รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 298

บทที่ 298 แกล้งผมได้ แต่ห้ามแกล้งแฟนของผม

หลี่ซูเจ๋ทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

เมื่อมองจนคนลับตา วี่เหวินถิงถึงได้เข้าไปในห้องพักฟื้นของลู่เหวินซู

เขาได้รับบาดเจ็บจนหน้าซีด แต่นอนอยู่บนเตียงราวกับไม่ใช่คนที่ป่วยหนักอะไร ทั้งยังพูดไม่หยุดปาก

“พี่ใหญ่ พูดมาว่าพวกพี่มาเฝ้าผมทำไม” เมื่อเห็นวี่เหวินถิงเข้ามา ลู่เหวินซูแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยทันที “ผมต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยของผมมาดูแล”

วี่เหวินถิงเดินไปจนถึงข้างเตียง และมองแรงใส่เขา “ไอ้สี่ นายมันหลงเกินไปแล้ว”

ลู่เหวินซูไม่เข้าใจ “ผมหลงอะไร”

“ผู้หญิง” วี่เหวินถิงกล่าวเสียงเย็นชา “ตั้งแต่กลับมาจากนิวยอร์ก นายเปลี่ยนไปจนเหมือนไม่ใช่นาย ก็เป็นเรื่องดีที่นายมีคนที่ชอบ แต่นายมองจุดประสงค์ที่เธอเข้าหานายไม่ออกอย่างนั้นหรือ”

“ผมรู้”

วี่เหวินถิงคลายปมคิ้วทันที คิดไปว่าลู่เหวินซูไม่ได้รู้อะไร แต่เขากลับรู้มากกว่าที่คิด

เพียงพริบตาลู่เหวินซูก็กล่าวอย่างขบขัน “สวรรค์คงรู้สึกว่าผมควรหยุดชีวิตที่น่าเบื่อนี่สักที ถึงได้ส่งนางฟ้าลงมาหาผม ผมจะต้องหวงแหนอย่างถึงทีที่สุด”

“หวงบ้านแม่นายสิ” เส้นเลือดที่ขมับของวี่เหวินถิงถึงกับกระตุก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยด่า “นายศึกษาพฤติกรรมคนมาตั้งกี่ปีแล้ว ในหัวมันมีแต่ขี้ดินขี้โคลนหรือวะ”

ลู่เหวินซูไม่พอใจที่โดนด่า “พี่ใหญ่ด่าผมแบบนี้ก็ไม่ถูก พวกพี่ลองถามใจตัวเองดู ว่าครั้งไหนที่มาให้ผมแก้ปัญหา แล้วผมแก้ปัญหาให้ไม่ได้บ้าง”

“พี่ไม่เชื่อในรักแรกพบ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่เจอ ผมว่าพี่มีอคติกับแฟนผม ตั้งแต่กลับมาจากนิวยอร์ก ผมว่าพี่อารมณ์แปรปรวนมากเลยนะ”

“พี่เลิกกับพี่สะใภ้มาตั้งสีปี ครั้งนี้บอกจะกลับมาคืนดีก็คืนดี ผมเองก็คิดนะว่าการกลับมาครั้งนี้เธอมีจุดประสงค์อะไรไหม หากผมพูดแบบนี้กับพี่สะใภ้ พี่โอเคไหมล่ะ”

วี่เหวินถิงใบหน้ามืดครึ้มไปกับคำพูดของเขา

วี่เหวินถิงกล่าว “สถานการณ์มันไม่เหมือนกัน พวกเรารู้จักกันมานานแล้ว เพียงแค่ระหว่างทางมันเกิดความเข้าใจผิด”

“ได้ แล้วพี่รองล่ะ” ลู่เหวินซูหันกลับไปมองมู่เฉินหย่วน

“พี่รองไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง ทำไมถึงชอบถังซินกัน ข้อห้ามนั้นไม่มีแล้วหรือ เธอคือยาแก้พิษใช่หรือไม่ เมื่อก่อนพี่รองใช้ประโยชน์จากถังซิน เพียงไม่นานเท่านั้น พวกเขาสองคนก็รักกัน สำหรับผมนี่มันไม่ปกติ ผมก็สงสัยเช่นกัน”

เมื่อเห็นท่าทีเดือดดาลของเขา มู่เฉินหย่วนก็คลายคิ้วที่ขมวด และตบบ่าวี่เหวินถิง “สมองของเขามันไม่ปกติ ยิ่งคุยกับเขาด้วยเหตุผล เขายิ่งบ้าไปกันใหญ่”

