รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 302

“ใช่ เขายังมีบริษัทที่เมืองหนานเฉิง”ผู้ช่วยจางรายงานสถานการณ์ให้เขาฟัง“หนึ่งเดือนก่อนก็ใช้สถานะของนักลงทุนไปซื้อบริษัทเทคโนโลยีจื่อเหม่ยกับบริษัทหย่าว่าง”

มู่เฉินหย่วนหรี่ตามองพูดด้วยเสียงทุ้มๆว่า：“ไม่น่าล่ะผมรู้สึกคุ้น ที่จริงผู้ชายคนนี้มาเมืองหนานเฉิงนานแล้ว ในรายชื่อการประชุมประมูลรถไฟความเร็วสูงในเขตตะวันออกก็มีเขา”

“การประชุมประมูล......”ผู้ช่วยจางที่คิดอยู่นั้นก็ถามอย่างสงสัย：“งั้นเขาคงหมายตาคุณนายมานอนแล้วหรือเปล่า？อ้อใช่ ประธานมู่ มีเรื่องหนึ่งผมไม่รู้ว่าสำคัญหรือเปล่า”

“พูดมา”

ผู้ช่วยจางพูด：“ก็ครั้งนั้นที่เกาพินถิงนัดคุณนายไปคุยอยากลงมือคุณนาย กลับกลับเข้าโรงพยาบาลเอง ตอนที่ผมไปเอาข้อมูลที่โรงพยาบาลก็พบว่าโมโมยเหม่ยซีก็ไปโรงพยาบาลและยังไปที่ห้องผู้ป่วยของเกาพินถิง ครึ่งชั่วโมงกว่าถึงออกมาจากห้องผู้ป่วย”

“หล่อนกับเกาพินถิงไม่รู้จักกัน แต่ไปหาเกาพินถิง มีแค่เหตุผลเดียว”สีหน้าของเขามึนตึงขึ้นมาให้เห็นความน่ากลัว“ถูกจี้เจียจื้อกระตุ้นให้เกาพินถิงทำบางอย่าง”

ผู้ช่วยจางรับแรงกดดันนี้ไม่ไหวจึงขยับออกไปข้างๆ

มู่เฉินหย่วนก้มหัวลงมองรูปผู้ชายบนข้อมูลพวกนั้น“ก่อนหน้านี้ถังซินบอกกับฉันว่าหลินเฉิงจี๋ทำอะไรไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลกลับไม่น่าจะแอบถ่ายเรื่องพวกนี้ ตอนนี้คิดๆดูมีบางอย่างผิดปกติ”

“แอบถ่ายอะไร？”ผู้ช่วยจางแปลกใจยื่นคอไปมองเขา“ประธานมู่คุณถูกแอบถ่ายเหรอ？”

มู่เฉินหย่วนส่งสายตาอาฆาตไป

ผู้ช่วยจางตัวสั่นพูดอย่างไม่พอใจว่า：“จี้เจียจื้อต้องใช้ให้เกาพินถิงทำอะไรแน่ๆ จากนั้นปัญหาก็ไปตกที่หลินเฉิงจี๋ เกินไป ไม่ใช่คน！”

“......”

ครึ่งชั่วโมงต่อมาแท็กซี่ก็ถึงกินซ่าเขตสอง

กินซ่าเป็นหนึ่งในสามศูนย์กลางที่คึกคักที่สุดโลก แปดเขตนั้นมีศูนย์กลางผ่าน ไม่ว่าจะตอนเช้าหรือตอนมืด คนจากทุกมุมโลกก็มาแออัดและคึกคักที่นี่

ผู้ช่วยจางลงจากรถแล้วอ้อมตัวมาเปิดประตูแล้วตามมู่เฉินหย่วนเข้าไปในตึกสูงนี้

หลังจากเดินเข้าลิฟท์ ผู้ช่วยจางก็กดไปที่ชั้นสี่แล้วพูดไม่หยุด

“ได้ยินว่าสถานที่บันเทิงระดับสูงของกินซ่ามีแต่สาวเด็ดๆอยู่พูดคุยกับแขกเพื่อคลายเหงา ดีจริงๆ！”

