รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 275

บทที่ 275 คุณมู่ใช้แผนการหลอกเธออีกแล้ว

ถังซินเตะเขาออกไปเบาๆ “เล่นคนเดียวไปเลย”

เยอรมันเชฟเฟิร์ดก็เข้ามาอีก

“โอ้ย เล่นคนเดียวไปก่อน เดี๋ยวรอทำอาหารเช้าเสร็จแล้วจะไปเล่นด้วยนะ”

“อย่าวุ่นวายกับขาของฉัน อ้วนจริงๆ”

ถังซินไล่ไปกี่ครั้งก็ไม่ไปก็เล่นช่างมันแล้ว ตอนที่หยิบของก็จะก้มลงไปเห็นร่างกายอ้วนจ้ำม่ำเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูซิ อยู่กับคุณมู่แล้วกินดีอยู่ดี เติบโตเร็วกว่าแมวที่ฉันเลี้ยงไว้อีก”

เยอรมันเชฟเฟิร์ดทำจมูกฟุดฟิด แล้วก็วิ่งไปทางนอกห้องครัว

ถังซินก็นึกว่ามันหิวเลยจะไปกินอาหาร ก็เลยไม่ได้สนใจ มัวแต่สนใจอยู่กับการทำอาหาร เนื่องจากเธอหันหลังให้ประตูห้องครัว เธอก็เลยไม่ทันได้สังเกตว่ามู่เฉินหย่วนลงมาจากชั้นสองแล้ว เยอรมันเชฟเฟิร์ดวิ่งไปหาเขา

มู่เฉินหย่วนก็ยังคงไม่ถูกกับสัตว์เลี้ยงเท่าไหร่นัก แต่ก็เลี้ยงมาตั้งนานขนาดนี้แล้วก็เริ่มคุ้นเคยกับการที่เยอรมันเชฟเฟิร์ดชอบมากัดรองเท้าแตะของเขา เขาเดินหน้านิ่งๆไปที่บาร์กาแฟกะว่าจะชงกาแฟดื่มแต่รู้สึกได้ว่าในบ้านมีอะไรบางอย่างนอกจากตัวเขา

ในบริเวณทางเข้ามีรองเท้าหนังของผู้หญิงอยู่หนึ่งคู่ ในห้องครัวก็มีคนอยู่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปทางห้องครัว ดันประตูเข้าไป เห็นถังซินที่กำลังวุ่นวายอยู่กับหม้อนึ่งไม้ไผ่ที่มีควันลอยขโมงออกมาพร้อมกลิ่นหอมฟุ้ง

หญิงสาวที่ยุ่งวุ่นวายอยู่และห้องครัวที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอม ทำให้บ้านพักหลังนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมา

มู่เฉินหย่วนยืนพิงอยู่ที่ประตูห้องครัว ไม่ส่งเสียงใดๆ ดูเธอด้วยความสนใจในขณะที่เธอกำลังจัดการกับส่วนผสมอยู่และพูดพึมพำกับตัวเองว่า “เดี๋ยวจะปลุกเขายังไงดีนะ?”

“ที่รักคะ ฉันทำอาหารเช้าไว้ให้คุณ ตื่นมากินได้แล้วนะ? ไม่ได้สิ！พูดเองฉันยังรู้สึกขนลุกเลยเนี่ย หรือจะพูดว่า คุณมู่คะ ฉันโดนคุณวี่รังแกแต่คุณไม่ต้องโมโหนะ เดี๋ยววันหลังฉันจะทำอาหารเช้าเป็นเวลาหนึ่งเดือนให้คุณเอง? โอ้ยไม่ได้สิ！ ตื่นเช้าตั้งหนึ่งเดือนเหนื่อยเกินไป....”

“โอ้ยเครียด！ ความผิดของคุณวี่เลย ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวสักหน่อยที่เดินใกล้คุณมู่ แต่ก็มาหาฉันอยู่นั่นแหละ”

“ฉันขอให้วี่เหวินถิงรีบๆล้มละลายไปเลย”

มู่เฉินหย่วนแอบยิ้ม แล้วพูดอย่างช้าๆว่า “งั้นคุณคงต้องอธิษฐานเยอะหน่อยนะ บริษัทพี่ชายผมมีตั้งเยอะ รายได้ก็ไม่น้อยไปกว่าบริษัทมู่ซื่อเลย คงต้องใช้เวลานานหน่อยถึงจะล้มละลายได้”

ถังซินตกใจและหันกลับไปมองมู่เฉินหย่วนที่ยืนอยู่อย่างขี้เกียจ “คุณมู่ คุณ ..ตื่นแล้วหรอ? ฮ่าๆ...”

เธอแตะหน้าผากของเธอด้วยความรู้สึกผิด แต่ลืมไปว่ามือของเธอเต็มไปด้วยเครื่องเทศ ซีอิ๊วเปื้อนไปที่หน้าผากของเธอเต็มไปหมด มู่เฉินหย่วนมองไปที่เธอแล้วหลุดหัวเราะออกมา

ถังซินกระตุกยิ้มมุมปาก

ผู้ชายคนนี้ตื่นนอนมาแต่วิญญาณยังไม่ทันเข้าร่างสินะ อย่างกับคนโง่！

“คุณถัง เครื่องเทศเปื้อนเต็มหน้าคุณหมดแล้วนะ” มู่เฉินหย่วนหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาสองแผ่นและช่วยเธอเช็ดสิ่งสกปรกบนหน้าผากเธอ ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองใกล้กันมาก

“ขะ ขอบคุณค่ะ” ถังซินเอนถอยหลัง

เธออยากหลบมากเท่าไหร่ มู่เฉินหย่วนก็ยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้น เอาแขนทั้งสองข้างเท้ากับเคาเตอร์ห้องครัวทำให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณหนูถัง เธอรู้ไหมว่าทำไมผมถึงโกรธ”

ถังซินมองไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างประหม่า รู้สึกตื่นเต้น แล้วพูดอย่างติดๆอ่างๆว่า “มะ ไม่รู้”

“หืม? ไม่รู้หรอ?” มู่เฉินหย่วนขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นไปอีก “จากที่เห็นคุณถังพูดมาเกือบจะครึ่งวันแล้วเนี่ย ผมก็นึกว่าคุณตั้งใจมาทำอาหารให้ผมทานเพราะจะหลอกให้ผมดีใจแล้วลืมเรื่องนั้นอย่างงั้นหรอ?”

แย่แล้ว เขาได้ยินหมดแล้ว....

ถังซินฉีกยิ้มด้วยความรู้สึกผิด “สัญญาอันนั้นคุณวี่บังคับให้ฉันเซ็นจริงๆนะ แล้วที่ฉันมาที่นี่เนี่ยก็เพราะฉันชอบทำอาหารอยากจะให้คุณได้กินไงคะ”

“ผมไม่เชื่อ”

“หา?”

มู่เฉินหย่วนตอบ “ผมว่าคุณตั้งใจเซ็นเองมากกว่า กลัวจะต้องมาเกี่ยวข้องกับผม”

“ฉันสาบานได้เลย!”

“ปากคุณพูดว่าสาบานแต่ในใจอาจจะบอกว่าไม่นับก็ได้นี่”

สีหน้าของถังซินเริ่มไม่เป็นธรรมชาติ

แค่นี้เขายังเดาออกอีก เก่งจริงๆ!

มู่เฉินหย่วนพูดช้าๆว่า “อยากจะให้ผมเชื่อก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้นะ ไหนคุณลองดูสิ