รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 284

บทที่ 284 กลอุบาย

“บริษัทเหิงซิงคิดว่ามีเพียงเห้อจื่ออวี๋ ก็สามารถต่อรองกับทุกอย่างได้ จนค่าตัวใกล้จะ หนึ่งร้อยล้านแล้ว” ดวงตาดำขลับของวี่เหวินถิงจ้องลู่เหวินซูเขม็ง “หากนายเอาเงินไปซื้อบริษัทเหิงซิง ฉันจะปิดบริษัทที่นายดูแลอยู่ซะ จะให้นายได้ลองใช้ชีวิตขอทานข้างทางมันซะปีครึ่ง”

“พี่ใหญ่ใจร้ายขนาดนี้เลยหรือ...”

“แค่นายใช้สมองไม่ดีในบางเวลาเท่านั้น” มู่เฉินหย่วนตบไหล่ของเขาไปมา “บริษัทเหิงซิงไม่สามารถซื้อได้ แต่นายสามารถยืมนักแสดงของบริษัทพิงโอได้”

“เวรเถอะ ผมจะไม่เข้าวงการบันเทิง...” ลู่เหวินซูคิดจะยืมนักแสดงจากเขา แต่นึกคิดไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่ พอมองไปที่รอยยิ้มมีเลศของมู่เฉินหย่วน ก็เข้าใจได้ในทันที

ลู่เหวินซูหัวเราะดังลั่น “พี่รองยังคงเก่งที่สุด นับถือๆ”

มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงกำลังจะพากันไปที่ห้องบิลเลียด ลู่เหวินซูที่คิดอยากจะจัดการเรื่องราวให้เร็วที่สุด จึงไม่ไปกับพวกเขา และยังทิ้งคำพูดเอาไว้ก่อนที่จะไปอีกด้วย

“พวกนางฟ้าตัวน้อยจะไปว่ายน้ำกัน ผมไม่ได้กังวลกับนางฟ้าตัวน้อยหรอก แต่ถังซินและคุณส้งเวลาใส่ชุดว่ายน้ำโคตรสวย และห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของสระว่ายน้ำ มันไม่แยกชายหญิง พวกพี่รู้กันใช่ไหม”

มู่เฉินหย่วนนึกถึงตอนที่ถังซินว่ายน้ำที่บ้านครั้งที่แล้ว ร่างกายเปียกชื้นที่อยู่ในชุดว่ายน้ำนั้น

ทันใดนั้นเขาก็ไม่สบอารมณ์ทันที

เขาหันกลับไปหาวี่เหวินถิง “พี่ใหญ่ อากาศดีแบบนี้ ไปว่ายน้ำกันดีไหม”

“ไม่ไป” วี่เหวินถิงตอบกลับอย่างเย็นชา สายตาของเขาที่มองมาดูเอือมระอา “นายอย่าแสดงออกได้ไหมว่าเป็นห่วงแฟนของตัวเอง มันน่าเกลียด ถังซินเองก็คงรำคาญนายแย่แล้ว”

“.....”

ห้าทีให้หลัง มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงที่มีสีหน้าอมทุกข์ก็มาถึงสระว่ายน้ำ

เนื่องจากเหตุผลทางด้านความปลอดภัย สระว่ายน้ำบนเรือสำราญนี้จึงไม่ใหญ่มาก สองด้านของสระว่ายน้ำนั้นมีกระจกกันกระสุนโปร่งใสขนาดใหญ่ พร้อมแสงที่ส่องได้อย่างยอดเยี่ยม ยามที่แช่ตัวอยู่น้ำแล้วมองออกไปข้างนอกจะเห็นทะเลกว้างใหญ่ที่ไร้ที่สิ้นสุดได้

พนักงานเดินมาต้อนรับ “คุณผู้ชายทั้งสองมาว่ายน้ำหรือครับ ต้องให้ผมนำชุดว่ายน้ำมาให้หรือไม่ครับ”

มู่เฉินหย่วนโบกมือ “พวกเรานำมาเอง”

“ครับ”

มู่เฉินหย่วนมองไปทั่วทิศทาง ก็เห็นถังซินว่ายอยู่ในสระน้ำ โดยที่สวมชุดว่ายน้ำวันพืชสีเหลือง ขาเรียวยาวที่แกว่งไกวอยู่ในน้ำนั้นน่าดูชมไม่หยอก

เธอโผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างกะทันหันจนทำให้หลี่ซูเจ๋ตกใจ ไล่ตีเธอด้วยความโมโห ถังซินหัวร่องอหาย ใบหน้าที่พรมไปด้วยหยดน้ำ รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เหลือล้น

ใจของชายหนุ่มพลันสงบลงในทันที

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นเธอหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้กัน ดูเหมือนว่าการออกมาเที่ยวเล่นบ้างจะเป็นสิ่งที่ไม่เลวทีเดียว

