รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 297

บทที่ 297 ผมเองก็ยังไม่คิดจะจบชีวิต

ถังซินพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่สบายใจ “คุณไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเหวินซูเถอะ”

“ผมมองว่าคุณก็ต้องการคนมาอยู่ด้วย”

“ฉันโอเคดีค่ะ ไม่เป็นอะไร” ถังซินเขย่าเอวของเขาไปมา “ต้องขอบคุณเหวินซูมากจริงๆ เขาบาดเจ็บก็เพราะพวกฉัน คุณไปกับพี่ใหญ่เถอะ เดี๋ยวฉันจะไปอยู่กับพี่สะใภ้เอง”

“ครับ ตามใจคุณเลย” เด็กสาวที่เข้าใจได้ดีทำให้มู่เฉินหย่วนรู้สึกอบอุ่นใจ จุมพิตที่หน้าผากของเธอ “หากมีตรงไหนที่ไม่สบาย จะต้องบอกผมนะครับ เข้าใจไหม”

ถังซินรับเสียงอืม

ส้งจิ้งเหอค่อนข้างกังวลกับลู่เหวินซู เพราะเป็นบาดแผลจากกระสุน เธอและถังซินคิดในทางเดียวกัน จึงอยากให้วี่เหวินถิงไปอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับลู่เหวินซู

เมื่อพูดคุยกับหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงก็ไปโรงพยาบาล

หลังจากที่รถฉุกเฉินมาถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ร่างกายของเขา จุดที่โดนยิ่งเขาจึงรู้ดี และไม่ตื่นตระหนกสักนิด แต่หลี่ซูเจ๋นั้นร้องไห้ตลอดทางที่มายังโรงพยาบาล

“น้ำตาของคุณมีมากเท่าไหร่กันครับ” ลู่เหวินซูทนไม่ไหว จึงเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้กับเธอ แต่เพราะเสียเลือดมาก มือจึงไม่มีแรงนัก “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ ไม่ตายหรอก”

“อือ” หลี่ซูเจ๋พยักหน้าแต่ยังคงร้องอยู่ กุมมือของเขาไว้แน่น “ฉันจะรอตรงนี้จนกว่าคุณจะออกมา”

“แบบนั้นคุณจูบผมหน่อยครับ ผมอยากได้พลัง”

หลี่ซูเจ๋พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับคำพูดของเขา โน้มตัวไปจูบเขาก่อนจะถอยออกมา มองรถถูกรุนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน จนปิดประตูลง

เธอพิงตัวกับกำแพง สองมือกุมเข้าหากันอย่างสั่นเทาโดยที่ไม่สามารถควบคุมได้

สิบนาทีต่อมา ภาพในห้างตรงแผนกเครื่องประดับยังคงเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด เธอเห็นว่าลู่เหวินซูปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายขนาดไหน ทั้งยังรับกระสุนแทนเธอ โดยไม่คิดว่าเธอจะเห็นเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนี้โง่

โง่เกินไปแล้ว

กับผู้หญิงที่รู้จักกันได้ไม่นาน ก็อยากจะแต่งงานกับเธอแล้ว ชื่อฟังคำพูดของเธอ ปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ทำไมถึงไม่เคยนึกสงสัยเธอเลย

การกระทำที่โง่เง่า แต่มันทำให้เธอประทับใจ

หลี่ซูเจ๋นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเป็นเวลานาน จนกระทั่งสงบจิตสงบใจได้ มือไม่สั่น เธอจึงได้หาที่ลับ และทำการเปลี่ยนซิมเพื่อโทรออก

โทรศัพท์ถูกรับโดยไว

“มันเสี่ยงนะที่เธอจะโทรหาฉัน มีเรื่องฉุกเฉินหรืออะไร” เสียงของชายหนุ่มสั่น ราวกับสัญญาณไม่ได้

หลี่ซูเจ๋เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ลู่ลี่เฉิงทำผิด ให้รับกรรมเพียงคนเดียวพอ ไม่ต้องยุ่งกับภรรยาและลูกของเขา”

“ใจอ่อนรึ”

“ฉันเพียงต้องการแก้แค้น ไม่ได้อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์”

