้มของเขา น้ำเสียงจุกอก "คุณมันเลวจริงๆ รู้รึเปล่าว่าไม่กี่ปีมานี้ฉันเหนื่อยขนาดไหน"

เธอเเบกรับความกดดันมากมายขนาดนั้น ต้องรับมือกับบริษัทตระกูลส้ง เเถมยังต้องเลี้ยงฉางผิงอีก เเต่เขากลับลอยตัวอยู่เมืองนอกตั้งสี่ปี!

วี่เหวินถิงไร้ซึ่งคำอธิบายจึงถูกฝ่ามือตบเข้าไปอีกหนึ่งฉาด เขาโกรธเป็นอย่างมาก พลิกตัวพร้อมจับส้งจิ้งเหอกดลงไป "ส้งจิ้งเหอ สบายใจนักใช่มั้ยที่ตบตีผม จะตบข้างขวาผมอีกมั้ยล่ะ?"

ส้งจิ้งเหอส่ายหัว "ไม่เอาเเล้ว ฉันเจ็บ"

"......"

เธอโอบคอของฝ่ายชายพลันจูบที่ริมฝีปาก ออดอ้อนเหมือนผู้หญิงตัวน้อยๆ คนหนึ่ง "วี่เหวินถิง ฉันคิดถึงคุณ”

สี่ปีมานี้ คิดถึงทุกคืนทุกวัน

สัมผัสที่อ่อนโยน คล้ายกับเปิดใจของวี่เหวินถิงที่ถูกฝุ่นเกาะมายาวนาน

เขาสามารถปลีกตัวออกมาได้ เเต่เขาตัดใจไม่ลง ทำได้เพียงเเค่ด่าทอตัวเองเเละจับเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

เขาบ้าไปเเล้วจริงๆ หลังจากที่ถูกหลอก จนถึงตอนนี้เขายังลืมเธอไม่ลง!

หนึ่งคืนที่รู้สึกอบอุ่น

ส้งจิ้งเหอคุ้นชินกับการตื่นเข้าในวันธรรมดาๆ เมื่อวานถูกทำให้ทรมานอย่างเเสนสาหัส นาฬิกาชีวิตก็ยังคงเป็นเจ็ดโมงเข้า

ข้างกายไม่ได้เป็นผ้านวมที่เย็นเฉียบ

เธอถูกฝ่ายชายโอบกอดอยู่ในอ้อมเเขน ซอกอกที่อบอุ่น ลมหายใจของเขา เหมือนกับสี่ปีที่เเล้วให้เธอได้หวนคิดถึง อดไม่ได้ที่จะเเทรกเข้าไปในอ้อมเเขนของเขา เเล้วจูบลงบนหน้าท้อง

ตื่นขึ้นมาเเล้วมีเขาอยู่มันดีจริงๆ

โทรศัพท์ที่อยู่บนตู้หัวเตียงสั่นขึ้นสองครั้ง ส้งจิ้งเหอคลำหยิบมา พบว่าผู้ช่วยเป็นคนโทรมา

"ประธานส้ง คุณนายวี่มาเเล้วค่ะ" เว้นสายครู่หนึ่ง ผู้ช่วยรายงานด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันมาส่งเสื้อผ้าให้คุณ เเล้วเจอกับคุณนายวี่ที่ปากทางร้านเหล้า เธอขอเลขห้องจากฟร้อนท์ของโรงเเรม ตอนนี้ได้ขึ้นลิฟท์ไปเเล้วค่ะ" ส้งจิ้งเหอยิ้มอย่างเบาๆ "หล่อนบังคับให้ฟร้อนท์โรงเเรมเอาเลขห้องมาให้ จะร้ายกาจไปเเล้ว ได้ ฉันเข้าใจเเล้ว"

เมื่อคุยเสร็จก็วางโทรศัพท์ลง

เธออดไม่ได้ที่จะจูบวี่เหวินถิงที่ยังไม่ได้สติอยู่ครั้งเเล้วครั้งเล่า ขณะที่ลงจากเตียงก็ได้รู้สึกปวดขาเล็กน้อย เเต่ก็ยังสามารถเดินเหินได้ เธอสวมชุดนอนออกไป คล้ายกับพบว่ามีบางอย่างผิดเเปลกไป

เอ่อ คุณสูนคนนั้นไม่ได้อยู่ที่ห้องนอนเเล้ว เเล้วไปไหนกัน?

ส้งจิ้งเหอครุ่นคิดอย่างเงียบๆ เป็นเพราะเมื่อวานวี่เหวินถิงจับเขาโยนออกไปเเล้วหรอ? อีกด้านหนึ่งก็หยิบสมุดเช็คออกมาจากกระเป๋า ขณะที่กำลังเขียนตัวเลขลง ประตูก็ถูกเคาะอย่างสนั่นหวั่นไหว