แต่วี่เหวินถิงที่โดนบังคับมาก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี โดยเฉพาะยามที่มองไปยังส้งจิ้งเหอที่อยู่ในน้ำ ไม่รู้จริงๆ ว่านั่นมันชุดว่ายน้ำอะไรของเธอ เนื้อผ้าชุดว่ายน้ำบ้าอะไรมันบางขนาดนั้น ยิ่งมองยิ่งโหนัก

วี่เหวินถิงที่เดือดจัด แต่ไม่สามารถหาที่ระบายอารมณ์ได้ ทันใดนั้นพลันเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ข้างสระ แสร้งทำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ความจริงนั้นกำลังถ่ายคนที่อยู่ในสระว่ายน้ำ

ทั้งยังหันกล้องไปทางส้งจิ้งเหออีกด้วย

เขาปรี่เข้าไปหา คว้าคอชายคนที่สูงเพียงร้อยหกสิบเมตรกว่าๆ จนยกเขาขึ้นมาจากเก้าอี้ คิ้วขมวดนิ่ว “เมื่อครู่แกถ่ายอะไร”

“ไม่ ไม่มีอะไร” ชายคนนั้นกลัวจนสั่นเทา จนโทรศัพท์ตกพื้น

มู่เฉินหย่วนหยิบมือถือของเขาขึ้นมา และเปิดไปยังวิดีโอที่บันทึกไว้ หน้าของส้งจิ้งเหอ ถังซินและหลี่ซูเจ๋ไม่ได้ถูกบันทึกเข้าไป ส่วนใหญ่เพ่งที่หน้าอกเท่านั้น

“แอบถ่ายภาพไม่พอ ยังถ่ายเป็นวิดีโอที่มีความละเอียดสูงอีก แกมันมืออาชีพชัดๆ” มู่เฉินหย่วนเหลือบสายตามองชายที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนจะกล่าวเสียงแข็ง “ถ่ายจนสนุกเลยใช่ไม่ใช่”

ชายคนนั้นยิ้มแข็ง ก่อนจะพยายามจะอธิบาย “ฉันเพียงจะถ่ายทิวทัศน์เท่านั้น...”

วี่เหวินถิงซัดเข้าที่หน้าของเขาเพียงหนึ่งหมัด

ชายคนนั้นสลบไปทันที

มู่เฉินหย่วนเรียกผู้ดูแล และบอกว่าชายคนนี้นั้นกระทำอาชญากรรม ทั้งยังบอกเลขห้องของตัวเองไปด้วย ผู้ดูที่เห็นว่าเขาเป็นลูกค้าระดับสูง ก็ไม่กล้ารีรอ และเรียกให้คนมาลากตัวชายคนนี้ไปทันที

ถังซินนั้นเห็นการเคลื่อนไหวทั้งหมด

ถังซินรีบขึ้นฝั่ง สายตามองตามชายที่ถูกพาตัวออกไป ก่อนจะเอ่ยถามมู่เฉินหย่วน “เกิดอะไรขึ้นกับเขาคะ”

“แอบถ่าย” มู่เฉินหย่วนอธิบายอย่างง่ายๆ โทรศัพท์บางๆ ในมือของเขานั้นถูกหักเป็นสองส่วน “ใช้สระข้างนอกแบบนี้อย่าใส่ชุดที่ล่อแหลม มันดึงดูดพวกอาชญากรรมได้ง่ายครับ”

ทั้งยังส่งผ้าขนหนูในมือห่อตัวของเธอเอาไว้แน่น

“ชุดว่ายน้ำนะคะ มีอะไรที่ล่อแหลมกัน” ถังซินนึกสงสัย และเขยิบออกห่างจากเขา “และฉันยังโกรธอยู่ค่ะ คุณไม่ต้องมาพูดกับฉัน”

มู่เฉินหย่วนกล่าว “เช่นนั้นคุณก็คุยกับผม ผมชอบฟังเสียงของคุณ”

ถังซินที่ถูกแซ็วก็เขินหน้าแดง

ต่อ ต่อให้เขาพูดแบบนี้ แต่เธอยังไม่สามารถให้อภัยเขาเรื่องที่โต๊ะอาหารได้หรอกนะ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” มู่เฉินหย่วนลากเธอไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

“ฉันไม่ไป ฉันยังอยากว่ายน้ำอยู่ค่ะ”

“กลับไปว่ายก็ได้ คุณจะว่ายที่บ้านมันทั้งวันก็ยังได้” มู่เฉินหย่วนรีบให้ความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์แก่เธอทันที “สระว่ายน้ำนี้คนเยอะ คุณเป็นผู้หญิง จะต้องระวังแบคทีเรียที่ปนเปื้อนมาบ้าง ไม่รู้ว่าคนอื่นเข้าทำอะไรบ้างตอนว่ายน้ำ...”