“ผมยังได้ยินว่าบางครั้งพวกรัฐบาลก็มาที่นี่เพื่อมาคุยเล่นกับสาวๆ ประธานมู่ ผมมีความคิดกล้าหาญ อยากฟังไหม？”

มุ่เฉินหย่วนเอามือข้างนึงล้วงไปในกางเกงแล้วเหลือบของเขา“ผมก็มีความคิดอยู่อย่างหนึ่ง คุณอยากฟังไหม？”

ผู้ช่วยจางรีบถาม“อะไร？”

“ผมว่าคุณหล่อดี พูดก็เก่ง หมาะที่จะเป็นประชาสัมพันธ์”มู่เฉินหย่วนยิ้มอย่างเยือกเย็นพูดว่า“งั้นคุณอยู่เก็บข้อมูลนี่ คุณคิดว่าไง？”

“ไม่ไม่ ผมไม่เหมาะ”ผู้ช่วยจางยืนตัวตรงไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระออกมา“ผมถนัดจัดการงานแทนประธานมู่ สืบข้อมูลเรื่องนี้ผมไม่ถนัด”

“งั้นคุณยังไม่หุบปาก？”

“ครับ”

แปปนึงลิฟท์ก็ถึงชั้นสี่

ด้านนอกประตูคือทางเข้าสถานบันเทิงMOMO ด้านนอกสถานบันเทิงนี้ตกแต่งหรูหราสวยงาม ด้านขวาเป็นสาววัยรุ่นสวมชุดกิโทโนราคาแพงยืนอยู่ตัวเล็กๆแต่สง่างาม

“สวัสดีค่ะ คุณผู้ชายทั้งสอง”

สาวคนนี้พูดภาษาอังกฤษ ก้มหัวลงนิดๆ พอเงยหน้าขึ้นก็มองมู่เฉินหย่วน เพราะว่าท่าทางของเขาที่โดดเด่นนิ่งๆนั้นทำให้ใจเต้นแรง

แปปนึงก็พาเข้าไปในสถานบันเทิง

ผู้ช่วยจางลูบหน้าแล้วพูดว่า：“ผมสูง184ก็ไม่เตี้ย？หน้าตาก็ไม่แย่ ทำไมสาวน้อยคนนี้ไม่มองผม สองมาตรฐานเหรอ？”

เกินไปแล้ว！

หลังจากเข้าไปข้างใน สายตาของมู่เฉินหย่วนก็มองห้องโถง

เขาไม่ได้ตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปแต่พูดอังกฤษกับหล่อนว่า“คุณยามาซากิมาหรือยัง？”

ผู้หญิงคนนั้นงงแล้วหยุดเดิน“ท่านใช่แขกของคุณยามาซากิไหม？”

มู่เฉินหย่วนตอบรับไป

“ท่านนามสกุลอะไรเดี๋ยวฉันไปถามให้”คุณยามาซากิเป็นแขกสำคัญที่นี่ หล่อนไม่อยากพาคนเข้าไปมั่วๆ

“จางเฉิง”มู่เฉินหย่วนถอยหลังไปมอง

ผู้ช่วยจางเดินเข้าไปให้นามบัตรหล่อน“นี่คือนามบัตรประธานมู่ของผม คุณเอาไปให้คุณยามาซากิแล้วบอกเขาว่า พวกเรามาหาเขาเพื่อโครงการ Aoba”

หล่อนรับนามบัตรไปมองแล้วให้พวกเขาไปนั่งใกล้ๆโต๊ะ

“เชิญพวกท่านรอตรงนี้”

สาวๆในสถานบันเทิงนี้มีมารยาท ไม่ใช่แขกของตัวเองก็ไม่ไปชวนคุย มู่เฉินหย่วนกับผู้ช่วยจางรออยู่แปปนึงก็มีพนักงานเดินเข้ามาเอาบรั่นดีกับผลไม้มาให้

ผู้ช่วยจางเอาบรั่นดีสองแก้วนั้นไปไกลๆแล้วหยิบน้ำดื่มให้มู่เฉินหย่วน

คุณยามาซากินั่นได้ยินว่านามบัตรนี้เป็นของผู้มีอำนาจและมีความสัมพันธ์ดีกับรัฐบาล ก็คิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้ารออีกสักพักแล้วค่อยไปเจออีกฝ่าย แล้วพวกเขาทั้งสองล่ะทำไง？

