รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 297

บทที่ 297 ผมเองก็ยังไม่คิดจะจบชีวิต

ถังซินพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่สบายใจ “คุณไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเหวินซูเถอะ”

“ผมมองว่าคุณก็ต้องการคนมาอยู่ด้วย”

“ฉันโอเคดีค่ะ ไม่เป็นอะไร” ถังซินเขย่าเอวของเขาไปมา “ต้องขอบคุณเหวินซูมากจริงๆ เขาบาดเจ็บก็เพราะพวกฉัน คุณไปกับพี่ใหญ่เถอะ เดี๋ยวฉันจะไปอยู่กับพี่สะใภ้เอง”

“ครับ ตามใจคุณเลย” เด็กสาวที่เข้าใจได้ดีทำให้มู่เฉินหย่วนรู้สึกอบอุ่นใจ จุมพิตที่หน้าผากของเธอ “หากมีตรงไหนที่ไม่สบาย จะต้องบอกผมนะครับ เข้าใจไหม”

ถังซินรับเสียงอืม

ส้งจิ้งเหอค่อนข้างกังวลกับลู่เหวินซู เพราะเป็นบาดแผลจากกระสุน เธอและถังซินคิดในทางเดียวกัน จึงอยากให้วี่เหวินถิงไปอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกับลู่เหวินซู

เมื่อพูดคุยกับหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว มู่เฉินหย่วนและวี่เหวินถิงก็ไปโรงพยาบาล

หลังจากที่รถฉุกเฉินมาถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที ร่างกายของเขา จุดที่โดนยิ่งเขาจึงรู้ดี และไม่ตื่นตระหนกสักนิด แต่หลี่ซูเจ๋นั้นร้องไห้ตลอดทางที่มายังโรงพยาบาล

“น้ำตาของคุณมีมากเท่าไหร่กันครับ” ลู่เหวินซูทนไม่ไหว จึงเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้กับเธอ แต่เพราะเสียเลือดมาก มือจึงไม่มีแรงนัก “ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ ไม่ตายหรอก”

“อือ” หลี่ซูเจ๋พยักหน้าแต่ยังคงร้องอยู่ กุมมือของเขาไว้แน่น “ฉันจะรอตรงนี้จนกว่าคุณจะออกมา”

“แบบนั้นคุณจูบผมหน่อยครับ ผมอยากได้พลัง”

หลี่ซูเจ๋พูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับคำพูดของเขา โน้มตัวไปจูบเขาก่อนจะถอยออกมา มองรถถูกรุนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน จนปิดประตูลง

เธอพิงตัวกับกำแพง สองมือกุมเข้าหากันอย่างสั่นเทาโดยที่ไม่สามารถควบคุมได้

สิบนาทีต่อมา ภาพในห้างตรงแผนกเครื่องประดับยังคงเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด เธอเห็นว่าลู่เหวินซูปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตายขนาดไหน ทั้งยังรับกระสุนแทนเธอ โดยไม่คิดว่าเธอจะเห็นเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนี้โง่

โง่เกินไปแล้ว

กับผู้หญิงที่รู้จักกันได้ไม่นาน ก็อยากจะแต่งงานกับเธอแล้ว ชื่อฟังคำพูดของเธอ ปกป้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ทำไมถึงไม่เคยนึกสงสัยเธอเลย

การกระทำที่โง่เง่า แต่มันทำให้เธอประทับใจ

หลี่ซูเจ๋นั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเป็นเวลานาน จนกระทั่งสงบจิตสงบใจได้ มือไม่สั่น เธอจึงได้หาที่ลับ และทำการเปลี่ยนซิมเพื่อโทรออก

โทรศัพท์ถูกรับโดยไว

“มันเสี่ยงนะที่เธอจะโทรหาฉัน มีเรื่องฉุกเฉินหรืออะไร” เสียงของชายหนุ่มสั่น ราวกับสัญญาณไม่ได้

หลี่ซูเจ๋เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยแผ่วเบา “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ลู่ลี่เฉิงทำผิด ให้รับกรรมเพียงคนเดียวพอ ไม่ต้องยุ่งกับภรรยาและลูกของเขา”

“ใจอ่อนรึ”

“ฉันเพียงต้องการแก้แค้น ไม่ได้อยากทำร้ายผู้บริสุทธิ์”

“ผู้ชายคนนั้นทำอะไรให้เธอใจอ่อนกัน” หลินเฉิงจี๋กล่าวอย่างมั่นใจ “แต่เรื่องส่วนตัวของเธอฉันจะไม่ยุ่ง พวกเราเพียงทำงานร่วมกันเท่านั้น เธอช่วยฉันดูแลยินยิน ส่วนฉันช่วยเธอจัดการเรื่องวุ่นวาย”

“หลินเฉิงจี๋” หลี่ซูเจ๋อดถามเขาไม่ได้ “นายกำลังทำอะไรกันแน่ ให้ฉันพาถังซินออกมาเที่ยว เพื่อให้ของขวัญเธอ เพื่อได้พบหน้าเธอแค่นั้นมันคุ้มกันหรือ”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะ “ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รัก มันไม่ควรใช้คำว่าคุ้มค่ามาคำนวณหรอก ผู้ชายที่เธอชอบ ก็เปลี่ยนกฎเกมไปก็เพื่อเขาไม่ใช่หรือ”

“มันไม่เหมือนกัน” หลี่ซูเจ๋กล่าว “อาการไอของนายสาหัสมาก เหลืออีกมาสามเดือนไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ฟังหมอ แล้วทำการรักษาให้ดีๆ”

“นั่นไม่เรียกการรักษา นั่นเรียกรอความตาย” หลินเฉิงจี๋กล่าวเสียงเรียบ “ฉันจะไม่เสียเวลาอยู่โรงพยาบาล เพียงแค่ได้เห็นคนที่รัก ก็เพียงพอต่อชีวิตในแต่ละวันแล้ว”