“พี่รองฟังผม สมองผมปกติ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างโมโห “พวกพี่รังแกผมได้ แต่ห้ามรังแกแฟนผม”

วี่เหวินถิงจ้องเขาด้วยสายตาเยือกเย็น และกล่าวอย่างไม่เกรงใจ “เห็นนายสาดอารมณ์ได้ขนาดนี้หัวใจคงเป็นปกติดีแล้วสิ น่าเสียดายที่มันยิ่งไม่ทะลุหัวใจนายไปซะ”

ลู่เหวินซูเองก็ตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ “พี่ว่าพี่สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองจะมีพวกพี่ไว้ทำไมกัน ส่งข้อความไปหาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เห็นแม้แต่ตัวคน นั่งรถหอยทากมาหรือ”

“พวกพี่ควรดีใจที่ผมชอบออกกำลังกาย จนมือเท้าคล่องแคล่วว่องไว หากไม่ใช่ผมที่เข้าสู้หนึ่งต่อหก สะใภ้รองคนโดนเจอตัวไปโดยเร็วแล้ว ความตายอยู่แค่เอื้อม ยังมาด่าน้องสี่ร่วมสาบานอยู่อีก”

วี่เหวินถิงกำหมัดแน่น ราวกับอยากจะต่อยหน้าคน

“ช่างมัน พี่ไม่ใช่ไม่รู้จักนิสัยของเขา” มู่เฉินหย่วนจับมือของวี่เหวินถิงไว้ และกล่าวอย่างจนใจ “ปล่อยเขาไป รอคมดาบปักหัวใจ เขาถึงจะได้น้ำตาตกในเสียที”

วี่เหวินถิงสูดอากาศที่ข้างหน้าต่าง

มู่เฉินหย่วนลากเก้าอี้มานั่ง และปอกส้มให้ลู่เหวินซู ทั้งเอ่ยถาม “สถานการณ์ที่ห้างมันคืออะไรกัน”

“เออ ถ้าพี่รองไม่พูดผมก็ลืมแล้ว” ลู่เหวินซูมัวแต่สนใจจะทะเลาะกับวี่เหวินถิง จึงหลงลืมเรื่องที่สำคัญไป

เขากล่าวกับมู่เฉินหย่วนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “พี่รอง สถานการณ์ปล้นเครื่องประดับฉากบังหน้าเท่านั้น คนเบื้องหลังให้เงินพวกเขาร้อยล้าน เพื่อฆ่าถังซิน”

มู่เฉินหย่วนสายตามืดครึ้ม วี่เหวินถิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างก็หันกลับมามองเช่นกัน

ลู่เหวินซูบอกว่าตอนที่ไปซื้อเสื้อผ้ากับพวกถังซิน รู้สึกได้ว่ามีใครกำลังตามติดมาอยู่ ทั้งยังเอาเรื่องที่เจอภาพถังซินในกระเป๋าเสื้อของโจรมาบอกต่อให้พวกเขาฟัง

เมื่อจบแล้ว เขาลูบคางพร้อมกล่าวอย่างครุ่นคิด “ผมรู้สึกแปลกๆ พวกเขาต้องการฆ่าคน ทำไมถึงไม่ใช้AK แต่กลับเอาski-26มา มันเป็นปืนที่มีเวลาหน่วงไฟด้วยนี่นะ”

วี่เหวินถิงเงียบไปอึดใจ ก่อนจะวิเคราะห์ “พวกมันคงไม่ต้องการเรียกความสนใจจากตำรวจ หากฆ่าคนในระหว่างที่ปล้นเครื่องประดับ ก็จะสามารถเข้าใจไปได้ว่าเป็นการพลาดพลั้ง หากใช้AK เป้าหมายมันค่อนข้างชัด และคงกลับว่าจะเป็นเป้าสายตาของเรา”

“อือ” มู่เฉินหย่วนพยักหน้าเห็นด้วยกับวี่เหวินถิง “ฝ่ายตรงข้ามคงรู้ว่าเราพักที่โรงแรมไหน คงมีคนจับตาอยู่ที่ด้านนอก พอพบเห็นนายกับพวกถังซิน ก็รีบแจ้งให้คนที่ห้างลงมือ”

ชายหนุ่มคิ้วขมวด บรรยากาศรอบตัวมาคุ จนลู่เหวินซูที่ใกล้เขาคนลุกไปทั้งตัว

“พี่ พี่รอง เก็บอาการหน่อย” ลู่เหวินซูดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม ก่อนจะสั่นไปทั้งร่าง “ศัตรูพี่ไม่ใช่ผม และผมก็เป็นคนป่วย...”

