รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 299

บทที่ 299 เมื่อทำผิดจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญ

“ลงจากเตียงเองยังลงไม่ได้ ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ” วี่เหวินถิงลากเก้าอี้มาหนึ่งตัว และเอนทิ้งตัวลง “วันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ นายไม่อยากเห็นฉันก็นอน อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย”

ลู่เหวินซู “.....”

เขาต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยมาดูแล ใครจะไปสนใจพี่เจ้าพี่ใหญ่นี่กันวะ

ตลอดทางไปโรงแรม มู่เฉินหย่วนก็โทรหาถังซิน เมื่อรู้ว่าเธออยู่กับส้งจิ้งเหอสองคน ก็เริ่มเบาใจ แต่ใบหน้ายังคงตึงเครียด

จากเอกสารที่วี่เหวินถิงหามาได้ บอกว่าหลินเฉิงจี๋นั้นอยู่โรงแรมเดียวกันกับพวกเขา เขาก็เดาได้ทันที คนที่ลงมือกับถังซิน จะต้องเป็นไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์ พี่ชายของหลินเฉิงจี๋เป็นแน่

เขาไม่รู้ว่าหลินเฉิงจี๋กำลังคิดอะไร แต่ไซเลส์นั้นเหี้ยมมาก เพราะแม่ที่ตายไป พ่อที่รักหลินเฉิงจี๋สุดหัวใจ จึงได้เกลียดหลินเฉิงจี๋มาตลอด เกลียดจนอยากจะให้เขาหายไป

เมื่อเห็นใครเข้าใกล้หลินเฉิงจี๋ ไซเลส์ย่อมไม่ปล่อยไปแน่

มู่เฉินหย่วนวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว แล้วจึงส่งข้อความหาผู้ช่วยจาง เพื่อให้เขาค้นหาข้อมูลของพี่ชายของหลินเฉิงจี๋อีกครั้ง

ทันทีที่ส่งข้อความไป รถก็มาถึงโรงแรมพอดี

เขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่หลินเฉิงจี๋พัก หยุดยืนที่หน้าประตู เงยหน้าขึ้นและแสยะยิ้ม เลือกห้องได้ดีจริงๆ พักอยู่ห้องด้านล่างของห้องถังซิน

มู่เฉินหย่วนกดกริ่งห้องเขาอย่างอดทนอดกลั้น

โดยเร็วก็มีเสียงไออย่างร้ายแรงดังขึ้น ประตูถูกเปิดออก หลินเฉิงจี๋ยังคงเอามือกุมปากไว้ สภาพดูย่ำแย่

“ประธานมู่” เมื่อเห็นคนที่มาเป็นมู่เฉินหย่วน สายตาของหลินเฉิงจี๋ก็มืดครึ้มทันที ถึงแม่สภาพเขาจะแย่ สายตาไร้แววอย่างไร แต่ความรู้สึกสูงส่งก็ยังคงยากที่จะถูกปกปิด “มีเรื่องอะไร”

มู่เฉินหย่วนกล่าวนำ “จะคุยกับนายเรื่องภรรยาของผม ถังซิน”

หลินเฉิงจี๋ยกยิ้มที่มุมปาก ใบหน้ายิ้มดูเย็นชา “ยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็กล้าเรียกภรรยาแล้วหรือ ผมอ่านข่าวของประธานมู่มามากมาย ไม่คิดว่าประธานมู่เองก็ด้านนี้ด้วยเช่นกัน”

“พ่อแม่ก็เจอกันแล้ว งานแต่งก็ถูกกำหนดแล้ว เหลือเพียงการ์ดงานแต่งเท่านั้น” มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเรียบ “ประธานหลินไม่ได้สนิทกับผม คงไม่เข้าใจผมสักเท่าไหร่”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น หลินเฉิงจี๋ก็คิ้วขมวด โกรธจนกระอัก ไอขึ้นมาอีกสองครั้ง เลือดกระเซ็นติดที่ฝ่ามือ

หลินเฉิงจี๋กำมือเอาไว้ที่ข้างหลัง ก่อนจะเบี่ยงตัวเพื่อให้มู่เฉินหย่วนเข้ามา

“มาคุยกันข้างในเถอะ”

