รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 277

บทที่ 277 พี่ชาย คุณมันไร้น้ำใจไร้คุณธรรม

ถังซินใช้เวลาพักใหญ่ถึงจะสงบจิตสงบใจลง

ดูรูปถ่ายอีกรอบ รู้สึกว่าภาพช่างคุ้นตาเหลือเกิน เหมือนกับ...

เธอเปิดดูอัลบั้มรูป เปรียบเทียบดูนานมากกับรูปที่ถ่ายมู่เฉินหย่วนตอนอยู่ร้านเหล้าอย่างไม่ได้ตั้งใจเอาไว้ ก็คือมู่เฉินหย่วนนี่นา แค่ตรงส่วนหัวโดนตัดออกเท่านั้นเอง

รูปนี้อยู่ในโทรศัพท์ของเธอตลอดแล้วคุณนายวี่เอารูปไปได้ยังไงกัน?

ถังซินนั่งคิดอย่างกลัดกลุ้มใจ เธอคิดถึงตำแหน่งชั้นผู้ใหญ่ของบริษัทวี่อย่างคุณนายวี่ บวกกับคนอย่างนั้นพร้อมจะมีเรื่องกับคนอื่นตลอดเวลาอยู่แล้ว

คุณนายคนนี้ช่างโหดร้ายจริงๆ

ถังซินสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วโทรศัพท์หาส้งจิ้งเหอ เพื่อไขข้อข้องใจของเธอ “คุณเห็นนิตยสารบันเทิงรายสัปดาห์รึยัง? ข่าวพวกนั้นมั่วทั้งนั้นเลย แล้วคนในรูปก็ไม่ใช่ฉันกับวี่เหวินถิงด้วย”

“ฉันรู้” ส้งจิ้งเหอที่อยู่ในสายยิ้ม “ร่างกายของผู้ชายของฉันน่ะ แค่ดูก็รู้แล้ว”

ถังซินกระแอม เปลี่ยนเรื่อง “เป็นฝีมือของคุณนายวี่ งานเลี้ยงเมื่อคืนฉันพาฉางผิงไปกินข้าวแล้วคุณนายวี่ก็มาหาแล้วบังคับให้ฉันแต่งงานกับวี่เหวินถิง ฉันก็เลยทะเลาะกับคุณวี่ไป”

ถือโอกาสอธิบายเรื่องสัญญาให้ส้งจิ้งเหอฟัง

หลังจากฟังจบแล้ว ส้งจิ้งเหอตอบแค่ อือ เธอดูจะมีความสุขมากขึ้นจากเดิม “ลำบากคุณแย่เลย เธอก็เป็นคนแบบนั้นแหละค่ะ เพื่อที่จะกำจัดฉันไปให้พ้น ไม่ว่าวิธีอะไรเธอก็ทำได้หมด เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเองค่ะ”

“น้ำเสียงนี้แปลว่าอะไรกัน นี่เธอดีใจอยู่หรอ?” ถังซินสงสัย “เรื่องเป็นแบบนี้เธอยังดีใจออกอยู่อีกหรอ?”

ส้งจิ้งเหอหัวเราะ “ได้รู้ว่าใฉันอยู่ในใจผู้ชายของตัวเองเป็นเรื่องน่าดีใจไม่ใช่หรอ? อ้อ วันศุกร์เธอยุ่งไหม อยากเลี้ยงข้างคุณสักมื้อ ขอบคุณคุณสักหน่อย”

ถังซินดูปฏิทินแล้วเวลาดันไม่ว่างพอดี “ฉันลาพักร้อนออกไปเที่ยวพอดีน่ะ”

“กับคุณมู่หรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ พอดีเพื่อนของฉันได้รางวัลเป็นตั๋วเที่ยวญี่ปุ่นรวมแพ็คเกจพร้อมที่พักประมาณนั้น”ถังซินตอบ “ฉันเองก็ไม่ค่อยได้พักผ่อนดีดีมากนานแล้วเลยอยากจะไปเที่ยวสักหน่อย”

ส้งจิ้งเหอยิ้มแล้วถามต่อว่า “ฉันเองก็ไม่ได้พักผ่อนนานแล้ว ถ้าไปด้วยได้ไหม?”

