รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 287

บทที่ 287 จูบที่เย็นชืด

“พวกคุณกำลังคุยอะไรกัน เกมกำลังจะเริ่มแล้วนะ” หลี่ซูเจ๋วิ่งเข้ามา “ลู่เหวินซู นายเอามือลูบก้นทำไม เป็นริดสีดวงทวารหรือ”

“ที่รักครับ” ลู่เหวินซูโอบเธอไว้ ในใจต้องการรับความอ่อนโยน จึงกล่าวอย่างตัดพ้อ “พี่รองสั่งให้ผมไปตามพี่ใหญ่ แต่ผมกลับโดนพี่ใหญ่เตะมาเต็มสองเท้าเลย”

หลี่ซูเจ๋ลูบหัวของเขา พลางเอ่ยถามอย่างห่วงใหญ่ “เจ็บไหมคะ ยังเต้นได้หรือไม่คะ”

“เจ็บครับ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างฮึกเหิม “แต่ผมจะเต้นรำ และเล่นเกมไปกับคุณ สิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมี คุณก็จะไม่ขาดไปเช่นกัน”

มู่เฉินหย่วน “.....”

น่ากลัวว่านี่จะใช่ผู้ป่วยที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลประสาทหรือไม่กันนะ

ห้องบอลรูทถูกตกแต่งเป็นสไตล์โมร็อกโก โดยใช้สีแดงเข้มเป็นหลัก ยิ่งเมื่อรวมเข้ากับเพลงร็อกแอนด์โรลที่กำลังเปิดอยู่ วัยรุ่นหญิงชายต่างก็ออกมากลางฟลอร์เพื่อเต้นรำ บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความสนุกสนาน

ถังซินสวมเดรสกระโปรงยาวสไตล์ย้อนยุคสีเขียวเข้ม ผมถูกมัดไว้อย่างหลวมๆ กิ๊บไข่มุกระดับสูงของยี่ห้อยู่มู่เปินเจียถูกประดับไว้ที่ผม ดูสูงส่งและมีเกียรติยิ่งนัก

ใบหน้าเล็กของเธอนั้นมีเครื่องใบหน้าทั้งห้าที่ไร้ที่ติ ท่ามกลางแสงไฟสลัว ชายกระโปรงที่พลิ้วไหว ราวกับดอกไม้สีเขียวเข้มที่บานออก จนดึงดูดสายตาของผู้คน

มู่เฉินหย่วนมองเธออย่างลึกซึ้ง สายตานั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างปิดบังไว้ไม่มิด “คุณนายมู่ค่ำคืนนี้คุณสวยมาก”

“ขอบคุณค่ะ ค่ำคืนนี้คุณมู่เองก็หล่อมากเช่นกัน” ถังซินแย้มยิ้ม

ผู้ชายคนนี้นี่จริงๆ เลย ชอบแอบมาส่งของขวัญให้เธอทุกครั้ง รอจนเธอสวมใส่มัน แล้วถึงได้แสร้งมาชื่นชม

เกมแบบนี้ไม่เบื่อที่จะเล่นบ้างหรือ

หลังจากที่งานเต้นรำจบลง พิธีกรก็เดินเข้ามา อธิบายกติกาของเกมเล็กๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น หากสนใจก็สามารถยกมือขึ้นเพื่อลงชื่อ มีรางวัลให้ หากไม่เข้าร่วมก็สามารถรอชมได้อยู่ข้างๆ

เกมนี้มีชื่อเรียกว่า ‘ปิดตาซ่อนหา’

ฝ่ายหญิงจะถูกปิดตาเอาไว้ จะต้องฟังเสียงไอขอชายหนุ่มมากมาย และแยกเสียงให้ได้ว่าคนไหนคือแฟนของคุณ จากนั้นพวกเขาถึงจะแก้ผ้าปิดตาของคุณออกได้

คู่แรกที่เปิดผ้าปิดตาออกได้ก่อน จะได้รับแหวนเพชรคู่รักจากแบรนด์YHไปทันที

ทันทีที่พิธีกรอธิบายจบ ลู่เหวินซูที่อยู่ในกลุ่มก็ยกมือแทบจะทันที “ผมกล้ารับประกันเลย ว่าผมกับแฟนจะจบเกมนี้ได้เร็วที่สุด”

“เบาๆ”

ฝูงชนต่างกลอกตาใส่เขา

มีคู่รักมากมายที่ร่วมลงแข่ง ถังซินและส้งจิ้งเหอเองก็ร่วมด้วย มีทั้งหมดสิบกว่ากลุ่ม

