รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 284

บทที่ 284 กลอุบาย

“บริษัทเหิงซิงคิดว่ามีเพียงเห้อจื่ออวี๋ ก็สามารถต่อรองกับทุกอย่างได้ จนค่าตัวใกล้จะ หนึ่งร้อยล้านแล้ว” ดวงตาดำขลับของวี่เหวินถิงจ้องลู่เหวินซูเขม็ง “หากนายเอาเงินไปซื้อบริษัทเหิงซิง ฉันจะปิดบริษัทที่นายดูแลอยู่ซะ จะให้นายได้ลองใช้ชีวิตขอทานข้างทางมันซะปีครึ่ง”

“พี่ใหญ่ใจร้ายขนาดนี้เลยหรือ...”

“แค่นายใช้สมองไม่ดีในบางเวลาเท่านั้น” มู่เฉินหย่วนตบไหล่ของเขาไปมา “บริษัทเหิงซิงไม่สามารถซื้อได้ แต่นายสามารถยืมนักแสดงของบริษัทพิงโอได้”

“เวรเถอะ ผมจะไม่เข้าวงการบันเทิง...” ลู่เหวินซูคิดจะยืมนักแสดงจากเขา แต่นึกคิดไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่ พอมองไปที่รอยยิ้มมีเลศของมู่เฉินหย่วน ก็เข้าใจได้ในทันที

ลู่เหวินซูหัวเราะดังลั่น “พี่รองยังคงเก่งที่สุด นับถือๆ”

มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงกำลังจะพากันไปที่ห้องบิลเลียด ลู่เหวินซูที่คิดอยากจะจัดการเรื่องราวให้เร็วที่สุด จึงไม่ไปกับพวกเขา และยังทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนที่จะไปอีกด้วย

“พวกนางฟ้าตัวน้อยจะไปว่ายน้ำกัน ผมไม่ได้กังวลกับนางฟ้าตัวน้อยหรอก แต่ถังซินและคุณส้งเวลาใส่ชุดว่ายน้ำโคตรสวย และห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของสระว่ายน้ำ มันไม่แยกชายหญิง พวกพี่รู้กันใช่ไหม”

มู่เฉินหย่วนนึกถึงตอนที่ถังซินว่ายน้ำที่บ้านครั้งที่แล้ว ร่างกายเปียกชื้นที่อยู่ในชุดว่ายน้ำนั้น

ทันใดนั้นเขาก็ไม่สบอารมณ์ทันที

เขาหันกลับไปหาวี่เหวินถิง “พี่ใหญ่ อากาศดีแบบนี้ ไปว่ายน้ำกันดีไหม”

“ไม่ไป” วี่เหวินถิงตอบกลับอย่างเย็นชา สายตาของเขาที่มองมาดูเอือมระอา “นายอย่าแสดงออกได้ไหมว่าเป็นห่วงแฟนของตัวเอง มันน่าเกลียด ถังซินเองก็คงรำคาญนายแย่แล้ว”

“.....”

ห้าทีให้หลัง มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงที่มีสีหน้าอมทุกข์ก็มาถึงสระว่ายน้ำ

เนื่องจากเหตุผลทางด้านความปลอดภัย สระว่ายน้ำบนเรือสำราญนี้จึงไม่ใหญ่มาก สองด้านของสระว่ายน้ำนั้นมีกระจกกันกระสุนโปร่งใสขนาดใหญ่ พร้อมแสงที่ส่องได้อย่างยอดเยี่ยม ยามที่แช่ตัวอยู่น้ำแล้วมองออกไปข้างนอกจะเห็นทะเลกว้างใหญ่ที่ไร้ที่สิ้นสุดได้

พนักงานเดินมาต้อนรับ “คุณผู้ชายทั้งสองมาว่ายน้ำหรือครับ ต้องให้ผมนำชุดว่ายน้ำมาให้หรือไม่ครับ”

มู่เฉินหย่วนโบกมือ “พวกเรานำมาเอง”

“ครับ”

มู่เฉินหย่วนมองไปทั่วทิศทาง ก็เห็นถังซินว่ายอยู่ในสระน้ำ โดยที่สวมชุดว่ายน้ำวันพืชสีเหลือง ขาเรียวยาวที่แกว่งไกวอยู่ในน้ำนั้นน่าดูชมไม่หยอก

เธอโผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างกะทันหันจนทำให้หลี่ซูเจ๋ตกใจ ไล่ตีเธอด้วยความโมโห ถังซินหัวร่องอหาย ใบหน้าที่พรมไปด้วยหยดน้ำ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เหลือล้น

ใจของชายหนุ่มพลันสงบลงในทันที

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นเธอหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้กัน ดูเหมือนว่าการออกมาเที่ยวเล่นบ้างจะเป็นสิ่งที่ไม่เลวทีเดียว

แต่วี่เหวินถิงที่โดนบังคับมาก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี โดยเฉพาะยามที่มองไปยังส้งจิ้งเหอที่อยู่ในน้ำ ไม่รู้จริงๆ ว่านั่นมันชุดว่ายน้ำอะไรของเธอ เนื้อผ้าชุดว่ายน้ำบ้าอะไรมันบางขนาดนั้น ยิ่งมองยิ่งโหนัก

วี่เหวินถิงที่เดือดจัด แต่ไม่สามารถหาที่ระบายอารมณ์ได้ ทันใดนั้นพลันเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างสระ แสร้งทำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ความจริงนั้นกำลังถ่ายคนที่อยู่ในสระว่ายน้ำ

ทั้งยังหันกล้องไปทางส้งจิ้งเหออีกด้วย

เขาปรี่เข้าไปหา คว้าคอชายคนที่สูงเพียงร้อยหกสิบเมตรกว่าๆ จนยกเขาขึ้นมาจากเก้าอี้ คิ้วขมวดนิ่ว “เมื่อครู่แกถ่ายอะไร”

“ไม่ ไม่มีอะไร” ชายคนนั้นกลัวจนสั่นเทา จนโทรศัพท์ตกพื้น

มู่เฉินหย่วนหยิบมือถือของเขาขึ้นมา และเปิดไปยังวิดีโอที่บันทึกไว้ หน้าของส้งจิ้งเหอ ถังซินและหลี่ซูเจ๋ไม่ได้ถูกบันทึกเข้าไป ส่วนใหญ่เพ่งที่หน้าอกเท่านั้น

“แอบถ่ายภาพไม่พอ ยังถ่ายเป็นวิดีโอที่มีความละเอียดสูงอีก แกมันมืออาชีพชัดๆ” มู่เฉินหย่วนเหลือบสายตามองชายที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนจะกล่าวเสียงแข็ง “ถ่ายจนสนุกเลยใช่ไม่ใช่”

ชายคนนั้นยิ้มแข็ง ก่อนจะพยายามจะอธิบาย “ฉันเพียงจะถ่ายทิวทัศน์เท่านั้น...”

วี่เหวินถิงซัดเข้าที่หน้าของเขาเพียงหนึ่งหมัด

ชายคนนั้นสลบไปทันที

มู่เฉินหย่วนเรียกผู้ดูแล และบอกว่าชายคนนี้นั้นกระทำอาชญากรรม ทั้งยังบอกเลขห้องของตัวเองไปด้วย ผู้ดูที่เห็นว่าเขาเป็นลูกค้าระดับสูง ก็ไม่กล้ารีรอ และเรียกให้คนมาลากตัวชายคนนี้ไปทันที

ถังซินนั้นเห็นการเคลื่อนไหวทั้งหมด