เขาคิดว่ายังต้องพึ่งประธานมู่

คืนนี้เขาต้องจับตาดูให้ประธานมู่แตะเหล้าไม่ได้ ถ้าเมาขึ้นมาแล้วทำอะไรเด๋อๆ งั้นพวกเขาก็กลายเป็นแกะสองตัวที่เข้าปากหมาป่าน่ะสิ

มู่เฉินหย่วนหยิบน้ำดื่มมาดื่ม ทายออกว่าผู้ช่วยจางคิดอะไรอยู่ก็พูดว่า“อย่ากังวล ผมไม่ดื่มหรอก ที่นี่มีแต่สาวๆ”

ผู้ช่วยจางรีบตอบสนองด้วยรอยยิ้มว่า“ประธานมู่กลัวทำอะไรจะถูกคุณนายไล่ออกไปเหรอ？”

“คุณหุบปากไม่ได้เหรอ？”

ผู้ช่วยจางยักไหล่ ตูดย้ายไปข้างๆเพื่อเว้นช่องว่างของทั้งสอง

หลังจากนั้นประมาณสามนาที สาวคนนั้นก็กลับมา

“ขอโทษค่ะที่ให้พวกคุณรอนาน ตามฉันมาค่ะ”

มู่เฉินหย่วนกับผู้ช่วยจางตามหล่อนไป เดินบันไดวนนั่นขึ้นไปชั้นสอง ชั้นสองตกแต่งหรูหรากว่าชั้นหนึ่ง แล้วยังมีห้องส่วนตัวอีก

สาวคนนั้นเปิดประตูด้านขวาแล้วโค้งให้เล็กน้อย“เชิญเข้ามาค่ะ”

หลังจากทั้งสองเข้าไปหล่อนก็ผิดประตู

ห้องส่วนตัวใหญ่มากตกแต่งสไตล์ยุโรป นอกจากห้องรับแขกนั้นอีกฝั่งมีโต๊ะพูลและอื่นๆ ในเขตห้องรับแขกนั้นกำลังมีคนคุยอยู่

สองสามคนตรงนั้นกำลังเล่นพูล ส่วนมากล้วนแต่เป็นพวกคนสักน่ากลัว

ขาของผู้ช่วยจางสั่นนิดๆ

คนน้อยกว่าที่คิด แต่ว่ามองหัวของชายเหล่านี้ ลายสักนี้ก็ไม่น่ายุ่งด้วย หมัดของพวกเขาทำเขาลอยได้มู่เฉินหย่วนเชิดหน้าขึ้นพูดด้วยเสียงทุ้มๆ“ไปถามดู”

“ครับ”

ผู้ช่วยจางคุยญี่ปุ่นกับบอดี้การ์ด แปปนึงก็กลับมา“ผู้ชายที่ผมขาวกำลังเล่นพูล ตัวสักลายอยู่นั้นคือคุณยามาซากิ”

มู่เฉินหย่วนมองไปตรงโต๊ะพูลแล้วก้าวเท้ายาวเดินเข้าไป

เขามาเสียเวลาที่นี่นานแล้วไม่อยากลีลาอีก พอถึงตรงหน้าผู้ชายผมขางนี้ก็ใช้อังกฤษถามทันที“คุณยามาซากิพูดอังกฤษได้ไหม？”

คุณยามาซากิเงยหน้าขึ้น สายตาเฉียบคมมองที่มู่เฉินหย่วน

คุณยามาซากิผมขาวแต่ใบหน้ากลับไม่มีริ้วรอย ดูเหมือนอายุแค่สี่สิบ ยืนอยู่คนเดียว ทั้งร่างกายแสดงออกถึงความมีอำนาจ

แต่ว่าสายตากับท่าทางเขาที่อยู่ตรงหน้ามู่เฉินหย่วนดูท่าทางว่างเปล่า

สายตาของเขาเย็นชา

นี่ทำให้คุณยามาซากิที่มีอำนาจ ในใจอดไม่ได้ที่จะโมโห เขายืนถือไม้อยู่นั่น“ผมไม่คุ้นคุณเลย คุณรู้จัก‘โครงการ Aoba’ได้ยังไง？”