พิธีกรต้อนคนที่ไม่ได้เข้าร่วมให้อยู่ที่รอบนอก และกล่าวกับทุกคนว่าสิบสามกลุ่มนั้นไม่สามารถแบ่งได้ จึงให้ฝ่ายหญิงยืนอยู่ที่ข้างนอกเส้นขาว คาดผ้าปิดตา รอจนชายหนุ่มคนแรกเริ่มไอ จึงจะสามารถเริ่มเกมได้

ฝ่ายชายไม่สามารถพูดได้ หากพูดแม้แต่คำเดียวจะถูกปรับแพ้ทันที

ถังซินโอดครวญอยู่เงียบๆ

ห้ากลุ่มยังพอทำเนา แต่นี่กลับให้ถึงสิบสามกลุ่ม กับเสียงไอของชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทั้งสิบสามคน ต่อให้หูดีขนาดไหนก็หาแฟนของตัวเองไม่เจอหรอก

หากรู้ว่าเกมจะยากขนาดนี้ เธอไม่ร่วมเล่นด้วยหรอก

ก่อนเกมเริ่ม ลู่เหวินซูจะคงตะโกนหาหลี่ซูเจ๋ “ที่รักครับ เสียงของผมน่าจดจำที่สุดแล้วครับ คุณจะต้องหาผมเจออย่างแน่นอน หากคุณจับผิดคน กลับไปผมจะทำให้คุณร้องไห้ให้ดู”

หลี่ซูเจ๋อายจนหน้าแดง นึกอยากจะเอาขวดน้ำแร่ทุบเขาให้รู้แล้วรู้รอด

“หุบปากนะ”

พนักงานหนึ่งคนเข้ามาปิดตาถังซิน

ถูกบังอย่างแน่นหนา จนถังซินมองไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างหรือสิ่งของใดๆ จนอดที่จะกังวลไม่ได้

ยี่สิบวินาทีต่อมา เสียงกระแอมไอจากชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้นมา

พิธีกรอธิบายกติกาอย่างชัดเจน เสียงไอจะต้องต่ำ ห้ามทำเสียงดังเกินไป เพื่อให้คนอื่นๆ สามารถแยกออกได้

เสียงไอของชายคนแรกนั้นเบามาก ถังซินมั่นใจว่านี่ไม่ใช่มู่เฉินหย่วน ห่างไปเพียงไม่กี่วินาที ก็ได้ยินเสียงไอของชายคนที่สองดังขึ้น ก็ยังคงไม่ใช่

และถัดมาอีกหลายคนก็ยังไม่ใช่มู่เฉินหย่วน ยิ่งภาพเบื้องหน้าเป็นสีดำ ถังซินจึงทำได้แต่กำหมัดแน่น

“แค่กๆ”

เสียงไอของชายหนุ่มคนที่เจ็ด น้ำเสียงนั้นทุ้มต่ำ

ใช่แล้ว

ถังซินก็มั่นใจในทันทีว่านั่นคือเสียงไอของมู่เฉินหย่วน พยายามคลำทางไปตามเสียงที่ได้ยิน

เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ข้างหูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้น

“เฮ้ ปิดไฟทำไมกัน”

ถังซินที่ถูกปิดตา มองไม่เห็นอะไร ได้ยินเสียงคนพูดประมาณว่าปิดไฟทำไมอยู่เนื่องๆ เธอจึงหยุดเท้าลง ในตอนที่วางมือ ทันใดนั้นก็ถูกจับเอาไว้

มือของเธอถูกฝ่ามือที่อบอุ่นกุมเอาไว้ ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ ราวกับว่าคนคนนั้นกำลังขยับเข้ามาใกล้

ลมหายใจนี้ ไม่ใช่ของมู่เฉินหย่วน แต่เธอกลับคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

“หลิน...เฉิงจี๋”

ลมหายใจของอีกฝ่ายตกกระทบกับผมของเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันรู้ว่าเป็นคุณ” ถังซินกล่าว มือถือถูกเขากุมไว้ร้อนขึ้นมา คิดจะดึงกลับแต่เขากลับไม่ยอมปล่อย คลายมือของเธอให้แบออก คลำเบาๆ ก่อนจะเขียนลงไป

ถังซินเขียนตามอยู่ในใจ เขียนออกมาได้เป็นประโยคว่า

เสื้อผ้าเหมาะกับคุณมาก

น้ำเสียงของเธอแข็งขึ้น “ชุดนี้กับการ์ดนั้นเป็นของคุณหรือคะ”

