รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 300

บทที่ 300 ชื่อของแม่

จงเซิงติดต่อไปยังแผนกต้อนรับ เพื่อขอให้ส่งคนมาทำความสะอาดห้อง ทั้งยังสั่งอาหารเย็นด้วย หลินเฉิงจี๋ฉีกเปิดจดหมาย และหยิบเอกสารสองสามแผ่นออกมา

เพราะฉีกไว้ใหญ่มาก รูปที่อยู่ข้างในนั้นจึงหล่นมา

หลินเฉิงจี๋กวาดสายตามอง บนรูปนั้นคือหญิงสาวชาวตะวันออกที่สวยมากๆ ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้มบางเบา ราวกับว่ากำลังจับมือกับใครอยู่ แต่อีกครึ่งหนึ่งนั้นถูกตัดออกไป

เขาดูเสร็จก็วางทิ้งไว้บนโต๊ะ และกวาดสายตาอ่านเอกสารต่อ

อ่านไปได้เพียงไม่กี่นาที หลินเฉิงจี๋ก็เริ่มร้อนรน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป เขารีบอ่านหน้าที่สอง ไม่รู้ว่าบนนั้นเขียนไว้ว่าอะไร ดวงตาพลันหรี่แคบ ฝ่ามือสั่นเทา

เมื่ออ่านเนื้อหาหน้าที่สามจบ มือของเขาไม่สั่นแล้ว ใบหน้าคล้ายร้องคล้ายไม่ร้อง ดวงตาสีฟ้าของเขาจับจ้องไปที่กระดาษ โดยที่ดวงตานั้นว่างเปล่า

“แค่กๆ” เงียบไปเพียงไม่กี่อึดใจ เขาพลันไออย่างรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง

จนลิ่มเลือดกระเซ็นออกมา

“คุณชาย” จงเซิงที่ได้ยินก็รีบเข้ามา เมื่อเห็นหลินเฉิงจี๋ไอรุนแรงจนเลือดกระเซ็น ก็รีบเข้าห้องนอน ไปนำกระเป๋ายาออกมา

เขารีบหยิบยาสองเม็ดขึ้นมา และยื่นแก้วน้ำอุ่นให้กับหลินเฉิงจี๋

“เอาออกไป ฉันไม่กิน” หลินเฉิงจี๋กล่าวอย่างกรุ่นโกรธ และปัดมือไปมา

ยาและถ้วยน้ำถูกกระแทกกับพื้น จงเซิงก็ตื่นกลัว

จงเซิงหยิบยาขึ้นมา และส่งน้ำให้กับเขาใหม่ ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงสั่นเทา “คุณชาย คุณบอกว่าจะให้ของขวัญกับคุณถังไม่ใช่หรือ หากไม่ทานยา คงจะอยู่ได้ไม่ถึงสามเดือน”

เพียงคำว่า คุณถัง ก็สามารถหยุดหลินเฉิงจี๋ได้ทันที เขาเหลือบสายตามองจงเซิง ก่อนจะรับแก้วน้ำและยาไปทาน

จงเซิงเผลอดูรูปบนโต๊ะอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ราวกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

เมื่อเห็นเอกสารในมือของหลินเฉิงจี๋ ก็เดาได้ว่าที่อาการของเขากำเริบคงเป็นเพราะจดหมายฉบับนี้

จงเซิงอยากจะถามว่านี่คือจดหมายอะไร แต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มถามอย่างไร หลินเฉิงจี๋จ้องรูปภาพบนโต๊ะ ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว “จงเซิง รู้ไหมว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร”

จงเซิงส่ายหน้า “ไม่รู้ แต่ว่าสวยมากครับ”

“แม่ของฉันเอง”

“อะไรนะครับ” จงเซิงตื่นตะลึง และหันมองรูปภาพอีกครั้ง

ถึงเพิ่งจะนึกได้ ครั้งแรกที่เขาเข้าไปในห้องหนังสือของคุณท่าน กำแพงทางด้านขวานั้นมีรูปน้ำมันของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แต่ใส่ชุดแต่งงาน แต่รูปร่างหน้าตานั้นคือคนคนเดียวกันเป็นแน่

ครานั้นเขาเห็นสายตาของคุณท่านที่มองอย่างอ่อนโยน “นี่คือแม่ของColbert สวยใช่ไหม”

แต่เดิมนั้นคือแม่ของหลินเฉิงจี๋นั่นเอง

“ใช่” หลินเฉิงจี๋หัวเราะ แต่ท่าทางนั้นว่างเปล่า ริมฝีปากเอ่ยขึ้นเสียงผะแผ่ว “ไม่แปลกใจที่เขาต้องการพาMaki Momoiมาไว้ข้างกายฉัน เขารู้เรื่องนี้นานแล้ว”

จงเซิงไม่เข้าใจจึงได้เอ่ยถาม “คุณชายหมายถึงอะไรหรือครับ”

หลินเฉิงจี๋ไม่ได้ตอบกลับ แต่ส่งเอกสารเหล่านั้นให้เขาอ่าน เขามองรูปนั้นด้วยรอยยิ้มรังเกียจ ก่อนจะส่งให้กับจงเซิง

จงเซิงรับมันไว้ เมื่อเห็นผู้หญิงบนรูปก็ชะงักไปในทันที

“นี่คือคุณแม่ของคุณMaki Momoiใช่ไหมครับ” เขาทั้งกล่าว ทั้งเงยขึ้นไปมองหลินเฉิงจี๋ ถึงได้เห็นว่าท่าทางของหลินเฉิงจี๋ตอนนี้นั้นย่ำแย่ขนาดไหน “ทำไมคุณท่านถึงส่งรูปนี้มาให้คุณกัน”