รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 274

บทที่ 274 ไม่ใช่ว่าไม่เห็นนะว่าปิดบังอะไรอยู่

ส้งจิ้งเหอถือใบเช็คเงินสดออกไป พร้อมเดินถือไปที่ประตู พอประตูเปิดออก ทั้งใบหน้าของคุณนายวี่เต็มไปด้วยความโมโห

"เป็นเธอจริงๆ ด้วย!" คุณนายวี่พอเห็นส้งจิ้งเหอ สีหน้าก็ยิ่งผิดเเปลกไปจากเดิม "ส้งจิ้งเหอ ผู้ชายตั้งเยอะเเยะทำไมเธอไม่เลือก ทำไมต้องมาจับลูกชายฉันด้วย"

ส้งจิ้งเหอยิ้มบางๆ "ฉันจับเเล้วหรอ? ยังหนิ?"

คุณนายวี่ดึงหน้าเล็กน้อย ผลักเธอให้เดินไปด้านในเพื่อที่จะไปยังห้องนอน ส้งจิ้งเหอจึงเข้ามาขวางไว้ "คุณนายวี่ คุณมาหาฉัน อย่ามารบกวนการนอนของสามีฉัน"

คุณนายวี่ยิ้มเยาะ "เธอคิดหรอว่าฉันจะไม่รู้ว่าเหวินถิงอยู่ข้างใน ถอยไป!"

"ฉันบอกคุณหน้าเวทีไปเเล้ว วี่เหวินถิงจะอยู่ที่นี่งั้นหรอ?" ส้งจิ้งเหอถามกลับ

"เมื่อวานเขาไม่ได้กลับบ้าน!"

"ไม่ได้กลับบ้านเค้าก็คงไปดื่มเหล้าที่บ้านน้องชายน่ะ" ส้งจิ้งเหอกล่าวเเบบยิ้มไม่หยุดพร้อมพิงอยู่ที่ประตู "คุณนายวี่ ถ้าหากคุณเข้าไปโดยพลการ ฉันจะเเจ้งตำรวจจริงๆ ด้วย"

"คุณหญิง ผู้หมวดวี่ได้อยู่ที่หนานเฉิง คุณบอกว่าจะเข้ามาก่อความวุ่นวายในที่ส่วนตัวของคนอื่นโดยพลการ ไปดื่มชาที่สถานีตำรวจ ก็อาจจะถูกคุณผู้หญิงที่สูงศักดิ์พวกนั้นรู้เข้า ไม่ขายหน้าหรอ?"

คุณนายวี่บีบกระเป๋าเเน่น ถูกเขาโกรธอย่างหนัก "เธอก็ฉลาดไม่ใช่น้อยเลยนะ!"

"สี่ปีเเล้ว หมูนั้นได้อ้วนขึ้นสวรรค์ เเล้วคนล่ะ ทำไมถึงไม่เปลี่ยนเเปลงอะไรเลย?" ส้งจิ้งเหอยิ้ม "เเต่คุณนายวี่ในใจของฉัน ก็ยังคงเป็นคุณนายวี่คนนั้นเหมือนเดิม"

"ส้งจิ้งเหอ ฉันไม่อยากมาตีฝีปากกับเธอ" คุณนายวี่มองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท "ฉันรู้ว่าวี่เหวินถิงอยู่ด้านใน ไม่งั้นเธอคงไม่มาขวางขนาดนี้หรอก"

เธอก้าวเท้าไปข้างหน้าสองก้าว เเละยังคงใช้สายตาดูถูกดูเเคลนส้งจิ้งเหอ "พวกเธอนอนเเล้วยังไงต่อกัน คงไม่ใช่เธอที่เสียเปรียบ เหยียบย่ำร่างกายเเละฐานะอันมีเกียรติของตัวเอง”

ส้งจิ้งเหอไม่มีท่าทีอ่อนข้อ มองค้อนสายตาของเธอ ยิ้มพร้อมกล่าว "คุณนายวี่ คนสองคนที่รักกันอยู่ด้วยกัน เข้ากันได้อย่างเเนบเเน่นเป็นเรื่องที่ดีงาม คุณพูดเเบบนี้ ไม่ได้เเปลว่าคุณด่าตัวเองอยู่หรอ?"

"เธอ——” คุณนายวี่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นพร้อมตวัดไปที่หน้าของถังซิน

ส้งจิ้งเหอคงไม่ยืนอยู่นิ่งๆ ให้คุณนายวี่ตบเป็นเเน่ เธอจับข้อมือของคุณนายวี่ไว้ เเล้วสะบัดทิ้ง

คุณนายวี่โซเซ พร้อมก้าวขากลับไปเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ "คุณนายวี่ ถ้าลงมืออีก ชั้นจัดการคุณเเน่" ส้งจิ้งเหอนำใบเช็คใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พร้อมส่งออกไปอย่างยิ้มกว้าง "สี่ปีที่เเล้วคุณให้ฉันสิบล้าน ตอนนี้ ฉันคืนให้คุณร้อยล้าน"

คุณนายวี่ดูถูกดูเเคลนเป็นอย่างมาก "เธอคิดว่าต่อให้ยกทั้งตระกูลส้งมาจะพองั้นหรอ?"