“ได้สิ เดี๋ยวฉันลองถามเธอให้นะ”

“ไม่เป็นไร เธอเอาวีแชทของเพื่อนเธอมาให้ฉันก็ได้ พอดีมีธุระนิดหน่อย” ถังซินตกลง

ก่อนที่จะวางสาย ได้ยินเสียงส้งจิ้งเหอกำลังรื้อของอยู่ทางนั้น แล้วพูดกับเธอต่อว่า “ได้ยินมาว่าแม่ของเธอชอบทำของกินมากและยังหมักไวน์ด้วย บริษัทส้งของเรามีเปิดร้านอาหารหลายร้านในห้างโอเล หนึ่งในร้านเหล่านั้นใกล้จะหมดสัญญาแล้ว เดี๋ยวฉันให้ผู้ช่วยเอาสัญญาไปให้ทางบริษัทมู่ ถือเป็นการขอบคุณคุณด้วย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ”ถังซินปฏิเสธพร้อมยิ้ม “คราวหน้าเธอเลี้ยงข้าวฉันก็พอแล้ว”

ส้งจิ้งเหอตอบว่า “เธอก็รู้ว่าค่าเช่าที่นั่นแพงมาก จะให้ปล่อยเช่าออกไปในราคาที่ต่ำลงฉันก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ สู้ให้เธอเป็นน้ำใจตอบแทนจะดีกว่า แต่ถ้าเธอรู้สึกเกรงใจล่ะก็รอบหน้าคุณป้าทำอาหารอร่อยๆมาก็ส่งมาให้ฉันบ้างก็พอแล้ว”

ถังซินก็ไม่กล้าปฏิเสธอีกรอบ “โอเค ขอบคุณมาก！”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

หลังจากที่ถังซินเอาวีแชทของหลี่ซูเจ๋ให้ส้งจิ้งเหอเสร็จเธอว่างได้แค่ไม่กี่นาทีเพื่อร่วมงานเธอก็ถือเอกสารเข้ามา

“ผู้จัดการคะ คุณมู่ให้คุณเซ็นเอกสารนี้ค่ะ “

“เขาจัดการเองได้แต่ทำไมเอาแต่ให้ฉันทำล่ะ！” ถังซินบ่นพึมพำ ไหนๆคุณมู่ก็ดูผ่านตามาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องดูละเอียดอะไรมาก เธอหยิบปากกามาเซ็นในเอกสารหน้าสุดท้าย

เพื่อนร่วมงานของเธอเอาเอกสารที่เซ็นเสร็จแล้วถือออกไป

พอประตูปิดปุ๊ป ก็มีคน7-8คนพุ่งเข้ามา ถามเธอว่า “ได้ยินมาจากทางเลขาฯว่าเป็นข้อตกลงกับทางห้าโอเลหรอ ไหนเปิดให้ดูหน่อย”

“ดูอะไรล่ะ” เพื่อนร่วมงานคนนั้นใช้เอกสารตีออกไป ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คุณมู่บอกว่าเอกสารเป็นความลับ พวกเธอยังจะแอบไปถามจากทางฝ่ายเลขาฯมาอีก อยากโดนไล่ออกหรือไง?”

“เราแค่คุยกันเองเฉยๆ ก็ไม่ได้ไปบอกคนอื่นสักหน่อย”

เมื่ออยู่ในบริษัทมู่ซื่อแล้วแค่ข่าวซุบซิบแพร่ออกไปก็หาต้นตอได้ไม่ยากเลย ยิ่งไปกว่านั้นถังซินยังเป็นผู้จัดการของฝ่ายนี้อีก พวกเขาก็ไม่อยากให้หัวหน้าตัวเองโดนปลดด้วย

พนักงานคนนั้นพยักหน้าตอบ “จริงๆแล้วก็คือข้อตกลงกับทางห้างโอเลนั่นแหละ”