เขารุนแรงเกินไปแล้ว

วี่เหวินถิงถามมู่เฉินหย่วน “ถังซินมีคู่แค้นหรือ จากการกระทำของพวกเขา น่าจะเป็นตอนที่เราอยู่บนเรือสำราญ ทั้งหมดน่าจะถูกเปิดเผยไปแล้ว”

“เธอเพิ่งเข้าวงการธุรกิจมาไม่นาน ไม่ได้มีข้อพิพาทกับใครที่ไหน แน่นอนว่าไม่น่ามีศัตรู” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด สองแขนกอดอกเพื่อระงับความโกรธที่อยู่ข้างใน

เป็นข้อผิดพลาดของเขา ที่ไม่รู้ว่าการที่มีคนติดตามพวกเขานั้นมีถังซินเป็นเป้าหมาย

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างร้อนรน “หรือว่าจะเป็นศัตรูของบ้านพี่รอง เมื่อก่อนเพื่อจะขยายขอบเขตบริษัทมู่ซื่อ จึงไล่กว้านซื้อบริษัทมากมาย ต้องมีคนที่เกลียดพี่ไม่น้อยเป็นแน่”

“คนพวกนั้นจะต้องเกลียดพี่เข้ากระดูกดำ พอเห็นข่าวว่าพี่อยู่กินกับถังซิน อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ทั้งยังไม่มีใครคอยคุ้มครองข้างกาย ย่อมลงมือได้ง่ายกว่า”

มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ “บริษัทเหล่านั้น บริษัทมู่ซื่อเพียงครอบครองหุ้นร้อยเปอร์เซ็นต์ ส่วนเรื่องการจัดการยังคงเป็นของพวกเขา บริษัทมู่ซื่อไม่ได้เขาไปยุ่ง พวกเขาไม่มาทำเรื่องแบบนี้แน่”

ลู่เหวินซูแบมือ “เช่นนั้นศัตรูของถังซินมาจากไหนกัน”

“น่าจะเกี่ยวข้องกับเขา” วี่เหวินถิงเดินเข้ามา ก่อนจะยื่นมือถือให้กับมู่เฉินหย่วน “เมื่อครู่ฉันไปค้นเจอมา หลินเฉิงจี๋มาที่ญี่ปุ่นเช่นกัน และยังพักที่โรงแรมเดียวกันกับเรา”

“ตระกูลอเล็กซ์เลียร์รึ” ลู่เหวินซูถาม เมื่อเห็นวี่เหวินถิงรับคำ ก็กล่าวอย่างตื่นเต้น “ถังซินโชคดีจริงๆ ไม่ว่าจะแฟนเก่าหรือคู่หมั้น ต่างก็เป็นคนรวยทั้งนั้น”

เขาโวยวายขึ้นมา พร้อมเอ่ยถามมู่เฉินหย่วนอย่างตื่นเต้น “เฮ้ พี่รอง ถังซินได้บอกพี่ไหม ว่าทำไมถึงเลิกกับแฟนเก่า แฟนเก่าของเธอไม่ได้แย่ไปกว่าพี่เลยนะ”

มู่เฉินหย่วนเงยหน้าขึ้นมาหาเขา และกล่าวอย่างดุดัน “ทำไม อยากให้ฉันเอาเข็มมาเย็บปากนายไหม”

ลู่เหวินซูไม่โวยวายอีกต่อไป

มู่เฉินหย่วนอ่านเอกสารจบ ก็คืนโทรศัพท์ให้กับวี่เหวินถิง “พี่ใหญ่วันนี้พี่อยู่ที่นี่ ปล่อยให้ผู้หญิงสามคนอยู่ที่โรงแรมตามลำพัง ผมไม่สบายใจ ผมยังมีเรื่องที่ต้องแก้ไขก่อน”

วี่เหวินถิงพยักหน้า “มีเรื่องก็โทรมา”

“อือ”

เมื่อเห็นมู่เฉินหย่วนออกไปแล้ว ลู่เหวินซูก็หันไปไล่วี่เหวินถิง “พี่ใหญ่เองก็กลับไปเถอะ พี่สะใภ้ต้องการพี่ แล้วให้นางฟ้าตัวน้อยกลับมาด้วย ผมต้องปกป้องเธอ”