ส้งจิ้งเหอคิ้วกระตุกเล็กน้อย พร้อมตอบกลับ "เเน่นอน อยู่ดีๆ ก็พรวดพราดหยิบเงินร้อยล้านออกมา ตัวอย่างเช่น ของที่บางอย่างที่คุณเล็งไว้ ฉันก็สามารถซื้อมันได้"

พอได้ยินประโยคดังกล่าว คุณนายวี่เเทบอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

"เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ได้พิศวาสของมีค่าอะไรพวกนั้น" ส้งจิ้งเหอนำเช็คยัดเข้าไปในอกคุณนายวี่ พร้อมยิ้มอย่างเบาๆ "นี่ตอบเเทนคุณเป็นพิเศษ ถ้าไม่มีสิบล้านของคุณในตอนนั้น ก็คงไม่มีฉันวันนี้หรอก เเต่ว่า เรื่องที่คุณสับเปลี่ยนจดหมาย ต่อไปฉันอยากให้คุณวางเเผนให้ดีกว่านี้หน่อยนะ"

ในขณะที่สองฝ่ายนั้นอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดนั้น ผู้ช่วยก็ได้หอบถุงช็อปปิ้งเข้ามาภายในห้อง

"ประธานส้ง"

คุณนายวี่รู้ว่าคงต่อกรกับส้งจิ้งเหอไม่ได้ จึงได้โยนใบเช็คเข้าไปในกระเป๋า พร้อมยิ้มเยาะที่มุมปาก "ได้ เธอจับลูกชายฉันไม่ยอมปล่อยใช่มั้ย เเล้วอย่ามาหาว่าฉันไม่ปราณีเธอเเล้วกัน!"

เธอห้อยกระเป๋าไว้ที่ข้อมือ พร้อมจากไปอย่างเย่อหยิ่ง

หลังจากที่เธอไปเเล้ว ผู้ช่วยจึงกล้ายกถุงเข้ามาหาส้งจิ้งเหอ พลันถามอย่างระมัดระวัง "คุณนายวี่นี่ดูเหมือนคนไม่มีเหตุผลเลยนะคะ ประธานส้ง คุณไม่ได้ถูกเธอทำอะไรใช่มั้ย?" ส้งจิ้งเหอยิ้ม “เเล้วเธอเห็นฉันโดนรังเเกมั้ยล่ะ?"

ผู้ช่วยส่ายหน้า พร้อมส่งถุงช็อปปิ้งที่อยู่ในมือออกไป "เสื้อผ้าของคุณค่ะ เเต่ว่าประธานส้ง เมื่อวานไม่ใช่ประธานสูนที่ขึ้นมาบนอาคารกับคุณหรอกหรอ เเล้วทำไม......"

"เธอสำรวจได้ละเอียดรอบคอบเลยนะ งั้นทำไมตอนนั้นไม่ตามสองคนนี้ขึ้นมาเพื่อห้ามเรื่องฉันล่ะ"

"คุณวี่มาเเล้วหรอคะ!"

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ ส้งจิ้งเหอสูญเสียการทรงตัว ล้มลงตรงอกด้านหลังของฝ่ายชาย เงยหน้าขึ้นมายังไม่ถึงสองวินาที เธอก็ถูกลากออกไป

"ประธานส้งฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ" ผู้ช่วยจากไปอย่างรวดเร็ว

ส้งจิ้งเหอเห็นเสื้อเชิ้ตของฝ่ายชายยับยู่ยี่ จึงได้หยิบเสื้อเชิ้ตตัวออกมาจากถุง "คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"

"ไม่จำเป็น วี่เหวินถิงดันมือของเขาออก สีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ ส้งจิ้งเหอหรี่ตา

ผู้ชายบ้า นอนกับเธอเเค่คืนเดียว ทำไมตื่นขึ้นมาถึงมีอารมณ์บ้าได้ขนาดนี้ เธอเป็นหนี้เขาหรือไงกัน!

วี่เหวินถิงเอียงตัวออกไป ส้งจิ้งเหอรีบเร่งฝีก้าวเเล้วคว้าเสื้อเชิ้ตเขาเอาไว้ กล้าเเบบยิ้มกว้าง "คุณวี่ ดูหน้าคุณก็อิ่มเอมใจ ดูเเล้วคุณก็ยังไม่ลืมเรื่องเมื่อคืน"

วี่เหวินถิงเลิกคิ้วขึ้น อดกลั้นอารมณ์ "เธอโดนยาเข้าไป" "ฉันโดนยาเข้าไปคุณก็ไปส่งฉันที่โรงพยาบาลก็ได้ นี่นอนกับฉันมันไม่สมเหตุสมผลหน่อยหรอ?" ส้งจิ้งเหอกล่าว "อีกอย่าง ร่างกายที่ฮึกเหิมของกรรมการบริหารบริษัทส้ง ใครจะมานอนด้วยก็ได้งั้นหรอ?"