“ผู้ชายคนนั้นทำอะไรให้เธอใจอ่อนกัน” หลินเฉิงจี๋กล่าวอย่างมั่นใจ “แต่เรื่องส่วนตัวของเธอฉันจะไม่ยุ่ง พวกเราเพียงทำงานร่วมกันเท่านั้น เธอช่วยฉันดูแลยินยิน ส่วนฉันช่วยเธอจัดการเรื่องวุ่นวาย”

“หลินเฉิงจี๋” หลี่ซูเจ๋อดถามเขาไม่ได้ “นายกำลังทำอะไรกันแน่ ให้ฉันพาถังซินออกมาเที่ยว เพื่อให้ของขวัญเธอ เพื่อได้พบหน้าเธอแค่นั้นมันคุ้มกันหรือ”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะ “ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก มันไม่ควรใช้คำว่าคุ้มค่ามาคำนวณหรอก ผู้ชายที่เธอชอบ ก็เปลี่ยนกฎเกมไปก็เพื่อเขาไม่ใช่หรือ”

“มันไม่เหมือนกัน” หลี่ซูเจ๋กล่าว “อาการไอของนายสาหัสมาก เหลืออีกมาสามเดือนไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ฟังหมอ แล้วทำการรักษาให้ดีๆ”

“นั่นไม่เรียกการรักษา นั่นเรียกรอความตาย” หลินเฉิงจี๋กล่าวเสียงเรียบ “ฉันจะไม่เสียเวลาอยู่โรงพยาบาล เพียงแค่ได้เห็นคนที่รัก ก็เพียงพอต่อชีวิตในแต่ละวันแล้ว”

หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจ เธอไม่เข้าใจการกระทำของหลินเฉิงจี๋เลย “Ixoraยังมีอีกห้าต้น เป็นของเย่นจิ่งเหนียนน้องสามของมู่เฉินหย่วนที่กำลังทำวิจัยอยู่ จงเซิงได้รับข้อมูลแล้ว น่าจะกำลังไปประเทศD”

“ฉันไม่ได้ให้เขาไป” หลินเฉิงจี๋กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “มันอยู่ในขั้นวิจัย ไปก็เสียเวลาเปล่า ฉันไม่ได้คิดจะมีชีวิตอยู่ต่อ สามเดือนก็พอแล้ว”

หลี่ซูเจ๋หมดคำจะพูดอะไรได้อีก

มันคุ้มค่าหรือที่จะเสียสละทุกอย่างเพื่อคนที่รัก

แต่หลินเฉิงจี๋ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง “ฉันสั่งคำสั่งลงไปแล้ว พวกเขาจะจัดการเรื่องของลู่ลี่เฉิงให้ดีที่สุด ส่วนเห้อจื่ออวี๋ ต้องการความช่วยเหลือไหม”

“ไม่รบกวนนายหรอก ฉันเป็นหนี้นายมากแล้ว” หลี่ซูเจ๋กล่าว

เมื่อวานเธอได้เห็นโทรศัพท์ของลู่เหวินซู ได้เห็นเรื่องที่เขาทำแล้ว คงไม่ต้องให้หลินเฉิงจี๋จัดการอีก

“อือ แล้วยินยินเป็นอย่างไร้บ้าง”

“เธอ...” หลี่ซูเจ๋กำลังจะเล่าเรื่องที่ห้างให้เขาฟัง แต่เมื่อได้ยินเสียงเท้า เธอจึงหันไปมอง เป็นมู่เฉินหย่วนที่มากับวี่เหวินถิง จึงรีบวางสายทันที

ล้างประวัติสนทนา เปลี่ยนซิมแล้ว เธอถึงได้เก็บโทรศัพท์และเดินออกไป

มู่เฉินหย่วนมองเธอก่อนจะเอ่ยถาม “ผ่าตัดนานเท่าไหร่แล้ว”

“สิบนาที” หลี่ซูเจ๋ตอบ “พวกคุณกลับไปเถอะ ฉันจะอยู่ตรงนี้เอง”

