รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 278

บทที่ 278 ของขวัญชิ้นที่4ของคุณมู่

มู่เฉินหย่วนส่งไฟล์ชิ้นหนึ่งออกไป

เขาปีนขึ้นไปนั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง แล้วให้คำปรึกษา

มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ติดต่อไปที่ออฟฟิศที่ให้รางวัลพวกเธอ ให้พวกเขายกเลิกรางวัลของหลี่ซูเจ๋ ถ้าให้พวกเขาออกไปเที่ยวจริงๆล่ะก็ได้แย่กันหมดแน่ๆ”

ลู่เหวินซูยิ้ม “ได้ยินมาว่าโฮสต์ที่นั่นน่าสนใจมากแล้วก็ยังเข้าใจผู้หญิงสุดๆ พี่ชายไม่ใช่ว่ากลัว....”

“หุบปาก”

ลู่เหวินซูไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบติดต่อกับทางนั้น

นั่งอยู่บนโซฟาได้ไม่ถึงสองนาที เขาก็ร้องเอ๋ แล้วพูดกับมู่เฉินหย่วนว่า “นางฟ้าน้อยของฉันส่งข้อความมาอธิบายแล้ว บอกว่าส้งจิ้งเหอให้เงินเธอมาสองแสน ให้เธอหาวิธีหลอกพี่ชายคนโตออกไปเที่ยว เดี๋ยวเธอจะมาหาฉันช่วยกันคิดหาวิธี”

มูเฉินหยวนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “งั้นก็ไปหาคน ให้ตั๋วใบหนึ่งหมดอายุ”

“แล้วถ้ามีแค่นางฟ้าของฉันที่ไม่ไปแล้วส้งจิ้งเหอไปกับถังซินสองคนล่ะ?”

ลู่เหวินซูไม่เห็นด้วย “พวกเราก็แอบตามไปก็ได้แล้วนี่ พอขึ้นเรือแล้วเจอกันพวกเธอก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว”

“เรื่องของส้งจิ้งเหอกับพี่ใหญ่มีอะไรน่าเข้าไปยุ่งด้วย”

“ตามไปเที่ยวสิ” ลู่เหวินซูหัวเราะฮิฮิเข้ามาหามู่เฉินหย่วน “ความคิดของผู้หญิงเนี่ยเป็นอะไรที่เดายากที่สุด ไม่แน่นะตอนที่ออกไปเที่ยวเนี่ยอาจจะทำให้พวกเธอใจเต้นขึ้นมาบ้างก็ได้”

มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเย็นชา “แกกลัวว่าถ้าฉันไม่ไปแกก็จะไม่ได้หยุดสินะ ก็เลยมาอ้อนอยู่แบบนี้?”

ลู่เหวินซูหัวเราะแหะๆ “พี่สองก็คือพี่สอง!”

ดินสอถูหมุนไปหมุนมาอยู่บนนิ้วมือเรียวยาวของเขา หลังจากที่เขาวางเอกสารลง มู่เฉินหย่วนก็เลิกคิ้ว “ก็ได้ ไปกันเถอะ ถือว่าเห็นแก่ความลำบากตลอดทั้งปีของแกละกัน ถือโอกาสหยุดพักผ่อนให้แกด้วย”

“พี่สองดีที่สุด “ ลู่เหวินซูดีใจสุดๆ แต่ก็พูดขึ้นมาว่า “แต่ว่า จะบอกพี่ใหญ่ยังไงดี?”

“นั่นมันก็เรื่องของนายแล้ว”

ลู่เหวินซูเกาหัว “เมียฉันให้โจทย์ยากมาอีกนะ เหนื่อยใจจริงๆ!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ประตูห้องก็ถูกผลักออก วี่เหวินถิงเอาอาหารกลางวันถือเข้ามา สีหน้าเรียบเฉย

“ว้าวพี่ใหญ่ดีจัง เอาอาหารเที่ยงมาส่งให้ด้วย” ลู่เหวินซูถลันตัวเข้าไปยิ้มร่าเริงพูดว่า “พี่ใหญ่อยากจะให้วันหยุดกับตัวเองสักหน่อยไหม ไปเที่ยวกัน?”

“ไม่ต้องการ” วี่เหวินถิงไม่อยากสนใจเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหมือนอารมณ์ไม่ดีอย่างไงอย่างงั้น

เขาวางอาหารเที่ยงไว้บนโต้แล้วหันไปมองทางมู่เฉินหย่วนพร้อมพูดว่า “ฉันจะกลับไปนิวยอร์กเช้าวันศุกร์นะ มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย กลับมาตอนปีใหม่”

ลู่เหวินซูกอดไหล่ของชายหนุ่มไว้ ยิ้มอย่างอบอุ่นว่า “นิวยอร์กมีผู้ช่วยจางอยู่ทั้งคน ไม่เห็นต้องให้พี่ใหญ่มากังวลเลย พี่ใหญ่รีบขนาดนี้ หนีอะไรอยู่รึเปล่า?”

