รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 278

บทที่ 278 ของขวัญชิ้นที่4ของคุณมู่

มู่เฉินหย่วนส่งไฟล์ชิ้นหนึ่งออกไป

เขาปีนขึ้นไปนั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง แล้วให้คำปรึกษา

มู่เฉินหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ติดต่อไปที่ออฟฟิศที่ให้รางวัลพวกเธอ ให้พวกเขายกเลิกรางวัลของหลี่ซูเจ๋ ถ้าให้พวกเขาออกไปเที่ยวจริงๆล่ะก็ได้แย่กันหมดแน่ๆ”

ลู่เหวินซูยิ้ม “ได้ยินมาว่าโฮสต์ที่นั่นน่าสนใจมากแล้วก็ยังเข้าใจผู้หญิงสุดๆ พี่ชายไม่ใช่ว่ากลัว....”

“หุบปาก”

ลู่เหวินซูไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบติดต่อกับทางนั้น

นั่งอยู่บนโซฟาได้ไม่ถึงสองนาที เขาก็ร้องเอ๋ แล้วพูดกับมู่เฉินหย่วนว่า “นางฟ้าน้อยของฉันส่งข้อความมาอธิบายแล้ว บอกว่าส้งจิ้งเหอให้เงินเธอมาสองแสน ให้เธอหาวิธีหลอกพี่ชายคนโตออกไปเที่ยว เดี๋ยวเธอจะมาหาฉันช่วยกันคิดหาวิธี”

มูเฉินหยวนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “งั้นก็ไปหาคน ให้ตั๋วใบหนึ่งหมดอายุ”

“แล้วถ้ามีแค่นางฟ้าของฉันที่ไม่ไปแล้วส้งจิ้งเหอไปกับถังซินสองคนล่ะ?”

ลู่เหวินซูไม่เห็นด้วย “พวกเราก็แอบตามไปก็ได้แล้วนี่ พอขึ้นเรือแล้วเจอกันพวกเธอก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว”

“เรื่องของส้งจิ้งเหอกับพี่ใหญ่มีอะไรน่าเข้าไปยุ่งด้วย”

“ตามไปเที่ยวสิ” ลู่เหวินซูหัวเราะฮิฮิเข้ามาหามู่เฉินหย่วน “ความคิดของผู้หญิงเนี่ยเป็นอะไรที่เดายากที่สุด ไม่แน่นะตอนที่ออกไปเที่ยวเนี่ยอาจจะทำให้พวกเธอใจเต้นขึ้นมาบ้างก็ได้”

มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเย็นชา “แกกลัวว่าถ้าฉันไม่ไปแกก็จะไม่ได้หยุดสินะ ก็เลยมาอ้อนอยู่แบบนี้?”

ลู่เหวินซูหัวเราะแหะๆ “พี่สองก็คือพี่สอง!”

ดินสอถูหมุนไปหมุนมาอยู่บนนิ้วมือเรียวยาวของเขา หลังจากที่เขาวางเอกสารลง มู่เฉินหย่วนก็เลิกคิ้ว “ก็ได้ ไปกันเถอะ ถือว่าเห็นแก่ความลำบากตลอดทั้งปีของแกละกัน ถือโอกาสหยุดพักผ่อนให้แกด้วย”

“พี่สองดีที่สุด “ ลู่เหวินซูดีใจสุดๆ แต่ก็พูดขึ้นมาว่า “แต่ว่า จะบอกพี่ใหญ่ยังไงดี?”

“นั่นมันก็เรื่องของนายแล้ว”

ลู่เหวินซูเกาหัว “เมียฉันให้โจทย์ยากมาอีกนะ เหนื่อยใจจริงๆ!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ประตูห้องก็ถูกผลักออก วี่เหวินถิงเอาอาหารกลางวันถือเข้ามา สีหน้าเรียบเฉย

“ว้าวพี่ใหญ่ดีจัง เอาอาหารเที่ยงมาส่งให้ด้วย” ลู่เหวินซูถลันตัวเข้าไปยิ้มร่าเริงพูดว่า “พี่ใหญ่อยากจะให้วันหยุดกับตัวเองสักหน่อยไหม ไปเที่ยวกัน?”

“ไม่ต้องการ” วี่เหวินถิงไม่อยากสนใจเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหมือนอารมณ์ไม่ดีอย่างไงอย่างงั้น

เขาวางอาหารเที่ยงไว้บนโต้แล้วหันไปมองทางมู่เฉินหย่วนพร้อมพูดว่า “ฉันจะกลับไปนิวยอร์กเช้าวันศุกร์นะ มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย กลับมาตอนปีใหม่”

ลู่เหวินซูกอดไหล่ของชายหนุ่มไว้ ยิ้มอย่างอบอุ่นว่า “นิวยอร์กมีผู้ช่วยจางอยู่ทั้งคน ไม่เห็นต้องให้พี่ใหญ่มากังวลเลย พี่ใหญ่รีบขนาดนี้ หนีอะไรอยู่รึเปล่า?”

วี่เหวินถิงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“มือ”

หึ น่ารำคาญจริง

น่าน้อยใจจริงๆ แต่สุดท้ายลู่เหวินซูก็เอามือออก แล้วก็เอาโทรศัพท์ออกมาให้เขาดู “พี่ใหญ่ดูสิ ไม่อยากไปเที่ยวญี่ปุ่นหน่อยหรอ ไม่กลัวหรอ ไม่อยากไปกับเธอหรอ?”

วี่เหวินถิงมองไปที่โทรศัพท์ สายตาไม่เปลี่ยน เอาออกอย่างรวดเร็ว ตอบแบบเย็นชาว่า “ฉันไม่ได้สนิทกับเธอสักหน่อย เธอจะไปเที่ยวที่ไหนเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย “

“อ้อ หรอ?” ลู่เหวินซูพยักหน้า แล้วดึงเสื้อเชิ้ตของเขาออกอย่างรวดเร็ว

รอยจูบกระจายทั่วบริเวณไหปลาร้าของเขา

ลู่เหวินซูยิ้ม “ได้ยินจากเจ้าสี่มาว่า พี่ใหญ่เมื่อคืนทั้งคืนพี่อยู่ที่โรงแรมโจวจี้ หึหึ พี่ใหญ่พี่คงไม่คิดจะบอกว่ารอยพวกนี้คือรอยยุงกัดหรอกใช่ไหม?”

วี่เหวินถิงทำหน้านิ่งแล้วถีบเข้าให้หนึ่งที

ลู่เหวินซูร้องโวยวาย

วี่เหวินถิงยื่นมือออกไปดึงเสื้อเชิ้ต สั่งว่า “นิสัยมือบอนของแกเมื่อไหร่จะแก้!”

“ขาอันบอบบางของฉัน” ลู่เหวินซูลูบๆขาตัวเอง หันไปบ่นอุบอิบกับมู่เฉินหย่วน “พี่สองไม่สนใจหน่อยหรอ?”

มู่เฉินหย่วนพูดแบบตัดปัญหาว่า “ไอ่มือบอน”