รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 299

บทที่ 299 เมื่อทำผิดจะรู้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญ

“ลงจากเตียงเองยังลงไม่ได้ ดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ” วี่เหวินถิงลากเก้าอี้มาหนึ่งตัว และเอนทิ้งตัวลง “วันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ นายไม่อยากเห็นฉันก็นอน อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสีย”

ลู่เหวินซู “.....”

เขาต้องการให้นางฟ้าตัวน้อยมาดูแล ใครจะไปสนใจพี่เจ้าพี่ใหญ่นี่กันวะ

ตลอดทางไปโรงแรม มู่เฉินหย่วนก็โทรหาถังซิน เมื่อรู้ว่าเธออยู่กับส้งจิ้งเหอสองคน ก็เริ่มเบาใจ แต่ใบหน้ายังคงตึงเครียด

จากเอกสารที่วี่เหวินถิงหามาได้ บอกว่าหลินเฉิงจี๋นั้นอยู่โรงแรมเดียวกันกับพวกเขา เขาก็เดาได้ทันที คนที่ลงมือกับถังซิน จะต้องเป็นไซเลส์ อเล็กซ์เลียร์ พี่ชายของหลินเฉิงจี๋เป็นแน่

เขาไม่รู้ว่าหลินเฉิงจี๋กำลังคิดอะไร แต่ไซเลส์นั้นเหี้ยมมาก เพราะแม่ที่ตายไป พ่อที่รักหลินเฉิงจี๋สุดหัวใจ จึงได้เกลียดหลินเฉิงจี๋มาตลอด เกลียดจนอยากจะให้เขาหายไป

เมื่อเห็นใครเข้าใกล้หลินเฉิงจี๋ ไซเลส์ย่อมไม่ปล่อยไปแน่

มู่เฉินหย่วนวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว แล้วจึงส่งข้อความหาผู้ช่วยจาง เพื่อให้เขาค้นหาข้อมูลของพี่ชายของหลินเฉิงจี๋อีกครั้ง

ทันทีที่ส่งข้อความไป รถก็มาถึงโรงแรมพอดี

เขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่หลินเฉิงจี๋พัก หยุดยืนที่หน้าประตู เงยหน้าขึ้นและแสยะยิ้ม เลือกห้องได้ดีจริงๆ พักอยู่ห้องด้านล่างของห้องถังซิน

มู่เฉินหย่วนกดกริ่งห้องเขาอย่างอดทนอดกลั้น

โดยเร็วก็มีเสียงไออย่างร้ายแรงดังขึ้น ประตูถูกเปิดออก หลินเฉิงจี๋ยังคงเอามือกุมปากไว้ สภาพดูย่ำแย่

“ประธานมู่” เมื่อเห็นคนที่มาเป็นมู่เฉินหย่วน สายตาของหลินเฉิงจี๋ก็มืดครึ้มทันที ถึงแม่สภาพเขาจะแย่ สายตาไร้แววอย่างไร แต่ความรู้สึกสูงส่งก็ยังคงยากที่จะถูกปกปิด “มีเรื่องอะไร”

มู่เฉินหย่วนกล่าวนำ “จะคุยกับนายเรื่องภรรยาของผม ถังซิน”

หลินเฉิงจี๋ยกยิ้มที่มุมปาก ใบหน้ายิ้มดูเย็นชา “ยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็กล้าเรียกภรรยาแล้วหรือ ผมอ่านข่าวของประธานมู่มามากมาย ไม่คิดว่าประธานมู่เองก็ด้านนี้ด้วยเช่นกัน”

“พ่อแม่ก็เจอกันแล้ว งานแต่งก็ถูกกำหนดแล้ว เหลือเพียงการ์ดงานแต่งเท่านั้น” มู่เฉินหย่วนกล่าวเสียงเรียบ “ประธานหลินไม่ได้สนิทกับผม คงไม่เข้าใจผมสักเท่าไหร่”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น หลินเฉิงจี๋ก็คิ้วขมวด โกรธจนกระอัก ไอขึ้นมาอีกสองครั้ง เลือดกระเซ็นติดที่ฝ่ามือ

หลินเฉิงจี๋กำมือเอาไว้ที่ข้างหลัง ก่อนจะเบี่ยงตัวเพื่อให้มู่เฉินหย่วนเข้ามา

“มาคุยกันข้างในเถอะ”

มู่เฉินหย่วนเองก็ไม่เกรงใจ เข้ามายังห้องรับแขก ก็พบเห็นห้องนอนที่อยู่ทางด้านขวา ห้องนอนนั้นสะอาดสะอ้าน แต่ไม่มีของหรือกระเป๋าเดินทาง

เขาถามหลินเฉิงจี๋ “นายมาโดยที่ไม่มีคนคุ้มครองหรือ”

“ผมมาพักผ่อน จึงไม่จำเป็นต้องเอาใครมาด้วย”

มู่เฉินหย่วนหันหน้าเผชิญกับเขา สายตาเย็นยะเยือก “พักผ่อนอะไร นายตามถังซินมา หลินเฉิงจี๋ นายคิดว่านายฉลาดหรือ ที่นายติดตามมา พี่ชายนายรับรู้มันทั้งหมด”

สีหน้าของหลินเฉิงจี๋ย่ำแย่ “นายพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร”

“เมื่อบ่ายถังซินถูกตามฆ่าที่ห้าง” มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างเยือกเย็น “น้องสี่ของผมได้รูปถ่ายถังซินจากในกระเป๋าเสื้อของคนพวกนั้น ตรวจจนพบว่าได้เงินร้อยล้านเพื่อจ้างวานฆ่าถังซิน”

“เธอเพิ่งเข้าวงการธุรกิจเท่านั้น ย่อมไม่มีศัตรู นายขึ้นเรือสำราญไปพร้อมพวกเรา เมื่อมาถึงญี่ปุ่น ก็พักที่โรงแรมเดียวกันกับพวกเรา ตอนบ่ายเกิดเรื่องกับเธอที่ข้างนอกนั่น มันจะพอเหมาะเกินไปหรือไม่”

“เขากล้าลงมือ...” หลินเฉิงจี๋ขบกรามและกำหมัดไว้แน่น

มู่เฉินหย่วนไล่ถามเขา “กำหนดการของผมกับถังซินเป็นเรื่องกะทันหัน นายรู้ได้อย่างไร”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะ และกล่าวอย่างไม่ถือความ “ประธานมู่ นายรู้จักสิ่งที่เรียกว่ากล้องวงจรปิดไหม ต่อให้เทคโนโลยีก้าวไกลขนาดไหน เพียงมีเงิน ทำไมจะหาไม่ได้กัน”