มู่เฉินหย่วนเองก็ไม่เกรงใจ เข้ามายังห้องรับแขก ก็พบเห็นห้องนอนที่อยู่ทางด้านขวา ห้องนอนนั้นสะอาดสะอ้าน แต่ไม่มีของหรือกระเป๋าเดินทาง

เขาถามหลินเฉิงจี๋ “นายมาโดยที่ไม่มีคนคุ้มครองหรือ”

“ผมมาพักผ่อน จึงไม่จำเป็นต้องเอาใครมาด้วย”

มู่เฉินหย่วนหันหน้าเผชิญกับเขา สายตาเย็นยะเยือก “พักผ่อนอะไร นายตามถังซินมา หลินเฉิงจี๋ นายคิดว่านายฉลาดหรือ ที่นายติดตามมา พี่ชายนายรับรู้มันทั้งหมด”

สีหน้าของหลินเฉิงจี๋ย่ำแย่ “นายพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร”

“เมื่อบ่ายถังซินถูกตามฆ่าที่ห้าง” มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างเยือกเย็น “น้องสี่ของผมได้รูปถ่ายถังซินจากในกระเป๋าเสื้อของคนพวกนั้น ตรวจจนพบว่าได้เงินร้อยล้านเพื่อจ้างวานฆ่าถังซิน”

“เธอเพิ่งเข้าวงการธุรกิจเท่านั้น ย่อมไม่มีศัตรู นายขึ้นเรือสำราญไปพร้อมพวกเรา เมื่อมาถึงญี่ปุ่น ก็พักที่โรงแรมเดียวกันกับพวกเรา ตอนบ่ายเกิดเรื่องกับเธอที่ข้างนอกนั่น มันจะพอเหมาะเกินไปหรือไม่”

“เขากล้าลงมือ...” หลินเฉิงจี๋ขบกรามและกำหมัดไว้แน่น

มู่เฉินหย่วนไล่ถามเขา “กำหนดการของผมกับถังซินเป็นเรื่องกะทันหัน นายรู้ได้อย่างไร”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะ และกล่าวอย่างไม่ถือความ “ประธานมู่ นายรู้จักสิ่งที่เรียกว่ากล้องวงจรปิดไหม ต่อให้เทคโนโลยีก้าวไกลขนาดไหน เพียงมีเงิน ทำไมจะหาไม่ได้กัน”

“หลินเฉิงจี๋ พรุ่งนี้นายก็กลับประเทศYแล้ว อย่าให้ผมต้องลงมือ”

“ผมมาเพื่อจัดการ...”

“ไม่จำเป็น” มู่เฉินหย่วนเอ่ยตัดบทเขาเสียงเย็น “เขาลงมือกับภรรยาของผม เรื่องนี้ผมจะจัดการกับเขาอย่างดี ไม่ต้องให้ถึงมือของนายหรอก”

แต่หลินเฉิงจี๋กลับพูดว่า “นั่นคือแฟนเก่าของผม”

มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขาด้วยสายตาดุดัน “เช่นนั้นนายก็ควรไปให้ห่างจากเธอ การทะเลาะกันของพวกนายสองพี่น้อง ลากเธอเข้าไปยุ่งทำไมกัน”

“ประธานมู่คงลืมไปจริงๆ” หลินเฉิงจี๋กระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยอย่างดูถูก “นายมีคุณสมบัติมาว่าผมหรือ หากไม่ใช่การลงมือของเพื่อบริษัทมู่ซื่อของคุณที่ลากเธอเข้าร่วมการแย่งชิงอำนาจไปหรือ ใช่ เรื่องครั้งนี้เกิดจากความประมาทของผม แต่ผมก็มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ไม่ใช่ประโยชน์จากเธอ”

“ผมทำเรื่องที่ผิดไป จึงรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ล้ำค่า ดังนั้นจะไม่ให้มันได้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง” มู่เฉินหย่วนกล่าว “ต่อจากนี้ผมจะดูแลเธอให้ดี และจะไม่ทำร้ายเธออีก”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะอย่างไร้เสียง เจ็บปวดที่ใจจนต้องหยุดพัก “เป็นเรื่องที่ผิดพลาดทั้งนั้น เสียใจภายหลังไปแล้วเอาอะไรมาขออภัยกัน ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เป็นเรื่องของเวลาทั้งหมด”