วี่เหวินถิงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“มือ”

หึ น่ารำคาญจริง

น่าน้อยใจจริงๆ แต่สุดท้ายลู่เหวินซูก็เอามือออก แล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมาให้เขาดู “พี่ใหญ่ดูสิ ไม่อยากไปเที่ยวญี่ปุ่นหน่อยหรอ ไม่กลัวหรอ ไม่อยากไปกับเธอหรอ?”

วี่เหวินถิงมองไปที่โทรศัพท์ สายตาไม่เปลี่ยน เอาออกอย่างรวดเร็ว ตอบแบบเย็นชาว่า “ฉันไม่ได้สนิทกับเธอสักหน่อย เธอจะไปเที่ยวที่ไหนเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย “

“อ้อ หรอ?” ลู่เหวินซูพยักหน้า แล้วดึงเสื้อเชิ้ตของเขาออกอย่างรวดเร็ว

รอยจูบกระจายทั่วบริเวณไหปลาร้าของเขา

ลู่เหวินซูยิ้ม “ได้ยินจากเจ้าสี่มาว่า พี่ใหญ่เมื่อคืนทั้งคืนพี่อยู่ที่โรงแรมโจวจี้ หึหึ พี่ใหญ่พี่คงไม่คิดจะบอกว่ารอยพวกนี้คือรอยยุงกัดหรอกใช่ไหม?”

วี่เหวินถิงทำหน้านิ่งแล้วถีบเข้าให้หนึ่งที

ลู่เหวินซูร้องโวยวาย

วี่เหวินถิงยื่นมือออกไปดึงเสื้อเชิ้ต สั่งว่า “นิสัยมือบอนของแกเมื่อไหร่จะแก้!”

“ขาอันบอบบางของฉัน” ลู่เหวินซูลูบๆขาตัวเอง หันไปบ่นอุบอิบกับมู่เฉินหย่วน “พี่สองไม่สนใจหน่อยหรอ?”

มู่เฉินหย่วนพูดแบบตัดปัญหาว่า “ไอ่มือบอน”

“….”

มู่เฉินหย่วนรีบเซ็นเอกสารฉบับหนึ่ง ถือมาให้วี่เหวินถิง “พี่ใหญ่ หลังกลับไปนิวยอร์กฝากจัดการเรื่องที่โรงงานอาหารด้วยนะ”

วีเหวินถิงตอบอืม เอาเอกสารฉบับนั้นแล้วจากไป

“พี่ใหญ่ก็ ไปเลยงี้หรอ?” ลู่เหวินซูดูประตูที่ปิดสนิทแล้วก็หันมามองมู่เฉินหย่วน “เชอะ พี่ใหญ่อายุสามสิบกว่าแล้ว พี่อยากเห็นพี่ใหญ่โสดไปทั้งชีวิตหรือไง? “

มู่เฉินหย่วนถาม “ฉันดูเหมือนพ่อสื่อหรือไง?”

ลู่เหวินซูเกาหัว “แย่ละ งานที่ภรรยาฉันให้ทำยังทำไม่สำเร็จเลย ตายแน่ไม่ได้อยู่ดีแน่”

มู่เฉินหย่วนจับริมฝีปาก

เขารู้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนที่สงบนิ่งมาก ปากอย่างใจอย่าง ไม่ต้องให้ใครพูดอะไรหรอก ถึงเวลาเขาก็จะไปเอง

แต่ว่า...

พอคิดถึงลู่เหวินซูพูดว่า”ไม่มีภรรยาไม่มีลูก” มู่เฉินหย่วนก็นึกถึงเด็กที่ปกติเดินอยู่กับถังซิน ยิ่งถังซินทำตัวลับๆล่อๆเขายิ่งรู้สึกแปลกๆ

มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นมา “เจ้าสี่ โพสต์นั้นน่ะเอามาให้ฉันดูอีกรอบหน่อยสิ”

“ทำไม ดูถังซินที่บริษัททั้งวันยังไม่พออีกหรอ?” จะเอารูปมาเป็นรูปหน้าจอหรอ?” ลู่เหวินซูหยอกเขา แต่ก็เอาโทรศัพท์โยนให้เขาดู

มู่เฉินหย่วนกดเข้าไปที่รูปของส้งจิ้งเหอแล้วซูม

เหมือนกับว่ากระจ่างในบางเรื่องขึ้นมา เขาดูแล้วหัวเราะออกมาอย่างทนไว้ไม่อยู่ “ผู้หญิงพวกนี้....รู้จักเล่นจริงๆ ไร้สาระจริงๆ”

