รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 301

บทที่ 301 ผมจะต้องให้เขาชดใช้

จงเซิงพูดแบบนี้แต่ในใจกลับสงสัย

เขาดูข้อมูลพบว่าเป็นคุณหญิงบอกชื่อของหล่อนให้โมมอยคางผิง แต่ว่าคนสูญเสียความจำทำไมยังจำชื่อตัวเองได้ คิดแล้วก็รู้สึกแปลก

แปปนึงหลินเฉิงจี๋ก็หยิบปากกามาเซ็นสัญญาบนไอแพดนั้น

จงเซิงดูอย่างเงียบๆ ในใจรู้สึกไม่ค่อยดี

เขามองหลินเฉิงจี๋เติบโตรู้ว่าเขาลำบากแค่ไหนเพื่อที่จะได้มรดกของอเล็กซ์เลียร์ ต้องพยามอย่างหนักมากแค่ไหนแต่ตอนนี้ต้องให้คนอื่น

จงเซิงเก็บไอแพดแล้วถามว่า：“คุณชายให้ผมไปดูที่บ้านโมมอยคางผิงไหม？”

“ไม่ต้อง ส่งของขวัญไปก็พอ”หลินเฉิงจี๋หันไปมองเขาแล้วบอกด้วยสายตาว่า“เขาจะใช่หรือไม่ใช่แม่ผม ผมพิสูจน์เอง เรื่องนี้คุณอย่าบอกพ่อผม”

“......ครับ”สุดท้ายจงเซิงก็ตอบไปด้วยความไม่เต็มใจ

ผู้หญิงที่น่าจะตายในกองไฟนั่นยี่สิบกว่าปีหลังจากนั้นก็เปลี่ยนหน้าแล้วมาปรากฎตัวอย่างกระทันหัน ถูกไซเลส์มาแลกเปลี่ยนอเล็กซ์เลียร์กับหลินเฉิงจี๋

ซื้อขายนี้มองยังไงก็ไม่คุ้ม

ที่จริงเขาอยากปิดบังหลินเฉิงจี๋ เอาเรื่องที่คุณหญิงยังมีชีวิตอยู่บอกเจ้าน้อยที่ประเทศY ถ้าเจ้านายรู้หลินเฉิงจี๋ก็ยังคงเป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายของอเล็กซ์เลียร์

หลินเฉิงจี๋เขียนจดหมายแล้วใส่ซองเสร็จก็เอาให้จงเซิง พร้อมแนบที่กลัดเน็กไทไปด้วย“คุณกลับไปประเทศYแล้วเอาจดหมายให้เจ้าพ่อVernal เขารู้ว่าต้องทำไงต่อ”

สีหน้าของจงเซิงเปลี่ยนไปนิดนึง“คุณชาย คุณลืมแล้วเหรอครั้งที่แล้วไปหาให้เขาช่วย เขาเอาแต่ได้？แล้วทำไมรอบนี้ยังไปหาเขาอีก มีเรื่องลำบากอะไรหรือเปล่า？”

“พี่ผมอยากฆ่ายินยิน”หลินเฉิงจี๋สายตาเหลือบมองลงน้ำเสียงแฝงไปด้วยความสลด“ผมทนเขามาหลายรอบ ครั้งนี้ผมหมดความอดทนแล้ว ผมจะต้องให้เขาชดใช้！”

เขาเด็กขนาดนั้น ไม่ว่าใครก็ทำร้ายไม่ได้！

“งั้นก็ไม่ต้องไปหาเจ้าพ่อVernal”จงเซิงพูด“เขาทะเยอทะยานเกินไป เพื่อแก้แค้นคุณไซเลส์คุณไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง”

หลินเฉิงจี๋กำหมัดลงไปบนโต๊ะกระจกกาแฟ

โต๊ะกระจกกาแฟแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“จงเซิง ช่วงนี้พูดมากเกินไปแล้ว”

จงเซิงจับจดหมายไว้แน่นๆแล้วพูดว่า：“ทราบแล้ว ครับ เดี๋ยวผมออกไป”

--

หลังจากหลี่ซูเจ๋กลับมา ถังซินเห็นสีหน้าของเขาไม่ดีเลยถามว่าลู่เหวินซูอาการสาหัสหรือเปล่า หลี่ซูเจ๋บอกว่าลู่เหวินซูผ่าตัดเสร็จแล้ว อาการก็ไม่แย่แต่หล่อนเหนื่อยมาก

ถังซินจึงอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่ห้อง

หลี่ซูเจ๋ถือกาแฟร้อนบนโซฟา สายตาดูว่างเปล่าไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน

สักพักหนึ่ง หลี่ซูเจ๋ก็เรียกถังซิน

“ซินซิน”

“ทำไมเหรอ？”ถังซินเข้าไปนั่งข้างหล่อนเห็นสีหน้าหล่อนยังแย่อยู่เลยพูดว่า“ถ้าไม่ค่อยดีก็ไปนอนสักตื่น ที่จริงเรื่องห้างก็ทำให้ใครต่อใครตกใจจริงๆ”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัวเอาหัวเอนลงที่ไหล่หล่อน“เธอว่าถ้าครอบครัวของฝ่ายชายมาทำร้ายแล้วเราอยากเอาคืน แต่ว่าใจอ่อน มันเรียกว่าอะไรเหรอ？”

ถังซินถาม：“พ่อแม่เหวินซูไม่ชอบเธอเหรอ？”

“ชอบแหละ......”หลี่ซูเจ๋พูดจาคลุมเครือ“ฉันแค่ยกตัวอย่าง ถ้าเธอเจอเรื่องแบบนี้เธอว่ามันหมายความว่าอะไร？”

ถังซินคิดแล้วพูดว่า“น่าจะเป็นเพราะเธอรักผู้ชายคนนั้นเข้าแล้วก็เลยไม่อยากเอาคืน”

“ใช่ไหม รักแบบนี้น่าเบื่อจริงๆ”หลี่ซูเจ๋บ่น พอหลับตาก็คิดถึงเรื่องที่ลู่เหวินซูกันกระสุนให้แล้วก็เบื่อความรู้สึกแบบนี้มากๆ

“ทำไมรู้สึกเบื่อล่ะ？เขาไม่ชอบเธอเหรอ？”