“เปลี่ยน ฉันจะไปเปลี่ยน” ถังซินรับไม่ได้ จึงรีบเอ่ยแทรกเขาทันที “คุณพูดจนฉันรู้สึกขยะแขยงไปหมดแล้ว”

มู่เฉินหย่วนยกยิ้มมุมปาก “ผมจะสอนคุณเล่นบิลเลียด หากชนะผม มีรางวัลให้”

“รางวัลใหญ่ไหม”

“คุณชนะแล้วค่อยพูด”

พลังของถังซินท่วมร่าง และรีบเดินให้ไวกว่าเขา หลี่ซูเจ๋ที่อยู่ในสระถอนหายใจในฐานะผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

“ประธานมู่ดีจัง เปลี่ยนวิธีการเพื่อล่อลวงคนได้ง่ายๆ เลย” หลี่ซูเจ๋อิจฉาเป็นอย่างมาก “ปราสาทที่ให้กับซินซิน ทั้งสร้อยเพชร ทั้งเรือสำราญขนาดใหญ่ โห้ น่าอิจฉาเกินไปแล้วนะ”

ส้งจิ้งเหอเสริมขึ้นมาอีกในตอนหลัง “เธอคงยังไม่รู้ ว่ากรรมสิทธิ์ของโอเลมอลล์ก็เป็นของถังซินเช่นกัน”

“พระเจ้าได้โปรด” หลี่ซูเจ๋กุมหน้าพร้อมกรีดร้อง “ห้างที่มีผลกำไรประจำปีเป็นร้อยๆ ล้านน่ะหรือ ซินซินกลายเป็นภรรยาเจ้าสัวแล้ว ไม่ได้แล้ว ฉันต้องกอดขาทองคำของเธอเอาไว้ให้แน่น”

ส้งจิ้งเหอยิ้มบางๆ

ในตอนที่เธอเช่าร้านค้าของโอเลมอลล์ เพิ่งได้รับรู้ตอนลงนามว่าลายเซ็นนั้นเปลี่ยนจากของมู่เฉินหย่วนกลายเป็นของถังซินแล้ว จึงได้รู้ว่ากรรมสิทธิ์ของห้างสรรพสินค้านั้นได้ถูกเปลี่ยนมือไป

จากการกระทำของมู่เฉินหย่วน ร้านค้าที่เธอส่งให้กับถังซินนั้น ไม่น่ากล่าวถึงอีกต่อไป

หลี่ซูเจ๋มองวี่เหวินถิงที่ยืนอยู่ข้างสระว่ายน้ำ รู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นี่ไปก็เหมือนหลอดไฟ จึงเดินจากไปอย่างรู้ความ

ส้งจิ้งเหอนอนอยู่ริมสระน้ำ แย้มยิ้มยามมองไปที่วี่เหวินถิง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “คุณวี่จะไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำและลงมาว่ายน้ำสักหน่อยไหมคะ”

“ไม่สน” ใบหน้าของวี่เหวินถิงมืดครึ้ม

เธอจะไปก็ไม่ไว้วางใจ ไม่ไปก็วุ่นวายใจเช่นกัน

“ฉันว่ายคนเดียวก็ได้ค่ะ” ส้งจิ้งเหอหันหลังกลับกระโดดลงไปในน้ำ สองขาแกว่งไกวอย่างสวยงามราวกับนางเงือก วี่เหวินถิงเองก็จ้องเธอตาไม่กะพริบ

แต่แล้วขาของส้งจิ้งเหอก็ไม่ขยับและจมลงไปอย่างช้าๆ

วี่เหวินถิงไม่มีเวลาให้หยุดคิด ถอดรองเท้าและกระโดดลงน้ำตามไปเกือบจะในทันที ว่ายน้ำอย่างสุดแรงไปทางส้งจิ้งเหอ ก่อนจะคว้าร่างที่กำลังจมของเธอในทันที

แต่ทันใดนั้นส้งจิ้งเหอก็ลืมตาขึ้น แววตาฉายแววเจ้าเล่ห์ เธอประคองแก้มของชายหนุ่มเอาไว้

และจูบทันที

จนกระทั่งโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ วี่เหวินถิงตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา “คุณเป็นเด็กรึ ถึงได้ยังเล่นอะไรแบบนี้”

“ก็ไม่ใช่การเล่นครั้งแรก” มือของส้งจิ้งเหอโอบรอบคอของเขา และแสยะยิ้ม “ฉันแค่อยากดูว่าคุณจะมาไหม ถ้าคุณไม่มา ฉันก็จะลุกขึ้นเอง”

วี่เหวินถิงดึงมือของเธอออก

ส้งจิ้งเหอยอมปล่อยอย่างง่ายดาย รอจนทั้งสองเริ่มมีระยะห่างต่อกัน แล้วก็ดึงมือของเขาอีกครั้ง หลังจากนั้นก็กดเขากับกำแพงของสระว่ายน้ำ เพราะแช่อยู่ในน้ำ ส่วนสูงของเขาทั้งสองจึงไม่ต่างกันมาก

เธอวางมือทาบไปกับกำแพง หัวเราะแผ่วเบา แต่ท่าทางดูแข็งกร้าว “ไม่ลองพูดถึงผู้หญิงบอร์ดบริหารคนนั้นหน่อยหรือคะ”