“หืม เล่นอะไร?” ลู่เหวินซูฟังแล้วสงสัยเลยขยับเข้ามา

เขาเห็นมู่เฉินหย่วนดูรูปของส้งจิ้งเหออยู่ ถึงกับงงไปเล็กน้อย เขาตอบแบบลังเลว่า “พี่สอง เป็นผู้ชายน่ะชอบผู้หญิงสวยไม่ว่าแต่เป็นผู้ชายไม่ควรมีสองบ้านนะครับ”

“แกล้างก้นตัวเองให้สะอาดก่อนเถอะ!” มู่เฉินหย่วนยิ้มเย็นชา แล้วเอาโทรศัพท์กระแทกคืนไปที่อกของเขา

ลู่เหวินซูจับโทรศัพท์ไว้ โต้กลับอย่างอดไม่อยู่ว่า “ก้นฉันสะอาดอยู่แล้วโว้ย

มู่เฉินหย่วนขี้เกียจเถียงอะไรเขาต่อ

--

เอกสารสัญญาร้านค้าของบริษัทส้งส่งมาถึงมือของถังซินอย่างรวดเร็ว ค่าเช่ารายปีไม่ถึงหนึ่งแสน ระยะเวลาเช่า5ปี

เธอรู้สึกเกรงใจมากพอสมควร โทรศัพท์หาส้งจิ้งเหอแต่ส้งจิ้งเหอบอกว่าไม่เป็นไร จนคุยเสร็จแล้ว สุดท้ายเธอก็เซ็นยินยอมแล้วเอาเอกสารสัญญาไปให้คุณแม่ถัง

หลังจากที่แผลของแม่ดีขึ้นจนออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ชอบโดนจู่ซือซือลากไปนั่นมานี่ ทั้งลากไปร้านเสริมความงามระดับสูง เวลาผ่านไปครู่เดียว คนก็ดูวัยรุ่นขึ้นมามากเลย ดูแล้วมีชีวิตชีวามากขึ้น

แต่ว่าเที่ยวเล่นแบบนี้ทุกวันเธอรู้สึกว่าเปลืองมาก อย่างกับเป็นลูกเศรษฐีอย่างงั้น คุณแม่ถังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ พอเธอรู้ว่าถังซินเช่าร้านที่ห้าโอเลให้เธอเอาอาหารเอาไวน์ไปขายก็ดีใจมาก

ตอนที่คุณแม่ถังไปดูร้าน รู้สึกว่าตกแต่งได้สวยมากไม่ต้องติดตั้งอะไรใหม่เพิ่ม เธอเอาของวางเตรียมพร้อม ถังซินก็ช่วยเธอขนย้ายของเข้าไป มู่เฉินหย่วนกะจะมาช่วยแต่กลับโดนปฏิเสธไม่ให้มา

ความรู้สึกของคุณแม่กับมู่เฉินหย่วนยังไม่ทันหายเลย!

ในตอนที่รู้ว่าร้านของส้งจิ้งเหอให้ถังซินเช่า มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วถามว่า “เธอไม่ได้รู้อยู่แล้วหรอ?”

ถังซินมองบน “คุณพูดแค่ครึ่งๆกลางๆแล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง!”

“แต่สัญญาให้เช่าของบริษัทโอเลอยู่ในมือคุณนะ”

“….”

หลังจากที่ฝ่ายชายอธิบายเสร็จ ถังซินถึงรู้ว่าวันนั้นที่เธอเซ็นคือใบสัญญาของบริษัทโอเล

สิ่งที่ฝ่ายชายคิดวาดฝันไว้ ว่าเป็นของขวัญชิ้นแรกของทั้งคู่

ล้มเหลวไม่เป็นท่า!

คุณแม่ถังเปลี่ยนป้ายหน้าร้าน กำหนดไว้ว่าจะเปิดร้านวันพฤหัสบดีนี้ วันนั้นถังซินก็คงไปแล้ว กลัวว่าของกินเล่นแบบนั้นจะไม่ได้รับความนิยมเท่าที่ควร น่าจะหาวิธีสนับสนุนการขายให้คุณแม่ถังสักหน่อย

คิดไม่ถึงว่าร้านที่พึ่งเปิดกลับขายดีจนคนเต็มร้านตั้งแต่เช้า เธอรีบไปช่วยทันที

ในตอนหลังกวนชิงเฟิงและจู่ซือซือก็มาด้วย

ในตอนแรกจู่ซือซือจะใช้รูปร่างหน้าตาเธอโฆษณาร้านให้ แต่ว่าถังซินก็ปฏิเสธไปเพราะกลัวว่าถ้าเธอโฆษณาให้แม่จะต้องขายดีจนเหนื่อยมากแน่นอน