“จากความสัมพันธ์ ฉันและเจ้ารองควรอยู่ที่นี่” วี่เหวินถิงกล่าวเสียงเย็นชา สายตามืดครึ้มคมปลาบ “หลี่ซูเจ๋ พวกเราไม่ใช่คนโง่ เรื่องบางเรื่องแค่ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดออกไปเท่านั้น”

หลี่ซูเจ๋ดวงตาหรี่เล็ก ร่างกายสั่นเทา แต่ยังคงท่าทีใจเย็นเอาไว้ และไม่เปิดปากพูดอะไร

วี่เหวินถิงมองสำรวจท่าทางของเธอ และกล่าวเสียงเย็น “เธอยากแก้แค้นนั่นก็เรื่องของเธอ ไม่มีใครห้าม แต่อย่าได้ลงมือกับเหวินซู จบเรื่องแล้วก็จากไปซะ”

เธอหัวเราะ “พวกคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ตั้งแต่ที่เธอพบกับเหวินซูครั้งแรก” มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเรียบ “ทักษะการแสดงของคุณดีเยี่ยม รู้ว่าเหวินซูชอบแบบไหน นิสัย รูปร่างภายนอกก็เปลี่ยนแปลงเพื่อเขา ทุกครั้งที่โกรธก็จะจบลงด้วยดี พูดตามความจริง วิดีโอที่หลุดออกไปครั้งนั้น เป็นแผนของเธอเพื่อเรียกร้องความสงสารจากเหวินซูหรือไม่”

“ไม่ใช่” หลี่ซูเจ๋เหลือบมองสายตาวาว แต่ยังคงแย้งอย่างเด็ดขาด “วิดีโอนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อฉัน ฉันไม่ทำลายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาหรอก”

มู่เฉินหย่วนไม่เชื่อ “เธอยังมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหรือ”

หลี่ซูเจ๋ขบปากแน่น สีหน้าเย็นชาทันตา “ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำเรื่องอะไร จะไม่มีการทำร้ายคนบริสุทธิ์ ครั้งนี้ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขา”

มู่เฉินหย่วนกล่าว “หวังว่าเธอจะพูดจริงทำจริง ผมค่อนข้างจะความอดทนต่ำ หากเรื่องที่คุณทำมันเกินขีดจำกัดเมื่อไหร่ ผมไม่เกรงใจแม้ว่าคุณจะเป็นผู้หญิงหรอกนะ”

บรรยากาศระหว่างสามคนมาคุในทันที

ณ เวลานั้นเอง ไฟแดงที่ติดอยู่นานก็ได้ดับลง ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกมา

ลู่เหวินซูนอนอยู่บนเตียงเข็น ที่หน้าอกมีผ้าก๊อซพันอยู่ นอกจากใบหน้าที่ซีดขาวแล้ว สภาพโดยรวมถือว่าโอเค ทันทีที่เขาเห็นมู่เฉินหย่วนกับวี่เหวินถิงก็บ่นทันที “บอกว่าไม่เป็นไร พวกพี่จะมาทำไมกัน”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา ทั้งหัวเราะเยาะ “กลัวว่านายจะตายคาห้องผ่าตัด เลยมาตามเก็บนายไง”

“พี่รองใจร้ายมาก แช่งผมด้วย” ลู่เหวินซูพึมพำ นึกอยากจะคว้ามือของหลี่ซูเจ๋ไว้ เพื่อฟ้องกับเธอ แต่วี่เหวินถิงกลับเขามาบังหน้าหลี่ซูเจ๋ ด้วยสีหน้าทะมึน

“เธอเหนื่อยแล้ว ให้กลับไปพักเถอะ”

วี่เหวินถิงเหลือบมองไปทางพยาบาล พยาบาลจึงรีบรุนเตียงออกไปทันที

“แต่ผมได้รับบาดเจ็บ ต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยอยู่กับผม เฮ้ย พี่ใหญ่อย่าบังนางฟ้าตัวน้อยของผม...” ใบหน้าอ่อนแรงไร้พลังของลู่เหวินซูค่อยๆ หายไป

มู่เฉินหย่วนเองก็ตามไป

วี่เหวินถิงยอมผละไป กล่าวกับหลี่ซูเจ๋เสียงเย็นชาว่า “พวกเราจะดูแลเหวินซูเอง เธอกลับโรงแรมไปเถอะ”