“คุณคิดว่ายังไง"

"ดูเเล้วคุณวี่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่สวมกางเกงเเล้วไม่ยอมรับนะ" ฝ่ายหญิงจีบปากจีบคอ รอยยิ้มสดใส "คุณวี่ได้ติดหนี้น้ำใจฉันเเล้ว ต่อไปก็เกรงใจหน่อยนะ"

"ได้ ผมติดหนี้น้ำใจคุณ" วี่เหวินถิงเพ่งสายตาไปยังเสื้อเชิ้ตที่เธอดึงขึ้นมา ”ปล่อยมือ"

"คุณวี่ ความเกรงใจของคุณอยู่ไหนกัน?"

นิสัยของวี่เหวินถิงได้ถูกขัดเกลาอย่างรวดเร็ว คิดว่าตัวเองต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ เมื่อวานยังเหลืออยู่เลย

"ประธานส้ง รบกวนปล่อยมือด้วย"

ส้งจิ้งเหอนำเสื้อเชิ้ตให้กับเขา "ไปเปลี่ยนซะเถอะ เสื้อคุณยับยู่ยี่หมดเเล้ว กลิ่นส้มเเรงขนาดนี้ กลัวออกไปเเล้วคนไม่รู้หรอว่าเมื่อคืนไปทำอะไรมา ไม่อายบ้างหรอ?"

"......"

มองวี่เหวินถิงถือเสื้อเชิ้ตกับกางเกงไปยังห้องอาบน้ำด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น ส้งจิ้งเหอหน้านิ่วคิ้วขมวด

ไม่ใช่ว่ามองไม่เห็นนะว่าปกปิดอะไรไว้!

ส้งจิ้งเหอเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ด้านนอก คล้ายกับได้ยินเสียงร้องมาจากด้านในห้องอาบน้ำอย่างเรือนลาง ผ่านไปสักพัก เธอก็ยักไหล่ คิดว่าตัวเองหูเเว่วไป

หลังจากที่รอวี่เหวินถิงเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องอาบน้ำ ใบหน้าที่เย็นชาไม่เปลี่ยนเเปลง คล้ายกับทั้งโลกล้วนติดหนี้เขา เขาไม่มองส้งจิ้งเหอพร้อมก้าวออกไปด้านนอก ส้งจิ้งเหอหิ้วกระเป๋าตามไป "คุณวี่ จะกินข้าวเช้าด้วยกันมั้ย?"

"ไม่ต้อง"

"ออกกำลังกายมาทั้งคืน ไม่หิวไม่เหนื่อยหรอ?"

"......"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป คุณป้าทำความสะอาดได้เข็นรถไปยังห้องชำระล้าง พอเมื่อดึงประตูห้องอาบน้ำออก ก็พบใบหน้าที่ฟกช้ำดำเขียวและเต็มไปด้วยเลือดของชายอวบคนหนึ่ง

--

เมื่อวานมู่เฉินหย่วนมาส่งเธอเเล้วก็กลับ ทำให้ถังซินจิตใจไม่เป็นสุขทั้งคืน

เธอพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?

ไม่น่ามีนะ?

งั้นทำไมเขาถึงเย็นชาใส่เธอล่ะ วีเเชทก็ไม่ตอบ?

ถังซินยิ่งคิดใจก็ยิ่งกระวนกระวาย รู้สึกว่าเขาคิดว่าตัวเองที่ลงนามในข้อสัญญา ตั้งใจที่จะออกห่างจากเขา ครั้งเเล้วเช้าตรู่ก็เรียกรถไปยังซุปเปอร์มาเก็ต ซื้อวัตถุดิบทำอาหารซักหน่อย

เธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปในคฤหาสถ์

ด้านในเงียบมาก ดูเหมือนฝ่ายชายจะยังไม่ตื่น เเต่สุนัขที่นอนคว่ำอยู่ในกรงนั้น พอเห็นเธอก็ทำหน้าตาดีใจ เดินกระดิกหางมาหาเธอ ท่าทางดีอกดีใจ

"ชู่ ชู่!" ถังซินก้มลงไปลูบมัน เบาๆหน่อย "เธอเป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องเห่า"

อเมริกันเเชปเพิดตัวน้อยไม่เห่าจริงๆ ยังคงกระดิกหางเเล้วมองมายังเธอ

ถังซินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมจัดเตรียมวัตถุดิบ ทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง ในใจก็คิดว่าหลังจากทำอาหารเข้าเสร็จ ก็จะไปปลุกมู่เฉินหย่วนให้ลุกขึ้นมา เรียกให้มากินมื้อเช้า พร้อมกับเตือนสติคำพูดที่เขาลืมไปเมื่อคืน

ขณะที่เธอกำลังยุ่งวุ่นวาย อเมริกันเเชปเพิดตัวน้อยก็มาวนรอบเธอพร้อมกัดลงบนรองเท้าเเตะ