เขาไออย่างรุนแรงจนทรงตัวแทบไม่อยู่

มู่เฉินหย่วนไม่คิดว่าเพียงไม่ได้พบกันเพียงไม่กี่เดือน เขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ท่าทางราวกับคนใกล้ตาย คิ้วขมวดด้วยความสงสัย “นี่มันอะไรกัน”

“โรคคนแก่ ไม่มีอะไร”

มู่เฉินหย่วนจึงไม่ได้ถามให้มากความอีก

ก่อนที่จะไป เขากล่าวกับหลินเฉิงจี๋ว่า “ผมบอกถังซิน เรื่องครอบครัวของนายแล้ว เธอบอกว่าตอนไปเรียนที่ต่างประเทศ นายดูแลเธออย่างดี ผมจึงรับปากเธอ ช่วยนายจัดการกับอเล็กซ์เลียร์ แต่หากเธอบาดเจ็บเพราะนายอีก นายกับฉันต้องมาสะสางกัน”

กล่าวจบแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องไป

หลินเฉิงจี๋ชะงักไปเพียงอึดใจ ก่อนจะไอขึ้นมาจนคุกเข่าไปกับพื้น ทรมานไปตามร่างกายจนต้องกำพรมไวแน่น เขาไอจนเลือดกระเซ็นไปทั่วพรม

หากปล่อยเรื่องของถังซินและกลับไปตั้งแต่แรก และเธอจะไปรักกับคนอื่นได้ เขาจะไม่มีทางปล่อยมือของเธอไป เล่าเรื่องของตัวเองทั้งหมด และให้เธอได้รับรู้เรื่องทรมานใจของตัวเอง

มานึกเสียใจแล้วอย่างไร

เวลาไม่ย้อนกลับมาแล้ว พลาดไปแล้วทั้งหมด

“มีเวลาเพียงอีกนิดเดียวก็พอแล้ว” หลินเฉิงจี๋จ้องเลือดบนพื้น และสบถอย่างเกลียดชัง “ก่อนจะตายฉันจะเอามันไปด้วย เพื่อไม่ให้มันทำร้ายยินยินอีก”

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก จงเซิงที่กลับมาเห็นหลินเฉิงจี๋ล้มลงไปกับพื้น ก็รีบปรี่เข้ามา พยุงเขานอนราบไปกับโซฟา เขาทั้งเกลียดและทั้งกังวลกับสภาพแบบนี้

จงเซิงกล่าว “คุณชาย ร่างกายของคุณรับไม่ไหวแล้ว พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

“ฉันไม่ชอบโรงพยาบาล” หลินเฉิงจี๋หันกลับไปมองเขา ก่อนจะเอ่ยถาม “นายออกไปติดต่อกับคนข้างนอก เพื่อขอยาใช่หรือไม่”

“ครับ” จงเซิงยอมรับ “หากได้มาจริงๆ คุณชายก็จะไม่ทรมานอีกต่อไป”

หลินเฉิงจี๋ตบเข้าที่ใบหน้า ก่อนจะไอ และกุมอกเอาไว้ “ฉันบอกว่าไม่ต้องสนใจอย่างไรเล่า ปล่อยเรื่องขอฉันไปราวกับอากาศก็พอ”

จงเซิงยืดหลังตรง และนิ่งเงียบ

หลินเฉิงจี๋กล่าว “ร่างกายของฉัน ฉันรู้จักมันดี ไม่จำเป็นต้องใช้ยา หากนายกล้าหลอกฉันอีก ก็ไปให้พ้นหน้าฉันซะ เข้าใจไหม”

“คุณชาย...” จงเซิงย่อมไม่เข้าใจ

โอกาสที่ดีในการต่อชีวิตขนาดนี้ ทำไมเขาไม่รับไว้กัน

เมื่อเผชิญกับสายตาที่ดุดันของหลินเฉิงจี๋ เขาก็ทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น และส่งเอกสารให้กับหลินเฉิงจี๋ “ที่คือข้อความที่นายท่าส่งมาครับ”

เอกสารของหลินเฉิงจี๋ จงเซิงไม่สามารถเปิดได้โดยพลการ