ปลายนิ้วของชายหนุ่มตวัดเครื่องหมายถูกกลางฝ่ามือของเธอ

ถังซินคิดว่าเป็นมู่เฉินหย่วนที่ส่งมา และก็เป็นเขาที่ส่งมาจริง

“คุณตามฉันหรือคะ” ถังซินถามเขา เขาส่งเสื้อผ้ามาให้กับเธอ คาดว่าน่าจะขึ้นมาบนเรือสำราญนานแล้ว และคิดว่าเป็นเขาที่เฝ้าสังเกตเธออย่างเงียบๆ มาตลอด “หลินเฉิงจี๋ คุณต้องการทำอะไรกันแน่”

ชายหนุ่มยังคงเขียนบนมือของเธอ

ผมคิดถึงคุณมากๆ

“หลินเฉิงจี๋ ฉันจะไม่ถือสาหาความกับเรื่องในอดีต แต่คุณอย่าได้มาระรานฉันอีก” ถังซินกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะใช้แรงดึงมือของตัวเองกลับมา “หากมีอีกครั้ง ฉันลากคุณเข้าคุกแน่”

เธอคลำทาง พยายามหาทางออกไปจากที่นี่ แต่แขนกลับถูกกระชากจนเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

“หลินเฉิงจี๋”

ถังซินเดือดจัด พยายามผลักเขาออก ฝ่ามืออันอบอุ่นของเขาลูบแก้มของเธอ ปลายนิ้วลูบไล้อยู่ที่ริมฝีปากของเธอ

จากนั้นจูบที่เย็นชา ก็ประทับลงมาที่ริมฝีปากของเธอ

สัมผัสที่ใกล้ชิดนั้นทำให้ร่างของถังซินแข็งค้าง นิ่งงันไปชั่วขณะ และฝ่ามืออันอบอุ่นของชายหนุ่มก็ผละไปจากใบหน้าของเธอ ฟังจากเสียงฝีเท้า ก็พบว่าได้จากออกห่างไปแล้ว

ถังซินได้ยินพิธีกรกล่าวว่า “ขออภัยแขกผู้มีเกียรติทุกท่านด้วยครับที่เกิดเหตุขัดข้อง คนที่เปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ถูกตัดสิทธิ์นะครับ ส่วนคนอื่นๆ เล่นต่อได้ครับ”

เกมยังคงดำเนินต่อไปชายหนุ่มที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกระแอมไป

ถังซินพยายามสงบจิตใจ หลังจากที่ได้ยินเสียงของมู่เฉินหย่วน สองมือก็คลำทางเพื่อตามเสียงไป

เดินเพียงไม่กี่ก้าว มือก็ถูกจับเอาไว้

ผ้าปิดตาบนหน้าถูกดึงออก เธอได้เห็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของมู่เฉินหย่วน เสียงแหบพร่ากระซิบอย่างแผ่วเบา “คุณนายมู่เก่งมากครับ ชนะแล้วนะครับ ได้ที่สามแหนะ”

“ฉันคิดว่าฉันจำเสียงของคุณได้เร็วที่สุดแล้วเชียว” ถังซินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ที่หนึ่งที่สองเป็นใครหรือคะ”

มู่เฉินหย่วนพยักพเยิดไปทางซ้ายมือ

ถังซินมองตามก็เห็นเป็นส้งจิ้งเหอและวี่เหวินถิง ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน แต่บรรยากาศไม่เลวทีเดียว

ส่วนหลี่ซูเจ๋และลู่เหวินซูที่อยู่ข้างๆ ก็ยังคงเอาแต่เถียงกัน

“เป็นเพราะคุณ เพราะคุณเลย” หลี่ซูเจ๋ทุบอกลู่เหวินซู ก่อนจะกล่าวอย่างหงุดหงิด “ให้คุณไอ แล้วทำไมคุณถึงไปไอในลำคอกันเล่า แกล้งกันหรืออย่างไรฮะ”

“ที่รักอย่าโกรธเลยนะครับ ผมผิดไปแล้ว ผมเพียงอยากทดสอบการได้ยินของคุณเท่านั้น”

“ลองทำบ้าอะไรล่ะ คุณคิดว่าฉันเป็นเครื่องฟังเสียงคนหรืออย่างไรกัน เป็นเพราะคุณเลย ที่หนึ่งถูกแย่งไปแล้ว”

ลู่เหวินซูพยายามเกลี้ยกล่อม “ไม่เป็นไรครับที่รัก พวกเราได้ตั้งที่สองนะครับ ที่รักเก่งที่สุดเลย คุณดูฝ่ายตรงข้ามสิ พวกเขาเกือบจะไม่ได้ที่สามด้วยซ้ำ”

“ไอ้สี่ ฉันได้ยินแล้ว” ดวงตาเฉียบคมของมู่เฉินหย่วนจ้องเขม็ง “นายคิดจะมาหาเรื่องพวกเรารึ”