รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 298

บทที่ 298 แกล้งผมได้ แต่ห้ามแกล้งแฟนของผม

หลี่ซูเจ๋ทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

เมื่อมองจนคนลับตา วี่เหวินถิงถึงได้เข้าไปในห้องพักฟื้นของลู่เหวินซู

เขาได้รับบาดเจ็บจนหน้าซีด แต่นอนอยู่บนเตียงราวกับไม่ใช่คนที่ป่วยหนักอะไร ทั้งยังพูดไม่หยุดปาก

“พี่ใหญ่ พูดมาว่าพวกพี่มาเฝ้าผมทำไม” เมื่อเห็นวี่เหวินถิงเข้ามา ลู่เหวินซูแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยทันที “ผมต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยของผมมาดูแล”

วี่เหวินถิงเดินไปจนถึงข้างเตียง และมองแรงใส่เขา “ไอ้สี่ นายมันหลงเกินไปแล้ว”

ลู่เหวินซูไม่เข้าใจ “ผมหลงอะไร”

“ผู้หญิง” วี่เหวินถิงกล่าวเสียงเย็นชา “ตั้งแต่กลับมาจากนิวยอร์ก นายเปลี่ยนไปจนเหมือนไม่ใช่นาย ก็เป็นเรื่องดีที่นายมีคนที่ชอบ แต่นายมองจุดประสงค์ที่เธอเข้าหานายไม่ออกอย่างนั้นหรือ”

“ผมรู้”

วี่เหวินถิงคลายปมคิ้วทันที คิดไปว่าลู่เหวินซูไม่ได้รู้อะไร แต่เขากลับรู้มากกว่าที่คิด

เพียงพริบตาลู่เหวินซูก็กล่าวอย่างขบขัน “สวรรค์คงรู้สึกว่าผมควรหยุดชีวิตที่น่าเบื่อนี่สักที ถึงได้ส่งนางฟ้าลงมาหาผม ผมจะต้องหวงแหนอย่างถึงทีที่สุด”

“หวงบ้านแม่นายสิ” เส้นเลือดที่ขมับของวี่เหวินถิงถึงกับกระตุก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยด่า “นายศึกษาพฤติกรรมคนมาตั้งกี่ปีแล้ว ในหัวมันมีแต่ขี้ดินขี้โคลนหรือวะ”

ลู่เหวินซูไม่พอใจที่โดนด่า “พี่ใหญ่ด่าผมแบบนี้ก็ไม่ถูก พวกพี่ลองถามใจตัวเองดู ว่าครั้งไหนที่มาให้ผมแก้ปัญหา แล้วผมแก้ปัญหาให้ไม่ได้บ้าง”

“พี่ไม่เชื่อในรักแรกพบ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่เจอ ผมว่าพี่มีอคติกับแฟนผม ตั้งแต่กลับมาจากนิวยอร์ก ผมว่าพี่อารมณ์แปรปรวนมากเลยนะ”

“พี่เลิกกับพี่สะใภ้มาตั้งสีปี ครั้งนี้บอกจะกลับมาคืนดีก็คืนดี ผมเองก็คิดนะว่าการกลับมาครั้งนี้เธอมีจุดประสงค์อะไรไหม หากผมพูดแบบนี้กับพี่สะใภ้ พี่โอเคไหมล่ะ”

วี่เหวินถิงใบหน้ามืดครึ้มไปกับคำพูดของเขา

วี่เหวินถิงกล่าว “สถานการณ์มันไม่เหมือนกัน พวกเรารู้จักกันมานานแล้ว เพียงแค่ระหว่างทางมันเกิดความเข้าใจผิด”

“ได้ แล้วพี่รองล่ะ” ลู่เหวินซูหันกลับไปมองมู่เฉินหย่วน

“พี่รองไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิง ทำไมถึงชอบถังซินกัน ข้อห้ามนั้นไม่มีแล้วหรือ เธอคือยาแก้พิษใช่หรือไม่ เมื่อก่อนพี่รองใช้ประโยชน์จากถังซิน เพียงไม่นานเท่านั้น พวกเขาสองคนก็รักกัน สำหรับผมนี่มันไม่ปกติ ผมก็สงสัยเช่นกัน”

เมื่อเห็นท่าทีเดือดดาลของเขา มู่เฉินหย่วนก็คลายคิ้วที่ขมวด และตบบ่าวี่เหวินถิง “สมองของเขามันไม่ปกติ ยิ่งคุยกับเขาด้วยเหตุผล เขายิ่งบ้าไปกันใหญ่”

“พี่รองฟังผม สมองผมปกติ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างโมโห “พวกพี่รังแกผมได้ แต่ห้ามรังแกแฟนผม”

วี่เหวินถิงจ้องเขาด้วยสายตาเยือกเย็น และกล่าวอย่างไม่เกรงใจ “เห็นนายสาดอารมณ์ได้ขนาดนี้หัวใจคงเป็นปกติดีแล้วสิ น่าเสียดายที่มันยิ่งไม่ทะลุหัวใจนายไปซะ”

ลู่เหวินซูเองก็ตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ “พี่ว่าพี่สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองจะมีพวกพี่ไว้ทำไมกัน ส่งข้อความไปหาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เห็นแม้แต่ตัวคน นั่งรถหอยทากมาหรือ”

“พวกพี่ควรดีใจที่ผมชอบออกกำลังกาย จนมือเท้าคล่องแคล่วว่องไว หากไม่ใช่ผมที่เข้าสู้หนึ่งต่อหก สะใภ้รองคนโดนเจอตัวไปโดยเร็วแล้ว ความตายอยู่แค่เอื้อม ยังมาด่าน้องสี่ร่วมสาบานอยู่อีก”

วี่เหวินถิงกำหมัดแน่น ราวกับอยากจะต่อยหน้าคน

“ช่างมัน พี่ไม่ใช่ไม่รู้จักนิสัยของเขา” มู่เฉินหย่วนจับมือของวี่เหวินถิงไว้ และกล่าวอย่างจนใจ “ปล่อยเขาไป รอคมดาบปักหัวใจ เขาถึงจะได้น้ำตาตกในเสียที”

วี่เหวินถิงสูดอากาศที่ข้างหน้าต่าง